ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[--ณัชชา--]

ความรู้สึกเจ็บแค้นแสนสาหัส
ฉันสู้กัดฟันทนจนเหงื่อตก
ฉันเหมือนคนละเมอจนเพ้อพก
เจ็บในอกเหมือนว่าถูกยาพิษ

วันที่เธอบอกฉัน”เลิกกันนะ”
ฉันแทบจะขาดใจนั่งไม่ติด
เธอไม่ชายตาแลแม้สักนิด
อำมหิตเหลือทนคนใจยักษ์

ไม่เคยเจ็บปวดใจได้เพียงนี้
ดวงฤดีแหลกรานถูกหาญหัก
ทำไมเธอถึงได้ใจร้ายนัก
เธอตัดรักฉันตรมแทบจมทรุด

จบสิ้นแล้วรักร้าวถึงคราวซ้ำ
เจ็บแล้วจำอดกลั้นฉันขอหยุด
เธอใจร้ายเหมือนไม่ใช่มนุษย์
หรือเธอหลุดจากมุมขุมนรก

สัญญารักฉบับเก่าเธอเผาหมด
ฉันรันทดร้อนลุ่มไฟสุมอก
สมองเบลอเลอะเลือนเหมือนถูกชก
น้ำตาตก ตีบตัน วันอำลา

ชายอย่างเธอมารยาสารพัด
เธอสลัดฉันได้ไม่ไว้หน้า
ใจเธอดำเหลือที่กว่าอีกา
คิดอยากฆ่าแต่ทำไม.. ทำไม่ลง

--ณัชชา--

[yaguza]

ฉันมารยา ตรงไหน ใคร่อยากรู้
ฉันหรือสู้ เอาใจ จนไหลหลง
ฉันไม่เคย นอกคอก บอกตามตรง
ฉันยังงง กล่าวหา เธอว่าใคร

เธอว่าฉัน หรือเปล่า เอาให้แน่
เธอไม่แฟร์ นี่นา มาว่าได้
เธอก็เห็น ทุกวัน ฉันเอาใจ
เธอกลับใช้ ถ้อยคำ “ทำไม่ลง”

อยากจะฆ่า ก็ฆ่า ถ้าว่าแน่
ขอเพียงแค่ บอกมา ว่าประสงค์
ถ้าใจเธอ อำมหิต คิดปลิดปลง
ฉันก็คง จำใจ ใส่เกียร์แมว..

.
 

.....ยากูซ่า.....

[บ้านริมโขง]

เจ็บช้ำใจใครมาหน้าสลด
ให้หายหดดวงจิตคิดประสงค์
ถูกหักอกฟกช้ำกรรมอนงค์
แทบปลดปลงด้วยแค้นแสนรันทด

รักไม่จริงสิ่งเห็นเป็น “ตลก”
ถูกหยิบยกมาล่อต่อกำสรด
รักเคยหวานกาลก่อนถูกงอนงด
รักเลี้ยวลดลงท่อส่อเลอะเทอะ

หลงรักเขาเมามัวคั่วกระทะ
เขาเหม็นผละจากไปให้บานเฉอะ
เป็นยายเพิ้งคาค้างเป็นลางเลอะ
น้ำตาเปรอะเถอะหมายให้ตายชัก

คงแม่แคล้วขึ้นคานงานถนัด
ด้วยอั้นอัดขัดสนจนเสียหลัก
กินแต่แห้วแล้วหม่ำพิษน้ำรัก
ต้องฟูมฟัก ฟูมฟาย น้ำลายเล็ด..

ทำใจอ่อนไม่โกรธโทษแบบบท
กรรมกำหนดบทให้จึงไม่เข็ด
แต่ว่าใครนินทาแม่ด่าเช็ด
ลงกลอนเสร็จ..เลยรีบลี้..หนีหน้ายักษ์

"บ้านริมโขง"

[panthong.kh]

ถึงเจ็บช้ำ เพียงใด ไม่สลด
น้ำตาหยด อดไว้ ไม่หาญหัก
แค่เรื่องรัก เรื่องเล็ก เด็กเด็กนัก
ไม่เคยทัก ปักฤทัย ให้ซึมลึก

มีผู้ชาย มาจีบ ได้ถีบออก
ไม่เคยชอก เคยช้ำ ให้สำนึก
อยู่โสดโสด โหมดรัก ไฟคักคึก
ตกตอนดึก ไม่บอก หลอกว่ารัก

