ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

แม่สอนว่า  คนดี  ผีไม่หลอก
คนกลับกลอก  มุสา  กลัวฟ้าผ่า
คนฉ้อฉล  คือทาส  อาชญา
คนอิจฉา  เนืองนิตย์  มิตรไม่มี

แม่บอกอย่า  อ้อยส้อย  คอยโชคลาภ
อย่าใจบาป  มีจิต  คิดป้ายสี
อย่าคบหา  ทรชน  คนอัปรีย์
อย่าอวดดี  พองขน  คนจะชัง

แม่ว่าพบ  ปัญหา  อย่าท้อแท้
ห้ามอ่อนแอ  สิ้นคิด  ยามผิดหวัง
รักศักดิ์ศรี  ถนอมเกียรติ  มิเบียดบัง
ความมั่งคั่ง  ยากไร้  ใช่ยั่งยืน

แม่ว่าทำ  สิ่งใด  ได้สิ่งนั้น
กฎโลกันตร์  ตราไว้  ไม่อาจขืน
กรรมของใคร  ต่างต้องรับ  ย้อนกลับคืน
เหมือนเกลียวคลื่น  ไล่หลัง  ประดังมา

แม่สอนว่า  ดี,ชั่ว  ตัวตนรู้
ให้ปิดหู-ตาคน  จนทั่วหล้า
ก็มิอาจ  หันเห  ทัณฑ์เทวา
เมื่อถึงครา  ย่อมสำแดง  ผลแห่งกรรม

 

สุนทรวิทย์

[panthong.kh]

แม่สอนว่า ก-า-กา ข-า-ขา
แล้วต่อมา แม่จาก พรากถลำ
จึงกำพร้า อยู่เดียว เปลี่ยวระกำ
แสนชอกช้ำ ในจิต หมดสิทธิ์ใจ

คิดถึงแม่ ขึ้นมา น้ำตาร่วง
ดั่งตกห้วง เหวลึก นึกหวั่นไหว
แม่มาจาก พรากลูก ไปแสนไกล
ตรมหมองไหม้ ทุกวัน หวั่นอุรา

คิดถึงแม่ ขึ้นมา น้ำตาตก
ในหัวอก ร้าวรวด ปวดแปลบพร่า
ปานประหนึ่ง อยู่โดด โสดเรื่อยมา
ยากจะหา ผู้ใด ใครเท่าเทียม

[..กุสุมา..]

แม่สอนว่า  คนดี  ผีไม่หลอก
คนกลับกลอก  มุสา  กลัวฟ้าผ่า
คนฉ้อฉล  คือทาส  อาชญา
คนอิจฉา  เนืองนิตย์  มิตรไม่มี

แม่บอกอย่า  อ้อยส้อย  คอยโชคลาภ
อย่าใจบาป  มีจิต  คิดป้ายสี
อย่าคบหา  ทรชน  คนอัปรีย์
อย่าอวดดี  พองขน  คนจะชัง

แม่ว่าพบ  ปัญหา  อย่าท้อแท้
ห้ามอ่อนแอ  สิ้นคิด  ยามผิดหวัง
รักศักดิ์ศรี  ถนอมเกียรติ  มิเบียดบัง
ความมั่งคั่ง  ยากไร้  ใช่ยั่งยืน

แม่ว่าทำ  สิ่งใด  ได้สิ่งนั้น
กฎโลกันตร์  ตราไว้  ไม่อาจขืน
กรรมของใคร  ต่างต้องรับ  ย้อนกลับคืน
เหมือนเกลียวคลื่น  ไล่หลัง  ประดังมา

แม่สอนว่า  ดี,ชั่ว  ตัวตนรู้
ให้ปิดหู-ตาคน  จนทั่วหล้า
ก็มิอาจ  หันเห  ทัณฑ์เทวา
เมื่อถึงครา  ย่อมสำแดง  ผลแห่งกรรม
             
             สุนทรวิทย์

รู้ทุกอย่าง ย่างใกล้ คนใจบาป
นิสัยหยาบ ทราบก้าว เท้าถลำ
เพราะเมตตา กรุณา พาหนุนนำ
เป็นเรื่องขำ ร่ายยาว เราโง่เอง

คุณแม่สอน โลกภายนอก บอกเลวร้าย
เตือนรีบย้าย ยามพบ จบรีบเร่ง
หนีให้ไกล อย่าใกล้ ไหวหวั่นเกรง
เขาข่มเหง หนาวเหน็บ เจ็บจนตาย
..กุสุมา..

