ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดุลย์ ละมุน]

จดบรรจง ลงคำ ความช้ำจิต
เรียงลิขิต พิษรัก เป็นอักษร
ด้วยความเจ็บ เหน็บหนาว สุดร้าวรอน
เป็นกานท์กลอน ร้อนรุ่ม เฝ้าสุมทรวง

เพราะหลงรัก ปักจิต พิศวาส
เลยพลั้งพลาด บาดใจ จนใหญ่หลวง
เคลิ้มมนตรา เสน่หา วาจาลวง
หลงติดบ่วง ห้วงร้อน ว่าอ่อนเย็น

รอยแผลใด ไม่บาดแด เท่าแผลรัก
รอยสลัก กักใจ ให้ทุกข์เข็ญ
รอยเคยหวาน ฝ่านช้ำ สุดลำเค็ญ
รอยแผลเป็น เร้นฝัง เฝ้ารั้งรอย

คงมิอาจ วาดฝัน เหมือนวันเก่า
เหลือเพียงเงา เหงารอ ยิ่งท้อถอย
ความระทม ขมขื่น ยังยืนคอย
จนเลื่อนลอย คล้อยเผลอ ละเมอครวญ

เป็นเพียงซาก กากใจ ที่ไร้รัก
รอยซากผลัก รักลา ไม่หาหวน
เหลือเพียงกลิ่น สิ้นไร้ ไฟรัญจวน
ถูกมัดตรวน ครวญคร่ำ น้ำตาคลอ

อักษรศิลป์ สิ้นซึ้ง รำพึงช้ำ
ทรวงระกำ ย้ำลึก จนสึกหรอ
เหมือนโดนกรีด มีดบั่น มาหั่นคอ
ใจนี้หนอ ป.ล. ขอลา...
 

[รัตนาวดี]

...เดี๋ยวซิคะ! อย่าเพิ่ง กระเจิงหนี
ช้ำแค่นี้ อย่าท้อ พ่ออย่าซ่า
รัตน์มาช่วย แขวนป้าย คล้ายวาจา
ประกาศให้ หญิงมา ช่วยคว้าทรวง...

รัตนาวดี

<a href="http://www.youtube.com/v/3GiAyJ9bocI&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/3GiAyJ9bocI&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[D]

ฯลฯ
อักษรศิลป์ สิ้นซึ้ง รำพึงช้ำ
ทรวงระกำ ย้ำลึก จนสึกหรอ
เหมือนโดนกรีด มีดบั่น มาหั่นคอ
ใจนี้หนอ ป.ล. ขอลา...
 

<a href="http://www.youtube.com/v/jOGLB16y4nQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/jOGLB16y4nQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

อักษรศิลป์ จินต์ช้ำ ระกำพลาด
โถ! อนาถ ใครลวง ตกบ่วงหนา
ยลรำพัน เรียงร้อย ถ้อยวาจา
ว่าอุรา สุดช้ำ ถลำทรวง

สาวใดฤา ใจดำ ช่างทำหนอ
น้ำตาคลอ ท้อใย มีใจห่วง
เคยเตือนแล้ว พี่ทิด อย่าคิดควง
สาวทั้งปวง หลายคน จะจนใจ

เจอพิษรัก ปักแน่น ถึงแก่นจิต
รักแผลงฤทธิ์ บอบช้ำ น้ำตาไหล
เฝ้าคร่ำครวญ โอยโอด จะโทษใคร
มา..ซับให้ น้ำตา อย่าทำอีก

"ดิน"

[Prapacarn ❀]

.......................
อักษรศิลป์ สิ้นซึ้ง รำพึงช้ำ
ทรวงระกำ ย้ำลึก จนสึกหรอ
เหมือนโดนกรีด มีดบั่น มาหั่นคอ
ใจนี้หนอ ป.ล. ขอลา...
"ดุลย์ ละมุน"
 

รับจดหมายจากปลายฟ้า..ว่าลาก่อน
อกสะท้อนหวั่นไหวใจผวา
หัวใจมีให้เธอเสมอมา
เธอไม่เคยเห็นคุณค่าคำว่ารัก

แอบมองเธอ..อ้อนหญิงอื่น ฉันขื่นขม
แม้โศกตรมกลืนกล้ำทนช้ำหนัก
เธอเห็นฉันเป็นกลอนกานท์ผ่านมาทัก
แม้ใฝ่ภักดิ์เพียงใด..เธอไม่รู้

กลืนน้ำตาด้วยเจ็บแสนเหน็บหนาว
พ้อดวงดาว..ว่าทุกวัน..เห็นกันอยู่
รู้บ้างไหมใครช้ำ..น้ำตาพรู
มีเธออยู่ในห้วงใจ..ไม่ลาร้าง

ก่อนจะจบ ป.ล. ขอลาก่อน
เกินจะอ้อนห่วงหาขอลาห่าง
ความทรงจำของใจคงไม่จาง
คำลงท้าย....ปล่อยว่าง..อย่างผู้แพ้

...........

