ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

เธอกับฉัน มีกัน แค่วันวาน
เลยล่วงกาล เวลา มานานเนิ่น
เธอคงนึก ขึ้นมา ว่าไม่เพลิน
กับคนเดิน ถนน คนธรรมดา

ชีวิตใน แบบฉัน มันชาชืด
คงเริ่มจืด เสียแล้ว สิ้นแววหนา
ฉันก็ไม่ ขอหน่วง ถ่วงเวลา
เชิญไปหา ข้างหน้า ให้สาใจ

เธอมิชอบ มิสน คนใจเดียว
ชอบคดเคี้ยว เลี้ยวลด ปดใช่ไหม
คงไม่ตรึง ซึ้งซ่าน หวานฤทัย
เชิญเธอไป เลยหนอ อย่ารอรี

เรื่องจะให้ ไปง้อ รอไปเถิด
ถึงไปเกิด ชาติใหม่ ไร้ศักดิ์ศรี
ขอสิ้นเยื่อ ขาดใย ไม่ปรานี
ชายชาตรี มิได้มี เธอคนเดียว

กระทู้นี้ถ้าหากดินตอบไม่ได้อย่าน้อยใจกันนะคะ

<a href="http://www.youtube.com/v/v3OiPYjvfeE&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/v3OiPYjvfeE&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

"ดิน"

[ดุลย์ ละมุน]

เรื่องจะให้ ไปง้อ รอไปเถิด
ถึงไปเกิด ชาติใหม่ ไร้ศักดิ์ศรี
ขอสิ้นเยื่อ ขาดใย ไม่ปรานี
ชายชาตรี มิได้มี เธอคนเดียว

ละอองดิน

อันชายอื่น ชื่นนาง เคียงข้างพัก
ชายขาดรัก ปักใจ หาใครเหลียว
คงมีพี่ คนดี นี้คนเดียว
ไร้คู่เกี่ยว เหนี่ยวแนบ แอบชีวา

มีเพียงเหงา เศร้าตรม ห่มเป็นเพื่อน
ทุกคืนเหมือน แดเดียว เปลี่ยวผวา
นอนคุดคู้ คู่เคียง เพียงน้ำตา
ไหลอาบหน้า ปร่าขม พรมที่นอน

เหลือเพียงกานท์ หวานอ้อน คอยผ่อนทุกข์
ยามเหงาบุก รุกล้ำ มากล้ำหลอน
ได้อาศัย ชายคา ฝาบ้านกลอน
คอยหลบร้อน ป้อนพจน์ รจนา

หากนวลดิน สิ้นรัก อักษรพี่
ดวงชีวี นี้คงขม ตรมภาษา
หมดสิ้นหวาน กานท์รัก อักษรา
ใจอ่อนล้า ลาแรง เลิกแต่งกลอน
 

[panthong.kh]

เธอกับฉัน มีกัน แค่วันวาน
เลยล่วงกาล เวลา มานานเนิ่น
เธอคงนึก ขึ้นมา ว่าไม่เพลิน
กับคนเดิน ถนน คนธรรมดา

ชีวิตใน แบบฉัน มันชาชืด
คงเริ่มจืด เสียแล้ว สิ้นแววหนา
ฉันก็ไม่ ขอหน่วง ถ่วงเวลา
เชิญไปหา ข้างหน้า ให้สาใจ

เธอมิชอบ มิสน คนใจเดียว
ชอบคดเคี้ยว เลี้ยวลด ปดใช่ไหม
คงไม่ตรึง ซึ้งซ่าน หวานฤทัย
เชิญเธอไป เลยหนอ อย่ารอรี

เรื่องจะให้ ไปง้อ รอไปเถิด
ถึงไปเกิด ชาติใหม่ ไร้ศักดิ์ศรี
ขอสิ้นเยื่อ ขาดใย ไม่ปรานี
ชายชาตรี มิได้มี เธอคนเดียว

กระทู้นี้ถ้าหากดินตอบไม่ได้อย่าน้อยใจกันนะคะ

http://www.youtube.com/watch?v=v3OiPYjvfeE#noexternalembed&vq=medium#t=30

"ดิน"

เดินถนน บนดิน กินข้าวสวย
งามสำรวย สำอาง ท่าทางเเฉี่ยว
แต่ตัวฉัน มั่นคง ไม่หลงเชียว
ขืนใครเกี่ยว เหนี่ยวให้ ใจนักเลง

ไม่เคยเกรง กลัวใคร ใจเต็มร้อย
ไม่เคยถอย เรื่องบู๊ หนูก็เก่ง
ไม่เคยคุย หรอกหนา ว่านักเลง
แค่แลเล็ง ตรงเป้า เข้าจุดดับ

