เออสิ . . .
ฉันมันต้องโดนตำหนิจากเธออยู่แล้วล่ะ
ก็รู้ว่าอายุ กับการงานมันไม่สมฐานะ
แล้วไงล่ะ จะกะรักเก็บไว้ได้หรือไง
ฉันรักเธอแล้วเธอล่ะเป็นอย่างไรไม่รู้เธอคิดถึงอย่างไรกับฉัน
แต่ฉันมันแอบหวั่นไหว ตอนที่เดินผ่านเธอฉันก็ยิ้มทักจากหัวใจ
แล้วเธอล่ะเป็นอย่างไร ทิ้งความเย็นชาแล้วเดินจากไป
ไม่เหลือความห่วงใย ไว้บางเลย
เออใช่
ฉันมันเด็ก เออ! เด็กเกินไป . . . เธอก็เลยเฉย
การกระทำของเด็กมันไม่มีค่าเลย จะเผยอย่างไรก็ดูไม่ดี
ขอบอก
หัวใจของฉันไม่อาจจะช้ำชอกเกินไปกว่านี้ . . .
ขอเถิดโปรดอย่าทำร้ายกันทางอ้อมเลยคนดี ฉันจะไมเซ้าซี้
เพราะว่า . . . ฉันกับเธอมันไม่คู่ควรกัน (ก็ใช่ฉันมันเด็กสำหรับเธอสินะ)
(มีอะไรให้ลงกับกลอนมันจะกักเก็บความรู้สึกนี้ไว้ แล้วมันจะเลือนหายไปเมื่อเราแต่งจบ เมื่อเรากลับมาอ่านมันจะขำว่าตัวเองเคยรุ้สึกอย่างงี้มาก่อน ไม่รู้เหมือนกันอยากเขียนแบบนี้ในความรู้สึกแบบนี้)
