ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ก้าวแรกฯ...]

๐ ละอองไอ ๐

๐ กอดกายปรายมองละอองครึ้ม
อึมครึมทึมทับพยับฝน
แผ่วพลิ้วปลิวเยื้องจากเบื้องบน
ละอองหล่นหม่นพรูอณูไอ

๐ แรกไหวในอณูที่รู้สึก
ยะเยียบลึกผลึกแววดูแพรวใส
ดวงวันผันหลัวชั่วอึดใจ
ก็หลั่งไหลไหวโถมเป็นโครมครืน

๐ ดอกดวงช่วงฉ่ำคล้ายรำร่าย
กรุ่นกำจายตฤปฉมวะรมย์รื่น
หลังวสันต์ผันคาบทาบช่วงคืน
ละอองชื่นกลืนภพเมื่อสบมอง

๐ ชำแรกแมกพันธุ์ครรภ์โพสพ
ล้างลบกลบหม่นระทนหมอง
แตกกอต่อผลิสิเนืองสินอง
ไหลล่องพรั่งพรูสู่จินตนา

๐ เรื่อรำบายคล้ายภาพที่ฉาบไล้
ละล่องไว้ในแสงแห่งอุษา
 คือความงามท่ามวารผ่านเวลา
แห่งพรรษาฟ้าโปรยโชยโชนชุม ๚


ก้าวแรกฯ...

[Music]

ปล่อยอารมณ์เหลวไหล..ไปกับฝน
ความสับสนสำนึกตกลึกหลุม
ไร้กฏเกณฑ์อันใดให้ใครคุม
ละอองไอเกาะกุม..ชื่นชุ่มทรวง

นอนเฉลียงแว่วเสียงสาดทุกหยาดหยด
พร้อมอ่านบทคำกวีที่หนักหน่วง
เธอท้าวความหวามไหวหาใดลวง
จะถามทวงก็มิกล้า..เพราะว่าเกรง

เสียงครึกโครมโน้มน้าว..ให้หนาวสั่น
ฉันไหวหวั่นฟ้าถล่มจะข่มเหง
หรือเพราะคำประพันธ์..เธอบรรเลง
ด้วยคิดเองไม่ได้..อายพิรุณ

 

[ไพร พนาวัลย์]

ปล่อยอารมณ์เหลวไหล..ไปกับฝน
ความสับสนสำนึกตกลึกหลุม
ไร้กฏเกณฑ์อันใดให้ใครคุม
ละอองไอเกาะกุม..ชื่นชุ่มทรวง


 

แหมเห็นห้องนอนห้องนี้พี่อมยิ้ม
อยากพาซิ้มไปนอนในตอนง่วง
ยามฝนตกลงมาผวาทรวง
เจ้าพุ่มพวงกลัวฟ้าเวลาแลบ

 “ไพร พนาวัลย์”

 

[ก้าวแรกฯ...]

ปล่อยอารมณ์เหลวไหล..ไปกับฝน
ความสับสนสำนึกตกลึกหลุม
ไร้กฏเกณฑ์อันใดให้ใครคุม
ละอองไอเกาะกุม..ชื่นชุ่มทรวง

นอนเฉลียงแว่วเสียงสาดทุกหยาดหยด
พร้อมอ่านบทคำกวีที่หนักหน่วง
เธอท้าวความหวามไหวหาใดลวง
จะถามทวงก็มิกล้า..เพราะว่าเกรง

เสียงครึกโครมโน้มน้าว..ให้หนาวสั่น
ฉันไหวหวั่นฟ้าถล่มจะข่มเหง
หรือเพราะคำประพันธ์..เธอบรรเลง
ด้วยคิดเองไม่ได้..อายพิรุณ


 

ปล่อยอารมณ์จมจ่อมกับกล่อมห้วง
ดั่งเป็นช่วงดับฟากฝากคร่ำเคร่ง
ปลิดภวังค์พรูพรั่งผ่านวังเวง
หรือกริ่งเกรงกับหลุมเกาะกุมทรวง

จารพจน์จรดพยางค์อย่างหนักหน่วง
จดคำฉ่ำร่วงแห่งดวงสรวง
ชั่วขณะงามนี้มิมีลวง
ทุกหล่นร่วงดวงแววแก้วพิรุณ

แม้ครึกโครมโน้มน้าว..จนหนาวเหน็บ
โปรดอย่าเก็บเจ็บนั้นให้หวั่นสุญฯ
จะบรรเลงเพลงชื่นคืนพิรุณ
ให้ฉ่ำสวยด้วยละมุนและอุ่นไอ

ก้าวแรกฯ...