[sunthornvit]

แม่สอนว่า ก-า-กา ข-า-ขา
แล้วต่อมา แม่จาก พรากถลำ
จึงกำพร้า อยู่เดียว เปลี่ยวระกำ
แสนชอกช้ำ ในจิต หมดสิทธิ์ใจ

คิดถึงแม่ ขึ้นมา น้ำตาร่วง
ดั่งตกห้วง เหวลึก นึกหวั่นไหว
แม่มาจาก พรากลูก ไปแสนไกล
ตรมหมองไหม้ ทุกวัน หวั่นอุรา

คิดถึงแม่ ขึ้นมา น้ำตาตก
ในหัวอก ร้าวรวด ปวดแปลบพร่า
ปานประหนึ่ง อยู่โดด โสดเรื่อยมา
ยากจะหา ผู้ใด ใครเท่าเทียม

บ้างมีแม่  ดันทุรัง  ไม่ฟังแม่
มิเหลียวแล  ใส่ใจ  มิอายเหนียม
ทิ้งขนบ  จริย  ธรรมเนียม
หน้าเจี๋ยมเจี้ยม  จดจ่อ  พร่ำขอเงิน

แม่รักลูก  ผูกพัน  แต่วันเกิด
แม่ประเสริฐ  เหนือล้ำ  คำสรรเสริญ
ลูกจะดี  จะร้าย  ไม่หมางเมิน
ลูกจำเริญ  ไร้ทุกข์  แม่สุขใจ

 

สุนทรวิทย์

[sunthornvit]

รู้ทุกอย่าง ย่างใกล้ คนใจบาป
นิสัยหยาบ ทราบก้าว เท้าถลำ
เพราะเมตตา กรุณา พาหนุนนำ
เป็นเรื่องขำ ร่ายยาว เราโง่เอง

คุณแม่สอน โลกภายนอก บอกเลวร้าย
เตือนรีบย้าย ยามพบ จบรีบเร่ง
หนีให้ไกล อย่าใกล้ ไหวหวั่นเกรง
เขาข่มเหง หนาวเหน็บ เจ็บจนตาย
..กุสุมา..

[/quote]

แม่ห่วงลูก  จึงย้ำ  พร่ำสอนสั่ง
คอยระวัง  กลบเกลี่ย  ความเสียหาย
สอนให้ลูก  ทันเล่ห์  เพทุบาย
ตามคลี่คลาย  ปัญหา  สารพัน

จำคำแม่  น้อมรับ  มาปรับใช้
เก็บนำไว้  ผดุง  บำรุงขวัญ
แล้วถ่ายทอด  สู่ลูก  ผูกชีวัน
ตามสามัญ  ครรลอง  ของสตรี

 

สุนทรวิทย์

[--ณัชชา--]

แม่สั่งสอนเอาไว้ตั้งหลายอย่าง
จะเอ่ยอ้างก็ไม่ปลื้มลืมซะนี่
พอนึกได้แม่ย้ำให้ทำดี
และให้มีใจจิตคิดเมตตา

ถ้าหากใครร้ายมาอย่าร้ายตอบ
ไม่ค่อยชอบข้อนี้ที่แม่ว่า
ทำตรงข้ามทุกที่ที่สอนมา
ถ้าใครกล้าคิดร้าย..ตายสถานเดียว

--natcha--

 

[♥หทัยกาญจน์♥]

แม่สอนว่าอันมนุษย์สุดหยั่งถึง
แก่นรากแท้แน่คือหนึ่งพึ่งไม่ได้
คนดีมีคนชั่วเห็นเช่นเกลื่อนไป
ควรเลือกไว้คบหาสมาคม

คบคนพาลพาลพาไปหาผิด
มีมิ่งมิตรมีความดีศรีสุขสม
คบคนชั่วตัวของเราเข้าโคลนตม
คงระทมทุกข์ซ้ำน้ำตานอง

แม้นไว้เนื้อเชื่อใจให้ใครแล้ว
คงไม่แคล้วคู่ชื่นคืนสุขสอง
แม้นมีทุกข์สุขล้ำจำครอบครอง
เป็นผลของคนเราเจ้าต้องทน

เพื่อให้รับรู้ถึงซึ่งแก่นแท้
การตัดสินจินต์ที่แลแค่เหตุแผล
ของจิตเราใจของเรารู้ด้วยตน
ถึงชั่วดีมีหรือจนอดทนไป...

