ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"ลมๆแล้งๆ?"

๐

เราเหมือนคนห่างกันกระนั้นหรือ
ก่อนจูงมือสบตามาหันหลัง
เราเหมือนคนไกลกันขั้นรักพัง
หรือยังนั่งในใจใคร่ถามเธอ

ก่อนฟังเพลงเดียวกันสรรแลกยิ้ม
ส่งตาพริ้มปริ่มรักทักเสมอ
เดาใจกันรู้ใจในยามเจอ
ต่างเสนอสนองเราสองใจ

วันที่เธอหันหลังทั้งแปรเปลี่ยน
ดุจแสงเทียนต้องลมล้มเปลวไข
โลกฉับพลันก็เปลี่ยนเจียนหมดไฟ
มองทางใดเงาทุกข์รุกผจญ

รู้ใช่ไหมโลกนี้หากสีมืด
ธรรมชาติคงชืดฝืดและหม่น
หัวใจฉันคล้ายกันนั้นทุรน
อยู่บนหนทางแห่งแสงไม่มี

คนเคยเดินจูงมือหรือเปี่ยมรัก
มาไร้หลักโดดเดี่ยวเปลี่ยวแสงสี
คนเคยฝันวันรุ่งหวังพรุ่งนี้
ช้ำเหลือดีเมื่อฝันมันสิ้นลง

เราเหมือนคนห่างกันกระนั้นหรือ
ฉันเฝ้ายื้อจอมขวัญถึงขั้นหลง
เราเหมือนคนไกลกันฉันยากปลง
ยังประสงค์ลมแล้งแห่งการรอ..

ระนาดเอก

 

[--ณัชชา--]

กาลเวลาหมุนวนใจคนเปลี่ยน
จะให้เนียนแน่นหนักยากจักขอ
เหล็กที่ว่ามันแข็งและแกร่งพอ
ก็ยังงอเมื่อไฟเผาไหม้มัน

หวังอะไรกับใจที่ไหวอ่อน
ก็แค่ก้อนเลือดเนื้อเจือปนฝัน
ไม่ต้องมีแบบบทเข้ากดดัน
ก็พลิกผันเปลี่ยนแปรแค่ลมพา

--ณัชชา--

 

[Prapacarn ❀]

"ลมๆแล้งๆ?"
๐
เราเหมือนคนห่างกันกระนั้นหรือ
ก่อนจูงมือสบตามาหันหลัง
เราเหมือนคนไกลกันขั้นรักพัง
หรือยังนั่งในใจใคร่ถามเธอ

ก่อนฟังเพลงเดียวกันสรรแลกยิ้ม
ส่งตาพริ้มปริ่มรักทักเสมอ
เดาใจกันรู้ใจในยามเจอ
ต่างเสนอสนองเราสองใจ

วันที่เธอหันหลังทั้งแปรเปลี่ยน
ดุจแสงเทียนต้องลมล้มเปลวไข
โลกฉับพลันก็เปลี่ยนเจียนหมดไฟ
มองทางใดเงาทุกข์รุกผจญ

รู้ใช่ไหมโลกนี้หากสีมืด
ธรรมชาติคงชืดฝืดและหม่น
หัวใจฉันคล้ายกันนั้นทุรน
อยู่บนหนทางแห่งแสงไม่มี

คนเคยเดินจูงมือหรือเปี่ยมรัก
มาไร้หลักโดดเดี่ยวเปลี่ยวแสงสี
คนเคยฝันวันรุ่งหวังพรุ่งนี้
ช้ำเหลือดีเมื่อฝันมันสิ้นลง

เราเหมือนคนห่างกันกระนั้นหรือ
ฉันเฝ้ายื้อจอมขวัญถึงขั้นหลง
เราเหมือนคนไกลกันฉันยากปลง
ยังประสงค์ลมแล้งแห่งการรอ..

