ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ลมหนาว]

เธอกับฉันนั้นแปลกแสนแตกต่าง   
ช่างไกลห่างดั่งกาพญาหงส์             
มิอาจอยู่คู่ครองสองเผ่าพงศ์           
สกุลวงศ์ชาติพันธุ์นั้นกั้นกาง
         
หนึ่งขาวผ่องยองใยวิไลแท้           
โอ้ว่าแม่ลาวัลย์สวรรค์สร้าง         
เพ่งจรดหมดตัวทั่วเรือนร่าง         
สรรพางค์อนงค์เป็นหงส์งาม 
     
ส่วนตัวเราเทาคล้ำสีดำหม่น         
ช่างต่างกันท่วมท้นแสนล้นหลาม   
เป็นกาดำต่ำต้อยด้อยทุกยาม         
สรรพนามสกุลสถุนแล       
           
เพียงพลั้งเผลอเจอกันนั้นมีบ้าง       
บนเส้นทางพบปะตามกระแส
เพียงผิวเผินเนิ่นนานผ่านผันแปร
 มิเที่ยงแท้คงมั่นสัมพันธ์คลอน

โอ้กาดำช้ำชอกหงส์หยอกเล่น
 เคยเป็นเช่นเพื่อนกันเมื่อวันก่อน
มาหลีกลี้หนีห่างแรมร้างจร
กลับคืนย้อนถิ่นเจ้าแต่เก่าเดิม

เธอกับฉันนั้นแปลกแสนแตกต่าง
ช่างไกลห่างจริงแท้ตั้งแต่เริ่ม
ดังหงส์ฟ้ากาดำตอกย้ำเติม
เพียงแค่เคลิ้มเผลอใจมันไม่จริง

add complete
by klonthaiclub fb

[panthong.kh]

จะกาหงส์ หลงไหล ได้ประจักษ์
เรื่องความรัก แบ่งแยก แปลกเสียยิ่ง
ใครกำหนด กฏเกณฑ์ เห็นไม่จริง
ไม่ว่าหญิง หรือชาย ต่างคล้ายกัน

คือมีรัก ปักจิต ไม่ผิดแน่
ขืนไปแคร์ แปรเปลี่ยน ไม่เหมือนฝัน
แบ่งความรัก ของตน ที่ชนชั้น
เห็นสำคัญ หมั้นหมาย ทำร้ายใจ

อย่าไปแบ่ง กาหงส์ จงตระหนัก
หากใจรัก ภักดี เปรมปรีดิ์ไหม
รักต้องแลก ด้วยรัก ปักฤทัย
สนทำไม กาหงส์ ปลงเถิดเธอ
พันทอง

[ลมหนาว]

แม่หงส์สาวกล่าวขานปากหวานนัก
เรื่องความรักแบ่งไปทำไมเหรอ
หงส์กับกาลาวัลย์เหมือนกันเออ
หยุดเพ้อเจ้อชิดใกล้ได้แน่นอน

กาตัวนี้ปรีดิ์เปรมเกษมสันต์
อยากคู่ขวัญหงส์เจ้าเคล้าเคียงหมอน
แนบสนิทนิทราเอื้ออาทร
มิจากจรเคียงคู่อยู่นิรันดร์

รักหวานฉ่ำค่ำคืนแสนชื่นจิต
ได้เชยชิดหงส์ฟ้าดั่งกาฝัน
จักพาเลาะเหาะเหินเพลิดเพลินกัน
ชมสวรรค์โบยบินถิ่นเมฆา

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 



คงสักวันพลันหงส์เกิดหลงถิ่น
ร่อนสู่ดินถวิลวาดปรารถนา
ถึงวันนั้นขวัญเรานะเจ้ากา
ปลื้มนักหนาอุราฉ่ำหมดช้ำตรม

เพียงแค่เดินเพลินเคียงจำเรียงคู่
ก็เลิศหรูดูเสมือนดั่งเพื่อนสม
แม้นความจริงยิ่งคิดใคร่ชิดชม
แค่เพียงลมพรมผ่านหวานชั่วคราว...

"  บูรพ์  "


 

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

ระหว่างที่               เจ้ากา       โหยหารัก
หงส์ปีหัก               ตกมา        คราหน้าหนาว
หงส์น้อยสวย           วิไล        ใสแพรวพราว
ผิวพรรณขาว          งดงาม       อร่ามตา

หงส์ปีกหัก         ครวญคราง         ร่างบอบช้ำ
ส่วนกาดำ           ดูแล               และรักษา
คอยเอาใจ          ค่ำเช้า             คาบเอายา
แล้วน้ำมา           ยื่นป้อน            ตอนเช้าเย็น

แต่พอหงส์         หายดี           ก็หนีหน้า
บินขึ้นฟ้า          กาจ้อง          มองไม่เห็น
กาตัวดำ           น้ำตา          แทบกระเด็น
นี่คงเป็น          อุทาหรณ์       ก่อนสิ้นใจ


กวีน้อย   ลุ่มน้ำยาว

[..กุสุมา..]

กาอย่างเราเฝ้ารองอนง้อหงส์
บินร่อนลงเดินดินถิ่นแดนไหน
พ่อหงส์ฟ้าเมินหน้าขาวไฉไล
กาดำร้าวหนาวใจไหนเปรียบปาน

แม้เป็นกาค่าต่ำดำเพียงกาย
แต่ยังหมายปองหงส์ส่งผสาน
ดำแต่ตัวหัวใจใสเบิกบาน
คอยรักหวานผ่านมาหากาดำ

อย่าเหยียดสีที่ดำทำจิตหม่น
เฝ้าทุกข์ทนผลักไสใจถลำ
กั้นศักดิ์หงส์พงษ์กาพาระกำ
ปล่อยกาช้ำต่ำขั้นชั้นสกุล
..กุสุมากาดำ..

