ทุกครั้งที่ฉันเจอเธอ
รอยยิ้มนั้นทำให้ฉันพร่าเบลอ รู้หรือเปล่า
หลงเพ้อไปไกล. . .เพ้อจนหัวใจแผ่วเบา
ทำให้คิดถึงคืนวันเก่าเก่า คิดถึงเงาของวันวาน
ทุกทุกครั้งที่เราเจอกัน
เหมือนอนูแห่งความฝัน อันแสนหวาน
เธอเปรียบดอกไม้งาม ในนามแห่งฤดูกาล
เพียงสายลมอย่างฉันพัดผ่าน. . .ก็สั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ
ไม่รู้เป็นเหมือนกันหรือเปล่า
อยากหยุดทุกเรื่องราวไม่ให้ก้าวไปไหน
แต่ความเป็นจริงก็รู้ ว่าเธออยู่ไกลแสนไกล
ไม่อาจเอื้อมไปฝันใฝ่. . .เอาหัวใจของเธอมา
ได้แต่แอบคอยส่งใจ
ไม่อยากก้าวออกไปเสนอหน้า
"แค่นี้ก็พอแล้ว" แค่ได้เก็บเธอไว้ในแววตา
คนอย่างฉันมันธรรมดา กลัวเผลอทำดาวบนฟากฟ้า เปื้อนดิน