ระนาดเอก

 

แว่วกังวานหวานเสนาะเคาะจังหวะ
ไล่เรื่อยระจากต้นจนยอดพ่อ
เสียงไม้นวมทุ้มเศร้าพะเน้าพะนอ
ฉิ่งฉับรอรับส่งตรงท้ายวรรค

เล่นตามเพลงบรรเลงบทสลดโศก
ฟังวิโยคหม่นไหม้ด้วยใจสมัคร
กำหนดจิตคล้อยตามวาบหวามนัก
ครั้นบทรักเปลี่ยนอารมณ์ชมชื่นใจ

คีตกานท์งานศิลป์จินต์ปรับแต่ง
จะร้อนแรง,หวานละมุน..อุ่นเพียงไหน
เปรียบชีวิตเยื้องย่างท่ามทางไกล
กำหนดใจปรับนิยามท่ามทางเดิน

แซมค่ะ
 

[สุนันยา]

"ลมๆแล้งๆ?"

ฯลฯ
คนเคยเดินจูงมือหรือเปี่ยมรัก
มาไร้หลักโดดเดี่ยวเปลี่ยวแสงสี
คนเคยฝันวันรุ่งหวังพรุ่งนี้
ช้ำเหลือดีเมื่อฝันมันสิ้นลง

เราเหมือนคนห่างกันกระนั้นหรือ
ฉันเฝ้ายื้อจอมขวัญถึงขั้นหลง
เราเหมือนคนไกลกันฉันยากปลง
ยังประสงค์ลมแล้งแห่งการรอ..

ระนาดเอก

 

มีบางสิ่ง บางอย่าง คอยขวางกั้น
แต่ใจนั้น มั่นหมาย ดังใฝ่ขอ
ทุกทิวา วาดวาง หวังเคลียคลอ
ไม่เคยท้อ พ้อคำ เพื่อซ้ำเติม

ที่จำต้อง มองผ่าน แม้รานร้าว
ด้วยเรื่องราว ด่างพร้อย เป็นรอยเสริม
ยังรอวัน หันหน้า มาเหมือนเดิม
รอวันเริ่ม ต้นใหม่  ด้วยใจรัก

กราบขอโทษ คนดี ที่จำห่าง
สุดอ้างว้าง หทัย ได้ประจักษ์
ดวงฤดี พลีตอบ มอบความภักดิ์
แต่จำหักใจลา แม้นอาลัย

เราเหมือนคนห่างกัน ในวันนี้
รอวันที่ หวนคืน ยื่นสดใส
สะสางเรื่อง เคืองขุ่น ที่วุ่นใจ
จะกลับไป เคียงขวัญ ขอสัญญา

“สุนันยา”
 

[blues]

มีบางสิ่ง บางอย่าง คอยขวางกั้น
แต่ใจนั้น มั่นหมาย ดังใฝ่ขอ
ทุกทิวา วาดวาง หวังเคลียคลอ
ไม่เคยท้อ พ้อคำ เพื่อซ้ำเติม

ที่จำต้อง มองผ่าน แม้รานร้าว
ด้วยเรื่องราว ด่างพร้อย เป็นรอยเสริม
ยังรอวัน หันหน้า มาเหมือนเดิม
รอวันเริ่ม ต้นใหม่  ด้วยใจรัก

กราบขอโทษ คนดี ที่จำห่าง
สุดอ้างว้าง หทัย ได้ประจักษ์
ดวงฤดี พลีตอบ มอบความภักดิ์
แต่จำหักใจลา แม้นอาลัย

เราเหมือนคนห่างกัน ในวันนี้
รอวันที่ หวนคืน ยื่นสดใส
สะสางเรื่อง เคืองขุ่น ที่วุ่นใจ
จะกลับไป เคียงขวัญ ขอสัญญา

“สุนันยา”
 

เมื่อรักลวง ยากทวนลม ช่างขมนัก
ให้ตระหนัก ว่าฤดี นี้ใฝ่หา
ทุกคืนค่ำ หม่นหมอง นองน้ำตา
จึงรู้ว่า พี่ไม่อาจ จะขาดเธอ

เหมือนชีวิต ได้หายไกล ไปกว่าครึ่ง
ยามครั้งหนึ่ง ได้ประจักษ์ มากเสมอ
แม้ความหวัง ยังน้อย จะคอยเจอ
เหลือแค่เพ้อ ในรักเธอ แต่ผู้เดียว

สุดอนาถ บาดใจ ในรักขม
ให้ตรอมตรม ในฤดี มิเฉลียว
เพราะวางใจ ในรัก จักกลมเกลียว
ที่ยึดเหนี่ยว สองเรา ให้เข้าใจ

เมื่อเวลา พาใจเธอ เพ้อห่างหาย
กับอีกชาย คือเพื่อน ไร้เงื่อนไข
ก็ไม่รู้ จะโทษ หรือโกรธใคร
คงทำได้ ก็แค่มอง ตรองตัวเอง



bluesky

[รัตนาวดี]

"ลมๆแล้งๆ?"

