ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

เสีย...ใจครวญพร่ำท้อ.......................เพียงคำ
ความ.ส่งเป็นลำนำ............................ผ่านถ้อย
รู้..ยากนักใครทำ..............................ใครเจ็บ
สึก..สู่ห้วงใจน้อย..............................ยากแท้ฝ่าฟัน

นึก..นึกไปสุดเศร้า..............................กังวล
ให้...รักก่อใจตน................................เจ็บช้ำ
น้อย.หรือว่าคำคน..............................หาค่า
ใจ...อ่อนล้าดั่งย้ำ..............................หมดสิ้นความหมาย

ไย..หรือพี่ไม่รู้..................................ความนัย
ช่าง..โหดเหลือกระไร..........................ด่วนทิ้ง
ใจ...คิดห่างคราไหน...........................จึงเปลี่ยน
ดำ..ยิ่งกว่ากลอกกลิ้ง.........................ใช่เชื้อเชิงชาย

สร้าง...สัมพันธ์แน่นแฟ้น.......................ครองใจ
คำ......ติดตรึงฤทัย.............................มั่นแท้
หลอก..หรือไม่ควรไข............................คำกล่าว พี่เอย
ลวง...ล่อจนพ่ายแพ้.............................ช่างร้ายหนอคน..
 

"สุนันยา"

[ไร้นวล^^]

(โอ้ดวงใจเอ๋ย  ไยเอ่ยเย้ยรัก  จะให้ประจักษ์   ว่ารักนี้จริง)

โอ้วิมลหม่นไหม้             ฤทัยตรอม
ดวงดอกรักจากหอม         เหี่ยวแห้ง
ใจพี่พ่ายเพราะยอม          รับผิด
เอ๋ย...ขาดน้องต้องแล้ง     อกร้าวระแหง

ไยกลั่นแกล้งกลับกั้น        รักเรา
เอ่ยพจน์ผดแผดเผา         พัทธ์พ้น
เย้ยเยาะรักสองเรา         เพียรปลูก
รักหมดฤๅรักล้น            หลีกลี้หนีไกล

จะข่มใจข่มไว้       รอเธอ
ให้หลับและละเมอ   แนบน้อง
ประทังประทิ่นเจอ   นงจาก  ฝันนอ
จักษ์แจ่มใจแจ่มท้อง   รักก้องโลกา

ว่าใจพี่ที่ให้         เธอไป
รักที่ส่งสดใส       สว่างจ้า
นี้เหตุแห่งห้วงใด   เธอจุก รักนอ
จริงจรสรจิตฟ้า     กลับล้ารักลวง

[สุนันยา]

โอ้..คำรักฝากแล้ว………….เลือนลา
ดวง..จิตฤา ห่วงหา.......................ท่วมท้น
ใจ..น้องหม่นทุกครา......................ยามห่าง
เอ๋ย...อกอนาถล้น.........................สุดช้ำระกำไฉน

ไย..จึงเมินห่างร้าง.....................นานเนา
เฉย..ดั่งสิ้นรักเรา..........................โอบเอื้อ       
เย้ย..ให้หม่นใจเหงา.....................นาพี่
รัก..มั่นบ่สิ้นเชื้อ........................แน่แท้เพียงใจ

ผลัก..ไสจนห่างพ้น....................แลหาย
ให้...อยู่อย่างเดียวดาย...............เช่นนี้
ลอย..ลาสิ่งเคยหมาย..................จรจาก
ไกล..สุดปานหลบลี้.................ซ่อนเร้นรักเรา

หรือ..มีเขาอื่นไว้......................เคียงมาน
ไม่...ห่วงและสงสาร.................สักน้อย
รัก..หมดเยื่อสวาทหวาน..............แปรเปลี่ยน
จริง..ที่ให้กลับคล้อย....................เคลื่อนคล้ายใจสลายฯ

 
"สุนันยา"

