คิดถึงแต่คนไกลจนใจเหี่ยว
ยามแลเหลียวเดียวดายคลายความหวัง
คนอยู่ใกล้ไม่หา..แหมน่าชัง
คนเขานั่งเคียงข้างแต่นางเมิน
เหมือนใกล้เกลือกินด่างอย่างเขาว่า
พรรณนาขาดแคลนแสนขาดเขิน
ปล่อยให้อยู่เดียวดายคล้ายเผชิญ
เศร้าเหลือเกินหาใครก็ไม่มี
ฝันแต่ว่าคนไกลใจเขาห่วง
ว่าเขารักพุ่มพวง..ดวงฉวี
ชมไม่ขาดวาดฝันมั่นฤดี
รักล้นปรี่ คนไกลใจอาวรณ์
รู้บ้างเถิดคนไกลใครเขาจับ
เขาถูกงับจากใครให้สังหรณ์
ลูกและเมียเขาไงที่ใส่กลอน
ข้างเขานอนไม่ว่างอย่างก่อนเคย
หยุดได้ไหมคนไกลที่ห่วงหา
พรรณนาเป็นบาป..ทราบเฉลย
มองคนใกล้เถิดหนอ..รอชื่นเชย
อย่ามองเลยพี่ไป...ไม่ใยดี
เราคนใกล้รู้ไหม..ไม่เคยห่าง
เป็นเงาจางข้างนวลชวนสุขี
เฝ้าเคลียคลอทุกครายามราตรี
เถอะ..คืนนี้ เก็บหมอน..น้องนอนเคียง.
"บ้านริมโขง"