๐


รู้ใช่ไหมโลกนี้หากสีมืด
ธรรมชาติคงชืดฝืดและหม่น
หัวใจฉันคล้ายกันนั้นทุรน
อยู่บนหนทางแห่งแสงไม่มี

คนเคยเดินจูงมือหรือเปี่ยมรัก
มาไร้หลักโดดเดี่ยวเปลี่ยวแสงสี
คนเคยฝันวันรุ่งหวังพรุ่งนี้
ช้ำเหลือดีเมื่อฝันมันสิ้นลง

เราเหมือนคนห่างกันกระนั้นหรือ
ฉันเฝ้ายื้อจอมขวัญถึงขั้นหลง
เราเหมือนคนไกลกันฉันยากปลง
ยังประสงค์ลมแล้งแห่งการรอ..

ระนาดเอก

 

.ღ.

...คงเพราะใจ จืดจาง ทางร่วมฝัน
คืนและวัน จึงต้าน ไร้สานต่อ
คงเพราะดวง ฤทัย ไร้คำพอ
ที่จะมา เอ่ยคลอ พะนอครวญ...

...คงเป็นเพราะ ดวงจินต์ แนบกลิ่นเศร้า
คืนและวัน ของเรา จึงเปล่าหวน
คงเพราะจินต์ สิ้นฝัน ไร้รัญจวน
ในอุรา จึงป่วน ยากชวนคืน...

...เหมือนใจที่ รู้หวั่น ฝันจบส่ง
วันเวลา พาปลง บ่งด้วยฝืน
เหมือนต้องการ เวลา พารั้งยืน
หายป่วยฟื้น คืนหวาน ผ่านทนรอ...

.ღ.

รัตนาวดี
 

<a href="http://www.youtube.com/v/O68P1ySGIi8&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/O68P1ySGIi8&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[กังวาน]

เมื่อหัวใจไม่ประสงค์จะหลงรัก
ที่ประจักษ์คือหนาวเหน็บเจ็บจริงหนอ
คนที่เคยเอ่ยหวานนานเกินรอ
คนเคลียคลอเหินห่างมาร้างกัน

ความซื่อตรงแน่วแน่แค่ลมปาก
รอยแผลฝากฝังสนิทติดตัวฉัน
วันเวลาพาหัวใจตามไม่ทัน
ชั่วชีวันคือนั่งเศร้าเหงาคนเดียว

        ---karnkai---

[panthong.kh]

ใช่ว่าไม่ ประสงค์ จะหลงรัก
แต่ต้องหัก ฤทัย ให้เฉลียว
ด้วยรักร้าง แรมรา มานานเชียว
เกลียวเชือกแน่น คลายผ่อน กลับหย่อนยาน

เหมือนดอกรัก เคยบาน พานแห้งเหี่ยว
เธอไม่เทียว มารด หมดประสาน
น้ำไม่ถึง จึงเฉา เศร้ามานาน
หนีซมซาน หลบเลียแผล แน่อกพรุน

อีกฝั่งฝัน อยากหวน คืนชื่นฉ่ำ
กลัวถลำ กว่าเดิม เพิ่มหัวหมุน
กลัวอกร้าว หนาวหนัก หากการุญ
กลัวเป็นจุล กว่าเก่า เหงาเช่นเคย

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เมื่อหัวใจไม่ประสงค์จะหลงรัก
ที่ประจักษ์คือหนาวเหน็บเจ็บจริงหนอ
คนที่เคยเอ่ยหวานนานเกินรอ
คนเคลียคลอเหินห่างมาร้างกัน

ความซื่อตรงแน่วแน่แค่ลมปาก
รอยแผลฝากฝังสนิทติดตัวฉัน
วันเวลาพาหัวใจตามไม่ทัน
ชั่วชีวันคือนั่งเศร้าเหงาคนเดียว

        ---karnkai---

 

ถึงลมแล้งแหน่งหน่ายกล้ำกรายฉัน
จะคงดั้นฝันแม้ไร้แลเหลียว
โถเพราะรักปักใจกระไรเจียว
ข้าวคอยเคียวเกี่ยวรวงเช่นทรวงเรา

แม้นโลกจริงหญิงชังไม่หวังจิต
แต่โลกฝันฉันมีสิทธิ์ไร้พิษเหงา
ช่วยล้างโศกวิโยคพลันให้บรรเทา
ไม่ซึมเซาเปล่าเปลี่ยวเศร้าเสียวใจ...


