ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

แว่ว- ลำนำ คำร้อย ถ้อยคิดถึง
หวาน -ตราตรึง ซื้งใน หทัยเผย
ขาน -อักษร กลอนกานท์ รำพันเปรย
ขับ- กรองร้อย เฉลย เอ่ยสำนวน

รับ- คำร้อย ถ้อยหวาน ที่สาส์นส่ง
รู้- ว่าคง อาลัย ใคร่คืนหวน
ด้วย -สัมพันธ์ มั่นหมาย ไม่แปรปรวน
ใจ -ยังครวญ คำนึง คิดถึงกัน

ระยะทาง กางกั้น ทำหวั่นไหว
กลัวหัวใจ พ่ายแพ้ กลายแปรผัน
ด้วยความห่าง วางไว้ ในสัมพันธ์
เมื่อผ่านวัน เวลา พาคำนึง

มีแต่ถ้อย ร้อยกานท์ เป็นสาส์นส่ง
ว่าดำรง คงย้ำ คำคิดถึง
กระแสจิต ติดบ่วง ห้วงคำนึง
คนเคยซึ้ง ตรึงอยู่ มิรู้คลาย

ส่ง- ลำนำ คำร้อย ถ้อยห่วงหา
กานท์-นำพา คราห่าง อย่าร้างหาย
ขาน –วลี มีฝัน สู่บั้นปลาย
ขับ- สิ่งหมาย ในรัก ฝากถึงเธอ

ให้- เห็นความ คิดถึง คะนึงหา
เธอ-มีค่า สำคัญ มั่นเสมอ
รับ- ด้วยรัก มากล้น ดลพบเจอ
รู้-ว่าเธอ คนใช่....ที่ใฝ่ปอง..

“สุนันยา”

[saknun]

ฟังสำนวน ชวนจำ คำฝังจิต
ที่ลิขิต กลอนกานท์ ในสมอง
ออกมาเป็น ลำนำ คำร้อยกรอง
ตอบสนอง หัวใจ ให้ครวญหา
พี่เห็นชื่อ  ฟังคุ้น เหมือนรู้จัก
ไม่อาจทัก ว่าใช่ กลัวมุสา
ถ้าเป็นจริง น้องหญิง สุนันยา
อย่าด่วนว่า แอบอิง ให้นิ่งเฉย
ถึงอย่างไร หัวใจ ก็เป็นเพื่อน
คิดเสมือน เคยเห็น ไม่เปิดเผย
เพราะต่างคน ต่างไกล ใช่ละเลย
คำคมเคย สร้างสรรค์ ความเข้าใจ

[คารมจมโคลน]

แว่ว-เสียงนก วิหกร้อง ทำนองคุ้น
หวาน-ไออุ่น กรุ่นไอรัก ประจักษ์สาร
ขาน-ตอบรับ ประดับจิต เมื่อวันวาน
ขับ-ประสาน สำเสียงแว่ว เจื่อยแจ้ว(บรร)จง


รับ-รู้ และรับรัก บนตักนาง
รู้-ว่าใจ มิเคยห่าง ดังประสงค์
ด้วย-ผูกพัน วันละนิด ค่อยดำรง
ใจ-ดวงนี้ นั้นคง มีสุขนาน
 

อันหนทาง กางกั้น หวั่นในจิต
เนื่องด้วยคิด ว่าความรัก จะหักหาร
อันภาษา สตรี วลีกาล
มิช้านาน ก็ต้องเปลี่ยน เวียนหมุนวน


หากว่ารัก ดังดวงใจ ได้ฟังเชื่อ
แต่นานไป คงไม่เหลือ และไม่สน
กลัวแต่ว่า รักนี้ จะมาจน
ก็เพราะคน ใกล้ชิด นิมิตเลือน
 

ส่ง-วลี มีถ้อย ร้อยด้วยรัก
กาล-นี้จัก หักใจ เพราะไร้เพื่อน
ขับ-น้ำตา ตอนคราห่าง มิลางเลือน
ขาน-วจี ที่เอ่ยเอื้อน ยังเตือนทรวง

ให้-บทกลอน ตอนนี้ ที่พี่แต่ง
เธอ-อย่าแกล้ง แล้งน้ำใจ หรือไม่หวง
รับ-เถิดนะ ความคิดถึง มิเคยลวง
รู้-เถิดนะ ว่าห่วง หวงคนดี


        คารมจมโคลน
(ปวดหัวเลย 5555+)
Tried  
[/color][/color][/color]

[สุนันยา]

ฟังสำนวน ชวนจำ คำฝังจิต
ที่ลิขิต กลอนกานท์ ในสมอง
ออกมาเป็น ลำนำ คำร้อยกรอง
ตอบสนอง หัวใจ ให้ครวญหา
พี่เห็นชื่อ  ฟังคุ้น เหมือนรู้จัก
ไม่อาจทัก ว่าใช่ กลัวมุสา
ถ้าเป็นจริง น้องหญิง สุนันยา
อย่าด่วนว่า แอบอิง ให้นิ่งเฉย
ถึงอย่างไร หัวใจ ก็เป็นเพื่อน
คิดเสมือน เคยเห็น ไม่เปิดเผย
เพราะต่างคน ต่างไกล ใช่ละเลย
คำคมเคย สร้างสรรค์ ความเข้าใจ

เพียงนักกลอน คนเหงา มีเศร้าแฝง
อย่าเคลือบแคลง ในจิต คิดหวั่นไหว
แม้นเคยรู้ จักกัน จะหวั่นใด
เชิญทักได้ ทันที อย่ารีรอ

ร้อยกรองกานท์ ขานริน ถวิลหา
จินตนา ภาพฝัน ทุกวันขอ
สื่อความหมาย คล้ายว่า น้ำตาคลอ
ด้วยความท้อ ท่วมท้น บนฤดี

ห่างหายบ้าง บางช่วง เพราะดวงตก
เป็นเหมือนนก ไร้คอน ซ่อนสุขศรี
บินเดียวดาย ไร้หลัก ปักชีวี
ไร้ผู้ที่ ห่วงหา เอื้ออาทร....

