ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

ใต้ต้นไม้ ต้นนี้ เคยมีเขา
มานั่งเฝ้า ไกวเปล ร้องเห่กล่อม
สองดวงใจ สัญญา จะออมชอม
เฝ้าถนอม รักเรา เท่าชีวัน

ตั้งแต่จาก ฝากซึ้ง ถึงวันนี้
ยังมิมี แม้เงา เขาอย่างฝัน
เขากลายกลับ ลับลา ให้จาบัลย์
เศร้าโศกศัลย์ รู้ไหม ใจอยากเจอ

ฝากลมฝน บนฟ้า ที่คราคร่ำ
ฝากลำนำ ไปด้วย อวยเสนอ
บอกเขาว่า คิดถึงจัง ยังรอเธอ
ขออย่าเผลอ ลืมวัน สัญญาใจ

ต้นลำพู เคยมีเขา เป็นเงาข้าง
บัดนี้มา อ้างว้าง สิ้นร้างไร้
นอนเปลน้อย ละห้อยหา สุดอาลัย
หมดแรงไกว เปลหยุด รักหลุดลอย

<a href="http://www.youtube.com/v/9gEL1SXbiTQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/9gEL1SXbiTQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

"ดิน"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ขอเป็นลมขย่มไกวให้แทนเขา
ปลอบน้องเราเหงาลดสิ้นหมดหงอย
อย่าคะนึงถึงวันเก่านะเจ้ากลอย
ด้วยยากถอยคล้อยเคลื่อนกลับเหมือนเดิม

อย่ารำพึงถึงลำพูเมื่ออยู่ข้าง
จะยิ่งว้างร้างแรงเหมือนแกล้งเสริม
ให้วิตกอกช้ำมาซ้ำเติม
ยิ่งทุกข์เพิ่มเจิมจดไม่หมดจำ

หาตะแบกแบกช้ำระกำเศร้า
รับแทนเราเฝ้าอยู่คู่งามขำ
คราใดทุกข์รุกโรมโหมกระทำ
ให้กระหน่ำซ้ำแทรกตะแบกแทน...

"  บูรพ์  "


 

[D]

 


ขอเป็นลมขย่มไกวให้แทนเขา
ปลอบน้องเราเหงาลดสิ้นหมดหงอย
อย่าคะนึงถึงวันเก่านะเจ้ากลอย
ด้วยยากถอยคล้อยเคลื่อนกลับเหมือนเดิม

อย่ารำพึงถึงลำพูเมื่ออยู่ข้าง
จะยิ่งว้างร้างแรงเหมือนแกล้งเสริม
ให้วิตกอกช้ำมาซ้ำเติม
ยิ่งทุกข์เพิ่มเจิมจดไม่หมดจำ

หาตะแบกแบกช้ำระกำเศร้า
รับแทนเราเฝ้าอยู่คู่งามขำ
คราใดทุกข์รุกโรมโหมกระทำ
ให้กระหน่ำซ้ำแทรกตะแบกแทน...

"  บูรพ์  "


 

คิดจะเอา ตะแบก มาแบกหม่น
มากเหลือล้น ทนช้ำ ระกำแสน
ต้นตะแบก อาจโค่น โคนคลอนแคลน
มิอาจแทน ใดเท่า เอารักดาม

ลมโบกโบย โชยมา พาสบัด
มิอาจปัด ความเหงา ฝากเฝ้าถาม
อยู่แห่งใด ในป่า ปลายฟ้าคราม
หรือใครห้าม รั้งไว้ ไม่ให้มา

เรือหางยาว แล่นบึ่ง มาถึงต้อง
ผวาจ้อง มองอาย ทั้งขายหน้า
เฝ้าละเมอ รอเขา เคล้าน้ำตา
อนิจจา ลำพู รอคู่กรรม

"ดิน"

[--ณัชชา--]

เชื่ออะไรน้ำคำที่พร่ำบอก
มีแต่หลอกลวงเล่นเป็นเรื่องขำ
เกิดเป็นหญิงถูกเหน็บเจ็บต้องจำ
ความชอกช้ำจำไว้เตือนใจตน

คนเหมือนเดิมคือเราแต่เขาไม่
คนเสียใจก็เราเขาไม่สน
คนถูกหลอกคือเราเหงาสุดทน
คนฉ้อฉลผีเปรต เพศผู้ชาย

--ณัชชา--

 

[yaguza]

ถ้าขืนด่า อีกที ต้องมีปล้ำ
มาเพ้อพร่ำ แบบนี้ พี่เสียหาย
เธอก่นด่า ว่ากัน จนฉันอาย
ฉันเถียงตาย ที่ว่านั้น มันไม่จริง

ฉันไม่เคย คิดหลอก บอกให้รู้
เธอขี้ตู่ ไปเอง ไม่เกรงกริ่ง
ใช่แก้ตัว ขอโอกาส ถูกพาดพิง
ทำเป็นหญิง ปากดี เดี๋ยวตีตา


.....ยากูซ่า....

