ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ลมหนาว]

เสียงฟ้าร้องก้องลั่นสนั่นทั่ว
ครืนครืนรัวครางแลบแปลบปลาบแสง
พระพายพลิ้วปลิวพัดสะบัดแรง
ทิวไม้แกว่งโงนเงนเอนลู่ลม

ฟ้าอึมครึมครึ้มหม่นสายฝนหลั่ง
คิดถึงครั้งเก่าก่อนตอนสุขสม
เคยเคียงครองสองเราคลอเคล้ากลม
วันสายฝนพร่างพรมหนาวลมโชย

แต่ยามนี้ไร้เงาเจ้าเคียงข้าง
สุดอ้างว้างเปลี่ยวใจอาลัยโหย
เฝ้าคะนึงถึงเธอเพ้อโอดโอย
สายฝนโปรยปรายมาน้ำตาริน

จากกันไกลไปลับมิกลับหวน
มิย้อนทวนดังแม่กระแสสินธุ์
ดวงชะตามาพรากจากพังภินท์
รักโบยบินตรอมตรมระทมใจ

อสุนีบาตดังฟังกึกก้อง           
เสียงฟ้าร้องครืนลั่นชวนหวั่นไหว
ลมโบกโบยโพยพัดสะบัดไกว     
ละอองไอฝนเย็นกระเซ็นมา

 แสนปวดร้าวหนาวเหน็บเจ็บทรวงนัก
  ยามร้างรักอนาถวาสนา 
  มองสายฝนหล่นพรำพร้อมน้ำตา     
 สุดเหว่ว้าสะอื้นคืนฝนพรำ

[ปู่ริน]

พี่ยืนคอยนวลนางท่ามกลางฝน
เปียกปอนจนทั่วตัวตอนหัวค่ำ
ถึงเที่ยงคืนยื่นสะท้านทนระกำ
พี่เฝ้าพร่ำเพ้อหาสุดาดวง

เมื่อสงกรานต์ผ่านล่วงเลยเคยพร่ำพลอด
ประคองกอดนุชนวลนางมิห่างหวง
ให้คำมั่นสัญญากับพุ่มพวง
พี่ไม่ลวงหลอกทำให้ช้ำใจ

เดือนสิบเอ็ดตัดสินใจจะไปขอ
น้องจงรอรับขันหมากอย่าไปไหน
วันเวลาเริ่มหมุนเวียนน้องเปลี่ยนไป
เจ้าทำให้พี่ตรอมตรมข่มใจจำ

ถึงพ่ายแพ้แม้พี่ตายไม่พ่ายรัก
แม้นอกหักจนย่ำแย่แม่งามขำ
ยังจดจำความขมขื่นคืนฝนพรำ
แม้ชอกช้ำเพียงใดไม่ลืมเลือน

                              ริน ดอนบูรพา
                                   ๑๔ ก.ค. ๕๕

[ดุลย์ ละมุน]

แสนปวดร้าวหนาวเหน็บเจ็บทรวงนัก
  ยามร้างรักอนาถวาสนา
  มองสายฝนหล่นพรำพร้อมน้ำตา     
 สุดเหว่ว้าสะอื้นคืนฝนพรำ
 
ลมเพลมพัด

โอ้อนาถ ขาดนวล เคยครวญคู่
ยอดพธู ชู้ชม แม่คมขำ
เจ้ามาพราก จากทรวง คงลวงคำ
ทิ้งพี่ช้ำ กล้ำกลืน เฝ้าขื่นคอย

ในคืนฝน หล่นร่วง จากห้วงฟ้า
หนาวอุรา พาเรา สุดเหงาหงอย
สายสวาท ขาดหล่น ปนฝนปรอย
ให้เศร้าสร้อย รอยรัก มาผลักลา

ยังจำจด หยดย้อย ในถ้อยรส
เจ้าสะกด บดใจ ให้โหยหา
เหลือไว้เพียง เสียงสาป คราบน้ำตา
หลั่งล้นบ่า ทาแผล หนาวแดเดียว

เมื่อฝนซา ราตรี คลี่สว่าง
ใจบางบาง ร้างไร้ ใครแลเหลียว
เห็นดาวพรอด กอดจันทร์ รักมั่นเกลียว
ยิ่งเปล่าเปลี่ยว เดียวดาย อายพระจันทร์
 

555ยังกับชมรมชายขี้เหงา555

[รัตนาวดี]

...ชมรมชาย แซ่เหงา เขาเร้ารุ่ม
เข้าแถวกัน ก่อกลุ่ม ชุมนุมหวั่น
รัตน์มิอาจ มาช่วย ลาป่วยวัน
หายไข้แล้ว กลับทัน จะปันใจ...

