ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ลมหนาว]

โอ้โฉมยงนงรามงดงามนัก             
พิศวงพักตร์เอมอิ่มพริ้มผ่องใส   
ร่างปราดเปรียวเพรียวบางช่างวิไล       
งามบาดตาตรึงใจไฉไลจริง

รอยยิ้มแย้มแจ่มใสบนใบหน้า
จำนรรจาไพเราะเสนาะยิ่ง
เปี่ยมการุณย์จุนเจือเอื้อพึ่งพิง
คอยประวิงอุ้มชูผู้ทุกข์ทน

เป็นบุปผามาลีกลีบสีขาว
บานสะพรั่งพร่างพราวร้อนหนาวฝน
หอมละมุนกรุ่นอวลแก่มวลชน
ผู้หมองหม่นทุกข์ร้อนได้ผ่อนคลาย

คือหยาดฝนหล่นเย็นกระเซ็นซ่าน
จากวิมานแดนสรวงร่วงเป็นสาย
สู่แดนดินถิ่นหล้าพาชื่นกาย
ความแห้งแล้งจางหายร้อนคลายลง
 
เปี่ยมล้นจิตเมตตาอารีแท้           
ใจแน่วแน่ยื้อยุดจุดประสงค์         
ก้าวย่างตามความฝันมุ่งมั่นคง   
เจตจำนงกานดาน่าชื่นชม

โอ้โฉมยงนงรามงดงามนัก   
พิศวงพักตร์เอมอิ่มพริ้มพรายบ่ม
ดุจนางฟ้าลาวัลย์นั่นเอวกลม       
งามภิรมย์พร้อมพรั่งทั้งใจกาย

ลมเพลมพัด

[พยัญเสมอ]

นึกว่าทำไมวันนี้คุณ อริญชย์  ถึงได้มาแนวแปลกๆ  อ่านจบแล้วดูชื่อถึงได้รู้ว่าเป็นคุณ ลมเพลมพัด
(สองคนนี้ใช้รูปเหมือนกันเลย ถ้าไม่ทันดูชื่อจะจำผิดนึกว่าคุณ อริญชย์ )

[D]

  ฯลฯ
โอ้โฉมยงนงรามงดงามนัก   
พิศวงพักตร์เอมอิ่มพริ้มพรายบ่ม
ดุจนางฟ้าลาวัลย์นั่นเอวกลม       
งามภิรมย์พร้อมพรั่งทั้งใจกาย

เป็นหญิงหนึ่ง ไม่สกาว  แค่ชาวสวน
คงมิควร คู่เขา ที่เฝ้าหมาย
ก้มหน้ามอง น้องต่ำ ผิวคล้ำกาย
ยากหาชาย เคียงแล แม้สายตา

เก็บผักบุ้ง นุ่งซิ่น กระถินจิ้ม
มิเคยลิ้ม เคยใฝ่ ในพิซซ่า
โดนัทเค้ก สเต็ก-สตู หรูไปนา
แค่ปลาร้า ตำส้ม นิยมกัน

เขาปองสาว สูงศักดิ์ รักนางฟ้า
ส่งสายตา ยลจ้อง ปองเคียงฝัน
เราแค่คน ต่ำใต้ ให้จาบัลย์
ต้องโศกศัลย์ แค่นางคว้า พาหมางเมิน

"ดิน"

[ลมหนาว]

  ฯลฯ
โอ้โฉมยงนงรามงดงามนัก   
พิศวงพักตร์เอมอิ่มพริ้มพรายบ่ม
ดุจนางฟ้าลาวัลย์นั่นเอวกลม       
งามภิรมย์พร้อมพรั่งทั้งใจกาย

เป็นหญิงหนึ่ง ไม่สกาว  แค่ชาวสวน
คงมิควร คู่เขา ที่เฝ้าหมาย
ก้มหน้ามอง น้องต่ำ ผิวคล้ำกาย
ยากหาชาย เคียงแล แม้สายตา

เก็บผักบุ้ง นุ่งซิ่น กระถินจิ้ม
มิเคยลิ้ม เคยใฝ่ ในพิซซ่า
โดนัทเค้ก สเต็ก-สตู หรูไปนา
แค่ปลาร้า ตำส้ม นิยมกัน

เขาปองสาว สูงศักดิ์ รักนางฟ้า
ส่งสายตา ยลจ้อง ปองเคียงฝัน
เราแค่คน ต่ำใต้ ให้จาบัลย์
ต้องโศกศัลย์ แค่นางคว้า พาหมางเมิน

"ดิน"

