ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เมฆา...]

        

      …ความสัตย์ซื่อ…

....อยู่กับนาย นายให้เท่าไหร่แล้ว
เจ้าเพื่อนแก้วเจ้าซึ้งคำนึงไหม
ทั้งเงินทองเรือนร้านบานตะไท
และชดใช้ไกล่หนี้ตั้งกี่คราว

....ไยจึงทำห้ำหั่น..อนาคต
ทรยศยักยื้อจนอื้อฉาว
ความสัตย์ซื่อเคยเด่นเช่นดวงดาว
กลายเป็นว่าวเชือกกุดหลุดลอยลม

....หรือน้ำใจใบ้บอดโดนบังบด
โลภจนลดหลงคลื่นความขื่นขม
ของของนาย!หลายล้านยังหาญชม
กินและอมสมใจแล้วไกลลา

....พอนายตื่นฟื้นกายหมายถามถึง
กลับต้องซึ้งแทบทรุดหยุดแข้งขา
เมื่อลูกน้องคู่ใจแต่ใดมา
หนีหายหน้า..พร้อมทรัพย์นับอนันต์..ฯ

ขอระบายนิดนึงเถอะครับ

 
เจ้านายใหญ่ของบริษัทผม เส้นเลือดฝอยในสมองแตก หมอผ่าตัดรักษาจนฟื้น รู้สึกตัว
ประโยคแรกที่ท่านต้องการ สื่อสาร(โดยการเขียนลงกระดาษ)นั้นคือ ให้ญาติๆไปเอาทรัพย์สินท่านที่รถมาเก็บไว้
ปรากฎว่า  พี่คนขับรถ(ลูกน้องคนสนิทของท่าน) กลับหนีหายไปพร้อมกับทรัพย์สินที่ติดตัวติดรถของท่าน
รวมมูลค่าก็หลายล้านบาท (อาทิ นาฬิกาปาเต๊ะฟินลิป 2 เรือน เช็คเงินสด สร้อยคอพร้อมพระสมเด็จเลี่ยมทอง รถเบ๊นท์ เอส คลาส ฯลฯ
....คนเราไม่น่าทำกันได้ลงเลย...ทำกับผู้มีบุญคุณด้วยซิ ยิ่งหนักเลย
....หวังว่าพี่เขาจะคิดได้ และรีบเข้ามอบตัวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ก่อนที่อะไร อะไรมันจะสายเกิน
สุดท้ายอยากฝากไว้แต่เพียงว่า   คนเราจงใช้ความซื่อสัตย์เป็นที่ตั้งไว้เถอะครับ
ดั่งคำโบราณที่ท่านว่า “ซื่อกินไม่หมด ..คดกินไม่นาน”

 

ขอบคุณครับ  ขออภัยที่นอกเรื่องกลอนไปนิด เพราะไม่มีที่ระบายจริง.ครับ
ด้วยความเคารพ...
เมฆา...

ปล. ขอบคุณทุกๆท่านน่ะครับ ที่เขียนกลอนให้ผมได้อ่าน..

[ไพร พนาวัลย์]

      

อันทรัพย์สินเงินทองของหาง่าย
ถ้าไม่ตายมีปัญญาเข้าฝ่า,ดั้น
อีกไม่นานหรอกหนาที่ฝ่าฟัน
ก็จะหันคืนมาหาเราเอง

ที่เอาไปถ้าไม่ใช่ของเขา
มันจะเผาผลาญไหม้จนหงายเก๋ง
จะรุ่มร้อนกายใจ,ไร้คนเกรง
ถูกนักเลงแย่ชิงอย่างทิ้งทวน

คดในข้องอในกระดูกผุ
จะทะลุถึงนรกยามผกผวน
ขอเจ้านายใจปั้มอย่าคร่ำครวญ
ทรัพย์จะหวนคืนมา..ปัญญามี

“ไพร พนาวัลย์”

[ไร้นวล^^]

ทรัพย์สมบัติผลัดผ่านเมื่อกาลพ้น
ทรัพย์กมลกระกองแม้หมองศรี
ทรัพย์นอกกายใช้จ่ายไม่กี่ปี
แต่ทรัพย์บุญบาปนี้นิรันดร

[D]

ไว้ใจทาง วางใจคน จนใจหนัก
คนเคยรัก เมตตา อุทาหรณ์
สมบัติล่อ พอใจ ก็ไกลจร
ลืมคราก่อน สิ้นพลัน ผกผันใจ

อุปถัมภ์ ค้ำชู กู้ชีวิต
ลืมถูกผิด เสียหมด สลดไหม
ไยใจคอ ทรยศ หมดเยื่อใย
คนป่วยไข้ เหมือนซ้ำ เวรกรรมจริง

 ท่านผู้ป่วย ขอพร วอนพระช่วย
เอื้ออำนวย หายคืน ฟื้นทุกสิ่ง
คนเอาไป ใจต่ำ ซ้ำช่วงชิง
กรรมคงวิ่ง ตามทัน สักวันหนึ่ง
 

"ดิน"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

ยิ่งวิไลใจมนุษย์สุดกำหนด
แสนเลี้ยวลดคดดังยากหยั่งถึง
ด้วยขาดศีลหมิ่นธรรมสิ้นคำนึง
หลายสิ่งจึงไม่พึงพบกลับสบเจอ

ถมเท่าไรใส่ลงยังคงโหย
ครวญโอดโอยหิวมากอยากเสมอ
ทุกวันคืนตื่นหามาบำเรอ
เลี้ยงปรนเปรอเสนอมันตัณหาใจ...

"  บูรพ์ "