รัตนาวดี
 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


หากจะปันสรรให้ได้สัดส่วน
คงปั่นป่วนด่วนแบ่งแจงไม่ไหว
ชายหลายหลากมากแย่งแบ่งฤทัย
ตีกันใหญ่ให้อนาถด้วยพลาดใจ...


 

"  บูรพ์ "

ป.ล.ขออนุญาตเจ้าของกระทู้ครับที่นอกเรื่องสักหน่อย

[Music]

 

"  บูรพ์ "

ป.ล.ขออนุญาตเจ้าของกระทู้ครับที่นอกเรื่องสักหน่อย

......................
กำลังอยู่ในขั้นตอนพิจารณา "ปรับคุณ ๒๐ ในฐานที่นอกเรื่อง"..คับผม
 

[panthong.kh]

เสียงฟ้าร้องก้องลั่นสนั่นทั่ว
ครืนครืนรัวครางแลบแปลบปลาบแสง
พระพายพลิ้วปลิวพัดสะบัดแรง
ทิวไม้แกว่งโงนเงนเอนลู่ลม

ฟ้าอึมครึมครึ้มหม่นสายฝนหลั่ง
คิดถึงครั้งเก่าก่อนตอนสุขสม
เคยเคียงครองสองเราคลอเคล้ากลม
วันสายฝนพร่างพรมหนาวลมโชย

แต่ยามนี้ไร้เงาเจ้าเคียงข้าง
สุดอ้างว้างเปลี่ยวใจอาลัยโหย
เฝ้าคะนึงถึงเธอเพ้อโอดโอย
สายฝนโปรยปรายมาน้ำตาริน

จากกันไกลไปลับมิกลับหวน
มิย้อนทวนดังแม่กระแสสินธุ์
ดวงชะตามาพรากจากพังภินท์
รักโบยบินตรอมตรมระทมใจ

อสุนีบาตดังฟังกึกก้อง           
เสียงฟ้าร้องครืนลั่นชวนหวั่นไหว
ลมโบกโบยโพยพัดสะบัดไกว     
ละอองไอฝนเย็นกระเซ็นมา

 แสนปวดร้าวหนาวเหน็บเจ็บทรวงนัก
  ยามร้างรักอนาถวาสนา 
  มองสายฝนหล่นพรำพร้อมน้ำตา     
 สุดเหว่ว้าสะอื้นคืนฝนพรำ

สายฝนโปรย ปรายมา ฟ้ามืดมิด
เฝ้าครุ่นคิด ถึงเธอ จนเพ้อพร่ำ
ให้หนาวเหน็บ เจ็บแสบ แทบระกำ
ชายใจดำ ทำลง หลงรอคอย

นั่งซึมเซา ซบหน้า น้ำตาตก
ในหัวอก ปวดร้าว คราวเหงาหงอย
วันเวลา พาให้ ใจเลื่อนลอย
ทนเศร้าสร้อย มองทาง อ้างว้างตรม

เสียงกบเขียด เบียดกัน สนั่นร้อง
ใจยิ่งหมอง มองเหม่อ เผลอขื่นขม
แว่วเสียงเพลง ฝนสั่งฟ้า พาระทม
ฤทัยข่ม ซมทรุด สุดห้ามใจ

อสุนี ฟาดเปรี้ยง เสียงดังลั่น
คงถึงขั้น ฤทัยแยก แหลกเหลวได้
คิดขึ้นมา หนักอก สะทกไกว
ทนหมองไหม้ ยิ่งนัก เมื่อรักลวง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

หนาวน้ำฝนหล่นหลั่งยังทนได้
หนาวสวาทขาดคู่ใจนั้นใหญ่หลวง
หนาวทั้งฝนทนอนาถขาดคู่ควง
ทั้งหนาวทรวงหน่วงกายแทบวายวาง

ทุกคืนค่ำจำทนเหมือนคนโหย
ฟังฝนโรยโปรยร่ำจนย่ำสาง
เสียงลมครวญหวนหาขวัญตาคราง
คล้ายว่านางข้างเคียงจำเรียงวอน

หากพี่รู้อยู่ไหนจะไปหา
ถึงฟันฝ่าฟ้าฝนด้นสิงขร
สรวงสวรรค์ชั้นใดไม่อาทร
จะคว้าน้องประคองสมรรีบจรคืน...


