ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

ฝนมา     น้ำตาหลั่ง


คราวหน้าฝน             หม่นหมอง            อยากร้องไห้
เจ้าจากไป                   หายลับ              ไม่กลับหลัง
น้องนางทิ้ง                 หนุ่มนา               น้ำตาพัง
พี่สิ้นหวัง                     นั่งเหม่อ              ละเมอครวญ


สองเราเคย                   เคียงคู่               อยู่ตรงนี้
ใต้ซุ้มดอก                     ราตรี                  ที่หอมหวล
สองแก้มน้อง                  ยุพิน                  กลิ่นอบอวล
พี่รัญจวน                    หนุนตัก              บอกรักนาง


วันนี้มี                        เพียงขอน                 ที่นอนหนุน
ยามอรุณ                    เหว่ว้า                   คราฟ้าสาง
นั่งกอดเข่า                  เหม่อมอง              เห็นกองฟาง
สุดอ้างว้าง                  รันทด                 สลดใจ


อยากจะฝาก               สายลม               ที่ห่มฟ้า
ช่วยพัดเธอ                 กลับมา              จะได้ไหม
เธอจะอยู่                   แห่งหน               ตำบลใด
อยากบอกเธอ            เอาไว้               ฉัน  รัก เธอ


กวีน้อย        ลุ่มน้ำยาว

๒๒  สิงหาคม  ๒๕๕๕
     ๑๘.๒๔ น.

[/b]

[D]

ฯลฯ

อยากจะฝาก               สายลม               ที่ห่มฟ้า
ช่วยพัดเธอ                 กลับมา              จะได้ไหม
เธอจะอยู่                   แห่งหน               ตำบลใด
อยากบอกเธอ            เอาไว้               ฉัน  รัก เธอ


กวีน้อย        ลุ่มน้ำยาว

๒๒  สิงหาคม  ๒๕๕๕
     ๑๘.๒๔ น.

[/b]

จากหนุ่มนา มาไกล ให้คิดถึง
คนเคยซึ้ง เคยควง ห่วงเสมอ
สัญญารัก จากใจ ไม่ลืมเธอ
ฝันละเมอ หลับตื่น ฝืนเดียวดาย

ใต้ต้นไม้ เคยมีเขา ดังเงาเคียง
มาเหลือเพียง ความหลัง ยังใจหาย
จากเขามา ห่างไกล ได้เพียงกาย
มิเคยคลาย สายใย ใจมั่นคง

คิดถึงหนุ่ม บ้านนา น้ำตาริน
เมื่อใดสิ้น ฝนฟ้า มิล้าหลง
"ดิน"คนนี้ ตั้งใจ ใฝ่พะวง
จะกลับดง มิผัน เป็นขวัญ,เรียม

"ดิน"

[panthong.kh]

ฝนมา     น้ำตาหลั่ง


คราวหน้าฝน             หม่นหมอง            อยากร้องไห้
เจ้าจากไป                   หายลับ              ไม่กลับหลัง
น้องนางทิ้ง                 หนุ่มนา               น้ำตาพัง
พี่สิ้นหวัง                     นั่งเหม่อ              ละเมอครวญ


สองเราเคย                   เคียงคู่               อยู่ตรงนี้
ใต้ซุ้มดอก                     ราตรี                  ที่หอมหวล
สองแก้มน้อง                  ยุพิน                  กลิ่นอบอวล
พี่รัญจวน                    หนุนตัก              บอกรักนาง


วันนี้มี                        เพียงขอน                 ที่นอนหนุน
ยามอรุณ                    เหว่ว้า                   คราฟ้าสาง
นั่งกอดเข่า                  เหม่อมอง              เห็นกองฟาง
สุดอ้างว้าง                  รันทด                 สลดใจ


อยากจะฝาก               สายลม               ที่ห่มฟ้า
ช่วยพัดเธอ                 กลับมา              จะได้ไหม
เธอจะอยู่                   แห่งหน               ตำบลใด
อยากบอกเธอ            เอาไว้               ฉัน  รัก เธอ


กวีน้อย        ลุ่มน้ำยาว

๒๒  สิงหาคม  ๒๕๕๕
     ๑๘.๒๔ น.