[Music]

 

เธอกับฉันนั้นแปลกแสนแตกต่าง   
ช่างไกลห่างดั่งกาพญาหงส์             
มิอาจอยู่คู่ครองสองเผ่าพงศ์           
สกุลวงศ์ชาติพันธุ์นั้นกั้นกาง
.....ลมเพลมพัด....

ฉันเป็นเพียง.หงส์ดำ.มีกรรมเก่า
ต่างพงศ์เผ่า.กลั้วเกลือก.กาเผือกร่าง
รูปภายนอก.ลอกทิ้ง.ทุกสิ่งวาง
เราอาจกาง.ปีกเอื้อ.เพื่อจะรัก

อยู่ที่ใจ.ของใคร.จะใหญ่-กว้าง
ลึกในร่าง.คือใจ.ใครแน่นหนัก
แม้สูงต่ำ.พันธุ์เผ่า.ถ้าเราภักดิ์
คงเว้นวรรค.ลักษณา.ทุกอาการ

 

[ลมหนาว]

 



คงสักวันพลันหงส์เกิดหลงถิ่น
ร่อนสู่ดินถวิลวาดปรารถนา
ถึงวันนั้นขวัญเรานะเจ้ากา
ปลื้มนักหนาอุราฉ่ำหมดช้ำตรม

เพียงแค่เดินเพลินเคียงจำเรียงคู่
ก็เลิศหรูดูเสมือนดั่งเพื่อนสม
แม้นความจริงยิ่งคิดใคร่ชิดชม
แค่เพียงลมพรมผ่านหวานชั่วคราว...

"  บูรพ์  "


 

หากเป็นจริงดังว่ากาคงชื่น           
ทุกวันคืนร่วมเรียงเคียงหงส์สาว         
ท่องเมฆินทร์บินควงชมดวงดาว       
อยู่บนราวฟ้าไกลสุขใจเกิน 
         
ชมสิงขรร่อนบินทั่วถิ่นแคว้น       
คงสุขแสนลัดเลาะลอยเหาะเหิร       
หงส์กับกาอารีจู๋จี๋เพลิน               
บนทางเดินเคียงคู่อยู่ด้วยกัน         

[ลมหนาว]

ระหว่างที่               เจ้ากา       โหยหารัก
หงส์ปีหัก               ตกมา        คราหน้าหนาว
หงส์น้อยสวย           วิไล        ใสแพรวพราว
ผิวพรรณขาว          งดงาม       อร่ามตา

หงส์ปีกหัก         ครวญคราง         ร่างบอบช้ำ
ส่วนกาดำ           ดูแล               และรักษา
คอยเอาใจ          ค่ำเช้า             คาบเอายา
แล้วน้ำมา           ยื่นป้อน            ตอนเช้าเย็น

แต่พอหงส์         หายดี           ก็หนีหน้า
บินขึ้นฟ้า          กาจ้อง          มองไม่เห็น
กาตัวดำ           น้ำตา          แทบกระเด็น
นี่คงเป็น          อุทาหรณ์       ก่อนสิ้นใจ


กวีน้อย   ลุ่มน้ำยาว

โอ้หงส์เจ้าเก่าก่อนตอนปีกหัก
เคยพิงพักกับกาอยู่อาศัย
คอยดูแลแผลเจ้าเฝ้าเอาใจ
พัดยุงมดริ้นไรมิให้ตอม

คอยหุงหาอาหารคาวหวานป้อน           
 ฝนหนาวร้อนนานเนาเฝ้าถนอม
  หาหยูกยามาให้ได้ดมดอม                                   
คอยขับกล่อมบรรเลงเพลงให้ฟัง

 พอเริ่มคลายหายดีบินหนีห่าง
 สู่ฟ้ากว้างลืมสิ้นถิ่นความหลัง
  กาปวดร้าวหนาวเหน็บแสนเจ็บจัง
 ทุกวันนั่งกล้ำกลืนสะอื้นครวญ

[ลมหนาว]

กาอย่างเราเฝ้ารองอนง้อหงส์
บินร่อนลงเดินดินถิ่นแดนไหน
พ่อหงส์ฟ้าเมินหน้าขาวไฉไล
กาดำร้าวหนาวใจไหนเปรียบปาน

แม้เป็นกาค่าต่ำดำเพียงกาย
แต่ยังหมายปองหงส์ส่งผสาน
ดำแต่ตัวหัวใจใสเบิกบาน
คอยรักหวานผ่านมาหากาดำ

อย่าเหยียดสีที่ดำทำจิตหม่น
เฝ้าทุกข์ทนผลักไสใจถลำ
กั้นศักดิ์หงส์พงษ์กาพาระกำ
ปล่อยกาช้ำต่ำขั้นชั้นสกุล
..กุสุมากาดำ..

            อย่าไปหลงหงส์ฟ้าเลยกาเจ้า
        เพราะว่าเขาต่างเชื้อมิเกื้อหนุน
        เเต่ละวงศ์พงศ์พันธุ์ชั้นสกุล
        เลิกว้าวุ่นเถิดหนาแม่กาดำ

        หงส์สีขาวราวฝ้ายกายแตกต่าง
        หากเคียงข้างกันหนาคงน่าขำ
        ขอเจ้าตรองลองคิดพินิจคำ
        พูดเตือนซ้ำหลายครั้งด้วยหวังดี

        จงเหลียวมองจ้องดูคนอยู่ใกล้
        กาดำไงเหมือนกันหันดูพี่
        หากเคียงครองสองเราต้องเข้าที
        ด้วยว่ามีเผ่าพงศ์วงศ์เดียวกัน