“สุนันยา”

[สุนันยา]

ฯลฯ
ส่ง-วลี มีถ้อย ร้อยด้วยรัก
กาล-นี้จัก หักใจ เพราะไร้เพื่อน
ขับ-น้ำตา ตอนคราห่าง มิลางเลือน
ขาน-วจี ที่เอ่ยเอื้อน ยังเตือนทรวง

ให้-บทกลอน ตอนนี้ ที่พี่แต่ง
เธอ-อย่าแกล้ง แล้งน้ำใจ หรือไม่หวง
รับ-เถิดนะ ความคิดถึง มิเคยลวง
รู้-เถิดนะ ว่าห่วง หวงคนดี


        คารมจมโคลน
(ปวดหัวเลย 5555+)
Tried 

[/color][/color][/color]

แว่ว –สำเนียง เคียงคำ ลำนำร้อย
เสียง-แผ่วคล้อย ถ้อยครวญ ถึงนวลศรี
เพียง-สายลม พรมไหว ด้วยไมตรี
ผ่าน-สาส์นกานท์ กวี ที่เย้าเยือน

ลาน-อักษร วอนความ บอกย้ำถึง
กลอน-ใครหนึ่ง พึงส่ง ตรงมาเหมือน
อ้อน-ออดหวาน ขานคำ ดุจย้ำเตือน
ขวัญ-ลาเลือน เบือนบิด คล้ายปิดทาง

วัน-เลยลับ กลับกลาย เป็นหน่ายหนี
ไร้-รักที่ เมตตา มาเมินหมาง
ใคร-รวนเร เทถ่าย ใจจืดจาง
รัก-เคยวาง ข้างเคียง กลับเบี่ยงเบน...


“สุนันยา”
 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

แว่ว- ลำนำ คำร้อย ถ้อยคิดถึง
หวาน -ตราตรึง ซื้งใน หทัยเผย
ขาน -อักษร กลอนกานท์ รำพันเปรย
ขับ- กรองร้อย เฉลย เอ่ยสำนวน

รับ- คำร้อย ถ้อยหวาน ที่สาส์นส่ง
รู้- ว่าคง อาลัย ใคร่คืนหวน
ด้วย -สัมพันธ์ มั่นหมาย ไม่แปรปรวน
ใจ -ยังครวญ คำนึง คิดถึงกัน

ระยะทาง กางกั้น ทำหวั่นไหว
กลัวหัวใจ พ่ายแพ้ กลายแปรผัน
ด้วยความห่าง วางไว้ ในสัมพันธ์
เมื่อผ่านวัน เวลา พาคำนึง

มีแต่ถ้อย ร้อยกานท์ เป็นสาส์นส่ง
ว่าดำรง คงย้ำ คำคิดถึง
กระแสจิต ติดบ่วง ห้วงคำนึง
คนเคยซึ้ง ตรึงอยู่ มิรู้คลาย

ส่ง- ลำนำ คำร้อย ถ้อยห่วงหา
กานท์-นำพา คราห่าง อย่าร้างหาย
ขาน –วลี มีฝัน สู่บั้นปลาย
ขับ- สิ่งหมาย ในรัก ฝากถึงเธอ

ให้- เห็นความ คิดถึง คะนึงหา
เธอ-มีค่า สำคัญ มั่นเสมอ
รับ- ด้วยรัก มากล้น ดลพบเจอ
รู้-ว่าเธอ คนใช่....ที่ใฝ่ปอง..

“สุนันยา”

แม้นฟากฟ้าชลาสินธุ์แผ่นดินกั้น
กีดเธอฉันนั้นต่างห่างเป็นสอง
ไม่อาจแลชะแง้หาเพียงตามอง
แต่ใจของน้องพี่นี้ชิดกัน

ต่างมอบใจให้กันแทนขวัญจิต
รักลิขิตสนิทแท้มิแปรผัน
น้ำหมึกใจใช้ร่ำแทนจำนรรจ์
ครวญรำพันฉันถ้อยกว่าร้อยพัน

ถึงแสนไกลใยสวาทใช่ขาดสิ้น
จิตถวิลบินลอยหากลอยขวัญ
กระซิบคำรำพึงส่งถึงกัน
จะรักมั่นสัญญาชั่วฟ้าดิน...

"  บูรพ์  "


 

[สุนันยา]

ยินเสียงพร่ำ คำฝาก ว่ารักมั่น
แม้นฟ้ากั้นมิร้าง ห่างถวิล
ฟังถ้อยหวานผ่านมา น้ำตาริน
จริงหรือไม่ เคยสิ้น จากจินต์คอย

ยามห่างไกล ใจหม่น ระคนหมอง
ได้แต่มอง ฟากฟ้า อุราหงอย
คิดถึงเอย พี่ยา น้ำตาปรอย
เหมือนรักลอย เคว้งคว้าง ยามห่างไกล

ลมรำเพย พัดผ่าน กาลเปลี่ยนหมุน
หอมละหมุน หรุ่นกลิ่น จินต์หวั่นไหว
คิดถึงคราว อยู่เคียง ฟังเสียงไพร
รู้ไหมใคร ห่วงหา น้ำตานอง...


"สุนันยา"