ขืนมาทำ เจ้าชู้ สู้ไม่ถอย
เดี๋ยวเจอสอย ร่วงกราว คราวขยับ
ถ้ารักมั่น จริงใจ ให้ยอมรับ
ทำลึกลับ ซับซ้อน วอนเจอคุก
พันทอง
[/center

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เธอกับฉัน มีกัน แค่วันวาน
เลยล่วงกาล เวลา มานานเนิ่น
เธอคงนึก ขึ้นมา ว่าไม่เพลิน
กับคนเดิน ถนน คนธรรมดา

ชีวิตใน แบบฉัน มันชาชืด
คงเริ่มจืด เสียแล้ว สิ้นแววหนา
ฉันก็ไม่ ขอหน่วง ถ่วงเวลา
เชิญไปหา ข้างหน้า ให้สาใจ

เธอมิชอบ มิสน คนใจเดียว
ชอบคดเคี้ยว เลี้ยวลด ปดใช่ไหม
คงไม่ตรึง ซึ้งซ่าน หวานฤทัย
เชิญเธอไป เลยหนอ อย่ารอรี

เรื่องจะให้ ไปง้อ รอไปเถิด
ถึงไปเกิด ชาติใหม่ ไร้ศักดิ์ศรี
ขอสิ้นเยื่อ ขาดใย ไม่ปรานี
ชายชาตรี มิได้มี เธอคนเดียว

กระทู้นี้ถ้าหากดินตอบไม่ได้อย่าน้อยใจกันนะคะ

http://www.youtube.com/watch?v=v3OiPYjvfeE#noexternalembed&vq=medium#t=30

"ดิน"

 

เพียงฟังคำน้ำตาก็บ่าไหล
หมดอาลัยไม่ถวิลสิ้นแลเหลียว
ใครเล่าเอยเคยข้างไม่ห่างเชียว
เมื่อยามเปลี่ยวเหลียวเร้นไม่เห็นใคร

มาวันนี้มีคนสนใจมาก
จึงคิดพรากจากกันไม่หวั่นไหว
สิ้นสวาทชาติรสหมดอาลัย
โอ้ว่าใจไยหมดปลื้มมาลืมสิ้น

เมื่ออยากไปไม่ว่าก่อนลาจาก
จะขอฝากปากคำร่ำถวิล
ให้กำหนดจดสนิทในจิตจินต์
เพื่อยุพินได้ยินฟังดั่งคำเตือน

หากได้ดีมีสุขสนุกสนาน
พี่สำราญมานด้วยอวยเสมือน
แต่วันใดไม่ปลื้มอย่าลืมเลือน
น้ำตาเกลื่อนกลบอุรากลับมาพลัน...


 

"  บูรพ์ "

[D]

อันชายอื่น ชื่นนาง เคียงข้างพัก
ชายขาดรัก ปักใจ หาใครเหลียว
คงมีพี่ คนดี นี้คนเดียว
ไร้คู่เกี่ยว เหนี่ยวแนบ แอบชีวา

มีเพียงเหงา เศร้าตรม ห่มเป็นเพื่อน
ทุกคืนเหมือน แดเดียว เปลี่ยวผวา
นอนคุดคู้ คู่เคียง เพียงน้ำตา
ไหลอาบหน้า ปร่าขม พรมที่นอน

เหลือเพียงกานท์ หวานอ้อน คอยผ่อนทุกข์
ยามเหงาบุก รุกล้ำ มากล้ำหลอน
ได้อาศัย ชายคา ฝาบ้านกลอน
คอยหลบร้อน ป้อนพจน์ รจนา

หากนวลดิน สิ้นรัก อักษรพี่
ดวงชีวี นี้คงขม ตรมภาษา
หมดสิ้นหวาน กานท์รัก อักษรา
ใจอ่อนล้า ลาแรง เลิกแต่งกลอน
 

ยลภาษา เรียงร้อย ถ้อยย้อยหยด
เกรงพี่ปด เหลือใจ ใช้อักษร
จะเติมแต่ง แบ่งตัด ถนัดวอน
บทกานท์กลอน อ้อนจับ สดับจินต์

เกรงเพียงหวาน ชื่นชม คารมปาก
เชื่อใจยาก หนุ่มกลอน อักษรศิลป์
มาล่อลวง เหลือรัก มักโบยบิน
จืดชืดชิน ผินพักตร์ หักใจลา

หวั่นหลงเล่ห์ เสน่ห์มนต์ คงหม่นหมอง
ฤทัยน้อง ร้องไห้ ใครละหนา
จะดูแล แผลใจ หมายเยียวยา
หลงภาษา อักษร กลอนสีแดง 

"ดิน"

[D]