[/b]

ไม่ได้ทิ้ง ทุ่งนา อย่าว่าฉัน
ยังคงมั่น สัญญา คราเสนอ
ข้างกองฟาง นางคอย พลอยละเมอ
นังกอดเข่า มองเหม่อ เพ้อทุกวัน

ถึงยามเย็น ไม่เห็นหน้า อุราร้าว
ไร้แม้เงา ชายรัก ยิ่งหวาดหวั่น
พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก เราแยกกัน
สวดมนต์พลัน ออดอ้อน วอนกลับคืน

ซุ้มราตรี ที่เก่า เราเคยนัด
เที่ยวงานวัด เคยแอบ แนบชิดชื่น
กาลเวลา ล่วงผ่าน พานกล้ำกลืน
ยังหยัดยืน ฝืนคอย อย่างน้อยใจ

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

จากหนุ่มนา มาไกล ให้คิดถึง
คนเคยซึ้ง เคยควง ห่วงเสมอ
สัญญารัก จากใจ ไม่ลืมเธอ
ฝันละเมอ หลับตื่น ฝืนเดียวดาย

ใต้ต้นไม้ เคยมีเขา ดังเงาเคียง
มาเหลือเพียง ความหลัง ยังใจหาย
จากเขามา ห่างไกล ได้เพียงกาย
มิเคยคลาย สายใย ใจมั่นคง

คิดถึงหนุ่ม บ้านนา น้ำตาริน
เมื่อใดสิ้น ฝนฟ้า มิล้าหลง
"ดิน"คนนี้ ตั้งใจ ใฝ่พะวง
จะกลับดง มิผัน เป็นขวัญ,เรียม

"ดิน"


   เจ้าเคยทิ้ง            พี่ไว้              ให้อ้างว้าง
ทิ้งกองฟาง           กระต๊อบ             จอบและเสียม
ที่ผ่านมา             ข้าจน                 คนไม่เจียม
ไม่อาจจะ            เทียบเทียม           ช่อมาลา


แต่ก่อนเจ้า             สาว "ดิน "          คู่ถิ่นทุ่ง
ตอนนี้รุ่ง                มีคู่                  อยู่เมืองฟ้า
กวีน้อย                ลุ่มน้ำยาว            ชาวท้องนา
คงจะสิ้น              วาสนา                ล่ะสาวดิน       





กวีน้อย      ลุ่มน้ำยาว


 

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

ไม่ได้ทิ้ง ทุ่งนา อย่าว่าฉัน
ยังคงมั่น สัญญา คราเสนอ
ข้างกองฟาง นางคอย พลอยละเมอ
นังกอดเข่า มองเหม่อ เพ้อทุกวัน

ถึงยามเย็น ไม่เห็นหน้า อุราร้าว
ไร้แม้เงา ชายรัก ยิ่งหวาดหวั่น
พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก เราแยกกัน
สวดมนต์พลัน ออดอ้อน วอนกลับคืน

ซุ้มราตรี ที่เก่า เราเคยนัด
เที่ยวงานวัด เคยแอบ แนบชิดชื่น
กาลเวลา ล่วงผ่าน พานกล้ำกลืน
ยังหยัดยืน ฝืนคอย อย่างน้อยใจ

พันทอง



     ทุกวันคืน             ร้องร่ำ            พร่ำหาน้อง
เจ้าพันทอง               โฉมตรู              อยู่แห่งไหน
เจ้าคงหลง                แสงสี               ศิวิไล
เจ้าคงหลง                แสงไฟ             ในผับบาร์


เจ้าคงลืม              รวงทอง               ท้องนาไร่
เจ้าคงลืม              กองไฟ                ที่ชายป่า
เจ้าคงลืม              คนเคียง               ณ  เถียงนา
คงลืมข้า               กวีน้อย                ลุ่มน้ำยาว


กวีน้อย

[Music]

ลืมว่าเคย.นอนเคียง.ร่วมเถียงทุ่ง
จึงหมายมุ่ง.จีบฝรั่ง.ตาน้ำข้าว
ลืมรสชาติ.น้ำพริก-โสน.ปิ่นโตคาว
หลงเรื่องราว.พาสต้า.พาเมซาน
 
ลืมหมดแล้ว..แกงหอยขม..ใช้ลมจุ๊บ
ชินแต่ซุป.ร้อนร้อน.ก่อนอาหาร
ชอบครัวซอง.บาเก็ต.เผ็ดไม่ทาน
จากมานาน.ลืมน่าน.บ้านของเธอ
 
ขอโทษนะ.เรื่องวัยเยาว์.ข้าวเหนียวนึ่ง
ใช้รังถึง.หรือหวด.นวดข้าวเหรอ?
ถ้าพบพา.โดยไม่เชิญ.บังเอิญเจอ
อาจ..ออ..เออ..เพราะ..คำ..ไทย..ไม่..ชำ..นาญ