[--ณัชชา--]

หากคิดปล้ำล้ำล่วงดวงจะจู๋
ฉันก็สู้ไม่ถอยเดี๋ยวต่อยหน้า
มือฉันมีหมัดก็มีพร้อมบีฑา
ถ้าใจกล้าบอกชัดมาวัดกัน

ทุกคำที่กล่าวมาท้าพิสูจน์
ทุกคำพูดมั่นใจใช่เพ้อฝัน
ทุกคำที่กล่าวมาท้ายืนยัน
แทบทั้งนั้นที่พบตลบแตลง

--ณัชชา--

 

[D]

เชื่ออะไรน้ำคำที่พร่ำบอก
มีแต่หลอกลวงเล่นเป็นเรื่องขำ
เกิดเป็นหญิงถูกเหน็บเจ็บต้องจำ
ความชอกช้ำจำไว้เตือนใจตน

คนเหมือนเดิมคือเราแต่เขาไม่
คนเสียใจก็เราเขาไม่สน
คนถูกหลอกคือเราเหงาสุดทน
คนฉ้อฉลผีเปรต เพศผู้ชาย

--ณัชชา--

 

ก็ผู้ชาย พายเรือ นั้นเชื่อยาก
คารมปาก มากเหลือ ชักเบื่อหน่าย
ปล่อยให้เรา หงอยเหงา เฝ้างมงาย
มิย่างกราย มาหา ตั้งตารอ

บรรยากาศ เก่า-เก่า เศร้าสลด
อดรันทด มิได้ อกใจหนอ
หากรู้ก่อน ล่วงหน้า น้ำตาคลอ
จะไม่ขอ รักชาย ที่พายเรือ

หาที่มีรถ

"ดิน"

[ดุลย์ ละมุน]

ย่างปลายฝน ต้นหนาว เจ็บร้าวผิว
สายลมปลิว พลิ้วกรีด ดั่งมีดเถือ
ถึงแผลแปลบ แสบชา เหมือนทาเกลือ
ขออย่าเบื่อ เชื่อใจ ในสายลม

คล้ายคำเจ้า เย้าเหน็บ ให้เจ็บปวด
ถึงร้าวรวด ปวดอุรา ก็สาสม
ลิ้นกับฟัน นั้นคู่ เคียงชู้ชม
แม้ระบม ขมนิด อย่าคิดเคือง
 

[รพีกาญจน์]

ใต้ต้นไม้ ต้นนี้ เคยมีเขา
มานั่งเฝ้า ไกวเปล ร้องเห่กล่อม
สองดวงใจ สัญญา จะออมชอม
เฝ้าถนอม รักเรา เท่าชีวัน

ตั้งแต่จาก ฝากซึ้ง ถึงวันนี้
ยังมิมี แม้เงา เขาอย่างฝัน
เขากลายกลับ ลับลา ให้จาบัลย์
เศร้าโศกศัลย์ รู้ไหม ใจอยากเจอ

ฝากลมฝน บนฟ้า ที่คราคร่ำ
ฝากลำนำ ไปด้วย อวยเสนอ
บอกเขาว่า คิดถึงจัง ยังรอเธอ
ขออย่าเผลอ ลืมวัน สัญญาใจ

ต้นลำพู เคยมีเขา เป็นเงาข้าง
บัดนี้มา อ้างว้าง สิ้นร้างไร้
นอนเปลน้อย ละห้อยหา สุดอาลัย
หมดแรงไกว เปลหยุด รักหลุดลอย

"ดิน"

ดูทำเล เปลผูก ไม่ถูกที่
ด้านหัวชี้ ล่องใต้ ให้เศร้าสร้อย
ไกวข้างขวา พารัก จักหลุดลอย
ใต้ต้นหงอย เงาพาด ผ่าขาดกลาง

ลมเหนือล่อง ท้องฟ้า ครามืดมิด
อากาศปิด จิตมัว สลัวร่าง
ลมใต้ขึ้น ตื่นนอน ร้อนสรรพางค์
หมดหนทาง กัน.แก้ แย่ยับเยิน