[ไร้นวล^^]

ใช่นิ่งดูดาย   ให้น้องโศกเศร้า   จะซ่อมรักเรา    ให้กลับเงางาม

ใช่คลายใจจากใกล้       กรายไกล
นิ่งติดเชยชิดฤทัย        แนบแก้ม
ดูรอยจูบละมัย          ยังอยู่
ดายเดี่ยวเกี่ยวรักแย้ม   หยาดคุ้นอุ่นเสมอ

ให้เธอยลหยดอ้อน       ปรุงเปรอ
น้องสุขดั่งแรกเจอ        ตราบสิ้น
โศกเพราะพี่เพียงเผลอ    ลืมปลอบ
เศร้าเพราะพี่เจ็บลิ้น      อดเอื้อนคำหวาน

จะเนิ่นนานกว่าฟ้า       ดินสลาย
ซ่อมก่อต่อรักสาย       สวาทตั้ง
รักนี้จักพริ้งพราย       ดังก่อน
เราคู่แท้แต่ยั้ง           ผิดพลั้งดังเดิม

ให้เสริมสองจิตนี้        จำรูญ
กลับผูกพัทธ์เพิ่มพูน    ผ่องแพร้ว
เงาเคียงคู่มิสูญ        หากสถิตย์  อนันต์นอ
งามเงื่อนรักร้อยแล้ว   อย่าแคล้วเสน่หาฯ

[สุนันยา]

ยิน..วาจาฉ่ำห้วง.................ใจสาว
คำ..หว่านซ่านซึ้งราว...........แต่งแต้ม
พร่ำ..เผยเอ่ยเพลงยาว........หยาดหยด
ร้อย..ส่งพาใจแย้ม.............ชื่นยิ้มเปรมปรีดิ์

ทุก..วลี เพริศแพร้ว............รำพัน
ถ้อย..ผ่านล้วนเสกสรร........ผ่องแผ้ว
คำ..รักสลักฝัน...................ตรึงติด
หวาน..พร่างพรมยิ่งแล้ว......หวั่นเพ้อคำคม

กลัว..เพียงลมเล่ห์ลิ้น...........ชายชาญ
เป็น..เหตุให้ดวงมาน.............หม่นไหม้
คำ..รักหลอกคราวกาล...........ผันเปลี่ยน
ลวง..ล่อพาหวนไห้...............เจ็บช้ำเกินประมาณ

ให้..เพลงกาลผ่านด้วย...........เวลา
ทรวง..หนึ่งรู้นำพา................สุขเอื้อ
ร้าว..ลึก ตรึกอุรา..................เนาเนิ่น
ราน..รับใช่เพียงเนื้อ.............แนบน้องครองใจฯ

 
“สุนันยา”

[ไร้นวล^^]

(กาลเวียนเปลี่ยนผ่าน  ตราบนานเท่านาน  ตราบจันทร์หยุดผ่อง    ท้องฟ้ามืดคล้ำ   ทุกสิ่งมืดดำ   รักยังพรำผ่อง ส่องสว่างอนันตกาล)

กาลเวลาล่วงล้วน               เลือนลวง
เวียนเปลี่ยนเวียนแปรทรวง      สุ่มเศร้า
เปลี่ยนทุกอย่างทั้งปวง          งดเปลี่ยน  ใจเฮย
ผ่านค่ำคืนตื่นเช้า               ใฝ่เฝ้ารักเธอ

ตราบที่เจอพักตร์น้อง           แรกพบ
นานเนิ่นกลับเพลินอบ           อกอ้าย
เท่าที่พี่ประสบ                  สวาทสลัก
นานกว่ากรุงโรมย้าย            เปลี่ยนป้ายเมืองหลวง

ตราบช่วงเดือนเด่นด้วย          แสงนวล
จันทร์จรัสอร่ามอวล             โอบฟ้า
หยุดสรรพสิ่งครางครวญ        ครองสุข
ผ่องสว่างแสงส่องหล้า          รักจ้าดังจันทร์