 
"  บูรพ์ "

[ระนาดเอก]

กาลเวลาหมุนวนใจคนเปลี่ยน
จะให้เนียนแน่นหนักยากจักขอ
เหล็กที่ว่ามันแข็งและแกร่งพอ
ก็ยังงอเมื่อไฟเผาไหม้มัน

หวังอะไรกับใจที่ไหวอ่อน
ก็แค่ก้อนเลือดเนื้อเจือปนฝัน
ไม่ต้องมีแบบบทเข้ากดดัน
ก็พลิกผันเปลี่ยนแปรแค่ลมพา

--ณัชชา--

 

เห็นเธอทำขึงขังเฝ้าชังโกรธ
ประดุจโจทก์กลางศาลปานต่อว่า
คำช่างคมลมที่ทวีมา
คือการฆ่าจำเลยยามเอ่ยไป

ทรวงของคนอย่าเปรียบนำเทียบเหล็ก
ก้อนเนื้อเล็กที่เต้นเธอเห็นได้
ยังรำพึงถึงเธอบ่อยเผลอใจ
คำว่าใช่เหนี่ยวรั้งจึงนั่งครวญ..

ระนาดเอก

[ระนาดเอก]

แว่วกังวานหวานเสนาะเคาะจังหวะ
ไล่เรื่อยระจากต้นจนยอดพ่อ
เสียงไม้นวมทุ้มเศร้าพะเน้าพะนอ
ฉิ่งฉับรอรับส่งตรงท้ายวรรค

เล่นตามเพลงบรรเลงบทสลดโศก
ฟังวิโยคหม่นไหม้ด้วยใจสมัคร
กำหนดจิตคล้อยตามวาบหวามนัก
ครั้นบทรักเปลี่ยนอารมณ์ชมชื่นใจ

คีตกานท์งานศิลป์จินต์ปรับแต่ง
จะร้อนแรง,หวานละมุน..อุ่นเพียงไหน
เปรียบชีวิตเยื้องย่างท่ามทางไกล
กำหนดใจปรับนิยามท่ามทางเดิน

แซมค่ะ
 

ถามรักเธอตรงไหนไม่ต้องคิด
หลงจริตตรงไหนไม่ต้องเกริ่น
คิดถึงเธอตรงในใจเพลิดเพลิน
ทุกเผชิญร้อนหนาวไม่เหงาใจ

ตรงนี้มั๊งวจีช่างขี้อ้อน
เอื้ออาทรประหนึ่งซึ่งน้ำใส
มือลูบรางระนาดวาดฝันไป
เอื้อมหยิบไม้ส่งเสนาะเพราะนงคราญ..

ระนาดเอก

 

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

"ป่วยการ..."

๐

เราเหมือนคนห่างกันในวันนี้
เป็นวันที่ตัดใจไม่วอนขอ
เราต่างคนต่างไปไม่ต้องง้อ
หรือคิดก่อรักคืนให้ยืนยาว

แม้ก่อนเคยเบียดแทรกแลกรอยยิ้ม
ส่งตาปริ่มประกายให้คลายหนาว
เพียงแค่มองรู้ใจในเรื่องราว
มิต้องกล่าวบอกแจ้งแสดงความ

วันที่ฉันหันหลังตั่งใจมั่น
จะไม่หันกลับไปให้เธอหยาม
โลกถล่มจมหมดสิ้นงดงาม
เงาไม่ตามตัวไปก็ไม่แคร์

รู้ฉันรู้ผิดหวังพลังถอย
ใจดวงน้อยเจ็บช้ำระกำแน่
หัวใจฉันแกร่งพอไม่ท้อแท้
ฉันดูแลใจได้ไม่มีเธอ

มือเคยจูงมือกันนั้นอดีต
ฉันขอขีดเส้นว่างทางเสนอ
ภาพที่ฝันแค่เงาเก่าพร่าเบลอ
อย่าพบเจอพัวพันกันอีกเลย

