ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

วางนิ้วกดคีย์บอร์ดตลอดบ่าย
มันไม่ง่ายดั่งคิดลิขิตเขียน
ตัวอักษรย้อนคำนำวนเวียน
เดี๋ยวแก้เปลี่ยนไปมาไม่ถูกใจ

สมองตันงันเงียบเรียบสนิท
ความนึกคิดเคยมีมิมีให้
มือพาดค้างคีย์บอร์ดทอดอาลัย
เหมือนสิ้นไฟสร้างคำนำเรียงร้อย

เปิดกระทู้ดูอ่านผ่านตาเห็น
เพื่อนำเป็นชนวนชวนใช้สอย
ก็ไม่ตรึงดึงแดแม้แต่น้อย
จึงต้องปล่อยมือวางลงข้างตัว

หลับไปตื่นมาต่อก็ยังทึบ
แถมปวดหนึบประดังไปทั้งหัว
มองคีย์บอร์ดมือวางอย่างมืดมัว
อยากพิมพ์รัวต่อเนื่องเรื่องได้ดี

เพราะเจ็บป่วยงั้นหรือคือเหตุผล
ความสับสนประดังทั้งหลายนี่
ก็มิใช่ครั้งแรกแปลกวิธี
ไยจึงมีความงงเมื่อลงมือ

จะเป็นไปได้ไหมไฟมอดเชื้อ
จึงเกิดเบื่อถ้อยคำนำมาสื่อ
ค้างคาไว้ไม่น้อยคอยวันรื้อ
สาเหตุคืออะไร..ใครบอกที
 
 

"กานต์ฑิตา"
๑๕ กรกฎาคม ๒๕๕๕

[หนามเตย]

ขออนุญาตไม่ต่อสัมผัสนะคะ

เป็นเหมือนกัน บางวัน บอดสนิท
ทั้งความคิด ติดตัน ดันไม่ฟื้น
จิตเตลิด ไปไกล ไม่หวนคืน
ครั้นจะฝืน รวบลัด สัมผัสรวน 

เขียนไปเรื่อย แปดบท นั่งอดสู
นึกถึงครู ผู้ฝึก นั่งนึกหวน
กลับมาอ่าน ตอนพัก กระอักอวน
นั่งทบทวน บทเขียน เพี้ยนผิดไป     

ใช่บางครั้ง ดั่งว่า พาสับสน
คิดวกวน ไปมา พาหวั่นไหว
นี่เราเขียน กลอนมั่ว ได้อย่างไร
คิดคำใด ต้องฝืด ให้มืดมน

บางครั้งงาน ยุ่งมาก ไม่อยากคิด
ใจมันติด สมองด้วย ช่วยสับสน     
ดันไม่ออก บอกก่อน มันร้อนรน     
เหมือนต้องมนต์ ให้หยุด ฉุดรั้งคืน

สาเหตุคือ อะไร ไม่รู้หรอก
แต่อยากบอก ธรรมชาติ ไม่อาจฝืน
เวลาน้อย รั้งฉุด จุดที่ยืน
อย่าหยิบยื่น เมื่อใจ ไม่อำนวย 

เขียนแค่กลอน สองบท ใจจดจ่อ
ต้องนั่งรอ สัมผัส ตัดให้สวย
ดื่มกาแฟ สามแก้ว แล้วงง-งวย
ก็ไม่ช่วย ให้ชัด สัมผัสดี..

 emo_50หนามเตย

[my smile]

เป็นบ่อยเหมือนกัน
อาการครั้นครั้น..แบบนี้
เคาะคีย์บอร์ดอยู่หลายที
แต่สมองมันเต็มที่..แค่ประโยคเดิม

อยากวางกลอน.กับเขาบ้าง
จนแล้วจนรอด.เหมือนทุกครั้ง..ร้างคำเสริม
ไม่มีคำดีดี..มาเพิ่มเติม
คิดแล้วเคาะจนนิ้วด้าน.. เริ่มกระด้างขึ้นทุกที. ..

 

[บ้านริมโขง]

เพราะว่าจิตติดกับคิดดับหมด
เป็นเพราะบทกำกับไม่ขับศรี
เป็นเพราะจิตคิดมากหลากวิธี
เป็นเพราะหนีไม่ออกติดคอกตน

วางกับดักตัวเองละเลงเรื่อง
หวังปราดเปรื่องเนื่องนำแต่ทำหม่น
ตั้งองศาค่าคำล้ำเกินคน
เลยสับสนบนปลาย..คล้ายอะไร

ดุจจิตรกรเตรียมสีมีผ้าวาด
แบ่งขนาดรูปลักษณ์ปักมุมไหน
ซึ่งก็หวังแต่งแต้มแย้มวิไล
มากมุมไป-วกวนจนเลอะเลือน

ไร้จุดเด่นเห็นชัดจัดลำดับ
ไร้ขานขับรับมุกจนขลุกเคลื่อน
หลายประสงค์ในจิตเลยบิดเบือน
หลายคำเตือนเลยเบลอเธอพะวง

จิตไม่นิ่งสิ่งหมายกระจายทั่ว
ปั่นให้หัวยุ่งเหยิงระเริงหลง
เก่งหลายอย่างวางหมายหลายจำนง
สุดท้ายปลง งงงวย ดุจป่วยใจ

ล้างจนหมดปลดวางอย่าขวางหน้า
ปรับอุราด้วยมั่น..อย่าหวั่นไหว
ประสงค์หนึ่งเพียงพอต่อก้าวไป
เรื่องอื่นใดให้ทาง..อย่าสางปน.

