ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

หวานละมุน อุ่นไอ ได้ตระหนัก
คือใจรัก ปักตรึง คำนึงหมาย
ที่ฝังลึก ตรึกอยู่ มิรู้คลาย
เกินบรรยาย ด้วยถ้อย ร้อยวลี

การกระทำ นำก่อ เป็นหน่อผล
อยู่ในตน บนทาง อย่างสุขศรี
เพียงเข้าใจ ในรัก ด้วยภักดี
คงไม่มี ใดแยก เพื่อแทรกกลาง

แต่...ก็สุด จะยั้ง เพื่อรั้งอยู่
ใครเล่ารู้ เรื่องราว คราวเมินหมาง
กาลเวลา แสนไกล ณ ปลายทาง
มีสิ่งขวาง กางกั้น คอยบั่นทอน

ในที่สุด ต้องหยุดไว้ ไม่ถึงฝั่ง
ฝันที่หวัง สร้างสม ตรมทอดถอน
สิ่งที่หมาย กลายเห็น เป็นร้าวรอน
สิ้นอาวรณ์ ก่อนนี้ เคยมีกัน

สิ่งที่เหลือ คือเจ็บ เก็บทับถม
เป็นรอยขม บ่มซับ มาดับฝัน
คำสัญญา ที่เคย เผยจำนรรจ์
สูญสิ้นความ ผูกพัน ในม่านใจ

โอ้รักเอย...เลยร้าง จำห่างเหิน
เส้นทางเดิน เกินปรับ เมื่อขับไส
มิอาจย้อน อ้อนพร่ำ ย้ำทรวงใน
เจ็บที่ได้ ยับแหลก คราวแยกทาง…

“สุนันยา”

 

[blues]

เมื่อสัมพันธ์จางหายกลายเป็นธาตุ
ป่าวประกาศของหัวใจ ใกล้แยกห่าง
แม้ความหวังที่เคยล้นด้นเลือนลาง
ใจบอบบางยังคอยรอ ความเมตตา

หวังสักวันเธอหันกลับมามองบ้าง
ความอ้างว้างใจยังคอยละห้อยหา
ภาพความหลังครั้งเก่าเฝ้านำพา
หวลคืนมาย้ำเตือนเชือดเฉือนใจ

และยังเป็นเช่นนั้นมาเสมอ
คราวเมื่อคิดถึงเธอเพ้อหวั่นไหว
ยากจะมองหรือให้พบสบเนตรใคร
มันละอายในความคิดจ่อจิตรจม

และสุดท้ายในที่สุดก็มาถึง
ใยเธอจึงตัดสวาทที่คาดขม
ไม่เคยคิดบ้างหรือไรทำใครตรม
หรือสาสมกับที่ใจได้เททิ้ง

ความปวดร้าวที่พี่รับเกินจะแบก
ถึงทางแยกช่างแปลกไปในทุกสิ่ง
ความโดดเดี่ยวไร้หลักที่พักพิง
เป็นความจริงพี่พบได้ใกล้เผชิญ

ถึงที่สุดแม้จบลงที่ตรงนี้
ขอให้เธอไปได้ดีพี่สรรเสริญ
ขอจงพบแต่ความสุขความเจริญ
หากบังเอิญผ่านมา..ได้ทายทัก



blues

[Music]

ท้ายที่สุด.จุดเปลี่ยน.ก็บังเกิด
เลิกกันเถิด.เบื่อพิศ.แล้วคิดหนัก
แสร้งขี้ตู่.ดูใจ.อยู่หลายพัก
ยังยึกยัก.เกินไป.สิ้นไมตรี

ณ ที่สุด.ของที่สุด.หยุดทุกอย่าง
ในมุมต่าง.ความจริง.ต่างชิ่งหนี
เขียนเรื่องราว.น้ำเน่า.ให้ดูดี
ว่าเห็นอนุสาวรีย์ยางแตก...เลยแยกกัน

