ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปู่ริน]

ความรักปู่มีปัญหาน่าผิดหวัง
เมื่อพลาดพลั้งถูกทอดทิ้งยิ่งใจหาย
ญาติน้องเขาขัดขวางถึงปางตาย
สุดโหดร้ายเกือบดับดิ้นสิ้นชีวี

เขาไล่ยิงพี่ชายคล้ายหมูหมา
ต้องการฆ่าให้มลายกลายเป็นผี
บุญเคยทำกรรมเคยสร้างเพียงแค่นี้
จึงหลีกลี้หนีหายจากนวลปราง

ห้าสิบปีผ่านไปไม่หวนกลับ
พี่ลาลับน้องน่ามลแม้หม่นหมาง
พี่เปลี่ยนชื่อเสียใหม่ใช้อำพราง
เพราะน้องนางว่าพี่ชายตายจากกัน

มาบัดนี้มีอายุเกือบแปดสิบ
อยู่ไกลลิบถึงปักษ์ใต้กลายเพียงฝัน
ชะตา..ฟ้า.ต้องคล้องเกี่ยวเกลียวสัมพันธ์
เมื่อหลานเราเขารักกันใจหนึ่งเดียว

ยาย..อยู่เหนือ ปู่..อยู่ใต้ เราไม่รู้
หลานให้ปู่ไปสู่ขอเพื่อข้องเกี่ยว
พอเห็นหน้าอ้าปากค้างหน้าซีดเซียว
ใจเด็ดเดี่ยวปกปิดไว้ไม่เพลี้ยงพล้ำ

เราพูดจาเหมือนกับคนไม่รู้จัก
ปู่..ทายทักปราศรัยให้ขำขำ
เราสองคน.. คนสองใจ..อย่าใจดำ
อย่าให้หลาน..ช้ำรักร้าง..เหมือนอย่างเรา...

                 ริน ดอนบูรพา                                       ๒๕ ก.ค. ๕๕

   

[--ณัชชา--]

เหมือนนิยายเลยปู่ดูแล้วแปลก
อ่านครั้งแรกพึมพำ””ว่าน้ำเน่า””
อ่านรอบสองใจฉันมันซึมเซา
แล้วความเศร้าอดสูก็จู่โจม

เป็นชะตาฟ้าลิขิตไม่คิดฝัน
หรือสวรรค์บัญชาเข้าถาโถม
เกิดจุดไต้ตำตอล่อดังโครม
ความรักโหมปู่-หลานหวานแน่นอน

--ณัชชา--

 

[สล่าผิน]

แล้วต่อไปให้ปู่อยู่เฝ้าหลาน
อาจจะหวานตอนปลายร้ายมาก่อน
เป็นตำนานหวานรักเป็นวรรคตอน
ปู่ต้องย้อนเป็นตาชราวัย....

ปู่จีบยายไม่ผิดคิดถ้วนถี่
ตาไม่มีปู่น่าเป็นตาได้
ตอนเป็นหนุ่มพลาดเป้าหนีเขาไกล
ต่อนี้ไปปู่ยายหมายเคียงครอง...

คงจะเป็นเช่นว่าฟ้าลิขิต
ให้ชีวิตคนปู่อยู่เศร้าหมอง
มาพบยายปลายชีวิตมีสิทธิ์ปอง
เป็นเรื่องของลิขิตฟ้าน่าจะจริง...

สล่าผิน

[กังวาน]

ก็เห็นด้วยช่วยกันลุ้นบุญคนแก่
เรื่องรักแท้ปู่ว่าย่าอย่านิ่ง
เวลาเรายังมีนี่เรื่องจริง
จากช้อบปิ้งไปเข้าวัดย่าจัดมา

ไปฟังเทศน์ฟังธรรมนำความสุข
เช้าก็ปลุกกันใส่บาตรปรารถนา
ดูลูกหลานเราสดชื่นระรื่นตา
เย็นก็พากันชมสวนชวนชื่นใจ

ครั้นตอนค่ำเข้านอนว่ากลอนเก่า
หยอกยั่วเย้าตามประสาอย่าหวั่นไหว
คุยเรื่องสุขสนุกสนานบานฤทัย
รักของใครคงมิเท่าเรารักกัน