 
"  บูรพ์ "

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

เสียงฟ้าร้องก้องเสียงดังเปรี้ยงปร้าง
บานหน้าต่างดังแกรกกระแทกย่ำ
ลมกรรโชกโกรกพัดสะบัดซ้ำ
กิ่งไม้ต่ำเอนลู่ไม่สู้แรง

ฟ้าดำครึ้มทึมทาบอาบสายฝน
คิดถึงคนเคยใกล้หัวใจแกว่ง
ภาพความหลังครั้งเก่าเข้าทิ่มแทง
มโนแจ้งกระจ่างอย่างเหมือนจริง

สองมือสอดกอดแนบแอบอกอุ่น
กลิ่นกายกรุ่นจำได้ในทุกสิ่ง
แต่วันนี้ไร้อกกกกอดพิง
น้ำตาหญิงรินหล่นพร้อมฝนโปรย

จากกันไปไม่กลับมารับขวัญ
ทุกคืนวันใจหมองครองระโหย
ต้นรักปลูกถูกหักรักร่วงโรย
รักบินโบยจากไกลไม่ย้อนคืน

           ฟ้าฟาดเปรี้ยงเสียงดังฟังถนัด           
ลมแรงพัดอึงอวลชวนสะอื้น
ปลอบตัวเองด้วยคำว่ากล้ำกลืน   
ฟ้าหลังฝนสดชื่นและงดงาม

รับว่าปวดรวดร้าวหนาวเหน็บยิ่ง
ที่เธอทิ้งรักไปไม่ทวงถาม
สายฝนพรำค่ำนี้หรือกี่ยาม     
มีแต่ความสงบ...ด้วยพบธรรม
 
 

"กานต์ฑิตา"
๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๕

[สมนึก นพ]

สามทุ่มกว่าเราสองต้องติดฝน
ที่พักคนโดยสารใช้ใกล้ทางหลวง
กระแสลมดั่งพายุทะลุทะลวง
ต่างก็ห่วงเสื้อผ้าอย่าเปียกปอน

ฝนกระหน่ำซ้ำซัดอัดรอบด้าน
ต่างลนลานหานี้ที่หมายก่อน
จุดกึ่งกลางนั้นหนาเอื้ออาทร
ปล่อยให้หล่อนอยู่ได้ใกล้เคียงกัน

เกิดฟ้าแลบและลั่นสนั่นไหว
หล่อนตกใจโผกอดเราไม่เบานั่น
เสียงแหบพร่าประหม่าขึ้นมาพลัน
ปากคอสั่นรู้ได้ให้หวาดกลัว

จึงโอบไหล่หล่อนไว้หมายประคอง
เพื่อปกป้องจากฟ้าโหดพิโรธทั่ว
เหตุหนึ่งหญิงหนึ่งชายได้พันพัว
หล่อนเริ่มหัวเราะบ้างเป็นครั้งคราว

หล่อนกระซิบแผ่วเบาเรารับรู้
ที่ใกล้หูชอบใจได้คลายหนาว
เกือบสี่ทุ่มฝนซาดาราพราว
หล่อนโน้มน้าวจุ๊บหนึ่งครั้งคือสั่งลา

เกิดภาพหลอนสับสนคืนฝนพรำ
อยากจะกรำฝนสุ่มดุ่มไปหา
จะเว้าวอนอ้อนขอต่อเทวา
ขอหล่อนมาติดฝนคนเก่าคอย.

นพ
14 ก.ค.55

[ลมหนาว]

พี่ยืนคอยนวลนางท่ามกลางฝน
เปียกปอนจนทั่วตัวตอนหัวค่ำ
ถึงเที่ยงคืนยื่นสะท้านทนระกำ
พี่เฝ้าพร่ำเพ้อหาสุดาดวง

เมื่อสงกรานต์ผ่านล่วงเลยเคยพร่ำพลอด
ประคองกอดนุชนวลนางมิห่างหวง
ให้คำมั่นสัญญากับพุ่มพวง
พี่ไม่ลวงหลอกทำให้ช้ำใจ

เดือนสิบเอ็ดตัดสินใจจะไปขอ
น้องจงรอรับขันหมากอย่าไปไหน
วันเวลเริ่มหมุนเวียนน้องเปลี่ยนไป
เจ้าทำให้พี่ตรอมตรมข่มใจจำ

ถึงพ่ายแพ้แม้พี่ตายไม่พ่ายรัก
แม้นอกหักจนย่ำแย่แม่งามขำ
ยังจดจำความขมขื่นคืนฝนพรำ
แม้ชอกช้ำเพียงใดไม่ลืมเลือน