 

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

ลืมว่าเธอ.เคยเคียง.ร่วมเถียงทุ่ง
หันมามุ่ง.จีบฝรั่ง.ตาน้ำข้าว
ลืมรสชาติ.น้ำพริก-โสน.ปิ่นโตคาว
หลงเรื่องราว.พาสต้า.พาเมซาน
 
ลืมหมดแล้ว..แกงหอยขม..ใช้ลมจุ๊บ
ชินแต่ซุป.ร้อนร้อน.ก่อนอาหาร
ชอบครัวซอง.บาเก็ต.เผ็ดไม่ทาน
จากมานาน.ลืมจังหวัดน่าน.บ้านของเธอ
 
ขอโทษนะ.เรื่องวัยเยาว์.ข้าวเหนียวนึ่ง
ใช้รังถึง.หรือหวด.นวดข้าวเหรอ?
ถ้าฉันมา.โดยไม่เชิญ.บังเอิญเจอ
อาจ..ออ..เออ..เพราะ..คำ..ไทย..ไม่..ชำ..นาญ





ใช่แล้วสิ            พี่จน           คนต่ำต้อย
ตั้งตาคอย         น้องชบา        กลับมาบ้าน
พี่คอยแล้ว         คอยเล่า        เจ้านงคราญ
ใยน้องมา          ลืม น่าน        เมืองล้านนา


น้องคงลืม         ไข่เจียว         ข้าวเหนียวนึ่ง
คงหวานซึ้ง        กับเสี่ย          อาเฮียป๋า
เจ้ามัวหลง           ฝรั่ง           คลั่งดารา
จนได้ลืม-           ตัวว่า          มาจากดิน


กวีน้อย        ลุ่มน้ำยาว 

   

[panthong.kh]

ไม่ได้ทิ้ง ทุ่งนา อย่าว่าฉัน
ยังคงมั่น สัญญา คราเสนอ
ข้างกองฟาง นางคอย พลอยละเมอ
นังกอดเข่า มองเหม่อ เพ้อทุกวัน

ถึงยามเย็น ไม่เห็นหน้า อุราร้าว
ไร้แม้เงา ชายรัก ยิ่งหวาดหวั่น
พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก เราแยกกัน
สวดมนต์พลัน ออดอ้อน วอนกลับคืน

ซุ้มราตรี ที่เก่า เราเคยนัด
เที่ยวงานวัด เคยแอบ แนบชิดชื่น
กาลเวลา ล่วงผ่าน พานกล้ำกลืน
ยังหยัดยืน ฝืนคอย อย่างน้อยใจ

พันทอง

     ทุกวันคืน             ร้องร่ำ            พร่ำหาน้อง
เจ้าพันทอง               โฉมตรู              อยู่แห่งไหน
เจ้าคงหลง                แสงสี               ศิวิไล
เจ้าคงหลง                แสงไฟ             ในผับบาร์

เจ้าคงลืม              รวงทอง               ท้องนาไร่
เจ้าคงลืม              กองไฟ                ที่ชายป่า
เจ้าคงลืม              คนเคียง               ณ  เถียงนา
คงลืมข้า               กวีน้อย                ลุ่มน้ำยาว

กวีน้อย

รักไม่เคย ลืมหลง คงจำได้
รักกว่าใคร จริงเจ้า เข้าหน้าหนาว
รักเหลือล้น พ้นผ่าน จนรานร้าว
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว เรารักกัน

ด้วยอายุ ห่างชั้น จึงผันเปลี่ยน
ด้วยเจ้าเรียน หนังสือ ยึดถือมั่น
พี่จึงจาก เจ้าไป จำใจพลัน
ขออย่าหวั่น ตั้งใจเรียน เพียรเถิดน้อง
พันทอง

[Music]

ลืมว่าเธอ.เคยเคียง.ร่วมเถียงทุ่ง
หันมามุ่ง.จีบฝรั่ง.ตาน้ำข้าว
ลืมรสชาติ.น้ำพริก-โสน.ปิ่นโตคาว
หลงเรื่องราว.พาสต้า.พาเมซาน
 
ลืมหมดแล้ว..แกงหอยขม..ใช้ลมจุ๊บ
ชินแต่ซุป.ร้อนร้อน.ก่อนอาหาร
ชอบครัวซอง.บาเก็ต.เผ็ดไม่ทาน
จากมานาน.ลืมน่าน.บ้านของเธอ
 
