ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ลมหนาว]

ชีวิตคนบนทางที่ย่างก้าว
ผ่านเรื่องราวมากมายดีร้ายหนา
ความสุขทุกข์คลุกเคล้าหนักเบามา
ร้อนเหน็บหนาวบางคราชีวาคน

เมื่อชีวิตไม่สิ้นต้องดิ้นต่อ
มิมัวท้อฟันฝ่าท้าแดดฝน
ถึงล้มลุกคลุกคลานมารผจญ
สู้ดิ้นรนสิ่งหวังที่ตั้งใจ

อุปสรรคอาจมากมายขวากหนาม
อย่าครั่นคร้ามฝ่าฟันมิหวั่นไหว
ชีวิตคนบนทางก้าวย่างไป
ต้องทุ่มเทเพียงใดจึงได้มา

บนวิถีชีวิตต้องคิดสู้
ผิดเป็นครูบันทึกตรองศึกษา
อาจหลงทางบางครั้งพลาดพลั้งพา
เหน็บหนาวเศร้าอุราน้ำตาริน

ดวงตะวันสีทองเริ่มส่องฟ้า       
แสวงหาความหวังยังไม่สิ้น     
เพิ่มบวกลบพบพานขมหวานจินต์ 
ในชีวินผู้คนล้วนปนเป

 แม้นมิถอยปล่อยฝันนั้นเลือนหาย
 สิ่งมุ่งหมายตั้งใจมิไขว้เขว
สักวันฝันนั้นจะสมคะเน         
 สิ่งทุ่มเทสมหวังดังใจปอง 

[หนามเตย]

ต้องมีสักวัน

สักวันหนึ่งต้องมีสิ่งที่หวัง
ชีวิตยังคงอยู่ต้องผยอง   
ต่อสู้ให้ ได้หา มาครอบครอง
อย่าหมายปอง สิ่งไม่ ใช่ตัวตน

ต้องมีสักวันต้องมี สักวัน
สิ่งที่ฉัน หมายใจ ไม่สับสน
ซักวันหนึ่ง ต้องหนี ที่ความจน
กลายเป็นคน ที่รวย สวยทั้งปี

 หนามเตย

[panthong.kh]

วันเวลา ผ่านไป ไม่หวนกลับ
สายน้ำลับ ไหลลง ไม่คงที่
แต่ตะวัน ลับฟ้า กลับมาที
วันพรุ่งนี้ มีแน่ อย่าแพ้ทาง

ชีวิตคน เหมือนกัน มีผันเปลี่ยน
จากวันเดือน เคลื่อนไป ใช่หม่นหมาง
แม้บางครา มืดมิด สนิทจาง
ใจอย่าร้าง แรมรา กล้าท้าทาย

ต้องมีวัน สุขสม ภิรมย์รื่น
ต้องมีวัน ชื่นมื่น กลืนกล้ำหาย
ต้องมีวัน ภูมิใจ ในปั้นปลาย
วันที่หลาย คนชม นิยมเรา
พันทอง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

คงสักวันฝันซึ้งคะนึงถวิล
จะชื่นจินต์สิ้นคล้อยความหงอยเหงา
ใช่ภิรมย์ชมชะแง้แต่เพียงเงา
อยู่เคียงเคล้าเศร้าวิโยคโศกอาวรณ์

โอ้จะสบพบพานอีกนานไหม
ด้วยหัวใจใกล้ขาดนิราศสมร
อธิษฐานผ่านฟ้าเมตตาวอน
ได้แนบอรนอนเชยรำเพยพาน...