                              ริน ดอนบูรพา
                                   ๑๔ ก.ค. ๕๕

สายฝนพรำฉ่ำฟ้านภาหม่น
คิดถึงคนเคยเรียงเคียงเป็นเพื่อน
ยามถึงคราวสันต์นั้นมาเยือน
ดังย้ำเตือนความหลังครั้งก่อนมา

เคยสุงสิงอิงแอบซบแนบน้อง
กอดประคองละมุนอบอุ่นหนา
คืนมืดมนฝนพรำฉ่ำพารา
สุขหรรษาเปรมปรีดิ์คนดีเคียง

แต่ราตรีนี้ตรมแสนขมขื่น
ฟังฟ้าร้องสะอื้นครืนครืนเสียง
แสนอนาถขาดน้องประคองเรียง
อสุนีฟาดเปรี้ยงก้องเสียงดัง

แสนเหน็บหนาวร้าวรานสะท้านจิต
คืนมืดมิดมัวหม่นสายฝนหลั่ง
อยู่คนเดียวเปลี่ยวเหงาเศร้าใจจัง
รักภินท์พังกล้ำกลืนสะอื้นครวญ

[ดาวระดา]

กลางค่ำคืนชื้นชุ่มด้วยกลุ่มฝน
คอยหยาดยลหล่นหลั่งประดังเข้า
ฟังเสียงลมโถมถ่างหน้าต่างเรา
เสียงหวีดเว้าเคล้าคละขณะนอน

หลับตานิ่งติงไหวในในรู้สึก
หนาวกลางดึกลึกล่วงลงบ่วงหลอน
ภาพประชิดติดตื้นมาฟื้นตอน
เกิดภาพซ้อนซ่อนเงาให้เหงาซบ

เงียบเสียงฝนหล่นลดจวนหมดแล้ว
ยังยินแว่วเสียงหวีดลมกรีดกลบ
เสียงอึ่งอางครางอวดยิ่งปวดทบ
อยากตัดเฉือนเลือนลบกลับทบทวน

         ดาวระดา

[Prapacarn ❀]

เสียงสายฝนหล่นพร่างเมื่อกลางดึก
อกระทึกเพรียกพร่ำคำนึงหวน
ถึงอ้อมกอดอุ่นเอ๋ยเคยชื่นชวน
มาเรรวนลาร้างหรืออย่างไร

นอกหน้าต่างละอองฝนหล่นเป็นสาย
ทิวสนส่ายโอนลู่อยู่ไหวไหว
ฉากสีดำอำพรางดาวร้างไกล
ให้หม่นไหม้หนาวเหน็บจนเจ็บจินต์

ฝากสายลมพรมแผ่วผ่านแนวฟ้า
อยากบอกว่าคนไกลใฝ่ถวิล
ทนขมขื่นคืนฝนพรำน้ำตาริน
มิเคยสิ้นเสน่หาอย่าตัดรอน

แซมค่ะ
 

[ลมหนาว]

กลางค่ำคืนชื้นชุ่มด้วยกลุ่มฝน
คอยหยาดยลหล่นหลั่งประดังเข้า
ฟังเสียงลมโถมถ่างหน้าต่างเรา
เสียงหวีดเว้าเคล้าคละขณะนอน

หลับตานิ่งติงไหวในในรู้สึก
หนาวกลางดึกลึกล่วงลงบ่วงหลอน
ภาพประชิดติดตื้นมาฟื้นตอน
เกิดภาพซ้อนซ่อนเงาให้เหงาซบ

เงียบเสียงฝนหล่นลดจวนหมดแล้ว
ยังยินแว่วเสียงหวีดลมกรีดกลบ
เสียงอึ่งอางครางอวดยิ่งปวดทบ
อยากตัดเฉือนเลือนลบกลับทบทวน

         ดาวระดา

แว่วหวีดหวิวทิวไม้แกว่งไกวโยก
ลู่ลมโบกสะบัดโถมพัดหวน
ฟ้าร้องครืนครืนลั่นสนั่นครวญ
คืนปั่นป่วนเมฆหม่นสายฝนโปรย

แสนเหน็บหนาวคราวร้างกลางวสันต์
ต้องจาบัลย์แรมรอนอ่อนระโหย
เย็นสายลมพรมพัดสะบัดโชย
ใจโอดโอยรัญจวนหวนคะนึง