เราเหมือนคนห่างกันนั้นแน่แล้ว
ฉันแน่แน่วเดินห่างอย่างเปิดเผย
เราเหมือนคนห่างไกลไม่คุ้นเคย
ป่วยการเอ่ยฝากลม..จงข่มใจ
 
 

"กานต์ฑิตา"
๒๒ กรกฎาคม ๒๕๕๕

[ดาว อาชาไนย]

ข่าวเธอไปสันถวะระนาดทุ้ม
ระนาดเอกจึงกลุ้มเธออ่อนไหว
เล่นเพลงแขกลพบุรียิ่งจี้ไช
เธอยังไม่ซาบซึ้งถึงฤดี

"ลำดวนเอ๋ยจะด่วนไปก่อนแล้ว
เกดแก้วพิกุลยี่สุ่นศรี
จะโรยร้างห่างสิ้นกลิ่นมาลี
จำปีเอ๋ยกี่ปีจะมาพบ"

วันทองครวญหวนไห้ไม่อยากจาก
แต่เธอพรากตัวปลีกคิดหลีกหลบ
จำเล่นเพลงลาวครวญใจซวนซบ
แม้ร้อยจบถึงนุชไม่หยุดพัก

มือรัวไม้ระนาดแทบขาดจิต
ส่งถึงมิตรรักไปจนไม้หัก
ก็ส่งไปไม่ถึงแม้ครึ่งรัก
จงรู้จักข่มใจหาใหม่นะ

ดาว อาชาไนย

[ระนาดเอก]

มีบางสิ่ง บางอย่าง คอยขวางกั้น
แต่ใจนั้น มั่นหมาย ดังใฝ่ขอ
ทุกทิวา วาดวาง หวังเคลียคลอ
ไม่เคยท้อ พ้อคำ เพื่อซ้ำเติม

ที่จำต้อง มองผ่าน แม้รานร้าว
ด้วยเรื่องราว ด่างพร้อย เป็นรอยเสริม
ยังรอวัน หันหน้า มาเหมือนเดิม
รอวันเริ่ม ต้นใหม่  ด้วยใจรัก

กราบขอโทษ คนดี ที่จำห่าง
สุดอ้างว้าง หทัย ได้ประจักษ์
ดวงฤดี พลีตอบ มอบความภักดิ์
แต่จำหักใจลา แม้นอาลัย

เราเหมือนคนห่างกัน ในวันนี้
รอวันที่ หวนคืน ยื่นสดใส
สะสางเรื่อง เคืองขุ่น ที่วุ่นใจ
จะกลับไป เคียงขวัญ ขอสัญญา

“สุนันยา”
 

แค่ม่านหมอกเท่านั้นขึงกั้นขวาง
อวลกลิ่นจางเนื้อนวลอวลนาสา
แค่ใกล้ใกล้ใจเต้นเห็นทันตา
คิดถึงหน้าประจำทุกค่ำคืน

คำว่ากล้าถูกกลบต้องหลบซ่อน
ทนรุ่มร้อนนอนนั่งทั้งหลับตื่น
เคยส่งกลอนเห่กล่อมล้อมขวัญยืน
หวังเธอชื่นในฝันเท่านั้นพอ..

ระนาดเอก

 

[ระนาดเอก]

.ღ.

...คงเพราะใจ จืดจาง ทางร่วมฝัน
คืนและวัน จึงต้าน ไร้สานต่อ
คงเพราะดวง ฤทัย ไร้คำพอ
ที่จะมา เอ่ยคลอ พะนอครวญ...

...คงเป็นเพราะ ดวงจินต์ แนบกลิ่นเศร้า
คืนและวัน ของเรา จึงเปล่าหวน
คงเพราะจินต์ สิ้นฝัน ไร้รัญจวน
ในอุรา จึงป่วน ยากชวนคืน...

...เหมือนใจที่ รู้หวั่น ฝันจบส่ง
วันเวลา พาปลง บ่งด้วยฝืน
เหมือนต้องการ เวลา พารั้งยืน
หายป่วยฟื้น คืนหวาน ผ่านทนรอ...

.ღ.