  --karnkai---

[ชลนา ทิชากร]

โออนาถ วาสนา ชะตาชีวิต
พรหมลิขิต ให้พบเจอ เธอหลอกหลอน
ยิ่งกว่าผี ปีศาจหวาด วิงวอน
หย่าหลอกหลอน ฉันต่อไป ได้ไหมเธอ

พอกันที ที่เคยรัก พักไว้ก่อน
เธอหลอกหลอน ประจำ ย้ำเสมอ
หลอกทุกวัน หลอกทุกคืน ตื่นก็เจอ
เห็นหน้าเธอ เป็นถูกหลอก ฉันชอกช้ำ

ฉันยอมแพ้ เธอแล้ว แก้วใจจ๋า
ที่ผ่านมา ฉันเผลอ ไผใจถลำ
ถือว่าใช้ หนี้หมด ชดใช้กรรม
จะจดจำ เธอไว้ ซึ้งใจจริง

รักที่ฉัน มีให้ มันไร้ค่า
หมดราคา ความหมาย ในทุกสิ่ง
แบกรักเธอ ไม่ไหว หนักใจจริง
ตัดใจทิ้ง ปล่อยวาง ลงกลางคัน

ฉันอยากถาม สักคำ ก่อนจำจาก
ที่เธอฝาก รักไว้ไม่ แปรผัน
ที่เธอบอก ว่ารัก ปักชีวัน
เธอหลอกฉัน ใช่ไหม คนใจดำ

ชลนา ทิชากร[/b][/color]

[ปู่ริน]

ปู่ห่างไปใช่ว่าหายหรือตายจาก
แสนลำบากมีปัญหานะงามขำ
ขอขอบคุณหลายหลายคนช่วยแนะนำ
ความชอกช้ำกรรมครั้งใดใครบอกที

ดวงชะตา ฟ้า..สั่งปู่นั่งเศร้า
ด้วยหัวใจแสนปวดร้าวรักศักดิ์ศรี
ความลับนี้อยู่ที่ปู่คนรู้ดี
ยังไม่มีผู้ใดเข้าใจเลย

ช้ำใจหนักรักถูกล็อคบอกไม่ได้
ปิดบังไว้ในใจไม่เปิดเผย
ขอให้มันตายไปเหมือนเช่ยเคย
มิกล้าเอ่ยบอกใครให้รู้กัน

เพียงบอกกล่าวเล่าขานชาวบ้านกลอน
ชีวิตปู่แม้กินนอนไม่สุขสันต์
คิดไม่ออกบอกไม่ได้มันตีบตัน
นั่งหุนหันมองปัญหาชะตาตน

ในโลกนี้ช่างไม่มีสิ่งแน่แท้
ความผันแปรเปลี่ยนไปวันหลายหน
ฝุ่นเข้าตา เอาไม่ออก ยอกเต็มทน
เกิดเป็นคน หนีไม่พ้น...ดวงชะตา..

                 ริน ดอนบูรพา
                                       ๕ ส.ค. ๕๕

                                                                          

[หนามเตย]

มันเหมือนดั่ง นิยาย คล้ายเรื่องเล่า
พอเก็บเอา ใส่ใจ ใช่เรื่องขำ
ชีวิตคน แท้จริง ยิ่งระกำ
เหมือนหนามย้ำ ซ้ำตอก ยอกชีวา

ไม่เจอใคร ไม่รู้ อดสูนัก
ถ้ามีรัก แบบนี้ ไม่ดีหนา
เป็นอดีต ฝังรอย คอยย้ำมา
มันติดตา ข้องจิต ปิดอย่างไร

หนึ่งกำลัง ใจน้อย คอยไหลริน
ให้ปู่สิ้น ความโศก โลกสดใส
เอาชนะ ทุกอย่าง ได้เร็วไว
สิ่งสำคัญ คือใจ ให้เอาคืน   

กรรมใดพา ฟ้าลิขิต ปิดไม่ได้
จงปล่อยไป ตามชะตา อย่าไปฝืน
ขอให้ปู่ อดกลั้น กัดฟันยืน
ให้วันคืน ล้างลบ จบซักวัน..

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้สู้..
 