ขอโทษนะ.เรื่องวัยเยาว์.ข้าวเหนียวนึ่ง
ใช้รังถึง.หรือหวด.นวดข้าวเหรอ?
ถ้าพบพา.โดยไม่เชิญ.บังเอิญเจอ
อาจ..ออ..เออ..เพราะ..คำ..ไทย..ไม่..ชำ..นาญ

ใช่แล้วสิ     พี่จน     คนต่ำต้อย
ตั้งตาคอย    น้องชบา     กลับมาบ้าน
พี่คอยแล้ว     คอยเล่า     เจ้านงคราญ
ใยน้องมา     ลืม น่าน    เมืองล้านนา


น้องคงลืม   ไข่เจียว    ข้าวเหนียวนึ่ง
คงหวานซึ้ง    กับเสี่ย    อาเฮียป๋า
เจ้ามัวหลง     ฝรั่ง    คลั่งดารา
จนได้ลืม-   ตัวว่า   มาจากดิน

...กวีน้อย  ลุ่มน้ำยาว... 

มิได้ลืม.ตัวตน.คนอดีต
สังคมขีด.ขั้นขวาง.ทางถวิล
เมื่อพวกเขา.เยินยอ.ผู้พอกิน
เสียงที่ยิน.เหยียดหยาม.ก็ตามมา

ยอมปรับตัว.ไฮโซ.โก้ตามบ้าง
เหงาก็อ้าง.เสมอ.เผลอผวา
เห็นข้าวสุก.ทุกจาน.ผ่านน้ำตา
ลูกชาวนา.รำพัน.ฉันคือเรียม

เลือกชีวิต.ขึ้นหลังเสือ.จะเหลือหรือ?
เปลี่ยนมือถือ.ใส่งอบ.แบกจอบเสียม
ให้หว่านดำ.ทำนา.หน้าตาเกรียม
กลับไปเทียม.โคกระบือ.ร่ำลือไกล

เหมือนว่าไม่.สามารถ.ในชาตินี้
รักกับพี่.ในฝัน.นั้นพอไหว
เรียมบุญน้อย.วาสนา.ลาพี่ไป
ทั้งที่ใจ.ลำเอียง.อยู่เถียงนา

 

[D]

   เจ้าเคยทิ้ง            พี่ไว้              ให้อ้างว้าง
ทิ้งกองฟาง           กระต๊อบ             จอบและเสียม
ที่ผ่านมา             ข้าจน                 คนไม่เจียม
ไม่อาจจะ            เทียบเทียม           ช่อมาลา


แต่ก่อนเจ้า             สาว "ดิน "          คู่ถิ่นทุ่ง
ตอนนี้รุ่ง                มีคู่                  อยู่เมืองฟ้า
กวีน้อย                ลุ่มน้ำยาว            ชาวท้องนา
คงจะสิ้น              วาสนา                ล่ะสาวดิน       





กวีน้อย      ลุ่มน้ำยาว


 

"ดิน"คนเดิม มิเหลิง เริงหลงกรุง
มิเคยลืม ท้องทุ่ง นุ่งผ้าซิ่น
ผักบุ้งขาว สะเดาป่า เก็บมากิน
ทั้งกระถิน ริมรั้ว บัวในบึง

ขอวอนพี่ สักน้อย อย่าถอยห่าง
อย่าจืดจาง ถือโทษ หรือโกรธขึ้ง
อย่าเจ้าแง่ เง้างอน ตะบอน-ตะบึง
เพิ่งมาถึง ทำโวยวาย ต่อยตายเลย 

"ดิน"

[saknun]

เป็นเจ้าเล่ห์ เทอุบาย ให้หญิงหลง
ทำที่งง หยอกเย้า สาวต่างถิ่น
รู้หรอกนา แกล้งมา เพื่อโบยบิน
เพียงให้ยิน คารม  ชมอ้อนหวาน

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

รักไม่เคย ลืมหลง คงจำได้
รักกว่าใคร จริงเจ้า เข้าหน้าหนาว
รักเหลือล้น พ้นผ่าน จนรานร้าว
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว เรารักกัน

ด้วยอายุ ห่างชั้น จึงผันเปลี่ยน
ด้วยเจ้าเรียน หนังสือ ยึดถือมั่น
พี่จึงจาก เจ้าไป จำใจพลัน
ขออย่าหวั่น ตั้งใจเรียน เพียรเถิดน้อง
พันทอง




