ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

บางช่วงเหนื่อย-เมื่อยล้า เกินถาโถม
หลากเรื่องโหมโรมรุกบุกสาสม
นั่งอ่อนแรงแสงสลัวตัวระบม
ลำคอขม ข่มสะท้อนอ่อนระทวย

สมองติดคิดตันฝันสะดุด
ทรงกายทรุดปุดปนดังคนป่วย
ลมหายใจไอร้อนอ่อนระรวย
ปิ้มจะม้วยด้วยล้าระอาตน

เหมือนท้อแท้แก่ขวากมากเหลี่ยมแหลม
หลากเรื่องแซมแถมถากจนมากหม่น
นี่ละหรือชีวิต-ลิขิตคน
ไยยับย่นยู่เยินเกินประคอง

จึงบางช่วง ขับขานเหมือนนานเนิ่น
จึงบางช่วง ก้าวเดินเกินสนอง
ปลอบใจตน ทนต่อ..ขอรับรอง
ปลอบใจตน หม่นหมอง-รับรองคลาย

แต่ก็นานเนิ่นนับกับความหวัง
แต่ก็ชังวาสนาพาสลาย
แต่ก็ยังคงเปลี่ยวอย่างเดียวดาย
แต่ก็ยัง..ต้องตาย..คล้ายไม่นาน..

ช่วงเวลา-ลาลับกับขอบฟ้า
กลับคืนมา วันใหม่ ให้ขับขาน
ช่วงชีวิต-ลิขิตฟ้า ลับลากาล
ไม่คืนหวาน ผ่านไป..ไกลลับเลือน..

"บ้านริมโขง"

๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๕

[รัตนาวดี]

...มิต้องท้อ เดี๋ยวจบ ไม่พบก่อน
อย่าเริ่มล้า แต่งกลอน ตอนมากเหมือน
ยามที่เรา เคยชื่น ค่ำคืนเยือน
มีดวงดาว ล้อมเดือน เป็นเพื่อนชม...

...ล้า.. อย่าลืม ปลื้มกัน อย่าฝันหาย
แล้วพี่ชาย โปรดอย่า ลืมมาห่ม
ด้วยกลอนหวาน สานถัก เพิ่มรักพรม
ค่ำคืนไหน ไร้สม ขื่นขมพาน...

...ตอนใกล้รุ่ง ท้องฟ้า นภาสวย
สงบด้วย คล้ายหวัง แกล้งสั่งผ่าน
ให้รำพึง ภาพพจน์ จรดกานท์
รองเป็นฐาน ปรางรัก ประจักษ์จินต์...


รัตนาวดี
 

[Prapacarn ❀]

..........................
ช่วงเวลา-ลาลับกับขอบฟ้า
กลับคืนมา วันใหม่ ให้ขับขาน
ช่วงชีวิต-ลิขิตฟ้า ลับลากาล
ไม่คืนหวาน ผ่านไป..ไกลลับเลือน..

"บ้านริมโขง"

๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๕

แค่ยับเยินยู่ย่น..ทนได้ไหม
พี่ยังมีน้องแนบใจหาใครเหมือน
จะขอมอบรักแท้ไม่แชเชือน
ตะวันเคลื่อนเดือนจางไม่ร้างรัก

แม้ขวากหนามตามแทงใครแกล้งเหยียด
ชะตาเบียดตกอับสับจนหัก
น้องจะอยู่เฝ้าถนอมด้วยพร้อมภักดิ์
มาลัยรักคล้องใจให้คนดี

รินน้ำใจใสฉ่ำน้องพร่ำฝาก
พี่ทุกข์ยาก..เป็นแรงใจไม่หน่ายหนี
ใจซึ้งใจแบ่งปันฝันเรามี
พ่วงใจพี่กับน้อง...คือสองเรา

แซมค่ะ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ยังตะกายว่ายวงวัฏสงสาร
ย่อมพบพานมารจิตเป็นนิจสิน
มีทั้งชื่นขื่นวิญญาณ์น้ำตาริน
ไม่หมดสิ้นดินกลบจึงจบลง

ทางสายกลางวางไว้ใสพิสุทธิ์
จะยื้อยุดฉุดใจห่างใหลหลง
ไม่ดีใจในสมหวังดังจำนง
ไม่พะวงหลงเศร้ายามเฉาใจ

อันทุกสิ่งจริงแท้แค่ใจแต่ง
ย่อมเว้าแหว่งแกว่งปัดสะบัดไหว
ตามแต่จินต์ถวิลหวังได้สั่งไป
เป็นเงื่อนไขให้ทำเหมือนกรรมพา...