เมื่อคืนวานผ่านมานิทราฝัน
เห็นนางฟ้าเทวัญอยากสรรเสริญ
เลยเล่าต่อพอให้ได้เพลิดเพลิน
สวยเหลือเกินพร้อมพรั่งทั้งใจกาย

อย่าน้อยใจไปเลยทรามเชยเจ้า
คนที่เฝ้าถวิลจินต์ปองหมาย
คือเรียมแท้แน่นอนมิคลอนคลาย
ขวัญมิได้แหนงหน่ายคลายรักเธอ

ชอบสาวดำคล้ำหม่นคนนุ่งซิ่น
เป็นอาจิณสบายง่ายเสมอ
ยามหลับนอนตอนนั้นมันแบเบอร์
อย่าไผลเผลอคิดมากอยากบอกเรียม




ลมเพลมพัด

[..กุสุมา..]

อยากจะเป็นนางฟ้ามาห่มรัก
แต่ต้องหักห้ามใจไว้สุดเปี่ยม
ด้วยบุญน้อยด้อยค่าพาตัวเจียม
คงเทียบเทียมแค่คนเดินบนดิน

มีก็เพียงดวงใจใสพิสุทธิ์
ที่กลัวหลุดลอยจากพรากถวิล
ซ่อนในกายปอนปอนอ่อนล้าจินต์
รอรักรินไหลรดหยดสู่ทรวง
..กุสุมา..

[รพีกาญจน์]

เป็นหญิงหนึ่ง ไม่สกาว  แค่ชาวสวน
คงมิควร คู่เขา ที่เฝ้าหมาย
ก้มหน้ามอง น้องต่ำ ผิวคล้ำกาย
ยากหาชาย เคียงแล แม้สายตา

เก็บผักบุ้ง นุ่งซิ่น กระถินจิ้ม
มิเคยลิ้ม เคยใฝ่ ในพิซซ่า
โดนัทเค้ก สเต็ก-สตู หรูไปนา
แค่ปลาร้า ตำส้ม นิยมกัน

เขาปองสาว สูงศักดิ์ รักนางฟ้า
ส่งสายตา ยลจ้อง ปองเคียงฝัน
เราแค่คน ต่ำใต้ ให้จาบัลย์
ต้องโศกศัลย์ แค่นางคว้า พาหมางเมิน

"ดิน"

ลงเล่นสระ ชโลม กระโจมอก
ซิ่นทีนจก ไปวัด มิขัดเขิน
งามสกาว คราวร่าง เยื้องย่างเดิน
ตาจ้องเพลิน คะมำ ตำพุทรา

อย่าคอยหวัง ตั้งจินต์ ใฝ่บินสูง
เช่นนกยูง เอวกลม สมสง่า
สิ่งแวดล้อม ห้อมมาน คือบ้านนา
มิเทียมฟ้า อ่าองค์ พงษ์หิรัณย์

ชวนอยู่ด้วย ช่วยกัน ร่วมฟันฝ่า
พลิกไร่นา รกร้าง สร้างสวรรค์
สองแอบอิง จริงใจ ให้แก่กัน
ตราบชั่วกัลป์ แน่นอน มิคลอนคลาย

 

รพีกาญจน์ 59

[ไพร พนาวัลย์]

       

เธอนั้นเหมือนนางฟ้าขวัญตาพี่
ที่แสนดีคนงามยามแพ้พ่าย
น้ำใจนางเยือกเย็นเช่นผืนทราย
ส่องประกายแวววาวดั่งดาวลอย

ชุบชีวิตจิตใจให้เริงรื่น
ให้สดชื่นคืนเหย้าหายเศร้าสร้อย
ดั่งน้ำทิพย์ชะโลมใจให้เฝ้าคอย
แม้อยู่ป่าดงดอยดั่งกลอยใจ

แม้รูปร่างไม่สวยสำรวยหรู
แต่เธอดูมั่นคงน่าหลงใหล
เป็นนางฟ้าอ่าองค์แห่งพงไพร
สถิตในทิพย์วิมานแห่งบ้านนา

เธอนั้นคือนางฟ้าแก้วตาพี่
ขอภักดีเพียงนางมิจางค่า
ยามเจ็บไข้ได้ป่วยช่วยเยียวยา
คือ “นางฟ้าสีขาว”ของชาวไทย

“ไพร พนาวัลย์”
 

[ลมหนาว]

นึกว่าทำไมวันนี้คุณ อริญชย์  ถึงได้มาแนวแปลกๆ  อ่านจบแล้วดูชื่อถึงได้รู้ว่าเป็นคุณ ลมเพลมพัด
(สองคนนี้ใช้รูปเหมือนกันเลย ถ้าไม่ทันดูชื่อจะจำผิดนึกว่าคุณ อริญชย์ )