 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


คงแค่หนึ่งพึงตระหนักเมื่อรักขม
มีระทมตรมมอบดั่งปลอบขวัญ
เพียงสองทางวางไว้ให้ประจัญ
ไม่สุขสันต์ก็พลันเหงาเศร้าจาบัลย์

ชีวิตมีชีวารักใช่จักหาย
ตราบวางวายกายลับสิ้นดับขันธ์
คงต้องพบสบรักทักจำนรรจ์
ยากปิดกั้นผันหนีหลีกลี้ไกล

คงสุดท้ายหมายมั่นเป็นขวัญคู่
ได้เคียงอยู่ชู้รักจนตักษัย
ตามพรหมนั้นสรรค์สร้างท่านวางใจ
ผูกฤทัยให้ทั้งสองได้ครองกัน...

"  บูรพ์  "


 

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

สุดท้าย..ในที่สุด.
รักสะดุดหยุดไว้ที่ฝั่งฝัน
เหมือนทะเลบ้าคลั่งให้จาบรร
หมดสีสันเมื่อรักมันหักลง

ในที่สุด..ก็สุดท้าย
รักก็แตกสลายกลายเป็นผง
ไม่เคยมีสิ่งใดที่มั่นคง
ได้แต่ปลงส่งลาครารักลวง


พระอาทิตย์อัสดง

[สุนันยา]

เมื่อสัมพันธ์จางหายกลายเป็นธาตุ
ป่าวประกาศของหัวใจ ใกล้แยกห่าง
แม้ความหวังที่เคยล้นด้นเลือนลาง
ใจบอบบางยังคอยรอ ความเมตตา

หวังสักวันเธอหันกลับมามองบ้าง
ความอ้างว้างใจยังคอยละห้อยหา
ภาพความหลังครั้งเก่าเฝ้านำพา
หวลคืนมาย้ำเตือนเชือดเฉือนใจ

และยังเป็นเช่นนั้นมาเสมอ
คราวเมื่อคิดถึงเธอเพ้อหวั่นไหว
ยากจะมองหรือให้พบสบเนตรใคร
มันละอายในความคิดจ่อจิตรจม

และสุดท้ายในที่สุดก็มาถึง
ใยเธอจึงตัดสวาทที่คาดขม
ไม่เคยคิดบ้างหรือไรทำใครตรม
หรือสาสมกับที่ใจได้เททิ้ง

ความปวดร้าวที่พี่รับเกินจะแบก
ถึงทางแยกช่างแปลกไปในทุกสิ่ง
ความโดดเดี่ยวไร้หลักที่พักพิง
เป็นความจริงพี่พบได้ใกล้เผชิญ

ถึงที่สุดแม้จบลงที่ตรงนี้
ขอให้เธอไปได้ดีพี่สรรเสริญ
ขอจงพบแต่ความสุขความเจริญ
หากบังเอิญผ่านมา..ได้ทายทัก



blues

เพราะว่าความเมินหมาง ทำห่างเหิน
ต้องเผชิญรอยช้ำ ที่ย้ำหนัก
หวานกลายชืดจืดไป ในรสรัก
จำต้องหาก อาลัย แยกไกลกัน

คงหมดแล้ว ความหวังตั้งต้นใหม่
เมื่อดวงใจ รู้เจ็บ กลืนเก็บฝัน
สายใยรัก ขาดลง ปลงสัมพันธ์
ไม่อาจย้อน คืนวัน หันกลับมา

แม้นยืนยัน คำมั่น ให้ผันผ่อน
แต่ร้าวรอ เกินใจ จะใฝ่หา
สิ้นสุดแล้ว แก้ใจ ไม่นำพา
เหลือก็เพียง น้ำตา ที่บ่านอง

แม้นไม่อาจ ลืมได้ ในช่วงนี้
แต่นานปี คงลบ กลบเศร้าหมอง
คำว่ารัก สลักไว้ ไร้ครอบครอง
จบทั้งสอง หัวใจ ในความจริง

ในที่สุด สุดท้าย ของปลายฝัน
เหมือนถูกหั่นรักออก นอกใจหญิง
อย่าได้เหลือ สิ่งใด ให้ท้วงติง
เมื่อหลักพิง เอนโอน จึงโค่นลง

สรุปบทสุดท้าย กลายปวดปร่า
จะเยียวยา อย่างไร ในประสงค์
ก็ไร้ซึ่ง แรงก่อ รอมั่นคง
จึงจบลง ทางแยกที่แทรกมา...