ท้องฟ้าพลันมืดคล้ำ             คืนแรม
ฟ้าดับขับรักแพลม              ผลุบ,ร้าง
มืดมิดปิดใจแจม                จองเจ็บ
คล้ำหม่นปะปนบ้าง             สร่างแล้วหวนคืน

ทุกคืนรื่นตื่นเต้น               ตามรัก
สิ่งวิเศษที่มัก                  หม่นล้อม
มืดบอดเพราะขลุกขลัก         เขินขยิบ เย้านอ
ดำดิ่งนิ่งนึกน้อม              รักแท้แพ้เขิน

รักน้องเกินพรั่นเพ้อ             เพียงคำ
ยังใคร่ครวญควรทำ            รักแจ้ง
พรำพรมเพิ่มพัทธ์,พรำ         พิศวาส
ผ่องเพริศพริ้มกริ่มแป้ง         ปะหน้าน้องนวล

ส่องพักตร์ชวนซ่านทั้ง           สกนธ์กาย
สว่างร่างอรชรฉาย             ชดช้อย
อนันต์อเนกสุขโปรยปราย      ยามชิด  น้องนอ
กาลร่ำร่ายเรียงร้อย            รักแท้ไฉนลวงฯ

[บ้านริมโขง]

ขอเล่นด้วยคน   

คำ นางเผยเอ่ยล้วน..................ชวนฟัง
ครวญ ฝากจากภวังค์...................สั่งซึ้ง
ป่วน จนหม่นประดัง...............ลามหลัก
ใจ ใช่เกลียดเคียดขึ้ง....................สั่งห้ามตามชม

คำ คมขมบาดแล้ว.................เลือดนอง
ใคร ใฝ่ในใจจอง....................เลือกเฟ้น
ป่วน จากฝากรักลอง.................หมองหม่น จริงนา
จิต ผิดคิดหลีกเร้น.....................หลบหน้าลาเลย

ชวน เชยชวนร่ำร้อง ..................ปองนาง
ชิด ชอบมอบสองปราง................ต่างแย้ม
ติด ยามอรุณราง.........................วางมอบ
ตาม ต่อขอเคลียแก้ม................ยั่วเย้าเยาวมาลย์

คน ทานทนไม่ท้อ...................รอนวล  นางเอย
งาม หว่านหวานชื่นชวน.........................ด่าวดิ้น
ยาม ชื่นอื่นไหนควร.....................ตามแต่ง ได้นา
ตรม ขื่นคืนกลับสิ้น...................รสล้างลางเลือน

"บ้านริมโขง"

[สุนันยา]

(กาลเวียนเปลี่ยนผ่าน  ตราบนานเท่านาน  ตราบจันทร์หยุดผ่อง    ท้องฟ้ามืดคล้ำ   ทุกสิ่งมืดดำ   รักยังพรำผ่อง ส่องสว่างอนันตกาล)

กาลเวลาล่วงล้วน               เลือนลวง
เวียนเปลี่ยนเวียนแปรทรวง      สุ่มเศร้า
เปลี่ยนทุกอย่างทั้งปวง          งดเปลี่ยน  ใจเฮย
ผ่านค่ำคืนตื่นเช้า               ใฝ่เฝ้ารักเธอ

ตราบที่เจอพักตร์น้อง           แรกพบ
นานเนิ่นกลับเพลินอบ           อกอ้าย
เท่าที่พี่ประสบ                  สวาทสลัก
นานกว่ากรุงโรมย้าย            เปลี่ยนป้ายเมืองหลวง

ตราบช่วงเดือนเด่นด้วย          แสงนวล
จันทร์จรัสอร่ามอวล             โอบฟ้า
หยุดสรรพสิ่งครางครวญ        ครองสุข
ผ่องสว่างแสงส่องหล้า          รักจ้าดังจันทร์