ขอบคุณ คุณ Orion264 ที่สะกิดนะครับ ลืมทุกที แฮ่ๆ คราวหลังจะลงชื่อไว้ด้วยครับ 

[ลมหนาว]

อยากจะเป็นนางฟ้ามาห่มรัก
แต่ต้องหักห้ามใจไว้สุดเปี่ยม
ด้วยบุญน้อยด้อยค่าพาตัวเจียม
คงเทียบเทียมแค่คนเดินบนดิน

มีก็เพียงดวงใจใสพิสุทธิ์
ที่กลัวหลุดลอยจากพรากถวิล
ซ่อนในกายปอนปอนอ่อนล้าจินต์
รอรักรินไหลรดหยดสู่ทรวง
..กุสุมา..

อยากจะเป็นนางฟ้าโสภานั้น
แม้นความดีอนันต์นั้นโชติช่วง
ย่อมถูกเพรียกเรียกขานเสียหวานดวง
เป็นนางฟ้าจากห้วงแดนสรวงแล

เธอก็มีหัวใจใสพิสุทธิ์
หน้าตานุชสะสวยด้วยสิแม่
เปรียบนางฟ้าลาวัลย์สวรรค์แท้
ในดวงแดอยากรักชักชอบเธอ



ลมเพลมพัด

[D]

เมื่อคืนวานผ่านมานิทราฝัน
เห็นนางฟ้าเทวัญอยากสรรเสริญ
เลยเล่าต่อพอให้ได้เพลิดเพลิน
สวยเหลือเกินพร้อมพรั่งทั้งใจกาย

อย่าน้อยใจไปเลยทรามเชยเจ้า
คนที่เฝ้าถวิลจินต์ปองหมาย
คือเรียมแท้แน่นอนมิคลอนคลาย
ขวัญมิได้แหนงหน่ายคลายรักเธอ

ชอบสาวดำคล้ำหม่นคนนุ่งซิ่น
เป็นอาจิณสบายง่ายเสมอ
ยามหลับนอนตอนนั้นมันแบเบอร์
อย่าไผลเผลอคิดมากอยากบอกเรียม

ลมเพลมพัด

หน้าตลาดท่านา อำเภอนครชัยศรีค่ะ

ไม่ให้คิด ได้ไง ไยฝันเพ้อ
คงไปเจอ สาวมา หน้าเจี๋ยมเจี้ยม
น้องเหลือทน แล้วนั่น ขวัญไม่เจียม
ไยกล้าเทียม สาวกรุง ทิ้งทุ่งทอง

ลืมไอ้ฉ่ำ อีแฉะ เอี้ยงแคะคุ้ย
เคยได้ลุย หนองบึง เคล้าคลึงสอง
บัดนี้ขวัญ ฝันไกล ใฝ่คะนอง
ลืมคุ้งคลอง คมเคียว ลืมเรียวรวง

อย่าหลงฟ้า ลืมดิน ถิ่นที่เกิด
คิดใหม่เถิด ขวัญพี่ เรียมนี้ห่วง
ทิ้งเรียมเหงา เศร้าไย ไร้คนควง
เรียมไม่ลวง นุ่งโสร่ง ตีโป่งกัน 

"ดิน"

[D]

ลงเล่นสระ ชโลม กระโจมอก
ซิ่นทีนจก ไปวัด มิขัดเขิน
งามสกาว คราวร่าง เยื้องย่างเดิน
ตาจ้องเพลิน คะมำ ตำพุทรา

อย่าคอยหวัง ตั้งจินต์ ใฝ่บินสูง
เช่นนกยูง เอวกลม สมสง่า
สิ่งแวดล้อม ห้อมมาน คือบ้านนา
มิเทียมฟ้า อ่าองค์ พงษ์หิรัณย์

ชวนอยู่ด้วย ช่วยกัน ร่วมฟันฝ่า
พลิกไร่นา รกร้าง สร้างสวรรค์
สองแอบอิง จริงใจ ให้แก่กัน
ตราบชั่วกัลป์ แน่นอน มิคลอนคลาย

 

รพีกาญจน์ 59

มิเคยลืม บ้านนา ป่าดงกล้วย
ทั้งธาร,ห้วย  หนอง,แหน  แค,สาหร่าย
พอเหนื่อยอ่อน ผ่อนหนัก พักพิงกาย
ตักพี่ชาย ละมุน เคียงคุ้นดี