[ดุลย์ ละมุน]

...เดี๋ยวซิคะ! อย่าเพิ่ง กระเจิงหนี
ช้ำแค่นี้ อย่าท้อ พ่ออย่าซ่า
รัตน์มาช่วย แขวนป้าย คล้ายวาจา
ประกาศให้ หญิงมา ช่วยคว้าทรวง...
 
คุณรัตน์

กลิ่นความเหงา เศร้าซวน ยังอวลอบ
ความมืดทบ กลบใจ ไกลแสงสรวง
เหลือเพียงรอย อาลัย ที่ใครลวง
จับมัดปม ถมถ่วง แล้วจ้วงแทง

ขอเพียงลม พรมพรอด มากอดพัด
ข่าวคุณรัตน์ เคยกลัดทรวง หน่วงแสลง
เหงาบวกเหงา เคล้าคลุก สุขคืนแรง
เชิญร่วมแบ่ง แสงทอง ให้หมองคลาย
 

[ไผ่เดียวดาย]

ให้พูดลา ด้วยวาจา ไม่กล้าเอ่ย
เอื้อนเฉลย เปิดเผยใจ ความนัยฉัน
ที่เธอแต่ง ปันแบ่งใจ ให้ใครพลัน
ลบความฝัน รักพลันกลับ จบลับลา

เพราะค่าน้อย เฝ้าคอยเก้อ จนเซ่อรัก
มัวจมปลัก เก็บรักไว้ รอไปหา
ใจครั่นคร้าม ภาพความลับ เห็นกับตา
งานวิวาห์ สายฟ้าแลบ เจ็บแปลบทรวง

ขอส่งผ่าน เอ่ยวานลา คนค่าน้อย
จำต้องถอย ร่องรอยรัก ไม่หักหวง
ผ่านกระดาษ ทีขาดวิ่น หมดสิ้นทรวง
เหมือนดั่งดวง ไฟร่วงหล่น ลงบนดิน

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ฉันเพิ่งมาลาไปไหนเล่านี่
อยู่ก่อนซี่พ่อคุณพ่อดุลย์จ๋า
ยังไม่ทันเอ่ยคำไยล่ำลา
ฉันเพิ่งมาพ่อไปไม่เข้าที

จดหมายลาลาใครไม่ระบุ
มิได้ยุชื่อลงเจาะจงซี่
ไม่ระบุชื่อใครคงใยดี
หวังเขาง้อคุณพี่..อย่าไปเลย

  

"กานต์ฑิตา"
๓ กรกฎาคม ๒๕๕๕

[panthong.kh]

จดบรรจง ลงคำ ความช้ำจิต
เรียงลิขิต พิษรัก เป็นอักษร
ด้วยความเจ็บ เหน็บหนาว สุดร้าวรอน
เป็นกานท์กลอน ร้อนรุ่ม เฝ้าสุมทรวง

เพราะหลงรัก ปักจิต พิศวาส
เลยพลั้งพลาด บาดใจ จนใหญ่หลวง
เคลิ้มมนตรา เสน่หา วาจาลวง
หลงติดบ่วง ห้วงร้อน ว่าอ่อนเย็น

รอยแผลใด ไม่บาดแด เท่าแผลรัก
รอยสลัก กักใจ ให้ทุกข์เข็ญ
รอยเคยหวาน ฝ่านช้ำ สุดลำเค็ญ
รอยแผลเป็น เร้นฝัง เฝ้ารั้งรอย

คงมิอาจ วาดฝัน เหมือนวันเก่า
เหลือเพียงเงา เหงารอ ยิ่งท้อถอย
ความระทม ขมขื่น ยังยืนคอย
จนเลื่อนลอย คล้อยเผลอ ละเมอครวญ

เป็นเพียงซาก กากใจ ที่ไร้รัก
รอยซากผลัก รักลา ไม่หาหวน
เหลือเพียงกลิ่น สิ้นไร้ ไฟรัญจวน
ถูกมัดตรวน ครวญคร่ำ น้ำตาคลอ

อักษรศิลป์ สิ้นซึ้ง รำพึงช้ำ
ทรวงระกำ ย้ำลึก จนสึกหรอ
เหมือนโดนกรีด มีดบั่น มาหั่นคอ
ใจนี้หนอ ป.ล. ขอลา...
 