ท้องฟ้าพลันมืดคล้ำ             คืนแรม
ฟ้าดับขับรักแพลม              ผลุบ,ร้าง
มืดมิดปิดใจแจม                จองเจ็บ
คล้ำหม่นปะปนบ้าง             สร่างแล้วหวนคืน

ทุกคืนรื่นตื่นเต้น               ตามรัก
สิ่งวิเศษที่มัก                  หม่นล้อม
มืดบอดเพราะขลุกขลัก         เขินขยิบ เย้านอ
ดำดิ่งนิ่งนึกน้อม              รักแท้แพ้เขิน

รักน้องเกินพรั่นเพ้อ             เพียงคำ
ยังใคร่ครวญควรทำ            รักแจ้ง
พรำพรมเพิ่มพัทธ์,พรำ         พิศวาส
ผ่องเพริศพริ้มกริ่มแป้ง         ปะหน้าน้องนวล

ส่องพักตร์ชวนซ่านทั้ง           สกนธ์กาย
สว่างร่างอรชรฉาย             ชดช้อย
อนันต์อเนกสุขโปรยปราย      ยามชิด  น้องนอ
กาลร่ำร่ายเรียงร้อย            รักแท้ไฉนลวงฯ


ผูก..พันหวงห่วงให้...........กังวล
ใย..เยื่อเจือระคน..............ซ่านซึ้ง
สาย..น้ำหลั่งไหลวน..........ยากหยั่ง
รัก..เกิดจากก้นบึ้ง.............แห่งห้วงดวงกมล

เป็น..เหมือนมนตร์สะกดรั้ง...ตรึงตรา
หลัก..พึ่งพักพิงครา............หม่นเศร้า
ล้อม..รักหนึ่งคะนึงหา..........แนบสนิท
ใจ..พรั่งพร้อมเคียงเคล้า.......อยู่ด้วยเรียมเสมอ

มอบ..ดวงใจโอบเอื้อ............คราวครอง
ไว้..คู่ควรสนอง....................แนบเคล้า
เคียง..อยู่นิรันดร์ปอง.............ประดับ ใจนา
ขวัญ..จิตพิศเพียงเย้า.............หยอกล้อเพลินสนาน

มั่น..นักตระหนักไว้.................คือเธอ
รัก..บ่ หวังปรนเปรอ...............สักน้อย
เพียง..ยึดเหนี่ยวอย่าเผลอ......แปรเปลี่ยน
เธอ...อย่าปล่อยใจคล้อย........ห่างให้คอยครวญ

 
“สุนันยา”

[สุนันยา]

ขอเล่นด้วยคน   

คำ นางเผยเอ่ยล้วน..................ชวนฟัง
ครวญ ฝากจากภวังค์...................สั่งซึ้ง
ป่วน จนหม่นประดัง...............ลามหลัก
ใจ ใช่เกลียดเคียดขึ้ง....................สั่งห้ามตามชม

คำ คมขมบาดแล้ว.................เลือดนอง
ใคร ใฝ่ในใจจอง....................เลือกเฟ้น
ป่วน จากฝากรักลอง.................หมองหม่น จริงนา
จิต ผิดคิดหลีกเร้น.....................หลบหน้าลาเลย

ชวน เชยชวนร่ำร้อง ..................ปองนาง
ชิด ชอบมอบสองปราง................ต่างแย้ม
ติด ยามอรุณราง.........................วางมอบ
ตาม ต่อขอเคลียแก้ม................ยั่วเย้าเยาวมาลย์

คน ทานทนไม่ท้อ...................รอสวาท  นางเอย
งาม หว่านหวานพิฆาต.............................ด่าวดิ้น
ยาม ชื่นอื่นมิอาจ..........................ตามแต่ง ได้นา
ตรม ขื่นคืนกลับสิ้น...................รสล้างลางเลือน