เห็นผู้คน ต้นไม้ ของใช้ตั้ง
ขวางบดบัง ชะตา มาแต่เนิ่น
ทำชีวิต ผิดพลาด มีขาด.เกิน
เส้นก้าวเดิน สะบั้น ฝันมลาย

ร่วมก่อสร้าง ร่างภาพ อาบแสงสี
เคียง รพี-ศศิ ยังมิสาย
ละลำพู คู่ลำไย สุขไม่คลาย
จนสุดท้าย เยี่ยมเยือน.ยังเหมือนเดิม

 

รพีกาญจน์ 59

[บูรพาท่าพระจันทร์]

หากคิดปล้ำล้ำล่วงดวงจะจู๋
ฉันก็สู้ไม่ถอยเดี๋ยวต่อยหน้า
มือฉันมีหมัดก็มีพร้อมบีฑา
ถ้าใจกล้าบอกชัดมาวัดกัน

ทุกคำที่กล่าวมาท้าพิสูจน์
ทุกคำพูดมั่นใจใช่เพ้อฝัน
ทุกคำที่กล่าวมาท้ายืนยัน
แทบทั้งนั้นที่พบตลบแตลง

--ณัชชา--

 

นักเลงจริงหญิงเอ๋ยเพิ่งเคยเห็น
ดูซิเต้นเล่นท้าพาแขยง
หรืออาหารพาลพิษฤทธิ์สำแดง
จึงเกิดแรงกำแหงกล้าชวนราวี

คงถูกชายหมายมั่นสะบั้นรัก
แค้นยิ่งนักประจักษ์จิตย้ำอิตถี
ขอบอกหมอง้องอนอ้อนวาที
ชายที่ดีมีอยู่โปรดรู้ฟัง

ฤๅคิดหน่ายชายระอาแล้วหาหญิง ?
จะสุขจริงยิ่งฤดีตามที่หวัง
ขออย่าได้หน่ายทิ้งทำชิงชัง
ให้ความหลังฝังจำระกำตรม

อันชายดีที่รู้ยืนอยู่นี่
ยอมให้ตีพี่ชายระบายขม
กระสอบทรายคลายวิญญาณ์ปลอบอารมณ์
สิ้นสาสมชมชวนเนื้อนวลเคียง...

"  บูรพ์  "

 

[D]

ย่างปลายฝน ต้นหนาว เจ็บร้าวผิว
สายลมปลิว พลิ้วกรีด ดั่งมีดเถือ
ถึงแผลแปลบ แสบชา เหมือนทาเกลือ
ขออย่าเบื่อ เชื่อใจ ในสายลม

คล้ายคำเจ้า เย้าเหน็บ ให้เจ็บปวด
ถึงร้าวรวด ปวดอุรา ก็สาสม
ลิ้นกับฟัน นั้นคู่ เคียงชู้ชม
แม้ระบม ขมนิด อย่าคิดเคือง
 

จวบรุ่งแจ้ง แสงอุษา มาทาทาบ
มิทิ้งคราบ น้ำตา ยันฟ้าเหลือง
นึกไม่ออก บอกได้ไหม ไยขุ่นเคือง
นี่มันเรื่อง อะไร ไหนบอกที

จากวันเดือน เคลื่อนคล้อย เฝ้าคอยนับ
รอหวนกลับ มาหา อย่าล้าหนี
หรือพี่ชาย มายมาก หลากสตรี
ตัวน้องนี้ คอยหวัง ยังเหมือนเดิม

"ดิน"

[--ณัชชา--]

นักเลงจริงหญิงเอ๋ยเพิ่งเคยเห็น
ดูซิเต้นเล่นท้าพาแขยง
หรืออาหารพาลพิษฤทธิ์สำแดง
จึงเกิดแรงกำแหงกล้าชวนราวี

คงถูกชายหมายมั่นสะบั้นรัก
แค้นยิ่งนักประจักษ์จิตย้ำอิตถี
ขอบอกหมอง้องอนอ้อนวาที
ชายที่ดีมีอยู่โปรดรู้ฟัง

ฤๅคิดหน่ายชายระอาแล้วหาหญิง ?
จะสุขจริงยิ่งฤดีตามที่หวัง
ขออย่าได้หน่ายทิ้งทำชิงชัง
ให้ความหลังฝังจำระกำตรม

อันชายดีที่รู้ยืนอยู่นี่
ยอมให้ตีพี่ชายระบายขม
กระสอบทรายคลายวิญญาณ์ปลอบอารมณ์
สิ้นสาสมชมชวนเนื้อนวลเคียง...

