ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[dinner]

เมื่อมันเป็นแผลร้ายที่กรายเรื้อ
ดุจเติมเชื้อเพาะบ่มเป็นหล่มหลุม
ทรมานหม่นไหม้ราวไฟรุม
ทั้งร้อนรุ่มปวดแปลบจนแสบชา

แต่ว่าในสำนึกที่ลึกล้ำ
แม้ชอกช้ำหวาดหวั่นพรั่นผวา
ยังมีความหวานรื่นชื่นชีวา
ที่ซึ้งค่าอยู่ในหัวใจเรา

มิอาจข้ามพ้นห้วงบ่วงความคิด
ที่ตามลิดรอนใจให้อับเฉา
แต่หวานชื่นรื่นสุขไม่บรรเทา
ดุจดั่งเงางดงามในความจำ

dinner

[panthong.kh]

เมื่อมันเป็น เชื้อร้าย อย่ากลายกลุ้ม
แม้โรครุม สุมเจ้า เล่างามขำ
จงทำใจ ให้สบาย อย่ากลายคำ
รสพระธรรม นำใจ ใสส่องทาง

ในสำนึก ลึกซึ้ง ตรึงใจอยู่
บางครั้งพรู น้ำตา พาเมินหมาง
แม้เจ็บปวด เพียงใด ไม่จืดจาง
ขอรักสร้าง คืนสุข ทุกคืนพลัน

แม้ไม่ข้าม พ้นห้วง ห่วงความคิด
แต่ห้วงจิต คิดไว้ ได้สุขสันต์
ถึงจะเป็น บางช่วง รีบตวงกัน
หวังสักวัน เต็มตื้น ไม่ฝืนทน
พันทอง

[ปู่ริน]

เมื่อยังเล็กคนดีเที่ยววิ่งเล่น
ดูสวยเด่นงามตาช่างน่าสน
รูปร่างโปร่งโย่งสูงดูน่ามล
ยามได้ยลช่างงดงามความจดจำ

ตอนนั้นน้องอายุได้สิบห้า
ดูหน้าตาเหมาะสมดูคมขำ
ได้เป็นนักเรียนนอกพี่ชอกช้ำ
ข่าวไปทำหน้าตาใหม่ให้ดูดี

ทั้งเสริมดั้งเสริมคิ้วให้โด่งงอน
แต่งเติมอกสวยกว่าก่อนเพื่อศักดิ์ศรี
เปลี่ยนแปลงโฉมใบหน้าในครานี้
แม้แต่พี่ยังหลงพางงงวย

เปลี่ยนรูปแบบท่าทางการยืนนั่ง
เหมือนฝรั่งแต่ร่างกายยังคล้ายหมวย
ความงดงามในความจำของคนรวย
หาความสวยไม่จีรัง..ไม่ยั่งยืน.

                ริน ดอนบูรพา
                                    ๑๖ ส.ค. ๕๕

[ปลายดินสอ]

ยังงดงาม  ในใจ  ใช่ตรงนี้
ส่วนลึกที่  ความรัก จากครั้งเก่า
แม้วันนี้  พื้นที่  คำว่า  "เรา"
เป็นเพียงเงา  ความหลัง  พังผ่านกาล

เพียงเพราะรัก  ไม่ได้  ใช่ไม่รัก
จำต้องหัก  ห่างไป  คล้ายลมผ่าน
ยังอยากรัก  ดูแล  แม้ห่างนาน
ยังต้องการ  อยากรู้  เธออยู่ดี

เธอคือความ  รักแท้  ที่มีค่า
เธอสอนให้  รู้ว่า  ใจดวงนี้
ยังคิดถึง  ภาพเธอ  ทุกนาที
ความทรงจำ  แสนดี  มิอาจลืม

[รพีกาญจน์]

อะไรกลบ ลบรัก ยากนักหนา
วันเวลา ล่วงเลย เคยดูดดื่ม
จะดีดสี ตีโก๊ะ โจ๊ะพรึมพรึม
ความเศร้าซึม ฝังจิต ติดมิคลาย

เพียรชำระ พระธรรม น้อมนำยึด
ช่วงประพฤติ ในว่าง ภาพสร่างหาย
พอสู่โลก โศกซ้ำ ทำวุ่นวาย
ผลสุดท้าย รำพึง ถึงบ้าเบลอ