“สุนันยา”

[สุนันยา]

ท้ายที่สุด.จุดเปลี่ยน.ก็บังเกิด
เลิกกันเถิด.เบื่อพิศ.แล้วคิดหนัก
แสร้งขี้ตู่.ดูใจ.อยู่หลายพัก
ยังยึกยัก.เกินไป.สิ้นไมตรี

ณ ที่สุด.ของที่สุด.หยุดทุกอย่าง
ในมุมต่าง.ความจริง.ต่างชิ่งหนี
เขียนเรื่องราว.น้ำเน่า.ให้ดูดี
ว่าเห็นอนุสาวรีย์ยางแตก...เลยแยกกัน

 

 ยางหัวใจ ไม่เหนียว ยักเหนี่ยวรั้ง
จึงภินท์พัง ทั้งหมด เพื่อปลดฝัน
บนทางแยก แตกร้า คราวจาบัลย์
สิ้นผูกพัน ผ่านพ้น เป็นคนไกล

ระหว่างทาง สามแพร่ง เป็นแรงขับ
จึงย่อยยับ ดับลง อสงไข
แม้แต่คำ ทรงจำ ระกำใจ
ไม่เก็บไว เป็นหนาม ทิ่มตำทรวง...

"สนันยา"
 

[สุนันยา]

 


คงแค่หนึ่งพึงตระหนักเมื่อรักขม
มีระทมตรมมอบดั่งปลอบขวัญ
เพียงสองทางวางไว้ให้ประจัญ
ไม่สุขสันต์ก็พลันเหงาเศร้าจาบัลย์

ชีวิตมีชีวารักใช่จักหาย
ตราบวางวายกายลับสิ้นดับขันธ์
คงต้องพบสบรักทักจำนรรจ์
ยากปิดกั้นผันหนีหลีกลี้ไกล

คงสุดท้ายหมายมั่นเป็นขวัญคู่
ได้เคียงอยู่ชู้รักจนตักษัย
ตามพรหมนั้นสรรค์สร้างท่านวางใจ
ผูกฤทัยให้ทั้งสองได้ครองกัน...

"  บูรพ์  "


 

คือหลังที่ ทำใจ ให้ลืมหมด
ข้อกำหนด กฎกรรม คงนำฝัน
แต่วันนี้ สุดเหงา เศร้าจาบัลย์
ไร้สุขสันต์ ซึมซับ มาปรับจินต์

ยากจะยื้อ ถือรัก ให้ปักอยู่
หากเมื่อคู่ ไม่รัก ฝากถวิล
ต้องรับเอา เจ็บช้ำ น้ำตาริน
ให้จบสิ้น จากใจ เยื่อใยลวง

แม้มีโซ่ล่ามรั้ง มิยั้งได้
เมื่อหัวใจ โบยบิน สิ้นห่วงหวง
คำว่าแยก แตกร้าว เศร้าทั้งปวง
เป็นรอยกลวง ห้วงลึก ตรึกดวงมาน.