[สุวรรณ]

ภาพพระคุณรูปภาพจากอินเตอร์เนตค่ะ

เมฆหมอกดอกเหมยเอยน้ำค้าง
รุ่งรางสางช่วง ดวงไถง
ทาบฟ้าพาฝันอันอำไพ
ให้ห่างลอยไกลไปลิบลิบ

ด้วยอุ่นละอองไอผองแดด
เผาแผดแทรกในความเงียบกลิบ
ของคนวนคว้างกลางฝัน,พริบ-
ตาแค่นับสิบก็หายพลัน

เหลือเพียงภวังค์ยังรั้งอยู่
ว่าครั้นสักครู่ที่ฉันฝัน
มันดีหรือร้ายอย่างไรกัน
นั่งนิ่งเงียบงันนึกฝันนาน

คิดอยู่เท่าไรก็ไม่ออก
คล้ายคล้ายว่าหมอกเป็นฉากม่าน
มีบึงห้วยหนองระหานธาร
จากนั้นอันตรธานพานหายไป

[panthong.kh]

๐ ละอองไอ ๐

๐ กอดกายปรายมองละอองครึ้ม
อึมครึมทึมทับพยับฝน
แผ่วพลิ้วปลิวเยื้องจากเบื้องบน
ละอองหล่นหม่นพรูอณูไอ

๐ แรกไหวในอณูที่รู้สึก
ยะเยียบลึกผลึกแววดูแพรวใส
ดวงวันผันหลัวชั่วอึดใจ
ก็หลั่งไหลไหวโถมเป็นโครมครืน

๐ ดอกดวงช่วงฉ่ำคล้ายรำร่าย
กรุ่นกำจายตฤปฉมวะรมย์รื่น
หลังวสันต์ผันคาบทาบช่วงคืน
ละอองชื่นกลืนภพเมื่อสบมอง

๐ ชำแรกแมกพันธุ์ครรภ์โพสพ
ล้างลบกลบหม่นระทนหมอง
แตกกอต่อผลิสิเนืองสินอง
ไหลล่องพรั่งพรูสู่จินตนา

๐ เรื่อรำบายคล้ายภาพที่ฉาบไล้
ละล่องไว้ในแสงแห่งอุษา
 คือความงามท่ามวารผ่านเวลา
แห่งพรรษาฟ้าโปรยโชยโชนชุม ๚
ก้าวแรกฯ...

นั่งมอง ฟองฝอย ลอยหน้าต่าง
เคว้งคว้าง บางเบา เรายิ่งกลุ้ม
จากค่อย คล้อยเคลื่อน เหมือนโดนรุม
ไฟสุม สุ่มเศร้า เหงาวิญญา

ยะเยือก ทันที ที่สู้สึก
หนาวเหน็บ เจ็บจึก นึกถึงหน้า
ยามหลับ กลับฝัน สั่นอุรา
รักเรา เขาคว้า ท่าจะพัง

ยามนี้ หนีหลบ พบแล้วจาก
ลำบาก ยากเข็ญ เข่นเขี้ยวฝัง
ร้าวรวด ปวดแปลบ แสบเสียจัง
ความหวัง พังพาด ขาดเหลียวแล
พันทอง

[ก้าวแรกฯ...]