ก็สลับ ปรับเปลี่ยน เวียนเช่นนี้
ทุกนาที ยังรัก หนักล้นเอ่อ
อาจลืมบ้าง ทางไกล ไม่พบเจอ
แต่มีเธอ งดงาม ในความจำ

รพีกาญจน์ 59

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


โอ้พิษรักพักรอยเมื่อคล้อยจาก
ทิ้งแผลฝากหลากล้วนให้นวลขำ
ทั้งมากชื่นรื่นรมย์ขมระกำ
ดุจลำนำชำแรกแทรกวิญญาณ์

ใครมีรักมักเป็นดั่งเช่นนี้
ยากนักที่ลี้เลี่ยงไร้เดียงสา
ล้วนประสบพบพานเมื่อผ่านมา
ฝังอุราตราตรึงถึงทรวงใน

ถ้าโชคดีมีรักประจักษ์แท้
เฝ้าดูแลแต่รักจนตักษัย
ทั้งวันคืนชื่นฉ่ำอยู่ร่ำไป
พรหมนั้นไซร้ให้ปองคู่ครองกัน

หากโชคร้ายพ่ายรักก็มักช้ำ
เหมือนเวรกรรมนำวิโยคให้โศกศัลย์
ทั้งวันเดือนเสมือนดับลับชีวัน
ต้องโทษทัณฑ์สวรรค์ชังเหมือนสั่งตาย...

"  บูรพ์  "

 

[dinner]

 

หากโชคร้ายพ่ายรักก็มักช้ำ
เหมือนเวรกรรมนำวิโยคให้โศกศัลย์
ทั้งวันเดือนเสมือนดับลับชีวัน
ต้องโทษทัณฑ์สวรรค์ชังเหมือนสั่งตาย...

"  บูรพ์  "

เพราะความรักมักทำให้ช้ำจิต
ถูกมันลิดรอนจนกมลหาย
ต้องขมขื่นเจ็บปวดรวดร้าวกาย
แทบวางวายด้วยพิษที่ลิดทรวง

แต่หากรักรวยรื่นคงชื่นฉ่ำ
ถ้อยน้ำคำพร่ำหวานปานผึ้งหลวง
ไมตรีมอบด้วยภักดิ์ใช่รักลวง
ฤดีดวงคงมั่นให้สัญญา

รักอาจเป็นดังไฟที่ไหม้จิต
เป็นดั่งพิษจนขวัญพรั่นผวา
เป็นสายลมเย็นรื่นชื่นอุรา
ที่บุญพาให้พบประสบเจอ

dinner

[dinner]

 

ก็สลับ ปรับเปลี่ยน เวียนเช่นนี้
ทุกนาที ยังรัก หนักล้นเอ่อ
อาจลืมบ้าง ทางไกล ไม่พบเจอ
แต่มีเธอ งดงาม ในความจำ

รพีกาญจน์ 59

เธอจึงเป็นดั่งดาวที่พราวแสง
เจิดแจรงเฉิดฉมดูคมขำ
อาจมีบ้างหม่นหมองต้องระกำ
อาจชอกช้ำร่ำหาด้วยอาลัย

เอาพระธรรมน้อมนำย้ำดวงจิต
เมื่อชีวิตถูกรักมันผลักไส
เพราะมั่นในรักยิ่งกว่าสิ่งใด
จึงยอมให้รักนั้นบั่นฤดี

dinner

[dinner]

 

เธอคือความ  รักแท้  ที่มีค่า
เธอสอนให้  รู้ว่า  ใจดวงนี้
ยังคิดถึง  ภาพเธอ  ทุกนาที
ความทรงจำ  แสนดี  มิอาจลืม

ปลายดินสอ

เธอยังคงงดงามทุกความหมาย
เป็นดั่งสายลมร่ำให้ด่ำดื่ม
ดุจดังเงาตามติดไม่คิดลืม
เป็นความปลื้มลึกซึ้งในบึ้งใจ

หากว่ารักไม่ได้...ใช่ไม่รัก
จะต้องผลักรักห่างไปทางไหน
จำดุ่มเดินดายเดียวเปลี่ยวฤทัย
เธอเปลี่ยนไปใจฉันนั้นงงงวย

dinner

[dinner]

 

เปลี่ยนรูปแบบท่าทางการยืนนั่ง
เหมือนฝรั่งแต่ร่างกายยังคล้ายหมวย
ความงดงามในความจำของคนรวย
หาความสวยไม่จีรัง..ไม่ยั่งยืน.