“สุนันยา”
 

[สุนันยา]

สุดท้าย..ในที่สุด.
รักสะดุดหยุดไว้ที่ฝั่งฝัน
เหมือนทะเลบ้าคลั่งให้จาบรร
หมดสีสันเมื่อรักมันหักลง

ในที่สุด..ก็สุดท้าย
รักก็แตกสลายกลายเป็นผง
ไม่เคยมีสิ่งใดที่มั่นคง
ได้แต่ปลงส่งลาครารักลวง


พระอาทิตย์อัสดง

จึงดั่งภาพ นิยาย ในความฝัน
กลับวานวัน ที่ไร้ สิ่งใดหวง
ทิ้งความหลัง ฝังรอย คอยตามทวง
เป็นเงาบ่วง ทรวงช้ำ เมื่ออำลา

เป็นที่สุด..สุดท้าย ที่กลายกลับ
ยากจะรับ กลับคืน สะอื้นหา
อดีตรัก ปักตรึง เคยพึ่งพา
สิ้นใยปรารถนา ....ต้องจาบัลย์

"สนันยา"

[บ้านริมโขง]

โอ้รักเอย...เลยร้าง จำห่างเหิน
เส้นทางเดิน เกินปรับ เมื่อขับไส
มิอาจย้อน อ้อนพร่ำ ย้ำทรวงใน
เจ็บที่ได้ ยับแหลก คราวแยกทาง…

“สุนันยา”

 

รำพึงนวลป่วนใจให้เทวษ
รักเป็นเหตุแห่งเศร้าเขาเมินหมาง
อาวรณ์ล้นบนฤดีที่อับปาง
เขาทิ้งร้างห่างหายเสียดายจัง

ความรักก่อต่อสานมานานเหลือ
จึงทุกเมื่อฝากฝันมั่นในหวัง
แต่สุดท้ายหายลับดับภวังค์
ทิ้งความหลังให้ครวญป่วนฤดี

สุดเห็นใจ ในรักสลักหวาน
สุดเห็นใจ นงคราญ ร้าวรานศรี
สุดเห็นใจ ในรักและภักดี
สุดเห็นใจ ในนาที ที่จากกัน

รู้ว่าตรม ขมขื่น ทุกคืนเศร้า
สุดเงียบเหงา เข้าคลุม กลุ้มมหันต์
รู้อาลัยใยดี มีรำพัน
เธอโศกศัลย์ บั่นหมาย ทะลายลง

แต่ก็ได้ เพียงฝาก มากห่วงหา
เพียงนำพา กำลังใจ ให้ลืมหลง
ไม่อาจยื่นมือสู่ คู่อนงค์
ไม่อาจคงใจหมายคลายอาวรณ์

ความผิดหวังสั่งสมปมชีวิต
ต่างตามติดคิดคู่อยู่สลอน
ไม่มีใครไม่เจอเผลอร้าวรอน
เพียงบางตอนอ่อนไหว..ใจเลยรวน.

"บ้านริมโขง"

๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๕

[ระนาดเอก]

จึงดั่งภาพ นิยาย ในความฝัน
กับวานวัน ที่ไร้ สิ่งใดหวง
ทิ้งความหลัง ฝังรอย คอยตามทวง
เป็นเงาบ่วง ทรวงช้ำ เมื่ออำลา

เป็นที่สุด..สุดท้าย ที่กลายกลับ
ยากจะรับ กลับคืน สะอื้นหา
อดีตรัก ปักขึง เคยพึ่งพา
สิ้นใยปรารถนา ....ต้องจาบัลย์

"สนันยา"

อดีตรักเคยเรืองประเทืองค่า
ฉุดกระชากวิญญาณ์พาไหวหวั่น
คำว่าจบจากลิ้นสิ้นผูกพัน
อำนาจมันยิ่งกว่ามหาประลัย

ซวนซมทรุดดุจร่างคว้างกลางเหว
ล้อมด้วยเปลวเพลิงกัลป์อันส่งไข
ณ เวลาคืบคลานเคลื่อนผ่านไป
ดั่งนรกกุมใจไว้ทั้งทรวง..