หนามเตย
   

[panthong.kh]

ปู่ห่างไปใช่ว่าหายหรือตายจาก
แสนลำบากมีปัญหานะงามขำ
ขอขอบคุณหลายหลายคนช่วยแนะนำ
ความชอกช้ำกรรมครั้งใดใครบอกที

ดวงชะตา ฟ้า..สั่งปู่นั่งเศร้า
ด้วยหัวใจแสนปวดร้าวรักศักดิ์ศรี
ความลับนี้อยู่ที่ปู่คนรู้ดี
ยังไม่มีผู้ใดเข้าใจเลย

ช้ำใจหนักรักถูกล็อคบอกไม่ได้
ปิดบังไว้ในใจไม่เปิดเผย
ขอให้มันตายไปเหมือนเช่ยเคย
มิกล้าเอ่ยบอกใครให้รู้กัน

เพียงบอกกล่าวเล่าขานชาวบ้านกลอน
ชีวิตปู่แม้กินนอนไม่สุขสันต์
คิดไม่ออกบอกไม่ได้มันตีบตัน
นั่งหุนหันมองปัญหาชะตาตน

ในโลกนี้ช่างไม่มีสิ่งแน่แท้
ความผันแปรเปลี่ยนไปวันหลายหน
ฝุ่นเข้าตา เอาไม่ออก ยอกเต็มทน
เกิดเป็นคน หนีไม่พ้น...ดวงชะตา..

                 ริน ดอนบูรพา
                                       ๕ ส.ค. ๕๕

                                                                          

เป็นกำลังใจ ให้ปู่ อยู่ตลอด
ปู่คือยอด ดวงใจ ที่ใฝ่หา
พรหมลิขิต ขีดเส้น เกณฑ์ชะตา
ต้องฝันฝ่า ไปให้ผ่าน อย่าราญรอน

เรื่องแค่นี้ คิดว่าเล็ก สำหรับปู่
สู้สู้สู้ หยัดยืน กล้ำกลืนถอน
แสงสว่าง ข้างหน้า มีแน่นอน
อย่าอาวรณ์ นักนะ จะป่วยไป

กาลเวลา พาใจ ให้หายเจ็บ
แม้อักเสบ รักษา อย่าหวั่นไหว
กำลังกาย กล้าแกร่ง เป็นแรงใจ
ยกให้ได้ เต็มร้อย ค่อยไตร่ตรอง

[ไพร พนาวัลย์]

         

พรหมลิขิตขีดเส้นให้เผ่นโผน
วันที่โดนไล่ยิงต้องวิ่งว่อน
แต่น้องคงเข้าใจว่าจำจร
มิใช่ถอนความรักที่ปักใจ

กาลเวลาผ่านไปแต่ใจพี่
ยังเฝ้ารักภักดีมิหวั่นไหว
บัดนี้หลานสองเราเขาเยื่อใย
มาบอกให้ไปขอต่อยายเธอ

โอ้ เป็นบุญสองเราแล้วคราวนี้
แล้วสามีของน้องปองเสนอ
อยู่ไหนเล่าคนดีพี่อยากเจอ
รักเสมอพ่อดองทั้งสองเรา

หากบุพเพสันนิวาสประสาทรัก
คงเข้าทักทวงถามถึงความเก่า
ถ้าน้องยังอยู่เดียวไร้เสี้ยวเงา
พี่ขอเข้าดูแลนะแม่นาง 

“ไพร พนาวัลย์”

เนาะ ปู่ริน เอาใจช่วย เน้อ

[ปู่ริน]

เป็นกำลังใจ ให้ปู่ อยู่ตลอด
ปู่คือยอด ดวงใจ ที่ใฝ่หา
พรหมลิขิต ขีดเส้น เกณฑ์ชะตา
ต้องฝันฝ่า ไปให้ผ่าน อย่าราญรอน

เรื่องแค่นี้ คิดว่าเล็ก สำหรับปู่
สู้สู้สู้ หยัดยืน กล้ำกลืนถอน
แสงสว่าง ข้างหน้า มีแน่นอน
อย่าอาวรณ์ นักนะ จะป่วยไป

กาลเวลา พาใจ ให้หายเจ็บ
แม้อักเสบ รักษา อย่าหวั่นไหว
กำลังกาย กล้าแกร่ง เป็นแรงใจ
ยกให้ได้ เต็มร้อย ค่อยไตร่ตรอง