"บ้านริมโขง"

คำ..ครวญนวลโศกช้ำ..................กำสรวล
รัก..ก่อเหตุ รัญจวน..................ห่มเศร้า
ฝาก..ลมผ่านไออวล..................หมอกหม่น
ใจ..ป่วนใครเพียรเย้า....................หยอกให้ตรอมตรม

คำ..คมพรมหว่านไว้.................ลืมจำ
ใคร..เอ่ยถ้อยลำนำ....................ฝากน้อง
ป่วน..รักปักใจครอง.................เพียงหนึ่ง
จิต..พี่จะลอยคล้อง......................คู่เคล้าเคียงเขนย

ชวน..เชยชายชื่นพร้อม ..................ยอมพลี
ชิด..แนบกลางฤดี.....................บ่คล้อย
ติด..ตรึงบ่วงวจี.......................เพ้อพร่ำ
ตาม ..อยู่เคียงเรียงร้อย................ออดอ้อนนวลสนอง

ยาม..ไกลอย่าหน่ายร้าง ............เมินหมาง
รัก..มั่นนี้เพียงนาง.........................บ่เว้น
รอ..วันชื่น คืนบาง..........................ดังก่อน นี้นา
คอย..แต่รักพี่เน้น..................หนึ่งน้องนางเดียวฯ

 
“สุนันยา”

[เมฆา...]

       

๐ แอบเกี่ยวเหนี่ยวหน่วงรั้ง              เดือนแรม
อ่านค่าคำวับแวม                              สว่างไว้
โคลงสร้อยสอดรับแซม                    สูงส่ง
ซึ้งสุดสุดเอ่ยไซร้                               ดุจสร้างแสงวัน

๐ รำพันกลั่นเกี่ยวก้อย                       กอบคำ
พึงพบสบลำนำ                                  ค่ำนั้น
หวานหวานซ่านอกทำ                      ทอดสื่อ ซับเอย
ย้อยหยดบทแต่งปั้น                           ต่างปลื้มลืมราญ

๐ งามกานท์กานต์รักครื้น                ครวญเครง
ดั่งพจน์บทบรรเลง                           กล่อมหล้า
เพชรยังดั่งวังเวง                               มนต์แหว่ง
พลอยลดหมดแสงท้า                       เทียบท้นมนต์โคลง

๐ รื่นโยงโยงเรื่องไว้                         วางวอน
รอยรักถักเป็นกลอน                         เลิศล้ำ
รักเอยรักอาทร                                  สะท้านยิ่ง
งามจิตลิขิตค้ำ                                  คู่เคล้าโคลงครวญฯ





                     

[สุนันยา]

รินคำนำร่ายร้อย...................เรียงโคลง
สานส่งหวังจรรโลง................ฝากไว้
อ่อนหัด เชื่อมสายโยง............พันผูก
สอนสั่งด้วยจักได้.................หมั่นโล้เพลงเพลิน

 เหมือนเดินเพียงดุ่มด้าว………...เดียวดาย
ขาดหลักพักพิงหมาย……………..หยุดยั้ง
โปรยคำพร่ำเรียงราย………………เดาสุ่ม
ถูกผิดบ้างบางครั้ง...............โปรดให้อภัย

เพียงใจรักบทถ้อย………………..กรองกานท์
เติมแต่งสลักหวาน………………..หม่นเศร้า
คิดคำคละเคล้านาน..............แทบถอด ใจนา
ฮึดใหม่เพื่อหยอกเย้า.............เพื่อนพ้องเคียงกานท์                       

เพลงหวานยังซ่านซึ้ง..............โยงใย
สาส์นรัก ประจักษ์ใน………………..ย่อมรู้
รักเอยฉ่ำดวงใจ……………………..เกินกล่าว
ผลส่งให้เราสู้......................อย่าท้อเลือนลา ล

"สุนันยา"