มือสองพี่ ปาดเหงื่อ เจือแก้มน้อง
สองตาจ้อง ยิ้มสรวล ชวนสุขขี
น้ำใสเย็น ฤาเทียมได้ ใจพี่มี
อกอุ่นนี้ สาวกินแห้ว แล้วกี่คน 

"ดิน"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

สูงยิ่งแท้แม่เสมือนเพียงเดือนแข
เกินดวงแดแลรักประจักษ์ผล
เหมือนชาวดินถวิลฟ้าหลั่งสาชล
ให้ร่วงหล่นกมลหวังสักครั้งครา

แม้ปรากฏหยดน้อยก็พลอยชื่น
ภิรมย์รื่นหมื่นพันเกินฝันหา
ถึงจะตายวายสิ้นดับวิญญาณ์
แต่อุราพาสมไม่ตรมตรอม...

"  บูรพ์  "


 

[panthong.kh]

ที่เอ่ยอ้าง บางครั้ง ยังเฝ้าคิด
ยั้งดวงจิต ฤทธิ์รัก จักผ่ายผอม
นอนระเมอ เพ้อหา มาดมดอม
ดอกพะยอม บ้านนา ค่าไม่มี

เขานั้นชอบ ดอกฟ้า ค่าสูงยิ่ง
เรามันหญิง ต้อยต่ำ ดำปิ๊ดปี๋
ไร้รสรัก ปักทรวง กลวงสิ้นดี
คงไม่มี สมหวัง ดังตั้งใจ

รูปไม่สวย รวยหรู อดสูฉัน
นางประเดะ ยังหวั่น พลันเศร้าไหม
หน้าก็ตอบ ขอบตาคล้ำ ทำอย่างไร
คงต้องไป วุฒิศักดิ์ รักษานาน

ด้วยเงินทอง ไม่มี สิบปีแล้ว
ที่น้องแก้ว คิดมาก อยากประสาน
ใครเมตตา ช่วยเหลือ เผื่อเป็นทาน
ให้หน้าหวาน ขาวผ่อง เป็นยองใจ
พันทอง

[อนุวาต]

คนที่สวยเเค่ดูก็รู้ได้
ปัญญาไวเจรจาก็พาเห็น
นํ้าใจงามยามยากเเสนลําเค็ญ
จึงจะเป็นนางฟ้าให้ตราตรึง

ได้เเต่มองนิดหน่อยก็พอเเล้ว
ไม่กล้าเเซวเจรจาคําหวานซึ้ง
ขึนพูดมากยามลาพาคํานึง
อาจพรํ่าถึงจนบ้าระอาไป

เเม้ไม่งามปานเท่านางสวรรค์
เเต่ก็ผันใจข้าจนเเตกได้
เเม้นถอดใจในทรวงออกได้ไซร้
จะใส่กล่องส่งให้ในมือนาง

[panthong.kh]

เป็นทศกัณฑ์ หรือไร ใคร่เฉลย
พ่อทรามเชย จะถอดใจ ให้เว้นว่าง
ส่งมาให้ คงตลก อกวายวาง
ต้องตาค้าง เป็นแน่ กลัวแท้ใจ

แค่ฝากคำ หวานมา น้ำตาร่วง
ซาบซึ้งทรวง แน่นัก ชักหวั่นไหว
เขาว่าชาย พูดหวาน รานฤทัย
ขืนหลงเชื่อ ช้ำใจ ตายแน่นอน
พันทอง

[อนุวาต]

ลมปากหวานคมคายของชายนั้น
จะมีพิษไม่นั้นอยู่ที่ใช้
เเม้ตกห่วงหลุมรักในนางได้
อาจจะตายเพราะพิษในปากตัว

พูดหวานเล่ากลับตู่ว่าโกหก
เหมือนโดนทุ่มด้วยครกให้ปวดหัว
เเม้นอกเเตกขาดใจจงอย่ากลัว
จะไปหาทูลหัวทุกๆคืน

โอถ้าตายจะกลายเป็นเทพบุตร
จับนงนุชนางฟ้าอย่าขัดขืน
พาไปเที่ยวเราสองทุกๆคืน
ให้นางฟ้าเมื่อตื่นต้องโศกา

[ลมหนาว]

เมื่อคืนวานผ่านมานิทราฝัน
เห็นนางฟ้าเทวัญอยากสรรเสริญ
เลยเล่าต่อพอให้ได้เพลิดเพลิน
สวยเหลือเกินพร้อมพรั่งทั้งใจกาย