[/quote]

กำลังใจให้ปู่ดูสุดซึ้ง
เป็นที่พึ่งทางใจไม่หม่นหมอง
เพื่อนเพื่อนชาวบ้านกลอนพร้อมพันทอง
ปู่จึงลองตรองตรึกนึกถึงตน

มิอยากให้ลูกหลานเขาเดือดร้อน
เหมือนดั่งตอนสมัยปู่นั้นอีกหน
จึงรีบกลับแดนใต้สู้ยอมทน
ขอหมองหม่นเจ็บช้ำเพียงคนเดียว

เดี๋ยวลูกหลานเหลนโหลนรับมิได้
มิอยากให้เกิดปัญหาน่าหวาดเสียว
ดวงชะตามาเล่นตลกอยู่โดดเดี่ยว
แสนเปล่าเปลี่ยวกลืนกล้ำ..น้ำตาคลอ..

                 ริน ดอนบูรพา
                                       ๑๔ ส.ค. ๕๕

                                              

[ปู่ริน]

         

พรหมลิขิตขีดเส้นให้เผ่นโผน
วันที่โดนไล่ยิงต้องวิ่งว่อน
แต่น้องคงเข้าใจว่าจำจร
มิใช่ถอนความรักที่ปักใจ

กาลเวลาผ่านไปแต่ใจพี่
ยังเฝ้ารักภักดีมิหวั่นไหว
บัดนี้หลานสองเราเขาเยื่อใย
มาบอกให้ไปขอต่อยายเธอ

โอ้ เป็นบุญสองเราแล้วคราวนี้
แล้วสามีของน้องปองเสนอ
อยู่ไหนเล่าคนดีพี่อยากเจอ
รักเสมอพ่อดองทั้งสองเรา

หากบุพเพสันนิวาสประสาทรัก
คงเข้าทักทวงถามถึงความเก่า
ถ้าน้องยังอยู่เดียวไร้เสี้ยวเงา
พี่ขอเข้าดูแลนะแม่นาง 

“ไพร พนาวัลย์”

เนาะ ปู่ริน เอาใจช่วย เน้อ

อยากบอกให้เขารู้ดูอีกครั้ง
แต่ก็ยังไม่กล้าพาหม่นหมาง
ปัญหาเก่าเราคนทำต้องอำพราง
หากผัวนางรับไม่ได้ทำเช่นไร

คำปรองดองพูดง่ายแต่ใช้ยาก
สุดลำบากแสนยากเย็นเป็นไฉน
ทุกคนรักในศักดิ์ศรีเป็นจิตใจ
รับไม่ได้หากลบเหลี่ยม..กูไม่ยอม

ปู่..นั้นทำใจได้ไม่ยึดติด
แต่ญาติมิตรนวลฤทัยไม่ถนอม
หากคืนดีคงมีสุขมิตรมตรอม
แก่จนงอม  ยังคิดมาก...ไม่อยากตาย..

                ริน ดอนบูรพา
                                     ๑๔ ส.ค. ๕๕

[ปู่ริน]

เส้นทางรักช่างขัดสนหม่นเศร้าหมอง
เมื่อเราสองต้องผิดหวังยังหนีหาย
ครอบครัวน้องตัดขาดมิคลาดคลาย
แสนวุ่นวายไม่คบหาสมาคม

ยศนายสิบตำรวจโทไม่โก้หรู
น้องเรียนครูปริญญาตรีพี่ขื่นขม
พ่อกีดกันผลักไสใจระทม
เพราะไม่สมฐานะนวลฤดี

น้องโชคดีเศรษฐีเชียงใหม่ได้ขอแต่ง
พี่ถูกแกล้งคำสั่งย้ายไม่หน่ายหนี
ต้องตรากตรำลำบากอยู่ปัตตานี
หลายสิบปีห่างเหินน้องต้องทุกข์ทน

เส้นทางรักเธองามเด่นเป็นเศรษฐี
เส้นทางพี่เสี่ยงเป็นผีวันหลายหน
น้องเป็นเศรษฐินีพี่คนจน
เดินกันคน..เส้นชะตา ..ฟ้าแยกทาง..

               ริน ดอนบูรพา
                                   ๑๑ ก.ย. ๕๕