ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[blues]

ภาพสุดท้ายก่อนที่เธอเดินจากลา
ฉันสุดกลั้นน้ำตานั้นแทบไม่ไหว
ปล่อยมันหยดรดสิ้นรินท่วมใจ
ต่อนี้ไปจะอยู่อย่างไรไม่มีเธอ

ฉันเป็นเพียงแค่คนคั่นเวลา
เธอมองหาคนที่ใช่กว่า มาเสมอ
เมื่อวันหนึ่งพึงได้พบประสบเจอ
แล้วจึงยื่นข้อเสนอ คือแยกทาง

อยู่กับเธอฉันมีสุขมากรู้ไหม?
แต่ก็ต้องทำใจเมื่อไกลห่าง
ฉากชีวิตจบลงที่ตรงกลาง
ตรงที่เธอปล่อยวาง ไม่เหลือใย

 

blues..

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ภาพสุดท้ายสายตาก่อนลาจาก
เหมือนจะฝากมากระกำช้ำไฉน
ภาพคู่เคียงจำเรียงคำพร่ำพิไร
โอ้ว่าใจให้อนาถแทบขาดรอน

เคยมีเราเคล้าคลอพะนอข้าง
จนฟ้าสางมิห่างกายสายสมร
ทุกคืนค่ำซ้ำเคียงร่วมเตียงนอน
บรรจถรณ์หมอนแพรจะแลเลือน

จะเย็นเยือกเกลือกกายอยู่ดายเดี่ยว
ห้องจะเปลี่ยวเหลียวอาลัยหาใดเหมือน
ต่อแต่นี้มีเพียงเราที่เฝ้าเดือน
จนคล้อยเคลื่อนจากฟ้าน้ำตาคลอ...

"  บูรพ์  "


 

[สุนันยา]

ภาพสุดท้ายก่อนที่เธอเดินจากลา
ฉันสุดกลั้นน้ำตานั้นแทบไม่ไหว
ปล่อยมันหยดรดสิ้นรินท่วมใจ
ต่อนี้ไปจะอยู่อย่างไรไม่มีเธอ

ฉันเป็นเพียงแค่คนคั่นเวลา
เธอมองหาคนที่ใช่กว่า มาเสมอ
เมื่อวันหนึ่งพึงได้พบประสบเจอ
แล้วจึงยื่นข้อเสนอ คือแยกทาง

อยู่กับเธอฉันมีสุขมากรู้ไหม?
แต่ก็ต้องทำใจเมื่อไกลห่าง
ฉากชีวิตจบลงที่ตรงกลาง
ตรงที่เธอปล่อยวาง ไม่เหลือใย

 

blues..

จดจำวัน สุดท้าย กายพลัดพราก
ที่ต้องจาก จรลา น้ำตาไหล
โปรดเข้าใจ เถิดหนา ยอดยาใจ
ที่ต้องไกล ให้ช้ำ "ฉันจำเป็น"

แต่รักนี้ มิคลาย สลายเลื่อน
ยังคงเหมือน ครั้งเคย เผยให้เห็น
ฉันก็เจ็บ เก็บอำ ซ่อนลำเค็ญ
ใช่อยากเร้น หนีหลบ ไม่พบเจอ

แม้นต้องหมอง ครองตรมระทมเศร้า
แต่รักเรา ยังคง ซื่อตรงเสมอ
จะส่งใจ คลอเคล้า หยอกเย้าเธอ
ไม่พลั้งเผลอ รักใคร ...ให้คร่ำครวญ
 
"สุนันยา"

[D]

 


ภาพสุดท้ายสายตาก่อนลาจาก
เหมือนจะฝากมากระกำช้ำไฉน
ภาพคู่เคียงจำเรียงคำพร่ำพิไร
โอ้ว่าใจให้อนาถแทบขาดรอน

เคยมีเราเคล้าคลอพะนอข้าง
จนฟ้าสางมิห่างกายสายสมร
ทุกคืนค่ำซ้ำเคียงร่วมเตียงนอน
บรรจถรณ์หมอนแพรจะแลเลือน

จะเย็นเยือกเกลือกกายอยู่ดายเดี่ยว
ห้องจะเปลี่ยวเหลียวอาลัยหาใดเหมือน
ต่อแต่นี้มีเพียงเราที่เฝ้าเดือน
จนคล้อยเคลื่อนจากฟ้าน้ำตาคลอ...