ระนาดเอก

[สุนันยา]

โอ้รักเอย...เลยร้าง จำห่างเหิน
เส้นทางเดิน เกินปรับ เมื่อขับไส
มิอาจย้อน อ้อนพร่ำ ย้ำทรวงใน
เจ็บที่ได้ ยับแหลก คราวแยกทาง…

“สุนันยา”

 

รำพึงนวลป่วนใจให้เทวษ
รักเป็นเหตุแห่งเศร้าเขาเมินหมาง
อาวรณ์ล้นบนฤดีที่อับปาง
เขาทิ้งร้างห่างหายเสียดายจัง

ความรักก่อต่อสานมานานเหลือ
จึงทุกเมื่อฝากฝันมั่นในหวัง
แต่สุดท้ายหายลับดับภวังค์
ทิ้งความหลังให้ครวญป่วนฤดี

สุดเห็นใจ ในรักสลักหวาน
สุดเห็นใจ นงคราญ ร้าวรานศรี
สุดเห็นใจ ในรักและภักดี
สุดเห็นใจ ในนาที ที่จากกัน

รู้ว่าตรม ขมขื่น ทุกคืนเศร้า
สุดเงียบเหงา เข้าคลุม กลุ้มมหันต์
รู้อาลัยใยดี มีรำพัน
เธอโศกศัลย์ บั่นหมาย ทะลายลง

แต่ก็ได้ เพียงฝาก มากห่วงหา
เพียงนำพา กำลังใจ ให้ลืมหลง
ไม่อาจยื่นมือสู่ คู่อนงค์
ไม่อาจคงใจหมายคลายอาวรณ์

ความผิดหวังสั่งสมปมชีวิต
ต่างตามติดคิดคู่อยู่สลอน
ไม่มีใครไม่เจอเผลอร้าวรอน
เพียงบางตอนอ่อนไหว..ใจเลยรวน.

"บ้านริมโขง"

๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๕

เหมือนเป็นกรม ซ้ำส่ง ให้คงเศร้า
มีแต่เหงา เข้าคลุม กลุ้มโหยหวน
มีความรัก รอนร้าย ทำลายนวล
ต้องเซซวน ซ้ำซาก วิบากกรรม

เริ่มต้นรัก สลักมั่น ดูหวานชื่น
สุดท้ายยื่นหนาวเหน็บ จนเจ็บหนำ
ต้องทุรน ทุลาย ในกระทำ
ที่ระกำ ซ้ำซ้อน จนอ่อนใจ

รับแต่เจ็บ เก็บกด ยากปลดปล่อย
สิ่งที่คอย ลอยคว้าง ห่างไฉน
สุดเอื้อมมือ ถือครอง หมองหทัย
คนเคยใช่ ไกลห่าง เส้นทางเคียง

จึงได้แต่ ครวญคำ ช้ำสุดฝืน
เมื่อจุดยืน ไร้หลัก หักเฉเฉียง
รอยอาลัย ไม่เหลือ เพื่อร้อยเรียง
มีแต่เพียง น้ำตา เป็นยาแทน

โอ้..น้องนี้ ฤดีป่วน
เขาเรรวน ล้วนร้าง ช่างเศร้าแสน
หลงใจภักดิ์ ปักจิต คิดว่าแฟน
เขาไม่แมน แก่นใน น้องใจตรม

สู้อุตส่าห์ หวังดี พลีใจให้
สิ่งที่ได้ รับตอบ มอบขื่นขม
ถึงสุดท้าย ปลายทาง วางระทม
สิ้มสุขสม พรมพร่าง ต้องร้างลา...

“สุนันยา”

[สุนันยา]

จึงดั่งภาพ นิยาย ในความฝัน
กลับวานวัน ที่ไร้ สิ่งใดหวง
ทิ้งความหลัง ฝังรอย คอยตามทวง
เป็นเงาบ่วง ทรวงช้ำ เมื่ออำลา

เป็นที่สุด..สุดท้าย ที่กลายกลับ
ยากจะรับ กลับคืน สะอื้นหา
อดีตรัก ปักตรึงเคยพึ่งพา
สิ้นใยปรารถนา ....ต้องจาบัลย์

"สนันยา"

อดีตรักเคยเรืองประเทืองค่า
ฉุดกระชากวิญญาณ์พาไหวหวั่น
คำว่าจบจากลิ้นสิ้นผูกพัน
อำนาจมันยิ่งกว่ามหาประลัย

ซวนซมทรุดดุจร่างคว้างกลางเหว
ล้อมด้วยเปลวเพลิงกัลป์อันส่งไข
ณ เวลาคืบคลานเคลื่อนผ่านไป
ดั่งนรกกุมใจไว้ทั้งทรวง..