    ถึงอายุ          ห่างกัน         สักปานไหน
ก็ไม่เคย           แบ่งใจ             ไปเป็นสอง
เธอคนเดียว      ที่ฉัน                นั้นหมายปอง
มีนามว่า          พันทอง             น้องกลอยใจ

แม้นชาตินี้        กวีน้อย        จะคอยเก้อ
หวังว่าคง         ได้เจอ         เธอชาติใหม่
ชาตินี้พบ          ดอกฟ้า       ช้าเกินไป
เลยถูกหนุ่ม        เมืองใหญ่     คว้าไปครอง


กวีน้อย      ลุ่มน้ำยาว

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

มิได้ลืม.ตัวตน.คนอดีต
สังคมขีด.ขั้นขวาง.ทางถวิล
เมื่อพวกเขา.เยินยอ.ผู้พอกิน
เสียงที่ยิน.เหยียดหยาม.ก็ตามมา

ยอมปรับตัว.ไฮโซ.โก้ตามบ้าง
เหงาก็อ้าง.เสมอ.เผลอผวา
เห็นข้าวสุก.ทุกจาน.ผ่านน้ำตา
ลูกชาวนา.รำพัน.ฉันคือเรียม

เลือกชีวิต.ขึ้นหลังเสือ.จะเหลือหรือ?
เปลี่ยนมือถือ.ใส่งอบ.แบกจอบเสียม
ให้หว่านดำ.ทำนา.หน้าตาเกรียม
กลับไปเทียม.โคกระบือ.ร่ำลือไกล

เหมือนว่าไม่.สามารถ.ในชาตินี้
รักกับพี่.ในฝัน.นั้นพอไหว
เรียมบุญน้อย.วาสนา.ลาพี่ไป
ทั้งที่ใจ.ลำเอียง.อยู่เถียงนา




  พี่เฝ้าฝัน         ถึงเธอ        ละเมอพร่ำ
สุดชอกซ้ำ            เช้าเย็น           อยากเห็นหน้า
ตั้งแต่เจ้า            จากไป            ไม่อำลา
ดวงอุรา               ตราตรึง           คิดถึงเธอ

พี่ยังคอย            คนดี            ณ   ที่เก่า
ทุกค่ำเช้า         เหลียวดู          อยู่เสมอ
หากแม้นว่า       ชาตินี้             มิได้เจอ
คงหมองเหม่อ     แดดิ้น           สิ้นใจตาย


กวีน้อย       ลุ่มน้ำยาว

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

"ดิน"คนเดิม มิเหลิง เริงหลงกรุง
มิเคยลืม ท้องทุ่ง นุ่งผ้าซิ่น
ผักบุ้งขาว สะเดาป่า เก็บมากิน
ทั้งกระถิน ริมรั้ว บัวในบึง

ขอวอนพี่ สักน้อย อย่าถอยห่าง
อย่าจืดจาง ถือโทษ หรือโกรธขึ้ง
อย่าเจ้าแง่ เง้างอน ตะบอน-ตะบึง
เพิ่งมาถึง ทำโวยวาย ต่อยตายเลย 
"ดิน"


 
หากนวลน้อง           เน้อเย็น         จะเข่นฆ่า
คิดหรือว่า               พ่อพระ          จะนิ่งเฉย
จะบรรจง               พร่ำพรอด        กอดทรามเชย
แล้วจูบเย้ย          อินทร์พรหมณ์      ให้สมใจ

ครั้นพอเจ้า          นงคราญ         อ่านกลอนอยู่
เจ้าโฉมตรู           นิ่ม อนงค์        คงหวั่นไหว
แล้วจงรีบ            ตอบกลับ        อย่างฉับไว
จะยิ้มน้อย            ยิ้มใหญ่          ไม่ว่ากัน         

 

กวีน้อย     ลุ่มน้ำยาว   

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

เป็นเจ้าเล่ห์ เทอุบาย ให้หญิงหลง
ทำที่งง หยอกเย้า สาวต่างถิ่น
รู้หรอกนา แกล้งมา เพื่อโบยบิน
เพียงให้ยิน คารม  ชมอ้อนหวาน



ไม่ประสงค์          ชีกอ          หลอกล่อสาว
แค่แต่งตาม        เรื่องราว       ของชาวบ้าน
เรียบเรียงร้อย      อักษร          เป็นกลอนกานท์
พอให้ท่าน         ผู้อ่าน          เบิกบานใจ


กวีน้อย          ลุ่มน้ำยาว