ไม่เคยหลง ผู้ใด ให้หวั่นจิต
ไม่เคยคิด พะวง ปลงเสียหนัก
อยู่คานทอง สบาย จะตายชัก
ขืนไปรัก ชายห่วยห่วย จะป่วยการ
พันทอง

[ไพร พนาวัลย์]

       

ไหนว่า”ทำไม่ลง”ฉันหลงเชื่อ
ดูท่าเงื้อกำหมัดยิ่งฉัดฉาน
ฉันรีบหลบพลบค่ำอย่างชำนาญ
จนดึกดื่นชื่นบานค่อยพานพบ

ยังหน้างออยู่อีกต้องฉีกยิ้ม
ทำกรุ้มกริ่มพริ้มพรายหมายประกบ
ทำหน้าลิงหน้าค่างอย่างนอบนบ
เพื่อสยบแสนงอนยังค้อนควับ

ทำแลบลิ้นปลิ้นตาใส่หน้าผี
หวังคนดีเมตตามากินตับ
แม้นอยากตีอยากฆ่า,อย่านะครับ..!
ขอนอนพับแนบตักชักแหง็ก แหง็ก

จะใจดำทำหน้ายักษ์สักแค่ไหน?
เดี๋ยวร้องไห้ร้องห่มจนล้มแอ่ก
พี่เจ็บคอง้อไปไอแค่ก แค่ก
ใจหล่นแป๊กกลัวน้องจะร้องว้าก..!

ทำไม่ลงอย่าทำเดี๋ยวปล้ำหรอก
ใจกระฉอกตอกย้ำเหมือนน้ำหลาก
เราคืนดีกันนะจ๊ะที่ร้าก..!!
หัวเราะก๊ากกอดกัน...วันฝนต๊ก..
(ย่างเข้าเดือนห้ก ฝนก็ต๊กพรำๆ  อ้างอิง )

“ไพร พนาวัลย์”
 

[ดุลย์ ละมุน]

ชายอย่างเธอมารยาสารพัด
เธอสลัดฉันได้ไม่ไว้หน้า
ใจเธอดำเหลือที่กว่าอีกา
คิดอยากฆ่าแต่ทำไม.. ทำไม่ลง

--ณัชชา--

แม้ณัชชา สิ้นรัก สมัครใคร่
เชิญป่นใจ ให้ยุ่ย เป็นผุยผง
ขอยอมตาย ใต้บาท หยาดอนงค์
พร้อมปลิดปลง ลงนรก ตกโลกันต์

เพียงนางมาร หว่านยุ กุเรื่องเท็จ
ณัชก็เอ็ด เผ็ดดุ มุโมหัน
ลืมความรัก ปักห้วง ดวงชีวัน
ลืมสวรรค์ มั่นมาด สวาทรอย

แม้นทรามวัย หมายจิต คิดดีแล้ว
จะไม่แจว แคล้วจาก คิดพรากถอย
ขอพลีรัก หักดวง เปิดทรวงคอย
มือน้อยน้อย กลอยขวัญ มาหั่นแด
 

[--ณัชชา--]

ฉันมารยา ตรงไหน ใคร่อยากรู้
ฉันหรือสู้ เอาใจ จนไหลหลง
ฉันไม่เคย นอกคอก บอกตามตรง
ฉันยังงง กล่าวหา เธอว่าใคร

เธอว่าฉัน หรือเปล่า เอาให้แน่
เธอไม่แฟร์ นี่นา มาว่าได้
เธอก็เห็น ทุกวัน ฉันเอาใจ
เธอกลับใช้ ถ้อยคำ “ทำไม่ลง”

อยากจะฆ่า ก็ฆ่า ถ้าว่าแน่
ขอเพียงแค่ บอกมา ว่าประสงค์
ถ้าใจเธอ อำมหิต คิดปลิดปลง
ฉันก็คง จำใจ ใส่เกียร์แมว..

.
 

.....ยากูซ่า.....

เธอบอกเลิกกับฉันวันที่เจ็ด
เสียงดังเอ็ดจำได้มิใช่แว่ว
เธอบอกชอบสาวเจ๊กเป็นเด็กแนว
ฉันเลยแห้วอกหักรักพ่ายพัง

ความรักเราห้าปีไม่มีค่า
เมื่อเธอกล้าเบือนบิดฉันผิดหวัง
ทำร้ายใจซื่อซื่อพอหรือยัง
หากเธอชังน้ำหน้าก็ฆ่าซะ

--ณัชชา--

 

[--ณัชชา--]

เจ็บช้ำใจใครมาหน้าสลด
ให้หายหดดวงจิตคิดประสงค์
ถูกหักอกฟกช้ำกรรมอนงค์
แทบปลดปลงด้วยแค้นแสนรันทด