หทัยกาญจน์
๔ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๕

[sunthornvit]

แม่สั่งสอนเอาไว้ตั้งหลายอย่าง
จะเอ่ยอ้างก็ไม่ปลื้มลืมซะนี่
พอนึกได้แม่ย้ำให้ทำดี
และให้มีใจจิตคิดเมตตา

ถ้าหากใครร้ายมาอย่าร้ายตอบ
ไม่ค่อยชอบข้อนี้ที่แม่ว่า
ทำตรงข้ามทุกที่ที่สอนมา
ถ้าใครกล้าคิดร้าย..ตายสถานเดียว

--natcha--

 

สอนอะไร  ไม่ฟัง  ยังมาย้อน
ทำใจร้อน  อาฆาต  ซะหวาดเสียว
ไม่เคยจำ  เคยจด  รสไม้เรียว
เฆี่ยนจนเขียว  แก้มก้น  มิดลใจ

ดื้อตั้งแต่  ตัวกะเปี๊ยก  เรียกไม่ขาน
เรื่องเขียนอ่าน  ปล่อยปละ  เที่ยวไถล
เรียนประถม  แปดปี  นี่อะไร
สอบหมอได้  แม่ช๊อค  หลอกหรือจริง

สุนทรวิทย์

 

[toshare]

....แหะแหะ หญิงบ้านฯเรา ดุจริงจริง
แต่ละสิ่ง นำเสนอ โอ้เกลอเอ๋ย
"แก่นรากแท้ พึ่งไม่ได้" แหมทรามเชย (หทัยกาญจน์)
 เธอมิเคย พบดี บ้างหรือไร

....บ้างก็ว่า "กล้าคิดร้าย ตายสถานเดียว" (ณัชชา)
ให้หวาดเสียว ต้องย้ายเว็บ ฤๅไฉน
ขอบคุณ-คุณ สุนทรวิทย์ คิดตอบไว
ขบขันให้ รักอยู่ต่อ อ่านติดตาม 555

[♥หทัยกาญจน์♥]

....แหะแหะ หญิงบ้านฯเรา ดุจริงจริง
แต่ละสิ่ง นำเสนอ โอ้เกลอเอ๋ย
"แก่นรากแท้ พึ่งไม่ได้" แหมทรามเชย (หทัยกาญจน์)
 เธอมิเคย พบดี บ้างหรือไร

ดีเคยเห็น ชั่วเคยพบ ประสบแจ้ง
ล้วนถ้อยคำ นำแสดง แฝงฝันใฝ่
ว่ามีดี มีชั่ว ตัวตนใคร
ล้วนต่างจิต ต่างใจ ให้วิเคราะห์

จะคบหา สมาคม ควรรู้บ้าง
ว่าดีชั่ว ตัวตนต่าง สร้างให้เหมาะ
กาละ เทศะ กาลเฉพาะ
สมเสนาะ สำเนียง เสียงแม่สอน...

หทัยกาญจน์

[sunthornvit]

แม่สอนว่าอันมนุษย์สุดหยั่งถึง
แก่นรากแท้แน่คือหนึ่งพึ่งไม่ได้
คนดีมีคนชั่วเห็นเช่นเกลื่อนไป
ควรเลือกไว้คบหาสมาคม

คบคนพาลพาลพาไปหาผิด
มีมิ่งมิตรมีความดีศรีสุขสม
คบคนชั่วตัวของเราเข้าโคลนตม
คงระทมทุกข์ซ้ำน้ำตานอง

แม้นไว้เนื้อเชื่อใจให้ใครแล้ว
คงไม่แคล้วคู่ชื่นคืนสุขสอง
แม้นมีทุกข์สุขล้ำจำครอบครอง
เป็นผลของคนเราเจ้าต้องทน

เพื่อให้รับรู้ถึงซึ่งแก่นแท้
การตัดสินจินต์ที่แลแค่เหตุแผล
ของจิตเราใจของเรารู้ด้วยตน
ถึงชั่วดีมีหรือจนอดทนไป...