ริน ดอนบูรพา

เมื่อรูปลักษณ์ไม่เป็นเช่นกาลเก่า
อย่าอับเฉาหมองหม่นจนเหลือฝืน
เจ็บกว่าเจ็บผิดพลั้งยังกล้ำกลืน
ความขมขื่นเป่าปัดขจัดไป

อาจจะไปเสริมแต่งทุกแห่งที่
หวังดูดีสวยเด่นเช่นแขไข
ถึงคล้ายหมวยสวยล้ำนำหน้าใคร
ยังหวังให้รักที่ปลูกมันผูกพัน

dinner

[dinner]

 

แม้ไม่ข้าม พ้นห้วง ห่วงความคิด
แต่ห้วงจิต คิดไว้ ได้สุขสันต์
ถึงจะเป็น บางช่วง รีบตวงกัน
หวังสักวัน เต็มตื้น ไม่ฝืนทน

พันทอง

เมื่อรักเป็นแผลร้ายที่กรายกลุ้ม
แม้โรครุมสุมใจไม่ต้องสน
จงจารจดเก็บไว้ในใจตน
เพื่อยินยลซึ้งซาบอาบทรวงเรา

แม้มิอาจก้าวล่วงบ่วงความคิด
อย่าให้จิตมัวหม่นเช่นคนเขลา
เมื่อความรื่นชื่นสุขไม่บรรเทา
ปล่อยเป็นเงางดงามในความจำ

dinner

[(ฟ้า) มารสุรา]

สิ่งดีดีที่ผ่านครั้งกาลเก่า
จะเก็บเอาเข้าไว้ในใจฉัน
ก่อนเคยคุ้นอุ่นไอในสัมพันธ์
ถ้อยจำนรรจ์กลั่นรินกินหทัย

แม้นบัดนี้มีอันพลันเหินห่าง
คนละทางย่างหลบมิพบได้
แต่จะขอเก็บอดีตลิขิตใจ
ความงดงามเอาไว้..ในทรงจำ

ฟ้า(มารสุรา)

[panthong.kh]

สิ่งที่ดี มอบไป ให้เสมอ
ยังคงเพ้อ พร่ำบ่น จนถลำ
แม้เนิ่นนาน เพียงใด ไม่เคยช้ำ
ยังจดจำ ทุกครา ยามราตรี

เคยอิงแอบ แนบข้าง ในบางครั้ง
เคยมานั่ง ดูดาว หนาวเสียนี่
เคยเคลียคลอ ทุกคืน รื่นชีวี
เคยชวนชี้ จันทรา ฟากฟ้าไกล

ยังจำมั่น ไม่ลืม ปลื้มในจิต
เฝ้าครุ่นคิด ติดตรึง จึงหวามไหว
ห่างเพียงกาย รักนั้น มิปันไป
มอบฤทัย ไว้ชิด สนิทเนา
พันทอง

[Music]

ภาพในความทรงจำ..สีจางจาง
อาจเลือนรางบางครา..เวลาเหงา
มิเคยติดต่อกลับ..สำหรับเรา
เคยเป็นเงาเยาว์วัย..บ้านใกล้กัน

เธอสัญญาจะดูแล..สองต่อสอง
เล่นขายของ..เป็นพ่อแม่..แค่ในฝัน
ถ้าเติบใหญ่จะร่วมปลูกความผูกพัน
เธอยืนยัน...ถ้าหลอกลวงให้ท้วงติง

ภาพในความทรงจำ..กับคำนั้น
ให้คาดคั้นต่อหน้าเหรอ?...เธอกับหญิง
ความทรงจำสีเทา..เราแอบอิง
แต่เรื่องจริง..หมดสิทธิ์จะคิดทวง

 

[blues]

ความอบอุ่นครั้งแรกยามได้รับ
ทำให้อยากกลับไปในวันนั้นอีกครั้ง
ทั้งที่รู้ไม่มีอะไรให้จีรัง
แต่ก็ยังเก็บฝังเอาไว้อย่างดี

มีหลายครั้งที่ใจคิดถึงและร่ำไห้
แล้วติดปีกโผบินไปในวิถี
จมสู่ห้วงในภาพเก่าที่เรามี
เหมือนย้อนคืนดีได้อีกครั้ง..ในฝั่งกาล

มันก็เป็นเพียงแต่ความฝันที่ฉันได้
ยามที่ฉันหลับไปใจเรียกขาน
ที่มันจดจ่อแต่ความหลังครั้งวันวาร
ทั้งทรมานแต่ก็...งดงามในความทรงจำ

 

blues..