อย่าน้อยใจไปเลยทรามเชยเจ้า
คนที่เฝ้าถวิลจินต์ปองหมาย
คือเรียมแท้แน่นอนมิคลอนคลาย
ขวัญมิได้แหนงหน่ายคลายรักเธอ

ชอบสาวดำคล้ำหม่นคนนุ่งซิ่น
เป็นอาจิณสบายง่ายเสมอ
ยามหลับนอนตอนนั้นมันแบเบอร์
อย่าไผลเผลอคิดมากอยากบอกเรียม

ลมเพลมพัด

หน้าตลาดท่านา อำเภอนครชัยศรีค่ะ

ไม่ให้คิด ได้ไง ไยฝันเพ้อ
คงไปเจอ สาวมา หน้าเจี๋ยมเจี้ยม
น้องเหลือทน แล้วนั่น ขวัญไม่เจียม
ไยกล้าเทียม สาวกรุง ทิ้งทุ่งทอง

ลืมไอ้ฉ่ำ อีแฉะ เอี้ยงแคะคุ้ย
เคยได้ลุย หนองบึง เคล้าคลึงสอง
บัดนี้ขวัญ ฝันไกล ใฝ่คะนอง
ลืมคุ้งคลอง คมเคียว ลืมเรียวรวง

อย่าหลงฟ้า ลืมดิน ถิ่นที่เกิด
คิดใหม่เถิด ขวัญพี่ เรียมนี้ห่วง
ทิ้งเรียมเหงา เศร้าไย ไร้คนควง
เรียมไม่ลวง นุ่งโสร่ง ตีโป่งกัน 

"ดิน"

มิได้ลืมทุ่งนาบ้านป่าเขา
ภูมิลำเนาเคยอยู่คู่เรียมขวัญ
ทั้งเจ้าแฉะและฉ่ำยังจำมัน
เคยขี่นั่นสองเรานั่งเคล้าคลอ

ชมท้องทุ่งรุ้งรางกลิ่นฟางข้าว
เฝ้าดูว่าวลอยล่องท้องฟ้าหนอ
ตะวันรอนอ่อนแรงสาดแสงทอ
เสียงอี๋อ๋อปักษินบินกลับรัง

มิได้ลืมคูคลองสองเราเล่น
เคยตระเวนดำว่ายพายเรือนั่ง
มินานนักจักทวนหวนคืนยัง
แสนแสบแห่งความหลังนั่งคู่เรียม
     




ลมเพลมพัด

[ลมหนาว]

       

เธอนั้นเหมือนนางฟ้าขวัญตาพี่
ที่แสนดีคนงามยามแพ้พ่าย
น้ำใจนางเยือกเย็นเช่นผืนทราย
ส่องประกายแวววาวดั่งดาวลอย

ชุบชีวิตจิตใจให้เริงรื่น
ให้สดชื่นคืนเหย้าหายเศร้าสร้อย
ดั่งน้ำทิพย์ชะโลมใจให้เฝ้าคอย
แม้อยู่ป่าดงดอยดั่งกลอยใจ

แม้รูปร่างไม่สวยสำรวยหรู
แต่เธอดูมั่นคงน่าหลงใหล
เป็นนางฟ้าอ่าองค์แห่งพงไพร
สถิตในทิพย์วิมานแห่งบ้านนา

เธอนั้นคือนางฟ้าแก้วตาพี่
ขอภักดีเพียงนางมิจางค่า
ยามเจ็บไข้ได้ป่วยช่วยเยียวยา
คือ “นางฟ้าสีขาว”ของชาวไทย

“ไพร พนาวัลย์”
 

คือลำนำฉ่ำหวานสราญจิต       
ดุจน้ำอัมฤทธิ์พิจิตรใส           
จากบนสรวงห้วงฟ้าสุราลัย       
หลั่งลงในแดนดินถิ่นโลกา   
   
เปี่ยมการุณย์จุนเจือคอยเผื่อแผ่   
เฝ้าดูแลปกปักและรักษา         
ผู้ทุกข์ทนหม่นหมองครองโรคา 
ช่วยเยียวยาปัดเป่าบรรเทาลง

ช่างบรรเจิดเฉิดฉันเทวัญหรือ
ฤๅเธอคือนางฟ้ามาเสริมส่ง       
ช่างงดงามทรามวัยใจอนงค์ 
บริสุทธิ์ซื่อตรงมั่นคงธรรม

เธอคือพงดอกไม้อยู่ในสวน       
หอมกรุ่นอวลจรดเช้าจดค่ำ 
บานสะพรั่งยังยืนชื่นประจำ   
คือลำนำนางฟ้าวิลาวัลย์                           




ลมเพลมพัด