หทัยกาญจน์
๔ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๕

แม่ทุกคน  ปลูกฝัง  สอนสั่งลูก
รักพันผูก  ทุ่มเท  มิเฉไฉ
หวังเพียงลูก  จำเริญ  ดำเนินไกล
ก็สมใจ  ของแม่  แม้เหงื่อโซม

เพื่อลูกลูก  ได้ดี  มีฐานะ
แม่พร้อมจะ  เหนื่อยหนัก  ยอมหักโหม
แม่ปลอบปลุก  มานะ  หมั่นประโลม
เพียรน้าวโน้ม  ให้ลูก  เดินถูกทาง

 

สุนทรวิทย์

[sunthornvit]

....แหะแหะ หญิงบ้านฯเรา ดุจริงจริง
แต่ละสิ่ง นำเสนอ โอ้เกลอเอ๋ย
"แก่นรากแท้ พึ่งไม่ได้" แหมทรามเชย (หทัยกาญจน์)
 เธอมิเคย พบดี บ้างหรือไร

ดีเคยเห็น ชั่วเคยพบ ประสบแจ้ง
ล้วนถ้อยคำ นำแสดง แฝงฝันใฝ่
ว่ามีดี มีชั่ว ตัวตนใคร
ล้วนต่างจิต ต่างใจ ให้วิเคราะห์

จะคบหา สมาคม ควรรู้บ้าง
ว่าดีชั่ว ตัวตนต่าง สร้างให้เหมาะ
กาละ เทศะ กาลเฉพาะ
สมเสนาะ สำเนียง เสียงแม่สอน...

หทัยกาญจน์

เข้าถึงใน  ความหมาย  ได้แจ่มแจ้ง
ถ้อยคำแฝง  ปรัชญา  อุทาหรณ์
ขอบคุณมิตร  ไมตรี  มีอาทร
ขอบคุณกลอน  ไพเราะ  เสนาะใจ

 

สุนทรวิทย์ 

[รพีกาญจน์]

เพื่อโน้มน้าว ให้ลูก เดินถูกทาง

-สุนทรวิทย์-

แม่จ๋า...
แม่สอนว่า เจอสตรี ให้หนีห่าง
งูพิษกัด รัดกาย มิวายวาง
แค่ยลร่าง ดมกลิ่น หญิง.สิ้นใจ

เห็นทุกเมื่อ เนื้อนิ่ม หน้ายิ้มหวาน
ทรมาน ปุ๊บปั๊บ เกินรับไหว
ปล่อยคำพูด หลุดปาก ฝากออกไป
มอบรักให้ นงเยาว์ เจ้าทุกคน

น้องดินแจ่ม แซมใส หทัยหวัง
ณัชจริงจัง รัตน์เศร้า สุเฝ้าบ่น
ดอกคำแจง แกงขัน พันซุกซน
รักหลั่งล้น ทอคำ พร่ำท่วมจอ

แม่จ๋า...
หลายเพลา ว่างเปล่า มานเหงาหนอ
ทุกทุกหญิง ทิ้งไป ได้ลงคอ
มิเหลือหลอ ร่วมรัก แม้สักคน

คิดทบทวน จวนรุ่ง มุ่งหมายแก้
ความชแร เกยรอ ให้ห่อเหี่ยว
สิ้นกล้าแกร่ง แรงวูบ ซีดซูบเซียว
ใครมิเหลียว แลบ้าง อย่างที่เคย

รู้สำนึก ตรึกตอน แม่สอนสั่ง
อย่าเผลอพลั้ง พล่อยพากย์ ปากเปิดเผย
รักเพียงหนึ่ง ซึ้งชม ภิรมย์เชย
รพีเอย เลยเปลี่ยว อยู่เดียวดาย

  

รพีกาญจน์ 59

กราบขออภัย เอ่ยชื่อของท่านประกอบกลอน
กล่าวระลึกถึงเท่านั้น มิสื่อเป็นอย่างอื่น ครับ

 

[sunthornvit]

คิดเหมาเข่ง ยกบ้าน บานตะโก้
อพิโถ หน้าเหี่ยว เรี่ยวแรงหาย
อึกทึก คึกโครม โหมบรรยาย
เพียงอุบาย หลอกสาว แก้หนาวทรวง

ไปเที่ยวผับ ด้วยกัน เท่าทันหมด
นั่งสลด หดหยอง กุมของหวง
สาวกระแซะ แตะชิด สะกิดพวง
เอาแต่ห่วง ถึงเมีย บ่นเกียมัว

น่ามอบเหรียญ สามี ยอดดีเด่น
ไม่โอนเอน มัวเมา เหนือเจ้าขรัว
หลงสรรเสริญ นิยม ชมสุดตัว
เพื่อนบอกขั้ว มันฝ่อ ขอยกธง(ขาว)

อ้าว..ที่แท้ เพื่อนก็ บ่มิไก๊
นกเขาไม่ มีฤทธิ์ สิ้นพิษสง
น่าจะแอบ จำนรรจ์ กันตรงตรง
ช่วยกันปลง ให้ตก หัวอกเดียว
  

สุนทรวิทย์