ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Music]

บ้านทรุดโทรมโฉมชำรุดพุทธชาดเกาะ
หอมจำเพาะย้อนความหลังความรังสรรค์
ซากบุหงา -ส่าหรี ปีบ อินจันทร์
พญาสัตบรรณแผ่ร่มเงาทาบเทาทึม

ม่านชมพูร้อยลูกปัดถูกมัดรวบ
เด็กแปดขวบคนเก่ากลับเศร้าขรึม
ไม่มีเสียงผู้คนระงมงึม
ความเซื่องซึมก่อนมาเริ่มทารุณ

ภาพรัญจวนชวนจำกลับคร่ำคร่า
เปลี่ยนโฉมหน้าไม่เหลือให้เกื้อหนุน
เสียงของแม่เรื่องราวเจ้าพระคุณ
น้ำอุ่นอุ่นสองปรางเป็นทางยาว

อยากมาเยือนเรือนงามตามอดีต
กำไม้ขีดก้านสุดท้ายไว้คลายหนาว
ต่างจากเคยฝันเฟื่องทุกเรื่องราว
คงถึงคราวลืมเมืองไทยได้กระมัง

........๑๐๙๑๓........

[ไฮยซินธ์]

เริ่มก่อร่างสร้างฐาน...บ้านหลังใหม่

อุ่นด้วย....ไฟ.....ความมุ่งมาดปรารถนา

ปลูกถนอมช่อพบูพู่ผกา

เป็นเคหา....เฉิดฉันก่อน..วันตาย

[ดาวระดา]

ภาพภูมิหลังยังปักเป็นหลักฐาน
ล่วงเลยนานผ่านหน่วยเวลาเนิ่น
หญ้าปกคลุมพุ่มใหญ่ในทางเดิน
ร่องรอยความห่างเหิน......โอ้เนิ่นนัก

ลั่นทมกร่างสร้างกิ่งมาอิงซบ
ใต้คาคบมะม่วงไม่ห่วงหนัก
ผุดภาพเก่าเราเอ๋ยเคยนอนพัก
ใต้ร่มรักบ้านเก่าเคยเนานอน

เผยหน้าผ่านบานประตูอดสูยิ่ง
บ้านถูกทิ้งเลยลุจนผุกร่อน
ภาพข้างฝาพาให้ใจอาวรณ์
สืบสะท้อนภาพหลังเมื่อครั้งเยาว์

มองเก้าอี้สีจางเลือนรางหมด
เหมือนถูกลดหมดค่า..โถน่าเศร้า
ฟังลมพัดหน้าระเบียงเพียงบางเบา
น้ำตาเราก็ไหลไม่รู้ตัว

รากคือรากยากนักจะหักออก
กลิ่นบ้านนอกยังนั่งอยู่ในหัว
แม้เคยผ่านม่านหมอกสีออกมัว
มืดสลัวไปบ้างไม่ร้างลืม....
       ดาวระดา

[เนิน จำราย]

เริ่มก่อร่างสร้างฐาน...บ้านหลังใหม่

อุ่นด้วย....ไฟ.....ความมุ่งมาดปรารถนา

ปลูกถนอมช่อพบูพู่ผกา

เป็นเคหา....เฉิดฉันก่อน..วันตาย






บ้านหลังงามนาม่วา "สายราตรี"

มวลมาลีคลอเคล้าทั้งเช้าสาย

หอมละมุนกรุ่นละไมไปยันบ่าย

ตะวันใกล้ขอบฟ้า...หอมราตรี

              เนิน จำราย

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

[ทอฝัน]

...แต่วันนี้พี่กลับมารับน้อง
โอบประคองเคียงคู่สู่บ้านเก่า
ขี่คอพี่เหมือนเดิมเติมรักเรา
ไหลหลั่งล้วนเรื่องเล่าครั้งเยาว์วัย

เคยดื้อซนโดนตีมีบาดแผล
ถูกรังแกจนงงยังสงสัย
จนวันนี้น้องข้าเข้าคว้าชัย
จึงรู้นัยแห่งบ้านตำนานคำ...

...............//ดรีม

[Music]

<a href="http://www.youtube.com/v/kcvAUMyGAPw&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/kcvAUMyGAPw&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