 
"  บูรพ์ "

[panthong.kh]

รอพี่ชาย หลายปี มิมีหวน
ใจเรวน จริงหนอ ท้อฟุ้งซ่าน
จิตปั่นป่วน ครวญหา ระอานาน
ทรมาน ปานไหน พี่ไม่รู้

รีบมาหน่อย อย่าปล่อย ให้คอยเก้อ
อย่าให้เพ้อ ละเมอหา คราอดสู
หากรักน้อง กลับมา หาโฉมตรู
ยอดพธู รอคอย สุดน้อยใจ

[ไม่รู้ใจ]

บนวิถีชีวิตต้องคิดสู้
ผิดเป็นครูบันทึกตรองศึกษา
อาจหลงทางบางครั้งพลาดพลั้งพา
เหน็บหนาวเศร้าอุราน้ำตาริน

ดวงตะวันสีทองเริ่มส่องฟ้า       
แสวงหาความหวังยังไม่สิ้น     
เพิ่มบวกลบพบพานขมหวานจินต์ 
ในชีวินผู้คนล้วนปนเป

แม้นมิถอยปล่อยฝันนั้นเลือนหาย
สิ่งมุ่งหมายตั้งใจมิไขว้เขว
สักวันฝันนั้นจะสมคะเน         
สิ่งทุ่มเทสมหวังดังใจปอง

ลมเพลมพัด

เพียรแผ้วถางทางเดินเผชิญโลก
แม้ยามโศกท้อทนทุกข์หม่นหมอง
ยังวาดหวังแววฝันตามครรลอง
โอบประคองหัวใจให้หยัดยืน

มีที่หมายปลายสุดคอยยุดยื้อ
มีสองมือแต้มแต่งเป็นแรงขืน
มีหนึ่งใจอุ่นเอื้อเป็นเชื้อฟืน
ผ่านวันคืนสู่หวังอันรังรอง

ไม่รู้ใจ

[blues]

<a href="http://www.youtube.com/v/jpzO8hYKZeg&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/jpzO8hYKZeg&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

เมื่อสิ่งมีชีวิตเล็กเล็กก่อเกิดขึ้นบนโลก เราเรียกตัวเองว่ามนุษย์
และเรียกสิ่งที่ไม่ใช่พวกเดียวกับเราว่า เป็นสัตว์ สัตว์ประเภทต่างๆ

และเราเลือกที่จะกินมัน กินเพื่อประทังชีวิตของพวกเรา
มันไม่ต่างกับสัตว์ที่กินเนื้อ ที่จะไล่ล่าและกินสัตว์ที่ตัวเล็กกว่า

ปลาใหญ่กินปลาเล็ก สัตว์ใหญ่กินสัตว์เล็ก
ในห่วงโซ่อาหาร มนุษย์อยู่บนสุด เพราะฉลาดกว่า และกินไม่เลือก

แต่ใช่ว่ามนุษย์ในโลกทุกคน จะมีความสุขกับการได้กิน
มีเด็กและผู้ใหญ่หลายล้านคน ตายเพราะไม่มีอะไรจะกิน มันเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร

ในโลกที่แสนวิไล ความเจริญเข้าถึง เรามีน้ำมัน มีรถ มีเครื่องบิน มีการศึกษา อินเตอร์เน็ต มีตึกสูงใหญ่
แต่มันไม่ได้ช่วยอะไร ที่จะทำให้มนุษย์มีจิตใจสูงขึ้นกว่าแต่ก่อน สูงกว่าตอนที่เราได้ถือกำเนินมาพร้อมกับสัตว์ต่างๆพวกนั้น

ตอนนี้เราไม่ต้องไล่ล่า แค่ทำอย่างไรก็ได้ เพื่อให้ได้เงินมา ซื้ออาหารพวกนั้น เพื่อที่ชีวิตจะได้อยู่รอดไปวันๆ
และสนองตันหาของแต่ละคนด้วยความอยากทั้งหลาย

ทรัพยากรของโลกกำลังจะหมดไป เพราะฝีมือ หรือการเห็นแก่ตัวของมนุษย์
แต่สัตว์หรือมนุษย์ที่ด้อยกว่า กำลังจะสูญพันธุ์ และตายไปอย่างช้าๆ

และมันคงมีสักวัน ที่โลกใบนี้ จะไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย
ตราบใดที่ความต้องการ ไม่มีที่สิ้นสุด



 

bluesky

(ด้วยแรงบันดาลใจจากหัวข้อ ภาพ และเพลงประกอบ)

[Prapacarn ❀]

ขอบคุณที่แบ่งปันนะคะ bluesky....
I have nothing to complain จ้ะ
 
แซม