อสุนีก้องย้ำกัมปนาท
พิรุณสาดกระเซ็นเย็นมาถึง
เป็นระลอกตอกย้ำชวนรำพึง
ยังตราตรึงกมลคืนฝนพรำ

[panthong.kh]

หนาวน้ำฝนหล่นหลั่งยังทนได้
หนาวสวาทขาดคู่ใจนั้นใหญ่หลวง
หนาวทั้งฝนทนอนาถขาดคู่ควง
ทั้งหนาวทรวงหน่วงกายแทบวายวาง

ทุกคืนค่ำจำทนเหมือนคนโหย
ฟังฝนโรยโปรยร่ำจนย่ำสาง
เสียงลมครวญหวนหาขวัญตาคราง
คล้ายว่านางข้างเคียงจำเรียงวอน

หากพี่รู้อยู่ไหนจะไปหา
ถึงฟันฝ่าฟ้าฝนด้นสิงขร
สรวงสวรรค์ชั้นใดไม่อาทร
จะคว้าน้องประคองสมรรีบจรคืน...

 
"  บูรพ์ "

ยินพี่ชาย ดั้นด้น จะค้นหา
ในอุรา หวั่นหวาด มิอาจฝืน
ร้อนในทรวง ห่วงหา พากล้ำกลืน
ช่างด่ำดื่น ตื่นผวา พาชื่นจินต์

หนาวน้ำฝน น้องนี้ มิหวามไหว
หนาวฤทัย ผ้าผวย จักม้วยสิ้น
ห่มเท่าใด ไม่หาย คล้ายโบยบิน
รอยมลทิน ในใจ ยิ่งใหญ่เกิน

แค่ชายบอก ออกตาม ถามไถ่ทุกข์
ก็เป็นสุข ยิ่งแล้ว ไร้แววเขิน
แม้กายห่าง ใจชิด สนิทเพลิน
มิเคยเหิน ห่างหาย แม้กายพัง

[ไพร พนาวัลย์]

คืนฝนพรำฉ่ำหนาวให้ร้าวลึก
ทรวงระทึกทอดถอนยามนอนนั่ง
คิดถึงคืนสองเราเข้ารวงรัง
คืนฟ้าหลั่งฝนพรำจนน้ำนอง

ท้องฟ้ามืดมิดมัวไปทั่วถิ่น
ธรนินทร์ชุ่มฉ่ำคล่ำบึงหนอง
พายเรือน้อยลอยน้ำอย่างลำพอง
พานวลน้องล่องธารสะท้านไพร

ถึงคูหาว้าเหว่ลานเทน้อย
ทั้งหินงอก,หินย้อย,พลอยหวั่นไหว
เสียงฟ้าแลบฟ้าร้องก้องรำไร
พสุธาหวั่นไหวอยู่ไปมา

เมฆหมอกน้อยคล้อยต่ำฝนพรำแล้ว
เจ้าน้องแก้วหวีดร้องจนก้องหล้า
คงกลัวฟ้ากลัวฝนด้นเมฆา
แล้วผวาซบอกกลัวตกเรือ

ค่ำคืนนี้ฝนพรำจนฉ่ำฟ้า
อนิจจาอยู่ไหนหรือใต้เหนือ?
หรือถูกลมมรสุมเข้าคลุมเครือ
จึงตัดเยื่อทิ้งใยไม่หวนคืน

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

แม้ฝนพรำ ฉ่ำหนาว ไม่ร้าวลึก
ด้วยรู้สึก อุ่นแอบ แนบอกฝืน
น้ำเจิ่งนอง ท่วมท้น ทนหยัดยืน
มิกล้ำกลืน ชื่นทรวง ดวงฤดี

เพราะมีพี่ อยู่ด้วย ช่วยปลอบปลุก
ถึงจะทุกข์ เพียงใด ไม่วอรี่
ด้วยแรงกาย แรงใจ ไม่หวั่นซี
เปี่ยมกมล ล้นปรี่ นี่แหละรัก

ถึงพายุ โหมกระหน่ำ ซ้ำไม่หยุด
ถึงสะดุด แก่งหิน ไม่ผินผัก
ถึงลมแรง หนาวเนื้อ เชื่อยิ่งนัก
ว่าความรัก เราสอง ประคองกัน

น้ำพึ่งเรือ เสือพึงป่า อัชฌาสัย
น้องพึ่งพี่ นี้ได้ ใจสุขสันต์
แม้นทอนาโด โหมพัด ฟัดโรมรัน
ไม่เคยหวั่น ครั้นมีพี่ นี้ร่วมทาง