| 01 สิงหาคม 2012, 01:19:PM |
|
พยัญเสมอ
|
 |
« เมื่อ: 01 สิงหาคม 2012, 01:19:PM » |
 ชุมชน
|
ถึงจะเงียบเหงาแต่สบายใจ
อันคับที่อยู่ได้ไม่ตายแน่
คงไม่แย่มากนักแม้จักเหงา
ถึงจะเบื่อเหลือล้นก็ทนเอา
ถ้าใจเราเป็นสุขอยู่ทุกยาม
แต่คับใจให้ขัดอึดอัดยิ่ง
ล้วนคำติงติฉินทั้งหมิ่นหยาม
คอยเพ่งโทษจับผิดคิดประณาม
เหมือนไฟลามเผาอยู่ไม่รู้วาย
ถึงอุ่นหนาฝาคั่งยังต้องถอย
ให้เงื่องหงอยเงียบเหงาเศร้ามิหาย
เหมือนลุยหนามฝ่าฟันอันตราย
แม้ไม่ตายก็คงเดี้ยงเลี้ยงไม่โต
การยอมอยู่ผู้เดียวถึงเปลี่ยวจิต
ขาดญาติมิตรที่รักสุขอักโข
เหมือนหนึ่งองค์พิสุทธ์สัมพุทโธ
หลบพาโลโกสัมพีซึ่งตีกัน
เรามิใช่พระสัมพุทธสุดวิเศษ
มีกิเลสโทโสอีกโมหันต์
ยอมปลีกหนีพวกบีฑาสารพัน
ขออยู่กันแบบเหงาแต่เบาใจ
Orion264(มือขวา)
๑ สิงหาคม ๒๕๕๕
|
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : blues, panthong.kh, สุนันยา, รพีกาญจน์, รัตนาวดี, Music, บ้านริมโขง, --ณัชชา--, ช่วงนี้ไม่ว่าง, พี.พูนสุข, ไพร พนาวัลย์, yaguza, แป้งน้ำ
ข้อความนี้ มี 13 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
๐นามแฝงผู้เขียน Orion264(มือขวา),มือขวา,บูรพาทรนง-ตงฟางข้วงแขะ,สิงสู่,ต๊กโกม้อเกี่ยม-มารกระบี่เดียวดาย,
เทพเจ้าไก่
|
|
|
| 01 สิงหาคม 2012, 01:41:PM |
|
panthong.kh
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 01 สิงหาคม 2012, 01:41:PM » |
ชุมชน
|
อันคับที่ บางที ก็อยู่ยาก
อยู่ลำบาก เหมือนกัน สุดหวั่นไหว
เกิดมาอ้วน อุ้ยอ้าย แสนหน่ายใจ
เดินไปไหน มาไหน ให้ระทม
ยิ่งอยู่กับ หมู่มาก ยิ่งหลากเรื่อง
ให้ขุ่นเคือง แค้นขัด ชัดจนล่ม
แบกน้ำหนัก รักไม่มี หนีลอยลม
ปล่อยขื่นขม ตรมหม่น ขาดคนปอง
จะคับใจ คับที่ ไม่ดีหรอก
จึงขอบอก ขอกว้างกว่า กลัวเศร้าหมอง
ยามเหงื่อไหล อาบตัว กลัวคนมอง
สายตาจ้อง คล้ายประหลาด อนาถนัก
พันทอง
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : สุนันยา, รพีกาญจน์, รัตนาวดี, Music, บ้านริมโขง, พยัญเสมอ, --ณัชชา--, ช่วงนี้ไม่ว่าง, พี.พูนสุข, blues, ไพร พนาวัลย์, yaguza, แป้งน้ำ
ข้อความนี้ มี 13 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 01 สิงหาคม 2012, 05:38:PM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 01 สิงหาคม 2012, 05:38:PM » |
ชุมชน
|
ถึงจะเงียบเหงาแต่สบายใจ
เรามิใช่พระสัมพุทธสุดวิเศษ
มีกิเลสโทโสอีกโมหันต์
ยอมปลีกหนีพวกบีฑาสารพัน
ขออยู่กันแบบเหงาแต่เบาใจ
Orion264(มือขวา)
๑ สิงหาคม ๒๕๕๕
คนหมู่มากหลากเรื่องเปลืองคำถ้อย
คนหมู่น้อยถ้อยทีถ้อยอาศัย
คนหมู่มากยากยิ่งจะจริงใจ
น้อยนับได้ใจจริงร้อยสิ่งอัน
ในสังคมเห็นภาพมักอาบสี
อย่าโทษที่โทษคนจนหุนหัน
สิ่งแวดล้อมห้อมหน้าสารพัน
ปนสร้างสรรบั่นทอนตอนทำลาย
คนหมู่มากหากชมชอบข่มเหง
อวดนักเลงผู้น้อยพลอยเสียหาย
คนหมู่มากหากดีมีมากมาย
สุขสบายชวนหัวทั่วพารา
เรื่องเล็กน้อยค่อยคลายหายหมดมิด
เรื่องกระจิดริดอย่าดันเป็นปัญหา
ชูอภัยใจกว้างสร้างเมตตา
เลิกบีฑาทุกอย่างจะบางเบา
จะอยู่โยงตรงไหนในโลกนี้
จะชั่วดีความคิดจิตคือเจ้า
จะสนุกทุกข์หนักจักที่เรา
จะเงียบเหงาอย่างไรใช่ตนเอง
รพีกาญจน์ 59
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : --ณัชชา--, รัตนาวดี, panthong.kh, ช่วงนี้ไม่ว่าง, พี.พูนสุข, blues, ไพร พนาวัลย์, yaguza, พยัญเสมอ, แป้งน้ำ, ไม่รู้ใจ
ข้อความนี้ มี 11 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 01 สิงหาคม 2012, 05:48:PM |
|
|
|
| 01 สิงหาคม 2012, 09:23:PM |
|
yaguza
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 01 สิงหาคม 2012, 09:23:PM » |
ชุมชน
|
ถึงคับตู้ อยู่ได้ ไม่ต้องห่วง
แม่พุ่มพวง จู๋จี๋ ยันตีห้า
คุณสามี เธอนั้น ดันกลับมา
ตู้เสื้อผ้า คนดี ที่กำบัง
ถึงคับตู้ อยู่ได้ มิได้มั่ว
หวั่นทูนหัว ห่วงหน้า พะวงหลัง
ทนนั่งนิ่ง แม้บนเตียง จะเสียงดัง
คอยระวัง ถูกจับได้ ละตายฟรี
......ยากูซ่า.....
|
|
|
|
|