เดินถนน บนดิน กินข้าวสวย
งามสำรวย สำอาง ท่าทางเเฉี่ยว
แต่ตัวฉัน มั่นคง ไม่หลงเชียว
ขืนใครเกี่ยว เหนี่ยวให้ ใจนักเลง

ไม่เคยเกรง กลัวใคร ใจเต็มร้อย
ไม่เคยถอย เรื่องบู๊ หนูก็เก่ง
ไม่เคยคุย หรอกหนา ว่านักเลง
แค่แลเล็ง ตรงเป้า เข้าจุดดับ

ขืนมาทำ เจ้าชู้ สู้ไม่ถอย
เดี๋ยวเจอสอย ร่วงกราว คราวขยับ
ถ้ารักมั่น จริงใจ ให้ยอมรับ
ทำลึกลับ ซับซ้อน วอนเจอคุก
พันทอง
[/center

เกิดเป็นหญิง หยิ่งไว้ ในศรีศักดิ์
พึงตระหนัก มิมากรัก ให้ขลักขลุก
หวังมีชาย มั่นใจ มิใช่ฟลุ๊ค
มาปลอบปลุก คลุกเคล้า ยามเหงาทรวง

มาวันนี้ หม่นไหม้ หทัยร้าว
ให้ร้อนหนาว  ผ่าวเหน็บ เจ็บเกินหน่วง
จะเป็นไง เป็นกัน ผันแดดวง
ไม่คิดห่วง ก็หัก ยอมผลักลา

เมื่อรั้งไว้ แล้วหม่น ต้องทนเจ็บ
เขาแอบเก็บ คนอื่น ขื่นผวา
วอน"พี่พัน" ช่วยซับ คราบน้ำตา
"ดิน"นี้หนา พลาดรัก จากหนุ่มกลอน 

"ดิน"

[D]

 

เพียงฟังคำน้ำตาก็บ่าไหล
หมดอาลัยไม่ถวิลสิ้นแลเหลียว
ใครเล่าเอยเคยข้างไม่ห่างเชียว
เมื่อยามเปลี่ยวเหลียวเร้นไม่เห็นใคร

มาวันนี้มีคนสนใจมาก
จึงคิดพรากจากกันไม่หวั่นไหว
สิ้นสวาทชาติรสหมดอาลัย
โอ้ว่าใจไยหมดปลื้มมาลืมสิ้น

เมื่ออยากไปไม่ว่าก่อนลาจาก
จะขอฝากปากคำร่ำถวิล
ให้กำหนดจดสนิทในจิตจินต์
เพื่อยุพินได้ยินฟังดั่งคำเตือน

หากได้ดีมีสุขสนุกสนาน
พี่สำราญมานด้วยอวยเสมือน
แต่วันใดไม่ปลื้มอย่าลืมเลือน
น้ำตาเกลื่อนกลบอุรากลับมาพลัน...


 

"  บูรพ์ "

ไยถึงได้ เหน็บแนม แกมประชด
ให้ไปหมด แล้วใจ มิไหวหวั่น
พี่มิเคย ดูแล หรือแคร์กัน
คนสำคัญ คือใคร ไหน!บอกที 

ฤทัยร้าง จางจืด มืดสนิท
ก่อนเชยชิด ชวนเชิญ มาเมินหนี
มิรู้หรือ ใครมอง หมองฤดี
น้ำตาปรี่ รี่ไหล พี่ไคลคลา 

อ้อนคนอื่น อ้อนได้ สารพัด
คารมจัด เสียยิ่ง จริงเชียวหนา
รักหนุ่มกลอน คงต้อง นองน้ำตา
ใช้วาจา พร่าผลาญ ประหารกัน

จะกลับมา เยี่ยงไร พี่ไสเสือก
ขอไปเลือก ตายดาบหน้า ดีกว่านั่น
สักน้อยนิด มิขัด ตัดสัมพันธ์
ฤารอวัน นี้มานาน วานบอกมา 

"ดิน"

[สมนึก นพ]

ฯลฯ
เมื่อรั้งไว้ แล้วหม่น ต้องทนเจ็บ
เขาแอบเก็บ คนอื่น ขื่นผวา
วอน"พี่พัน" ช่วยซับ คราบน้ำตา
"ดิน"นี้หนา พลาดรัก จากหนุ่มกลอน 


"ดิน"
.............................