"  บูรพ์  "


 

[panthong.kh]

บางช่วงเหนื่อย-เมื่อยล้า เกินถาโถม
หลากเรื่องโหมโรมรุกบุกสาสม
นั่งอ่อนแรงแสงสลัวตัวระบม
ลำคอขม ข่มสะท้อนอ่อนระทวย

สมองติดคิดตันฝันสะดุด
ทรงกายทรุดปุดปนดังคนป่วย
ลมหายใจไอร้อนอ่อนระรวย
ปิ้มจะม้วยด้วยล้าระอาตน

เหมือนท้อแท้แก่ขวากมากเหลี่ยมแหลม
หลากเรื่องแซมแถมถากจนมากหม่น
นี่ละหรือชีวิต-ลิขิตคน
ไยยับย่นยู่เยินเกินประคอง

จึงบางช่วง ขับขานเหมือนนานเนิ่น
จึงบางช่วง ก้าวเดินเกินสนอง
ปลอบใจตน ทนต่อ..ขอรับรอง
ปลอบใจตน หม่นหมอง-รับรองคลาย

แต่ก็นานเนิ่นนับกับความหวัง
แต่ก็ชังวาสนาพาสลาย
แต่ก็ยังคงเปลี่ยวอย่างเดียวดาย
แต่ก็ยัง..ต้องตาย..คล้ายไม่นาน..

ช่วงเวลา-ลาลับกับขอบฟ้า
กลับคืนมา วันใหม่ ให้ขับขาน
ช่วงชีวิต-ลิขิตฟ้า ลับลากาล
ไม่คืนหวาน ผ่านไป..ไกลลับเลือน..

"บ้านริมโขง"

๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๕

เป็นอะไร หรือเปล่า เล่าพี่จ๋า
จึงขมพล่า หน้าหมอง ร้องหาเพื่อน
ขมเป็นยา หนาพี่ เขามีเตือน
ถึงจะเฝื่อน ฝาดบ้าง บางครั้งครา

จงใจเย็น เถิดหนอ อย่าท้อทุกข์
ไฟโหมลุก มอดดับ กลับตรงหน้า
อย่าหมองหม่น เลยเจ้า เศร้าอุรา
น้องนี้มา ปลอบปลุก จงสุขใจ

ชีวิตคน ล้วนเป็น เฉกเช่นนี้
มีทั้งดี เลวทราม อย่าหวามไหว
หลังม่านหมอก แจ่มกระจ่าง ทางยาวไกล
ก้าวต่อไป อย่าหวั่น ให้มั่นคง

ถึงจะนาน เพียงใด ใจต้องสู้
ให้เขารู้ สู้ได้ ไม่ไหลหลง
ยังมีน้อง คนนี้ ที่ซื่อตรง
จะยืนยง เคียงข้าง ไม่ร้างลา

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ฯล
ช่วงเวลา-ลาลับกับขอบฟ้า
กลับคืนมา วันใหม่ ให้ขับขาน
ช่วงชีวิต-ลิขิตฟ้า ลับลากาล
ไม่คืนหวาน ผ่านไป..ไกลลับเลือน..

"บ้านริมโขง"

๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๕

รู้สึกเหนื่อยเมื่อยล้าลืมตาตื่น
ขยับลุกอย่างฝืนขืนขัดเหมือน
ขาอ่อนแรงเซซุนหมุนมาเยือน
ลำคอเฝื่อนขมแห้งแสดงชัด

สมองปวดรวดร้าวหนาวนิดนิด
สะดุดคิดธรรมดาไม่สาหัส
ความเจ็บไข้ไม่ต้องจองคิวนัด
แค่ไข้หวัดเท่านั้นรู้ทันที

เพราะร่างกายอ่อนเพลียจึงเสียหลัก
ได้นอนพักเพียงพอไข้ก็หนี
ดื่มน้ำอุ่นทานยาอาหารดี
แรงจะมีคืนกลับขยับกาย

ในบางช่วงเวลาที่ล้าร่าง
ก็มีบ้างน้ำตามาเป็นสาย
คิดน้อยใจใครอื่นชื่นมิวาย
คิดคาดหมายสุขดีมีทุกวัน