จรดปากกา ลงกระดาษ กลัวพลาดหวัง
รักเมื่อครั้ง เก่าก่อน นอนผวา
เขียนถ้อยคำ อ่อนหวาน ซ่านอุรา
พลันน้ำตา ไหลนอง อาบสองปราง

ด้วยหลงรัก สลักใน ฤทัยมั่น
ไม่เคยหวั่น สั่นระรัว ให้มัวหมาง
ด้วยรักเร้า เขาเร้น ไม่เว้นวาง
กลัวจืดจาง ว้าเหว่ อยู่เอกา

จะรอรัก หวนคืน แสนกลืนกล้ำ
สุดระกำ หมองเกิน เขินดวงหน้า
จึงตรอมตรม ขมขื่น ฝืนเรื่อยมา
ตัดใจลา ระอาหม่น ทนรอคอย

จรดปากกา เขียนกลอน อ้อนอีกหน
ด้วยรักล้น ทรวงใน ให้เหงาหงอย
เขียนกลอนรัก หนักหน่วง ห่วงไม่น้อย
แม้ไม่หวาน หยดย้อย อย่าน้อยใจ

[ดุลย์ ละมุน]

เจอพิษรัก ปักแน่น ถึงแก่นจิต
รักแผลงฤทธิ์ บอบช้ำ น้ำตาไหล
เฝ้าคร่ำครวญ โอยโอด จะโทษใคร
มา..ซับให้ น้ำตา อย่าทำอีก

"ดิน"

โดนสาวกลอน สอนรัก จนหนักช้ำ
เพราะคมคำ ย้ำทรวง ลวงผ่าซีก
สัญญาใจ ไผลเผลอ โดนเธอฉีก
สุดจะหลีก ความเศร้า ที่เร้ารอ


โปรดปรานี พี่บ้าง อย่าหมางหม่น
นึกถึงคน เคยซึ้ง รำพึงขอ
วอนนวลดิน อย่าสิ้นรัก เคยถักทอ
จะเฝ้าง้อ รอดิน จนสิ้นลม
 

[D]

เจอพิษรัก ปักแน่น ถึงแก่นจิต
รักแผลงฤทธิ์ บอบช้ำ น้ำตาไหล
เฝ้าคร่ำครวญ โอยโอด จะโทษใคร
มา..ซับให้ น้ำตา อย่าทำอีก

"ดิน"

โดนสาวกลอน สอนรัก จนหนักช้ำ
เพราะคมคำ ย้ำทรวง ลวงผ่าซีก
สัญญาใจ ไผลเผลอ โดนเธอฉีก
สุดจะหลีก ความเศร้า ที่เร้ารอ


โปรดปราณี พี่บ้าง อย่าหมางหม่น
นึกถึงคน เคยซึ้ง รำพึงขอ
วอนนวลดิน อย่าสิ้นรัก เคยถักทอ
จะเฝ้าง้อ รอดิน จนสิ้นลม
 

พออกหัก มาซบ เดี๊ยะตบฉาด
ดิ้นพลาด-พลาด เหมือนปลา ให้สาสม
เจ้าชู้ร่อน วอนเว้า เจ้าคารม
มาซานซม เซ่อเซอะ เช๊อะ!ไม่มอง

แต่ก่อนนั้น เคยเตือน ไยเลือนหลง
บอกให้ปลง เสียบ้าง ระวังหมอง
มิเคยเชื่อ คำ"ดิน" จินต์คะนอง
อย่ามาร้อง น้องมิใช่ ศิราณี

"ดิน"

"ดิน"มาซ้ำเติม(ว่างงาน)

[ดุลย์ ละมุน]

ก่อนจะจบ ป.ล. ขอลาก่อน
เกินจะอ้อนห่วงหาขอลาห่าง
ความทรงจำของใจคงไม่จาง
คำลงท้าย....ปล่อยว่าง..อย่างผู้แพ้
แซม

เพราะระกำ ลำเค็ญ ถึงเห็นค่า
ดุจพฤกษา มากราย แต่หมายแข
ก็สมแล้ว แววช้ำ คอยซ้ำแด
ต้องพ่ายแพ้ แผลใจ ไหม้ระทม

ประภาคาร บานส่อง ละอองแสง
คอยเติมแรง แห่งรัก สลักสม
ซึ้งใจแล้ว ไม่แจวจาก ให้พรากตรม
จะประหงม ห่มน้อง จนผ่องนวล
 