เฝ้าหลงอ่านกานท์เสนาะจำเพาะนี่
หลายวจีมีวางต่างคำหลอน
ขอเห็นใจในสิ่งกล่าววิงวอน
เป็นบทกลอนอ้อนอ้างนำวางลง

ส่วนคนที่มีใจได้มองข้าม
หุ่นไม่งามทรามวัยหมายเมินส่ง
คอยแอบดูอยู่ห่างอย่างมั่นคง
จำใจปลงหลงรู้เพียงผู้เดียว

อยากจะเขียนเลียนกลอนท่อนบทหวาน
มาให้อ่านผ่านไหมใจห่อเหี่ยว
เป็นลุงเชยเอ่ยออกบ้านนอกเชียว
เห็นหล่อนเกรี้ยวเที่ยวฟ้องร้องหยันซ้ำ

เอายังไงให้ดีกว่านี้ล่ะ
อดทนนะจะเพียรเขียนกลอนขำ
จากคนซื่อคือใจไม่หยอกอำ
แต่หาคำนำลงคงไม่มี

เพราะดวงจิตคิดส่งว่าสงสาร
คนในบ้านอ่านออกหลอกหล่อนนี่
อยากปลอบใจให้นั้นหวั่นสิ้นดี
ด้วยศักดิ์ศรีที่ด้อยคอยแค่มอง.

นพ
17 ก.ค.55

[D]

ฯลฯ

เพราะดวงจิตคิดส่งว่าสงสาร
คนในบ้านอ่านออกหลอกหล่อนนี่
อยากปลอบใจให้นั้นหวั่นสิ้นดี
ด้วยศักดิ์ศรีที่ด้อยคอยแต่มอง.

นพ
17 ก.ค.55

รับสมัคร หนุ่มใหญ่ วัยห้าสิบ(up)
ขอกระซิบ สักนิด คิดเกี่ยวข้อง
ให้ใจดี อบอุ่น ทุนสำรอง
อย่าเฝ้ามอง อยู่เฉย เผยตัวมา

เบื่ออกหัก หลายครั้ง นั่งว้าวุ่น
ชักเคืองขุ่น รักหนุ่ม กลุ้มหนักหนา
หันมารัก ผู้ใหญ่ วัยชรา
คงดีกว่า ครันครบ(พี่) "นพ"ว่าไง 

"ดิน"

[สมนึก นพ]

-ฯลฯ-
เบื่ออกหัก หลายครั้ง นั่งว้าวุ่น
ชักเคืองขุ่น รักหนุ่ม กลุ้มหนักหนา
หันมารัก ผู้ใหญ่ วัยชรา
คงดีกว่า ครันครบ(พี่) "นพ"ว่าไง 

"ดิน"
........

เซียมซีเลขที่ห้าว่าจริงแท้
จะโชคดีเมื่อแก่ฉันแน่ไหม
อย่าหลงทิศทางย้อนบ้านกลอนไทย
เฉลยไว้โชคมีที่เวลา

ในแปดจุดศูนย์ศูนย์ น.ขอเดินทาง
ไปพบนางทันทีอย่าหนีหน้า
ทางสามแพร่งแยกออกบูรพา
ทางด้านขวามุ่งหมายจำให้ดี

แต่เมื่อคืนได้ฉลองกับผองเพื่อน
คอยย้ำเตือนอย่าอ้างทางเสียดสี
เปรียบชูชกได้ลุ้นกุลสตรี
อย่างนางนี้ที่นาม อมิตดา

ตีสองจึงแยกลับกลับไปนอน
ขอหนุนขอนแทนหมอนก่อนดีกว่า
ประตูบ้านใช้กันแต่นานมา
ใครลักพาไปไหนหาไม่เจอ

นอนห้องใหญ่ได้ฟ้ามาเป็นมุ้ง
เพื่อนริ้นยุงเยี่ยมเยียนเปลี่ยนเสมอ
รู้สึกตัวอีกครั้งมันยังเบลอ
และเพื่อเกลอต่างหลบไม่พบกัน

นั่งทบทวนวันวานผ่านมานี้
ใบเซียมซีโฉลกโชคของฉัน
มาตื่นนอนวันนี้นี่เที่ยงวัน
โอ้ความฝัน ฤกษ์เสียอดเคลียคลอ.

นพ
17 ก.ค.55

[D]

-ฯลฯ-


นั่งทบทวนวันวานผ่านมานี้
ใบเซียมซีโฉลกโชคของฉัน
มาตื่นนอนวันนี้นี่เที่ยงวัน
โอ้ความฝัน ฤกษ์เสียอดเคลียคลอ.

นพ
17 ก.ค.55[/color]

รอหนุ่มใหญ่ ใจดี มาหนีหาย
ตามคาดหมาย มิมี เลยนี่หนอ
รักผ่านมา ต้องช้ำ กำมะลอ
ก็ขอพอ บอกผ่าน เกรงมานตรม

เคยหมายภักดิ์  รักมาก อยากฝากฝัน
กลับกลายพลัน เจ็บปร่า น้ำตาขม
ใช้เวลา รักษา คราระทม
ขอยอมก้ม รับกรรม ไร้คำลา

"ดิน"