แสนนานเนิ่นเกินนับกับความหวัง
แสนประดังพังภินท์สิ้นสวรรค์
แสนอาดูรพูนเพิ่มเติมจาบัลย์
แสนสามัญวันนี้มิมีใคร

ตะวันลับขอบฟ้ายังปรากฏ
รังสีสดอะเคื้อเมื่อวันใหม่
ชีวิตคนมิสิ้นดิ้นต่อไป
หนทางไกล-ใกล้จง..คงดำเนิน

 

"กานต์ฑิตา"
๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๕

[สุนันยา]

ฯลฯ
จึงบางช่วง ขับขานเหมือนนานเนิ่น
จึงบางช่วง ก้าวเดินเกินสนอง
ปลอบใจตน ทนต่อ..ขอรับรอง
ปลอบใจตน หม่นหมอง-รับรองคลาย

แต่ก็นานเนิ่นนับกับความหวัง
แต่ก็ชังวาสนาพาสลาย
แต่ก็ยังคงเปลี่ยวอย่างเดียวดาย
แต่ก็ยัง..ต้องตาย..คล้ายไม่นาน..

ช่วงเวลา-ลาลับกับขอบฟ้า
กลับคืนมา วันใหม่ ให้ขับขาน
ช่วงชีวิต-ลิขิตฟ้า ลับลากาล
ไม่คืนหวาน ผ่านไป..ไกลลับเลือน..

"บ้านริมโขง"

๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๕

ยินสำเนียง เอียงอ้อน ว่าอ่อนล้า
เหงาอุรา เหลือหลาย คล้ายเชือดเฉือน
เพียงไม่นาน ห่างไป ไกลชานเรือน
ใช่บิดเบือน เหมือนว่า ไม่มาแล้ว

เพียงชั่วคราว ห่างเหิน ใช่เมินพี่
ดวงฤดี ท้อไย ไม่ผ่องแผ้ว
แม้ตัวไกล ใจเคียง เรียงเป็นแนว
ยังเห็นแววไออุ่น ละมุนทรวง

โถ..คนดี อย่างอน จนอ่อนล้า
มา มะมา จะปลอบ มอบแหนหวง
อย่าอาดูร เลยหนอ พ่อพุ่มพวง
น้องแสนห่วง ยาใจ เมื่อไกลกัน

ยินสำเนียง เสียงเศร้า ดุจเหงาหนัก
โถ..ที่รัก ภักดี เพียงพี่ขวัญ
อย่าระทม ถมท้อ ก่อจาบัลย์
น้องยังมั่น เสมอ มิเผลอใจ....

“สุนันยา”
 
 

[บ้านริมโขง]

...มิต้องท้อ เดี๋ยวจบ ไม่พบก่อน
อย่าเริ่มล้า แต่งกลอน ตอนมากเหมือน
ยามที่เรา เคยชื่น ค่ำคืนเยือน
มีดวงดาว ล้อมเดือน เป็นเพื่อนชม...

...ล้า.. อย่าลืม ปลื้มกัน อย่าฝันหาย
แล้วพี่ชาย โปรดอย่า ลืมมาห่ม
ด้วยกลอนหวาน สานถัก เพิ่มรักพรม
ค่ำคืนไหน ไร้สม ขื่นขมพาน...

...ตอนใกล้รุ่ง ท้องฟ้า นภาสวย
สงบด้วย คล้ายหวัง แกล้งสั่งผ่าน
ให้รำพึง ภาพพจน์ จรดกานท์
รองเป็นฐาน ปรางรัก ประจักษ์จินต์...


รัตนาวดี
 

ไม่ล้ากลอนแต่กายมันหน่ายล้า
ไร้ชื่นหาพาห่มตรมถวิล
ไม่ล้าเลยเคยพรอดออดยุพิน
ร่ายกวินถิ่นฝัน..ยังรัญจวน

แต่กายเพลียละเหี่ยโหยโดยไม่สม
ปล่อยร่างจมคมกลอนย้อนจนป่วน
แต่ละบทกดแทงสุดแรงทวน
ไร้แรงสวนล้วนล้า..มากอาลัย..   