"  บูรพ์  "

 

[/quote]

ชายที่ดีมองเห็นที่เป็นอยู่
ชื่อพี่บูรพ์มั่นใจณัชไม่เถียง
แม้พี่แกจะยังนั่งคอเอียง
เดินขาเดี้ยงแต่ว่ายังน่ารัก

เสียดายว่าหัวใจณัชไม่ว่าง
ทอมเคียงข้างแน่แน่วเป็นแนวหลัก
เรื่องผู้ชายขี้ฉ้อเลยขอพัก
อยากจะบอก -คัก-คัก-รักไม่ลง

--ณัช--

 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

นักเลงจริงหญิงเอ๋ยเพิ่งเคยเห็น
ดูซิเต้นเล่นท้าพาแขยง
หรืออาหารพาลพิษฤทธิ์สำแดง
จึงเกิดแรงกำแหงกล้าชวนราวี

คงถูกชายหมายมั่นสะบั้นรัก
แค้นยิ่งนักประจักษ์จิตย้ำอิตถี
ขอบอกหมอง้องอนอ้อนวาที
ชายที่ดีมีอยู่โปรดรู้ฟัง

ฤๅคิดหน่ายชายระอาแล้วหาหญิง ?
จะสุขจริงยิ่งฤดีตามที่หวัง
ขออย่าได้หน่ายทิ้งทำชิงชัง
ให้ความหลังฝังจำระกำตรม

อันชายดีที่รู้ยืนอยู่นี่
ยอมให้ตีพี่ชายระบายขม
กระสอบทรายคลายวิญญาณ์ปลอบอารมณ์
สิ้นสาสมชมชวนเนื้อนวลเคียง...

"  บูรพ์  "

 

ชายที่ดีมองเห็นที่เป็นอยู่
ชื่อพี่บูรพ์มั่นใจณัชไม่เถียง
แม้พี่แกจะยังนั่งคอเอียง
เดินขาเดี้ยงแต่ว่ายังน่ารัก

เสียดายว่าหัวใจณัชไม่ว่าง
ทอมเคียงข้างแน่แน่วเป็นแนวหลัก
เรื่องผู้ชายขี้ฉ้อเลยขอพัก
อยากจะบอก -คัก-คัก-รักไม่ลง

--ณัช--

 

[/quote]

 

แสนอิจฉานารีหมอมีรัก
คงสุขนักประจักษ์จิตพิศวง
ดนตรีไทยให้ระรื่นชื่นพะวง
ต้องประสงค์จำนงสนองทั้งสองคน

ดนตรีไทยให้ดาษดื่นระรื่นเสนาะ
บรรเลงเพราะไพเราะจินต์ทุกถิ่นหน
ทั้งซอฉิ่งยิ่งสดับจับกมล
ซ่านอึงอลจนง่วงงูบหลับวูบเลย...

"  บูรพ์  "

ป.ล.ขอแซวคุณหมอจั๊กกะหน่อยนะ...


 

[D]

ดูทำเล เปลผูก ไม่ถูกที่
ด้านหัวชี้ ล่องใต้ ให้เศร้าสร้อย
ไกวข้างขวา พารัก จักหลุดลอย
ใต้ต้นหงอย เงาพาด ผ่าขาดกลาง

ลมเหนือล่อง ท้องฟ้า ครามืดมิด
อากาศปิด จิตมัว สลัวร่าง
ลมใต้ขึ้น ตื่นนอน ร้อนสรรพางค์
หมดหนทาง กัน.แก้ แย่ยับเยิน

เห็นผู้คน ต้นไม้ ของใช้ตั้ง
ขวางบดบัง ชะตา มาแต่เนิ่น
ทำชีวิต ผิดพลาด มีขาด.เกิน
เส้นก้าวเดิน สะบั้น ฝันมลาย

ร่วมก่อสร้าง ร่างภาพ อาบแสงสี
เคียง รพี-ศศิ ยังมิสาย
ละลำพู คู่ลำไย สุขไม่คลาย
จนสุดท้าย เยี่ยมเยือน.ยังเหมือนเดิม

 

รพีกาญจน์ 59

ฟ้าสลัว มัวหม่น เคล้าฝนฉ่ำ
สายฝนพรำ พรางพร่า พาเศร้าเสริม
ลมหนาวมา พาเหงา รุมเร้าเติม
ใจดวงเดิม กับรักจาง บนทางใจ

หวังมีคน เคียงข้าง บนทางฝัน
คนหนึ่งนั้น อยากรู้ เขาอยู่ไหน
หากเขายัง พอว่าง ซึ่งบางใคร
รับได้ไหม กับใจหม่น คนชาวสวน

"ดิน"