ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[dinner]

เธอผู้ยืนอยู่ท่ามความวิตก
อย่างันงกอกพรั่นขวัญผวา
ทั้งลำเนาเขาดงพงพนา
รอเธอมาเยี่ยมเยือนเหมือนดังเคย

เมื่อเธอเจ็บเหน็บหนาวถึงร้าวสั่น
ความไหวหวั่นรุมเร้าเข้ามาเสย
ไม่มีอ้อมอกอุ่นคนคุ้นเคย
เธอก็เลยเสียหลักเพราะรักไกล

จะก้าวเดินทางไหนเธอไม่รู้
ทุกวันอยู่จมปลักรักผลักไส
เธอตรอมตรมซมหนาวร้าวดวงใจ
จมอยู่ในความหลังลำพังเพียง

dinner

[panthong.kh]

ฉันยืนอยู่ ท่ามกลาง ความวิตก
สั่นงันงก อกเอ๋ย เคยยินเสียง
มาบัดนี้ หนีหาย ไม่รายเรียง
คงเหนือเพียง ภาพอดีต ที่กรีดใจ

ฉันทนเจ็บ เหน็บหนาว คราวหนักหน่วง
คงเป็นช่วง รักหน่าย ไม่กรายใกล้
ทุกซอกเหลืบ ร้าวรวด ปวดทรวงใน
สุดหวั่นไหว หวิวหวาด อนาถนัก

จะก้าวเดิน เกินกว่า จะก้าวได้
ขาดแรงใจ แรงกาย ร้ายเสียหนัก
คนเคียงคู่ หมางเมิน เกินจะรัก
จึงขอพัก หัวใจ ไว้เท่านี้

[ดอกกระเจียว]

คนที่เธอกล่าวอ้างนั้นคล้ายเรา
ทุกวันเศร้าเหงาใจไร้สรรพเสียง
คำหวานเล้าโลมหลงในสำเนียง
มาต่อสู้อยู่ข้างเคียงนั้นไม่มี

ยามท้อแท้จึงพูดกับข้างฝา
บางครั้งหลั่งน้ำตาช้ำเหลือที่
พูดกับหมาอีด่างไม่ยินดี
มันวิ่งหนีตั้งหลักได้ก็เห่ามา

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โธ่เอ๋ยหมาตัวน้อยน้อย
จึงสายตาละห้อยไปขอบฟ้า
ดูหมู่นกบินกลับรังที่กลางนา
มีบางตัวร้อง กา กา ปีกดำดำ

เหมือนตัวเราต่ำต้อยรักสาวครู
ก็เลยต้องหดหู่และฉี่ช้ำ
ใจของเธอไม่ละม้ายคล้ายถ้อยคำ
คงดำดำเหมือนอีกาถลาบิน


 

[dinner]

 

เหมือนตัวเราต่ำต้อยรักสาวครู
ก็เลยต้องหดหู่และฉี่ช้ำ
ใจของเธอไม่ละม้ายคล้ายถ้อยคำ
คงดำดำเหมือนอีกาถลาบิน

ดอกกระเจียว

 

ฟังความเปรียบเจ็บช้ำระกำจิต
ไยมาคิดใจฉันเหมือนดังหิน?
ซ้ำยังดำเหมือนอีกาถลาบิน
เพียงยลยิน...ฉันชอกช้ำ...กะหล่ำปลี

เปรียบตัวเองเป็นดังเช่นหมาน้อย
ทั้งต่ำต้อยด้อยศักดิ์รักเลยหนี
คงต้องปล่อยเธอรวดร้าวหนาวทั้งปี
เพราะฉันนี้จะวิวาห์ปีหน้าเอย

dinner

[dinner]

 

จะก้าวเดิน เกินกว่า จะก้าวได้
ขาดแรงใจ แรงกาย ร้ายเสียหนัก
คนเคียงคู่ หมางเมิน เกินจะรัก
จึงขอพัก หัวใจ ไว้เท่านี้