ภาพพระคุณรูปภาพจากอินเตอร์เนตค่ะ

เมฆหมอกดอกเหมยเอยน้ำค้าง
รุ่งรางสางช่วง ดวงไถง
ทาบฟ้าพาฝันอันอำไพ
ให้ห่างลอยไกลไปลิบลิบ

ด้วยอุ่นละอองไอผองแดด
เผาแผดแทรกในความเงียบกลิบ
ของคนวนคว้างกลางฝัน,พริบ-
ตาแค่นับสิบก็หายพลัน

เหลือเพียงภวังค์ยังรั้งอยู่
ว่าครั้นสักครู่ที่ฉันฝัน
มันดีหรือร้ายอย่างไรกัน
นั่งนิ่งเงียบงันนึกฝันนาน

คิดอยู่เท่าไรก็ไม่ออก
คล้ายคล้ายว่าหมอกเป็นฉากม่าน
มีบึงห้วยหนองระหานธาร
จากนั้นอันตรธานพานหายไป

๐ เย็นเยียบเชียบ-ชัดสงัดเงียบ
เปลือยเท้าก้าวเหยียบบนลานหญ้า
พร่างพรมลมโชยให้โรยรา
ล่องคว้างบางตามาไกลไกล

๐ โปรยเบาเงาวาวดูพราวพร่าง
แผ่วพลิ้วปลิวสล้างน้ำค้างใส
หยดเกาะเผาะ-รดหยดกลางใบ
พรมพริ้งกลิ้งไหวบนใบบาง

๐ ดุจฝันผู้คนที่หล่นเกลื่อน
เปราะบางลางเลือนเหมือนใกล้สาง
โรยแสงแห่งอรุณมาบางบาง
หยดน้ำเลือนลางก็จางไป

ก้าวแรกฯ...

[มัดตน]

ช่างเพริศแพรวแวววาวราวหยาดเพชร
ดั่งแก้วเก็จอะคร้าวสกาวใส
หยาดน้ำหยดลำยองละอองไอ
พรั่งพรูไหลพราวผ่านจากม่านตา

เธอมองเห็นอะไรบ้างไหมเธอ
หยดน้ำเอ่อสู่ปรางมันพร่างพร่า
ให้ฉันซับซาบให้..นะ..นัยนา
ละอองฝ้าฝันเฝื่อนจักเลือนคลาย.

[ก้าวแรกฯ...]

นั่งมอง ฟองฝอย ลอยหน้าต่าง
เคว้งคว้าง บางเบา เรายิ่งกลุ้ม
จากค่อย คล้อยเคลื่อน เหมือนโดนรุม
ไฟสุม สุ่มเศร้า เหงาวิญญา

ยะเยือก ทันที ที่สู้สึก
หนาวเหน็บ เจ็บจึก นึกถึงหน้า
ยามหลับ กลับฝัน สั่นอุรา
รักเรา เขาคว้า ท่าจะพัง

ยามนี้ หนีหลบ พบแล้วจาก
ลำบาก ยากเข็ญ เข่นเขี้ยวฝัง
ร้าวรวด ปวดแปลบ แสบเสียจัง
ความหวัง พังพาด ขาดเหลียวแล
พันทอง

๐ ละอองหม่นปนเศร้าดูเคล้าคละ
ชั่วขณะจิตนี้มีเพียงแค่-
อาลัยร่ำฉ่ำฟ้าล้าดวงแด
จะเหลียวแลสู่ใดคล้ายเงียบงัน

๐ นั่งมองละอองฉ่ำเจ้ารำร่าย
ดั่งสร้อยสายโรยรายสู่ปลายฝัน
ดอกดวงร่วงพรูสู่อนันต์
ช่วงวสันต์ผันลู่สู่จินตนา

๐ ละอองชื่นลื่นหล่นบนพื้นล่าง
หยดน้ำค้างพร่างพรูอยู่เบื้องหน้า
ละอองใสรินไหลจากนัยน์ตา
ระรินล้าพร่าไหลสู่ในจินต์

๐ ฝากดวงดอกบอกว่ายังล้าหวน
ช่วยลบมวลอวลเก่าเถ้าถวิล
ช่วยกลบฝังเบื้องหลังฝั่งชีวิน
ละลายสิ้นผินร่วงดั่งดวงโปรย

ก้าวแรกฯ...

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

[ก้าวแรกฯ...]