ระนาดเอก

ไม่เคยรู้ มาก่อน ต้องรอนร้าว
หลายเรื่องราว คราวร้างไม่วางหวง
ขมในจิต พิษรัก จากกลลวง
เหมือนติดบ่วง อบาย ไฟโลกันตร์

ไม่เหลือแล้ว รักเอย ที่เคยชื่น
จำต้องฝืน กลืนกลบ ลบโศกศัลย์
รักที่หมาย กลายเป็น เช่นหมอกควัน
เมื่อนานวัน ผันคล้อย ล่องลอยลา...

"สุนันยา"
 

[ระนาดเอก]

ไม่เคยรู้ มาก่อน ต้องรอนร้าว
หลายเรื่องราว คราวร้างไม่วางหวง
ขมในจิต พิษรัก จากกลลวง
เหมือนติดบ่วง อบาย ไฟโลกันตร์

ไม่เหลือแล้ว รักเอย ที่เคยชื่น
จำต้องฝืน กลืนกลบ ลบโศกศัลย์
รักที่หมาย กลายเป็น เช่นหมอกควัน
เมื่อนานวัน ผันคล้อย ล่องลอยลา...

"สุนันยา"
 

หนึ่งชีวิตคิดไว้ในชาตินี้
พร้อมยอมพลีเพื่อรักหนักปวดปร่า
จากกมลคนกร้านไร้มารยา
ปรารถนารักนุชสุดหัวใจ

คอยปะติดปะต่อรอความหวัง
วนเวียนครั้งวันคืนชื่นหลงใหล
จมกับความหวามหวานแห่งวารวัย
จวบคลั่งไคล้จอมขวัญนิรันดร์กาล..

ระนาดเอก

 

[panthong.kh]

ยินพี่ชาย มาบอก หลอกหรือไม่
แต่ข้างใน ยังซึ้ง ตรึงความหวาน
เฝ้าถักทอ ต่อรัก จากวันวาน
เพื่อประสาน อิงแอบ แนบทรวงใน

จะกี่ปี ไม่หวั่น ฝันบรรเจิด
รักเลอเลิศ เกิดแก่ แคร์ที่ไหน
เพียงเราสอง ปองจิต สิทธิ์ของใจ
ไม่หวั่นใด ขอรัก ปักฤดี

ขอวันนี้ วันเดียว ไม่เทียวถาม
จะไม่ตาม รังควาน วานอย่าหนี
ขอหลบอยู่ ซอกใจ เป็นไรมี
ช่วยปรานี คนขาดรัก จักเป็นบุญ

[สุนันยา]

หนึ่งชีวิตคิดไว้ในชาตินี้
พร้อมยอมพลีเพื่อรักหนักปวดปร่า
จากกมลคนกร้านไร้มารยา
ปรารถนารักนุชสุดหัวใจ

คอยปะติดปะต่อรอความหวัง
วนเวียนครั้งวันคืนชื่นหลงใหล
จมกับความหวามหวานแห่งวารวัย
จวบคลั่งไคล้จอมขวัญนิรันดร์กาล..

ระนาดเอก

 

แว่วคำคลอ พ้อมา ว่าคงซึ้ง
ถ้อยรำพึง ตรึงติด ลิขิตขาน
ยังอาลัย ใฝ่ถึง คะนึงมาน
ตราบจวบนาน มั่นนัก รักที่มี

ยินแล้วฉ่ำ ชื่นจินต์ ถวิลหา
ปาดน้ำตา แต้มปรางมิห่างหนี
หวังยอดชู้ อยู่แนบ แอบฤดี
ในชาตินี้ ตระหนัก ขอภักดิ์ชาย..

"สุนันยา"