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

แค่ยับเยินยู่ย่น..ทนได้ไหม
พี่ยังมีน้องแนบใจหาใครเหมือน
จะขอมอบรักแท้ไม่แชเชือน
ตะวันเคลื่อนเดือนจางไม่ร้างรัก

แม้ขวากหนามตามแทงใครแกล้งเหยียด
ชะตาเบียดตกอับสับจนหัก
น้องจะอยู่เฝ้าถนอมด้วยพร้อมภักดิ์
มาลัยรักคล้องใจให้คนดี

รินน้ำใจใสฉ่ำน้องพร่ำฝาก
พี่ทุกข์ยาก..เป็นแรงใจไม่หน่ายหนี
ใจซึ้งใจแบ่งปันฝันเรามี
พ่วงใจพี่กับน้อง...คือสองเรา

แซมค่ะ

คือคำหวานปานทิพย์หยิบโรยร่าง
ฟ้ากระจ่างข้างอรุณไออุ่นเข้า
ไล่น้ำค้างหนาวเนื้อเยื่อบางเบา
อุ่นอกเรายามนี้ที่ยินคำ

ยันร่างคืนยื่นรับซับเสียงใส
ปลุกหัวใจให้ตื่นจากคืนค่ำ
รักเจ้าเอย เผยฝากมากน้อมนำ
แสนชุ่มฉ่ำรำลึก..นึกหน้านวล

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

 


ยังตะกายว่ายวงวัฏสงสาร
ย่อมพบพานมารจิตเป็นนิจสิน
มีทั้งชื่นขื่นวิญญาณ์น้ำตาริน
ไม่หมดสิ้นดินกลบจึงจบลง

ทางสายกลางวางไว้ใสพิสุทธิ์
จะยื้อยุดฉุดใจห่างใหลหลง
ไม่ดีใจในสมหวังดังจำนง
ไม่พะวงหลงเศร้ายามเฉาใจ

อันทุกสิ่งจริงแท้แค่ใจแต่ง
ย่อมเว้าแหว่งแกว่งปัดสะบัดไหว
ตามแต่จินต์ถวิลหวังได้สั่งไป
เป็นเงื่อนไขให้ทำเหมือนกรรมพา...

"  บูรพ์  "


 

ขอบคุณในลำนำคำไขขาน
คือประมาณการตนยามค้นหา
ไม่หวังเลิศเกิดดีมีอัตตา
ทุกท่วงท่าว่าหมาย..ทางสายกลาง

ได้เตือนจิตผิดหมายคนหลายหลาก
คำเตือนจากจริงใจใช่ถากถาง
น้อมรับคำฉ่ำจินต์ถวิลวาง
แจ่มกระจ่างกลางใจให้ล้าเลือน..

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

เป็นอะไร หรือเปล่า เล่าพี่จ๋า
จึงขมพล่า หน้าหมอง ร้องหาเพื่อน
ขมเป็นยา หนาพี่ เขามีเตือน
ถึงจะเฝื่อน ฝาดบ้าง บางครั้งครา

จงใจเย็น เถิดหนอ อย่าท้อทุกข์
ไฟโหมลุก มอดดับ กลับตรงหน้า
อย่าหมองหม่น เลยเจ้า เศร้าอุรา
น้องนี้มา ปลอบปลุก จงสุขใจ

ชีวิตคน ล้วนเป็น เฉกเช่นนี้
มีทั้งดี เลวทราม อย่าหวามไหว
หลังม่านหมอก แจ่มกระจ่าง ทางยาวไกล
ก้าวต่อไป อย่าหวั่น ให้มั่นคง

ถึงจะนาน เพียงใด ใจต้องสู้
ให้เขารู้ สู้ได้ ไม่ไหลหลง
ยังมีน้อง คนนี้ ที่ซื่อตรง
จะยืนยง เคียงข้าง ไม่ร้างลา

พันคนดีมีใจให้ถามถึง
ไยรำพึงจึงเศร้าเฝ้าถามหา
เป็นหนึ่งในอารมณ์ระทมมา
เกาะติดคาล้าลามยามคิดครวญ

หนึ่งบริบทกดลงตรงใจพี่
ไม่อาจหนีหลีกลบจบกระสวน
บางคราคิดติดย้ำนำทบทวน
จิตเลยป่วนชวนพา..ล้าทั้งกาย

มันเป็นเป็นหยุดหยุดนั่งคุดคู้
ช่างอดสูใจนี้ที่สลาย
ทุกคำเผยเอ่ยมาน่าละอาย
สมควรตายจากจบ..ครบกระบวน

ให้ซาบซึ้งตรึงในห่วงใยเจ้า
ใจคนเศร้ารู้ชื่นคืนปั่นป่วน
ยังมีใครหนึ่งคนล้นชื่นชวน
ได้ให้หวนครวญหา..คราระทม.