[ดุลย์ ละมุน]

ขอส่งผ่าน เอ่ยวานลา คนค่าน้อย
จำต้องถอย ร่องรอยรัก ไม่หักหวง
ผ่านกระดาษ ทีขาดวิ่น หมดสิ้นทรวง
เหมือนดั่งดวง ไฟร่วงหล่น ลงบนดิน

ไผ่ เดียวดาย

อันไฟป่า ถาโถม ประโคมหนัก
แต่ไฟรัก ผลักหมอด จอดถวิล
หรือใจคน เหมือนนก ที่ผกบิน
พอหมดสิ้น แรงลม เลยตรมตรอม

ใจบางบาง อ้างว้าง สุดร้างเหลือ
เป็นเพียงเนื้อ เยื่อเล็ก ใช่เหล็กหลอม
โดนคำหวาน หว่านลิ้น ก็ยินยอม
หลงว่าหอม น้อมอุรา แท้อาจม
 

[ดุลย์ ละมุน]

จดหมายลาลาใครไม่ระบุ
มิได้ยุชื่อลงเจาะจงซี่
ไม่ระบุชื่อใครคงใยดี
หวังเขาง้อคุณพี่..อย่าไปเลย

"กานต์ฑิตา"

เป็นความลับ สดับใจ ไว้จำเจ็บ
ขอซ่อนเก็บ เหน็บไว้ ไม่เปิดเผย
แม้ระทม ขมใจ ยังใคร่เชย
มิปริเลย เผยออก บอกว่านวล

ขอใบ้หน่อย ถ้อยคำ เธอฉ่ำนัก
กล่อมกลอนรัก สลักไว้ จนใจหวน
เป็นนักกลอน อ้อนลิ้น กลิ่นรัญจวน
แม่เนื้อนวล ป่วนใจ ชายทุกคน
 

[ตะวันฉาย]

 

๑

...อ่านจดหมายร่ายช้ำระกำจิต
ฝังแน่นติดเยื่อใจในอีกหน
หยาดน้ำตาคลอคำนำกมล
เพราะหลงคนที่เคยรักพักชีวี

...ในเมื่อรักเขาหลงลืม,ลืมแล้วสิ้น
ครั้นความชินยังผูกมัดไม่หน่ายหนี
อนิจจารักล่มจมวารี
ธารน้ำตาก็ล้นปรี่ที่นัยน์ตา

๒

...เขาไม่อยู่,เราอยู่สู้โลกกว้าง
แม้อ้างว้างบางครั้งหม่นทนห่วงหา
เคยมีคู่อยู่เคียง เีรียงกายา
เขาลดค่าแล้วผลักไสไกลทางเงา

๓

...อ่านอักษรกลอนโศกโบกโบยจิต
รอยดำมิดปกคลุมพร่างทางความหงา
เหลือเวลาย่ำน้ำตาทาบางเบา
แล้วถูกเผาตายทั้งเป็นเซ่นรักลวง...


ปล...หากจะร้องไห้ก็ร้องออกมาเถิด...เพราะการที่เราร้องไห้ไม่ได้แปลว่าเราอ่อนแอ
แต่เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจต่างหาก...และต้องหัวเราะให้ได้หลังร้องไห้ทุกครั้ง

มิตรอักษร

๐  ตะวันฉาย ๐

[ดุลย์ ละมุน]

จรดปากกา เขียนกลอน อ้อนอีกหน
ด้วยรักล้น ทรวงใน ให้เหงาหงอย
เขียนกลอนรัก หนักหน่วง ห่วงไม่น้อย
แม้ไม่หวาน หยดย้อย อย่าน้อยใจ

พันทอง

อันหวานใด ไม่เทียบหวาน ตาลเมืองเพชร
หวานสะเด็ด เข็ดลิ้น สิ้นสงสัย
ถึงแม้นตาล หวานหอม กล่อมฤทัย
มิเทียบได้ ใยหวาน ม่านคารม

พี่เป็นชาย พ่ายลิ้น จนสิ้นท่า
หลงวาจา นารี ใจพี่ขม
แม้พันทอง น้องสงสาร คนซานซม
ขอแนบจม ห่มใจ ให้คลายครวญ
 

[panthong.kh]

รสรักหวาน ปานอ้อย ดูด้อยค่า
รักของน้อง ยิ่งกว่า อย่าไห้หวน
ตาลเมืองเพชร เด็ดนัก จักเรรวน
ตาลหญิงป่วน ชวนชื่น ระรื่นจินต์

