ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพรางาย]

ขณะรุ้งม้วนสายละลายสี
ดินทวีหอมวางระหว่างก้าว
หญ้าสลัดน้ำพร้อยร่วงร้อยพราว
ดังแดดกร้าวมิเกรงอวดเบ่งนัก

ทางที่ทอดถอดใจไปหลายหน
มีแรงต่อเริ่มต้นค้นกรงกัก
ดิ้นในกรอบครอบขังเบียดบังรัก
หวาดตกปลักตมเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

เพียงแสงวาบอาบหวังสะพรั่งฝัน
ถึงกี่วันทดท้อก็พร้อมหาย
ทีละคืบทีละคาบตราบวันตาย
ทนตะกายตะเกียกใจเรียกร้อง

มวลดอกไม้เบ่งบานลานกวี
สร้อยวจีลีลาศประกาศก้อง
มิรู้แล้งแหล่งรสพจน์ร้อยกรอง
พร้อมสวมคล้องสอดคลอก่อมิ่งมิตร

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


รุ้งมลายสายสลักอักษรศรี
เก็จวลีคลี่รับกระชับจิต
ท้าให้ชมภิรมย์รื่นเชิญชื่นชิด
เพียงชะแง้แลพิศจะติดตอม

เปรียบอักษรกลอนกานท์ ณ บ้านนี้
เช่นมาลีสีกลิ่นประทิ่นหอม
หลายหลากรสบทกานท์ปานพะยอม
ชวนดมดอมพร้อมสนองผูกคล้องใจ...

"  บูรพ์  "


 

[พิมพ์วาส]

ปากกาหมึกเทาสีขุ่นขุ่น
ใบหน้าเรียวมุ่นสองคิ้วหยัก
ลงมืดวาดรูปด้วยใจรัก
ดวงพักตร์แต้มยิ้มช่างอิ่มเอม

เธอวาด'รุ้งงาม'ทาบทามฟ้า
หลังฝนเริ่มซาเกาะดอกเขม
วิคผกผินบินปรีดิ์เปรม
เกษมล้นชุ่มชอุ่มใจ

เธอยิ้มมองดูภาพสีสวย
ใบหน้าแต้มด้วยยิ้มสดใส
ก่อนละทิ้งภาพที่ฉาบไป
ส่งให้ใครใครได้ชื่นชม

ตัวเธอ 'สร้างสรรค์' งานด้วยฝัน
ตัวฉัน 'สรรสร้าง' ร่างงานสม
เธอ-ฉัน เราสองมองโลกกลม
ทุกอย่างที่ห่มคือ...สุขใจ

You are the inspiration.
แบบว่าเกิดแรงบันดาลใจจากกระทู้คุณงายแล้วก็คิดถึงงานใครคนหนึ่ง
     

[ไร้นวล^^]

ดมดอกคำโคลงล้ำดื่มด่ำนัก
ดอกกลอนรักรุ่งเรืองร้อยไสว
ดอกคำกาพย์ฉาบฉ่ำพรำละมัย
ดอกคำฉันท์พิไลพิจิตรวาว

ส่งกลิ่นหอมฟุ้งเฟื่องประเทืองฟ้า
ทั้งโลกาเกษมศรีวจีกล่าว
ประดับประดาภาษาประไพพราว
พจน์เกรียวกราวกานท์กวีที่บ้านกลอนฯ

[สุวรรณ]

ขณะฟ้าไร้รุ้งจรุงสี
ช่างอบอวลด้วยมาลีที่สดใส
รสสุคันธ์กลั่นหอมน้อมนำใจ
ให้ร่วมร้อยมาลัยในบ้านกลอน


อาจบานเบ่งไม่งามอย่างใครเขา
แต่หลอมเอาด้วยใจ ใส่อักษร
ทีละกลีบคลี่ฝันอันสุนทร
เป็นบทกลอนสองบทจารจดมา