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

รู้สึกเหนื่อยเมื่อยล้าลืมตาตื่น
ขยับลุกอย่างฝืนขืนขัดเหมือน
ขาอ่อนแรงเซซุนหมุนมาเยือน
ลำคอเฝื่อนขมแห้งแสดงชัด

สมองปวดรวดร้าวหนาวนิดนิด
สะดุดคิดธรรมดาไม่สาหัส
ความเจ็บไข้ไม่ต้องจองคิวนัด
แค่ไข้หวัดเท่านั้นรู้ทันที

เพราะร่างกายอ่อนเพลียจึงเสียหลัก
ได้นอนพักเพียงพอไข้ก็หนี
ดื่มน้ำอุ่นทานยาอาหารดี
แรงจะมีคืนกลับขยับกาย

ในบางช่วงเวลาที่ล้าร่าง
ก็มีบ้างน้ำตามาเป็นสาย
คิดน้อยใจใครอื่นชื่นมิวาย
คิดคาดหมายสุขดีมีทุกวัน

แสนนานเนิ่นเกินนับกับความหวัง
แสนประดังพังภินท์สิ้นสวรรค์
แสนอาดูรพูนเพิ่มเติมจาบัลย์
แสนสามัญวันนี้มิมีใคร

ตะวันลับขอบฟ้ายังปรากฏ
รังสีสดอะเคื้อเมื่อวันใหม่
ชีวิตคนมิสิ้นดิ้นต่อไป
หนทางไกล-ใกล้จง..คงดำเนิน

 

"กานต์ฑิตา"
๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๕

ล้าและฝืนขืนตนจนหม่นไหม้
วางก้าวไปข้างหน้าอย่าขัดเขิน
ช่างบังคับยากแท้แค่ก้าวเดิน
ระโหยเกินทรงร่างอย่างคนเป็น

ในทุกวันอยากหลับพับกับที่
ไม่อยากมีวันพรุ่งปรุงให้เห็น
อยากให้จบเพียงนี้ที่ลำเค็ญ
ช่างยากเย็นขอตาย..ขายชีวี

แต่ต้องลุกเดินต่อถ่อร่างสู้
เรือลอยอยู่อย่าจากบากหน้าหนี
คอยส่งคนข้ามฟากจากนที
ยากหลีกลี้มีกรรมต้องจำทน

แต่ยังฝันมั่นหมายวางพายจาก
อยากข้ามฟากขึ้นฝั่งสักครั้งหน
แล้วปล่อยเรือล่องไหลในสายชล
อยากหลุดพ้นบนกระแสที่แปรปรวน

แต่ก็ล้าคราฝันมันกลายกลบ
เหลี่ยมมันขบขัดขับกลับเหหวน
ชะงักร่างทางหมายปลายชื่นชวน
เสียงคร่ำครวญป่วนตนล้นรำพึง

มีวันใหม่ไร้ค่าพาสร้างสรรค์
เมื่อสวรรค์นั้นแกล้งแต่งไม่ถึง
อยากให้จบวันนี้ที่คะนึง
อรุณซึ้ง..วันใหม่..ไม่อยากมี..

"บ้านริมโขง"

๑๔ สิงหาคม ๒๕๕๕

[สล่าผิน]

ยามจิตล้าอย่าได้ตามใจล้า
ควรมองหาตัวตนทนใจข่ม
อยู่เพื่อใครไยเศร้าเหงาจิตตรม
กายจะล้มจากจิตล้าสล่าเตือน

ดูลมเข้าเอาออกจะบอกได้
ยามหายใจไอเย็นมาเป็นเพื่อน
หายใจออกอุ่นไอหลังได้เยือน
อากาศเหมือนเพื่อนเกลอเสมอมา

มองที่จิตคิดไกลใจเวิ้งว้าง
จงมองอย่างแค่ในใจเราหนา
จะมองเห็นเด่นชัดอนัตตา
ไร้ตัวตนบนกายาคราสิ้นใจ

ยังต้องอยู่สู้ต่อรอวันจบ
สู้จนครบวาระอายุไขย
ยามชีวีมีอยู่สู้ต่อไป
จิตล้าได้ดีได้ไม่ต้องกลัว

สล่าผิน