อ้นรสใด ไม่เปรียบ เทียบรสรัก
หวานกมล ล้นหลัก ปักใจสิ้น
แม้รักน้อง ปองนุช สุดชีวิน
รีบโบยบิน มาหา อย่าช้าพลัน

[ดุลย์ ละมุน]

แต่ก่อนนั้น เคยเตือน ไยเลือนหลง
บอกให้ปลง เสียบ้าง ระวังหมอง
มิเคยเชื่อ คำ"ดิน" จินต์คะนอง
อย่ามาร้อง น้องมิใช่ ศิราณี

"ดิน"

ไม่ปลอบใจ ไยน้อง มาส่องซ้ำ
ให้ระกำ ช่างใจดำ คำอิตถี
เหมือนหนีเสือ ปะตะเข้ เล่ห์โลกี(จระเข้)
โดนย่ำยี ชีช้ำ น้ำตานอง

หวังหนีร้อน พึ่งเย็น เห็นสายฝน
ยิ่งทุกข์ทน ฝนกรด รดไหม้หมอง
นี่นรก ขุมไหน ใคร่ขอจอง
จะไม่ร้อง ก้องหวน ไปกวนเธอ
 

[D]

ไม่ปลอบใจ ใยน้อง มาส่องซ้ำ
ให้ระกำ ช่างใจดำ คำอิตถี
เหมือนหนีเสือ ปะตะเข้ เล่ห์โลกี(จระเข้)
โดนย่ำยี ชีช้ำ น้ำตานอง

หวังหนีร้อน พึ่งเย็น เห็นสายฝน
ยิ่งทุกข์ทน ฝนกรด รดไหม้หมอง
นี่นรก ขุมไหน ใคร่ขอจอง
จะไม่ร้อง ก้องหวน ไปกวนเธอ
 

เวลาทำ ทำเอง มิเกรงขาม
โดนเขาหยาม กลับมา ทำหน้าเหรอ
อ้อนมาหา ให้ช่วย งวยงงเบลอ
สมหน้าเธอ ไปให้พ้น คนละทาง

คราเจ้าชู้ นึกรู้ไหม ทำใครเจ็บ
ดั่งตอกเล็บ เหน็บหนาว จนสาวหมาง
มาบัดนี้ ใยเยื่อ เหลือเบาบาง
ทนอ้างว้าง รู้เสมอ เธอมิจำ

"ดิน"

[ดุลย์ ละมุน]

...อ่านอักษรกลอนโศกโบกโบยจิต
รอยดำมิดปกคลุมพร่างทางความหงา
เหลือเวลาย่ำน้ำตาทาบางเบา
แล้วถูกเผาตายทั้งเป็นเซ่นรักลวง...

๐  ตะวันฉาย ๐

เพราะบุพเพ เล่ห์รัก มักล้อเล่น
ให้ลำเค็ญ เข่นใจ ช้ำใหญ่หลวง
ทิ้งรอยช้ำ น้ำตา ทาอาบทรวง
ใจหล่นร่วง ห้วงเหว ในเปลวเพลิง

หรือดวงใจ ไร้ธรรม นำเหตุผล
จึงทุกข์ทน หม่นไหม้ ให้ยุ่งเหยิง
หลงอัตตา พาใจ ใฝ่ระเริง
เห็นกองเพลิง ว่าเวิ้งน้ำ เฝ้าฉ่ำชม
 

555 ขออภัยครับ ตอบหลายๆบท แล้วเริ่มเป๋ครับ 555

[ดุลย์ ละมุน]

อ้นรสใด ไม่เปรียบ เทียบรสรัก
หวานกมล ล้นหลัก ปักใจสิ้น
แม้รักน้อง ปองนุช สุดชีวิน
รีบโบยบิน มาหา อย่าช้าพลัน

พันทอง

ดวงใจน้อง ดั่งทองตรง หลังองค์พระ
ช่างสวยสะ ระย้าพราว ราวสวรรค์
เพียงได้เคียง เมียงมอง ต้องชีวัน
ให้ไหวหวั่น หวามไหว ใจวนเวียน

ยิ่งคำร้อย ถ้อยพจน์ บดดวงแก้ว
สุดเพริศแพร้ว แวววาว ราวภาพเขียน
น้ำใจล้ำ ดุจคล้ำแสง ได้แรงเทียน
แม้นคืนเปลี่ยน เทียนเล่มนั้น ส่องมั่นคง
 

ขอบคุณในน้ำใจ พันทอง ที่มีให้เสมอมา