พันทอง

หากผ่อนพักหัวใจเอาไว้ก่อน
อย่าร้าวรอนจนขวัญมันหันหนี
เจ็บกว่าเจ็บเหน็บหนาวร้าวฤดี
ถูกเขาตีตอกย้ำจนช้ำจินต์

อย่าสูญเสียแรงใจให้เสียหลัก
คนเคยรักเคยหวงห่วงถวิล
กระซิบถ้อยร้อยร่ำย้ำให้ยิน
พลีชีวินที่เหลือนี้เพื่อเธอ

dinner

[ไพร พนาวัลย์]

      

ด้วยรักนี้พี่ปองเพียงน้องหญิง
จากใจจริงของพี่นี้เสนอ
หวังประคองสองเราเข้าปรนเปรอ
จึ่งพร่ำเพ้อเหม่อมองเพียงน้องนาง

ถึงตัวไกลใจอยู่เคียงคู่ขวัญ
ทุกคืนวันมั่นคงบรรจงสร้าง
จะก่อรักถักทอต่อเส้นทาง
เพียงนวลปรางเอียงมาอย่ารวนเร 

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

ถ้ารักน้อง ปองมาด ปรารถนา
รีบยกมา ขันหมาก อย่ามากเล่ห์
ใจคนคอย หงอยเหงา เศร้าซวนเซ
เดี๋ยวจบเห่ เสียก่อน วอนรีบมา

จะผัดแป้ง แต่งหน้า รอท่าพี่
ดวงฤดี พลีให้ กลัวไร้ค่า
สี่ห้องใจ ใสสด ไม่ปดนา
รีบมาคว้า บังอร อย่านอนใจ

[dinner]

 

พี่หมายปองมุ่งมาดปรารถนา
อยากจะยกขันหมากมา...อุราไหว
ค่าตัวน้องสูงลิบสิบหมื่นไง
สุดจะทำใจแล้วเจ้าแก้วตา

อย่าผัดแป้งแต่งหน้ารอท่าพี่
วอนคนดีอย่าไหวหวั่นพรั่นผวา
พี่เก็บเงินออมไว้ให้พ่อตา
เพื่อจะมาสู่ขอเจ้า...โปรดเข้าใจ

 

[panthong.kh]

รีบหน่อยนะ ที่รัก จักคอยท่า
เก็บอุรา หลายปี รอพี่ไหว
ด้วยความรัก ปักตรึง ถึงทรวงใน
ถอนอย่างไร ไม่ออก ตอกปิดตาย

รักเพียงชาย คนเดียว ไม่เกี่ยวข้อง
ไม่หมายปอง ใครอื่น ขื่นเหลือหลาย
รักมากล้น จนใจ ไม่กลับกลาย
รักไม่หน่าย หมายเรียง คู่เคียงเธอ

[dinner]

ยุ่งมาก ยุ่งมาย เลยเข้ามาตอบช้า
ขออำภัยจ้า

จะเก็บใจไว้รอเพื่อคอยท่า
เก็บอุรา...เก็บความหวัง...มิพลั้งเผลอ
เพราะรักเจ้ารักมั่นฝันแต่เธอ
อย่าปล่อยเก้อ...ให้พี่คว้าง...อย่างเอกา

กำลังออมเงินอยู่รู้บ้างไหม
ครบสิบหมื่นเมื่อไรจะไปหา
เพื่อสู่ขอขวัญเกล้าเจ้าชีวา
แม่แก้วตาพันทองอย่ามองเมิน

[panthong.kh]

รอจนเก้อ เพ้อหา อุราร้าว
รอเสียจน บ่นหนาว คราวห่างเหิน
รอจนท้อ ฤทัย ไยหมางเมิน
รอจนเกิน พอดี ชีวีตรม

นึกว่าลืม น้องแล้ว แก้วตาเอ๋ย
นึกว่าลืม ทรามเชย เคยอกขม
นึกว่าลีม หมดแล้ว แห้วลอยลม
นึกว่าลืม ขืนข่ม จมน้ำตา
พันทอง