รักไม่จริงสิ่งเห็นเป็น “ตลก”
ถูกหยิบยกมาล่อต่อกำสรด
รักเคยหวานกาลก่อนถูกงอนงด
รักเลี้ยวลดลงท่อส่อเลอะเทอะ

หลงรักเขาเมามัวคั่วกระทะ
เขาเหม็นผละจากไปให้บานเฉอะ
เป็นยายเพิ้งคาค้างเป็นลางเลอะ
น้ำตาเปรอะเถอะหมายให้ตายชัก

คงแม่แคล้วขึ้นคานงานถนัด
ด้วยอั้นอัดขัดสนจนเสียหลัก
กินแต่แห้วแล้วหม่ำพิษน้ำรัก
ต้องฟูมฟัก ฟูมฟาย น้ำลายเล็ด..

ทำใจอ่อนไม่โกรธโทษแบบบท
กรรมกำหนดบทให้จึงไม่เข็ด
แต่ว่าใครนินทาแม่ด่าเช็ด
ลงกลอนเสร็จ..เลยรีบลี้..หนีหน้ายักษ์

"บ้านริมโขง"

ปากยังจัดกัดดะนะพี่โขง
เบื่ออิบโป๋งพี่ยาว่าซะหนัก
ฟังคารมคมคายร้ายยิ่งนัก
ไม่เว้นวรรคด่าชัดอัดเป็นชุด

เรื่องขึ้นคานงานนี้ไม่มีนะ
เพราะใกล้จะทิ้งคานในวันหยุด
อาจแจกการ์ดแต่งงานในวันพุธ
ใครรักคุดสาวณัชตัดใจซะ

--ณัชชา--

 

[--ณัชชา--]

ถึงเจ็บช้ำ เพียงใด ไม่สลด
น้ำตาหยด อดไว้ ไม่หาญหัก
แค่เรื่องรัก เรื่องเล็ก เด็กเด็กนัก
ไม่เคยทัก ปักฤทัย ให้ซึมลึก

มีผู้ชาย มาจีบ ได้ถีบออก
ไม่เคยชอก เคยช้ำ ให้สำนึก
อยู่โสดโสด โหมดรัก ไฟคักคึก
ตกตอนดึก ไม่บอก หลอกว่ารัก

ไม่เคยหลง ผู้ใด ให้หวั่นจิต
ไม่เคยคิด พะวง ปลงเสียหนัก
อยู่คานทอง สบาย จะตายชัก
ขืนไปรัก ชายห่วยห่วย จะป่วยการ
พันทอง

"มีผู้ชายมาจีบให้ถีบออก"

ประมาณนี้ป่าวพี่พัน

--ณัชชา--

 

[panthong.kh]

       

ไหนว่า”ทำไม่ลง”ฉันหลงเชื่อ
ดูท่าเงื้อกำหมัดยิ่งฉัดฉาน
ฉันรีบหลบพลบค่ำอย่างชำนาญ
จนดึกดื่นชื่นบานค่อยพานพบ

ยังหน้างออยู่อีกต้องฉีกยิ้ม
ทำกรุ้มกริ่มพริ้มพรายหมายประกบ
ทำหน้าลิงหน้าค่างอย่างนอบนบ
เพื่อสยบแสนงอนยังค้อนควับ

ทำแลบลิ้นปลิ้นตาใส่หน้าผี
หวังคนดีเมตตามากินตับ
แม้นอยากตีอยากฆ่า,อย่านะครับ..!
ขอนอนพับแนบตักชักแหง็ก แหง็ก

จะใจดำทำหน้ายักษ์สักแค่ไหน?
เดี๋ยวร้องไห้ร้องห่มจนล้มแอ่ก
พี่เจ็บคอง้อไปไอแค่ก แค่ก
ใจหล่นแป๊กกลัวน้องจะร้องว้าก..!