รัตนาวดี
 

<a href="http://www.youtube.com/v/O68P1ySGIi8&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/O68P1ySGIi8&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

สรรพสิ่งจริงแท้ล้วนแค่ฝัน
คืนและวันดำเนินจำเริญต่อ
ทางชีวิตต่างคนล้นถักทอ
แตกต่างช่อเงยงอกดั่งดอกไม้

ขอเพียงเธอมีสุขขลุกโลกสวย
คืนวันรวยระรื่นตื่นสดใส
เดินบนทางสีขาวที่พราว-ไกล
ทรวงฤทัยสุขสว่าง..อย่างใบบุญ..

ระนาดเอก

 

[ระนาดเอก]

เมื่อหัวใจไม่ประสงค์จะหลงรัก
ที่ประจักษ์คือหนาวเหน็บเจ็บจริงหนอ
คนที่เคยเอ่ยหวานนานเกินรอ
คนเคลียคลอเหินห่างมาร้างกัน

ความซื่อตรงแน่วแน่แค่ลมปาก
รอยแผลฝากฝังสนิทติดตัวฉัน
วันเวลาพาหัวใจตามไม่ทัน
ชั่วชีวันคือนั่งเศร้าเหงาคนเดียว

---karnkai---

คนอกหักมักพร่ำรำพันรัก
ซมตวงตักประสาอุราเปลี่ยว
หลงคร่ำครวญดั่งข้าวราวคอยเคียว
วันวันเที่ยวระบายแบบชายตรม

ในนิยามรักนั้นเมื่อวันหวาน
ก้ำกึ่งหลักประหารหากพานขม
คือบุพเพฯเท่านั้นท่านพระพรหม
จะอุ้มสมหรือคร่าถ้าไร้บุญ..

ระนาดเอก

 

[ระนาดเอก]

ใช่ว่าไม่ ประสงค์ จะหลงรัก
แต่ต้องหัก ฤทัย ให้เฉลียว
ด้วยรักร้าง แรมรา มานานเชียว
เกลียวเชือกแน่น คลายผ่อน กลับหย่อนยาน

เหมือนดอกรัก เคยบาน พานแห้งเหี่ยว
เธอไม่เทียว มารด หมดประสาน
น้ำไม่ถึง จึงเฉา เศร้ามานาน
หนีซมซาน หลบเลียแผล แน่อกพรุน

อีกฝั่งฝัน อยากหวน คืนชื่นฉ่ำ
กลัวถลำ กว่าเดิม เพิ่มหัวหมุน
กลัวอกร้าว หนาวหนัก หากการุญ
กลัวเป็นจุล กว่าเก่า เหงาเช่นเคย

มิใช่ว่าเล่นตัวดอกกลัวช้ำ
ด้วยงามขำสวยเก๋เสน่ห์เผย
หนุ่มทุกวัยใคร่ปองจองทรามเชย
มิรู้เลยเมื่อไหร่เราได้คิว

เหมือนดอกรักปักไว้ในดินแห้ง
อากาศแล้งกลีบโรยสุดโหยหิว
เปรียบหมามองเครื่องบินชินภาพวิว
นั่งหน้านิ่วสิทธิ์แค่-แล,ตะกาย

ในเมื่อฝันมันมัวชั่วคืนค่ำ
หลงจนขำตัวเองเก่งปีนป่าย
มีความท้อล้อรุกทุกข์กล้ำกราย
คือผู้ชายรักคุดเพราะนุชเมิน..

ระนาดเอก

 

[ระนาดเอก]

"ป่วยการ..."

๐


เราเหมือนคนห่างกันนั้นแน่แล้ว
ฉันแน่แน่วเดินห่างอย่างเปิดเผย
เราเหมือนคนห่างไกลไม่คุ้นเคย
ป่วยการเอ่ยฝากลม..จงข่มใจ
 
 

"กานต์ฑิตา"
๒๒ กรกฎาคม ๒๕๕๕

เราเหมือนคนห่างกันเพราะฉันรู้
ว่าโฉมตรูอยู่ระยองท้องฟ้าใส
ฉันอยู่กรุงฯยุ่งงานและบ้านไกล
เธอมิให้ค่ารถจึงอดเจอ

อยากจะบอกทุกทีที่คิดถึง
จำต้องอึ้งด้วยสตางค์จางเสมอ
เบอร์บัญชีเคยให้ไว้ที่เธอ
ช่วยปรนเปรอโอนสตางค์อย่างที่เคย..

ระนาดเอก

ปล.ขอต่อในแนวขำๆบ้างนะจร๊า..