"บ้านริมโขง"

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

เพราะว่าจิตติดกับคิดดับหมด
เป็นเพราะบทกำกับไม่ขับศรี
เป็นเพราะจิตคิดมากหลากวิธี
เป็นเพราะหนีไม่ออกติดคอกตน

วางกับดักตัวเองละเลงเรื่อง
หวังปราดเปรื่องเนื่องนำแต่ทำหม่น
ตั้งองศาค่าคำล้ำเกินคน
เลยสับสนบนปลาย..คล้ายอะไร
ฯลฯ

"บ้านริมโขง"

มิเคยตั้งหวังว่าค่าคำสูง
เพื่อชักจูงแถวทิวยกนิ้วให้
หากมีคนยกมือคือชอบใจ
ก็มิใช่เก่งกล้าค่าเกินคน

ทุกนิ้วที่ยกให้จากใครนั้น
สารพันนานาที่ีมาผล
มิใช่คำล้ำค่าเป็นสากล
ที่จะดลจิตใครในผลงาน

เป็นพรรคพวกเพื่อนพ้องต้องส่งเสริม
คะแนนเพิ่มเข้าไว้ให้ตระหง่าน
คนหัวแข็งเงียบนิ่งทิ้งดักดาน
กราดตาผ่านเลยไปไม่แลมอง

บางคนลือชื่อขายขยายข่าว
จริงเรื่องราวอย่างไรไม่สอดส่อง
หวังเพียงพวกจวกแหลกแตกเป็นฟอง
ทั้งที่ไม่เคยข้องจ้องใส่ความ

น้ำใจดีมีให้ก็ไร้ค่า
ครหาอยากหรูใช่ครูหยาม
หากมิเชื่อนิ่งไว้ไม่ทำตาม
ใครหรือห้ามแก้วต้องพร่องใส่น้ำ

คนเขียนกลอนทุกคนไม่พ้นติด
กับความคิดภาษามาร้อยร่ำ
ให้ตรงตามตั้งใจโดยไม่ซ้ำ
มากระหน่ำแคะค่อน..จะย้อนตัว.
 
 

"กานต์ฑิตา"
๒๒ กรกฎาคม ๒๕๕๕

[หนามเตย]

หรือว่าเราคิดมากไป

ก็มีบ้าง บางที ที่พลั้งเผลอ
มีเออเร่อ เบลอบ้าง ไม่สร้างสม
แต่ก็ใช่ จะเห็น เป็นอารมณ์
ก็แค่งม เข็มบ้าง เป็นบางครา

ไม่ถึงกับ ซีเรียส เครียดเกินเหตุ
มีขอบเขต ให้ตน พ้นตัณหา
ตัวของใคร ใครเขา ก็ต้องพา
ความคิดหา มาเพิ่ม เติมใส่ใจ       

ไม่ใช่แนะ ทางให้ เขาไม่ตอบ
มาหน้างอบ หน้าง้ำ ทำอ่อนไหว       
การทำดี มันออก จากข้างใน     
แล้วใครใคร เขาจะเห็น เป็นแสงเทียน(เอง)

เราก็บ่น เรื่อยไป เป็นยัยแก่
แต่ก็แค่ ระบาย หายปวดเศียร
เก็บไว้นาน พาลพา ให้อาเจียน
ก็แค่เปลี่ยน มุมมอง ของตัวเอง

คิดมากไป พาตัว ให้มัวหมอง
ทำลำพอง คำคม เที่ยวข่มเหง
สุภาพชน ต้องให้ ใจกันเอง       
ไม่ควรเบ่ง คำมา เข้าหาตัว

มันก็แค่ ความคิด ที่ติดขัด
ไม่จำกัด  เรื่องใด ให้ปวดหัว
อย่าเอาเรื่อง ของใคร มาพันพัว         
แค่ทำตัว ง่ายง่าย นายตัวเอง..
         
 หนามเตย

[panthong.kh]

อันมนุษย์ สุดดี ที่มีปาก
ล้นหลายหลาก เกลื่อนเมือง เรื่องข่มเหง
นานาจิต คิดมากไป ให้วังเวง
นอนฟังเพลง เบาเบา เคล้าอุรา

ใครจะด่า กับใคร อย่าไปสน
นี่แหละคน ว่าไป ไม่เข้าท่า
ผิดของตัว ไม่เห็น เด่นขึ้นมา
ผิดคนอื่น นั้นหนา มาเต็มตัว

จึงขอเตือน เพื่อนเอ๋ย โปรดเฉยซะ
ขืนไปฉะ จะเศร้า เคล้าปวดหัว
ทำจิตใจ ให้สบาย คลายเมามัว
หากไปมั่ว ยุ่งยาก ลำบากใจ