ทำไม่ลงอย่าทำเดี๋ยวปล้ำหรอก
ใจกระฉอกตอกย้ำเหมือนน้ำหลาก
เราคืนดีกันนะจ๊ะที่ร้าก..!!
หัวเราะก๊ากกอดกัน...วันฝนต๊ก..
(ย่างเข้าเดือนห้ก ฝนก็ต๊กพรำๆ  อ้างอิง )

“ไพร พนาวัลย์”
 

ทำไม่ลง คงไม่รำ กลัวช้ำชอก
ถึงกระฉอก บอกแล้วไง ใช่โกหก
ฝนตกมา หนาวสั่น ดูงันงก
ใช่ตลก ต๊กกะใจ ใครกันว๊ะ

มาลับลับ ล่อล่อ ขอทีเถอะ
อย่าเลอะเทอะ เปรอะเปื้อน เหมือนกันหละ
ทำหน้าลิง หน้าค่าง อ้างว้างนะ
เดี๋ยวโดนฉะ ด้วยหมัด จัดให้เต็ม

ใจก็ดำ แถมตัวดำ ทำไมหรือ
อย่ามาหือ นะพ่อ เดี๋ยวหล่อเพิ่ม
เจอหมัดซ้าย ยิงเข้า เบ้าตาเดิม
ต้องไปเสริม เติมแต่ง แรงไม่พอ
พันทอง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ชายอย่างเธอมารยาสารพัด
เธอสลัดฉันได้ไม่ไว้หน้า
ใจเธอดำเหลือที่กว่าอีกา
คิดอยากฆ่าแต่ทำไม.. ทำไม่ลง

--ณัชชา--




ลึกข้างในใจนวลยังครวญหา
ร้ายวาจาทว่าใจยังใหลหลง
อยากลืมเลือนเสมือนจิตยากปลิดปลง
ความพะวงคงอาวรณ์ไม่จรลา

ลิ้นกับฟันนั้นกระทบพบสัมผัส
ไร้เคืองขัดอัดอั้นมากปัญหา
แต่นี่ใจใช่ลิ้นฟันเช่นพรรณนา
ยากเข่นฆ่าท้าฟันให้บรรลัย...



 

"  บูรพ์ "

[/color]

[--ณัชชา--]

       



จะใจดำทำหน้ายักษ์สักแค่ไหน?
เดี๋ยวร้องไห้ร้องห่มจนล้มแอ่ก
พี่เจ็บคอง้อไปไอแค่ก แค่ก
ใจหล่นแป๊กกลัวน้องจะร้องว้าก..!

ทำไม่ลงอย่าทำเดี๋ยวปล้ำหรอก
ใจกระฉอกตอกย้ำเหมือนน้ำหลาก
เราคืนดีกันนะจ๊ะที่ร้าก..!!
หัวเราะก๊ากกอดกัน...วันฝนต๊ก..
(ย่างเข้าเดือนห้ก ฝนก็ต๊กพรำๆ  อ้างอิง )

“ไพร พนาวัลย์”
 

ทะเลทรายมีฝนฉงนยิ่ง
เรื่องไม่จริงลุงจ๋าอย่าโกหก
คิดจะปล้ำเผลอเผลออาจเจอครก
กลายเป็นนกปีกหักฝากเตือนนะ

สาวบ้านนี้ทั้งนั้นเป็นพันธุ์ดุ
อยู่ซาอุไม่ไกลตามไปฉะ
เหงาก็คุยกะอูฐพูดจ๋าจ๊ะ
แต่อาจจะไม่คุ้นกลิ่นฉุนกึก

--ณัชชา--

 

[panthong.kh]

ถึงเจ็บช้ำ เพียงใด ไม่สลด
น้ำตาหยด อดไว้ ไม่หาญหัก
แค่เรื่องรัก เรื่องเล็ก เด็กเด็กนัก
ไม่เคยทัก ปักฤทัย ให้ซึมลึก

มีผู้ชาย มาจีบ ได้ถีบออก
ไม่เคยชอก เคยช้ำ ให้สำนึก
อยู่โสดโสด โหมดรัก ไฟคักคึก
ตกตอนดึก ไม่บอก หลอกว่ารัก

ไม่เคยหลง ผู้ใด ให้หวั่นจิต
ไม่เคยคิด พะวง ปลงเสียหนัก
อยู่คานทอง สบาย จะตายชัก
ขืนไปรัก ชายห่วยห่วย จะป่วยการ
พันทอง

"มีผู้ชายมาจีบให้ถีบออก"

ประมาณนี้ป่าวพี่พัน

--ณัชชา--

 

เจอท่านี้ เข้าไป หงายหลังผละ
เอาละว๊ะ เป็นไง ฉันไม่บ่น
ถึงภาพฟ้อง ขอสู้ อยู่เพื่อตน
คงไม่พ้น ขึ้นศาล เรื่องบานปลาย

น้องณัชชา มาช่วย ด้วยเห็นเหตุ
จับสังเกตุ แต่ต้น ไปจนสาย
บันทึกลับ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อนตาย
เชิญทนาย เปิดปม ห้ามข่มพยาน
พันทอง