[ก้าวแรกฯ...]

ทรงจำเถิดอาจเกิดเป็นกลัดกลุ้ม
เข้ามารุมสุมทางระหว่างฝัน
เกิดเป็นสุข.ทุกข์.เศร้าคละเคล้ากัน
เพื่อแบ่งปันช่องว่างกลางทรงจำ

เมื่อมีรักอาจมักต้องเจ็บบ้าง
ในเส้นทางแห่งรักมักบอบช้ำ
ให้วารวันผันผ่านเพื่อจารจำ
ดีกว่าช้ำเพราะทรงจำที่เปล่าดาย


ก้าวแรกฯ...

[dinner]

 

ภาพในความทรงจำ..กับคำนั้น
ให้คาดคั้นต่อหน้าเหรอ?...เธอกับหญิง
ความทรงจำสีเทา..เราแอบอิง
แต่เรื่องจริง..หมดสิทธิ์จะคิดทวง

music

ความทรงจำงดงามในความคิด
เธอมีสิทธิ์เก็บไว้ด้วยใจหวง
แต่ฉันกลับสิ้นหวังแล้วทั้งปวง
มิกล้าท้วงทักถามความเป็นมา

ความไกลห่างทางใจฉันได้รับ
ทวีทับจนขวัญพรั่นผวา
ภาพอดีตกรีดกร่อนหลอนอุรา
แต่ทรงค่างดงามในความจำ

เคยซุกซนซอกซอนเล่นซ่อนหา
เล่นพ่อค้า-แม่ขาย จนคนขำ
สีจางจางลางเลือนในทรงจำ
แต่เลิศล้ำเลอค่าในดวงใจ

dinner

[dinner]

 

ยังจำมั่น ไม่ลืม ปลื้มในจิต
เฝ้าครุ่นคิด ติดตรึง จึงหวามไหว
ห่างเพียงกาย รักนั้น มิปันไป
มอบฤทัย ไว้ชิด สนิทเนา

พันทอง

ถึงกายห่างร้างไกลแต่ใจห่วง
คืนวันล่วงคล้อยไปพร้อมใจเหงา
คิดถึงเอยคิดถึงได้ไม่บรรเทา
จนต้องเอารักแนบอิงแอบทรวง

ความทรงจำครั้งเก่ายังเร้าจิต
ฉันเฝ้าคิดครวญใคร่ใจเป็นห่วง
ยังอาวรณ์หวนไห้ไม่คิดลวง
ฤดีดวงคงมั่นนิรันด์กาล

dinner

[dinner]

 

มันก็เป็นเพียงแต่ความฝันที่ฉันได้
ยามที่ฉันหลับไปใจเรียกขาน
ที่มันจดจ่อแต่ความหลังครั้งวันวาน
ทั้งทรมานแต่ก็...งดงามในความทรงจำ

blues..

อาจเป็นเพียงใยรักอรรฆค่า
ที่ติดตราตรึงใจให้เพ้อพร่ำ
เป็นดังภาพความหลังฝังใจจำ
แม้ชอกช้ำ...เสื่อมทราม...ก็ตามที

ความอบอุ่นกรุ่นละไมยามได้รับ
มากเท่ากับความทุกข์ไร้สุขศรี
แต่กับภาพความหลังซึ่งยังมี
ถมทวีงดงามในความจำ

dinner

[ไพร พนาวัลย์]

      

ความดีงามของเธอยังเผลอจิต
แนบสนิททรวงในแม้ใจด้าน
ยังชุ่มชื่นรื่นรมย์เฝ้าห่มมาน
แม้เนิ่นนานเพียงใดจะไม่ลืม

จากน้ำใสใจจริงของหญิงหนึ่ง
ยังซาบซึ้งมิวายมิคลายปลื้ม
ดุจดวงดาวสกาวลิบให้หยิบยืม
ยิ่งดูดดื่มซึมซับประทับใจ

เพราะเวรกรรมจำพรากให้จากเจ้า
ทุกข์รุมเร้าเช้าเย็นดั่งเป็นไข้
ความดีงามผูกพันอย่างทันใด
แม้ห่างไกลใจเราเฝ้าเคลียคลอ

“ไพร พนาวัลย์”