"  บูรพ์  "


 

ตอนฉันอยู่ มิแล แคร์ห่วงใย
คราฉันไป อาลัย ทำไมหนอ
เชิญเธอเลย ฉายเดี่ยว เที่ยวให้พอ
เบื่อจะรอ ง้องอน ขอถอนไกล

ภาพติดตา ตรึงมาน ที่ผ่านพบ
เธอชอบหลบ เกเร แกล้งเฉไฉ
นับจากนี้ มิมีฉัน รำคาญใจ
อวยพรให้ เธอสุข ทุกคืนวัน

เดินจากมา พาให้ สุดใจหาย
นึกเสียดาย เวลา พาสุขสันต์
แต่จำเป็น ต้องลา สุดจาบัลย์
อยากจะหัน เธอไม่เพรียก เรียกสักคำ

"ดิน"

[D]

ภาพสุดท้ายก่อนที่เธอเดินจากลา
ฉันสุดกลั้นน้ำตานั้นแทบไม่ไหว
ปล่อยมันหยดรดสิ้นรินท่วมใจ
ต่อนี้ไปจะอยู่อย่างไรไม่มีเธอ

ฉันเป็นเพียงแค่คนคั่นเวลา
เธอมองหาคนที่ใช่กว่า มาเสมอ
เมื่อวันหนึ่งพึงได้พบประสบเจอ
แล้วจึงยื่นข้อเสนอ คือแยกทาง

อยู่กับเธอฉันมีสุขมากรู้ไหม?
แต่ก็ต้องทำใจเมื่อไกลห่าง
ฉากชีวิตจบลงที่ตรงกลาง
ตรงที่เธอปล่อยวาง ไม่เหลือใย

 

blues..

สองเท้าก้าว เลื่อนลอย มานหงอยเหงา
สองตาเศร้า พร่าพาด หยาดน้ำใส
สองมือน้อย คอยซับ น้ำตาใจ
คราจากไกล ไห้หา สุดจาบัลย์

ต้องลาแล้ว คนดี สุดที่รัก
ภาพเก่าจัก พังพ่าย คล้ายกับฝัน
ความจำเป็น จำใจ ไกลจากกัน
ขอเธอนั้น อย่าหมอง วันต้องลา

ฝากสายลม พรมพรำ ดุจคำหวาน
ดูแลมาน ยามห่าง ร้างไกลหนา
ยามเธอมอง จ้องดาว พราวนภา
รู้เถิดว่า คือสายตา ความอาลัย

ว่างงานเลยเล่นซะสองบทเลยละ ไว้ชดเชยนะวันไหนที่ไม่ว่างไง 

"ดิน"

[ไพร พนาวัลย์]

      

ภาพเมื่อครั้งยังอยู่เคียงคู่เจ้า
ยังรุมเร้าดวงมานอีกนานไหม?
ยามอยู่ใกล้ไยเจ้าไม่เอาใจ
ยามจากไกลไยมาเรียกหากัน

คงเป็นเพราะตัวพี่ไม่ดีนัก
สุดที่รักปักลงไม่คงมั่น
ไม่ชื่นชอบมอบคำผูกสัมพันธ์
จึ่งรอวันจากลามิอาลัย

เมื่อจากกันห่างไกลดวงใจเศร้า
ไม่มี “เรา”เสียแล้วอย่าร้องไห้
ต่างห่วงหาอาทรอย่างร้อนใจ
มิมีใครดูแลท้อแท้เกิน

ได้แต่ปลอบใจกันอย่าหวั่นไหว
มอบฤทัยเพียงนางยามห่างเหิน
ทั้งแสนรักหนักหนาเคยพาเพลิน
ขอเผชิญใช้กรรมมิคร่ำครวญ

ภาพสุดท้ายในวันที่พลันพราก
จำใจจากแล้วหนาอย่ากำสรวล
เพียงแววตาอาลัยไม่เรรวน
ขอเนื้อนวลโชคดีพี่ขอลา

เราทำบุญร่วมกันมาแค่นี้
ชั่วชีวีลี้หลบไม่พบหน้า
อายุยืนคงมั่นเถิดขวัญตา
ตราบชั่วฟ้าดินสลายไม่ขอลืม

“ไพร พนาวัลย์”