 Maybe surrounded by
A million people I
Still feel all alone
I just wanna go home
Oh I miss you, you know
อาจจะห้อมล้อม
ด้วยผู้คนนับล้าน
แต่ฉันก็ยัง..รู้สึกเดียวดาย
ฉันอยากกลับบ้านเหลือเกิน
ฉันคิดถึงเธอ..รู้มั๊ย?
And I’ve been keeping all the letters that I wrote to you
Each one a line or two
I’m fine baby, how are you?
Well I would send them but I know that it’s just not enough
My words were cold and flat
And you deserve more than that
และฉันยังคงเก็บจดหมายที่เขียนให้เธอไว้
ฉบับละประโยค สองประโยค
"ฉันสบายดีนะที่รัก...เธอเป็นยังไงบ้าง?"
ฉันน่าจะส่งข่าว แต่รู้ว่ามันยังไม่เพยงพอ
ตัวหนังสือเหล่านั้น มันยากเย็นและราบเรียบ
แล้วเธอสมควรได้รับ..มากกว่านั้น
Another aerorplane
Another sunny place
I’m lucky I know
But I wanna go home
Mmmm, I’ve got to go home
เครื่องบินอีกลำผ่านไป
สถานที่..ที่อบอุ่น
ฉันรู้ตัว..ว่าฉันน่ะโชคดีเพียงใด
แต่ฉันกลับรู้สึก..อยากกลับบ้าน
อยากกลับบ้านเหลือเกิน
Let me go home
I’m just too far from where you are
I wanna come home
ให้ฉันกลับบ้านเถอะ
ฉันห่างไกลจากเธอ
ฉัน..อยาก..กลับ..บ้าน..
And I feel just like I’m living someone else’s life
It’s like I just stepped outside
When everything was going right
And I know just why you could not Come along with me
But this was not your dream
But you always believe in me
ฉันรู้สึกเหมือน..ใช้ชีวิตของคนอื่นอยู่
เหมือนฉันก้าวหนีไป
เมื่อทุกๆอย่าง..มันกำลังไปได้ด้วยดี
และฉันรู้ดีว่า..ทำไมเธอ......
จึงไม่สามารถ..มากับฉันได้
เพราะนี่..มันไม่ใช่ความฝันของเธอเลยยยย
แต่..ฉัน..ยังเชื่อในตัวของฉันเสมอ...
Another winter day has come And gone away
And even Paris and Rome
And I wanna go home
Let me go home
And I’m surrounded by
A million people I
Still feel alone
Oh, let go home
Oh, I miss you, you know
 

[ดาว อาชาไนย]

ภาพภูมิหลังยังปักเป็นหลักฐาน
ล่วงเลยนานผ่านหน่วยเวลาเนิ่น
หญ้าปกคลุมพุ่มใหญ่ในทางเดิน
ร่องรอยความห่างเหิน......โอ้เนิ่นนัก

ลั่นทมกร่างสร้างกิ่งมาอิงซบ
ใต้คาคบมะม่วงไม่ห่วงหนัก
ผุดภาพเก่าเราเอ๋ยเคยนอนพัก
ใต้ร่มรักบ้านเก่าเคยเนานอน

เผยหน้าผ่านบานประตูอดสูยิ่ง
บ้านถูกทิ้งเลยลุจนผุกร่อน
ภาพข้างฝาพาให้ใจอาวรณ์
สืบสะท้อนภาพหลังเมื่อครั้งเยาว์

มองเก้าอี้สีจางเลือนรางหมด
เหมือนถูกลดหมดค่า..โถน่าเศร้า
ฟังลมพัดหน้าระเบียงเพียงบางเบา
น้ำตาเราก็ไหลไม่รู้ตัว

รากคือรากยากนักจะหักออก
กลิ่นบ้านนอกยังนั่งอยู่ในหัว
แม้เคยผ่านม่านหมอกสีออกมัว
มืดสลัวไปบ้างไม่ร้างลืม....
       ดาวระดา

บ้านเก่าและรักเก่าเนาอดีต
แม้จะกรีดใจหมองมองยังปลื้ม
กลับเป็นสิ่งเล่นล้อเพียงขอยืม
ความด่ำดื่มพ่ายแพ้แม้เสียดาย

ขีดไม้ขีดก้านสุดท้ายใจเจียนดับ
เผาบ้านกับความหลังพังสลาย
มองสิ่งเคยสูงค่าน้ำตาพราย
สิ่งสุดท้ายเหลือเถ้าคอยเผาใจ

ดาว อาชาไนย

[/color]

[uddyart]

สายลมเอื่อยพรายพลิ้วปลิวระรอก  น้ำไหลออกจากดวงตาพร่ามัวหมอง
หวนคิดถึงบ้านหลังเก่าเราเคยมอง   เคยนั่งจ้องสวนเก่าๆเราเคยมี
ม้าไม้โยกเอนเอียงเสียงสนั่น      มวลพฤกษานานาพรรณลดหลั่นสี
หมู่แมกไม้ลดเลี้ยวเขียวขจี       เป็นวิถีวันวานบ้านสวนเรา
ในวันนี้มันไม่มีเหมือนวันนั้น           ทุกสิ่งอันเปลี่ยนไปใจแสนเศร้า
ทิ้งที่เดิมมาสานฝันในวันเยาว์    ทิ้งบ้านเก่าเข้าสู่เมืองเรืองวิไล
ไม่มีแม้สายลมพลิ้วปลิวระลอก  เหงื่อไคลออกแสนเหม็นเป็นไหนไหน
มองตึกสูงอยู่ห้องแคบแทบขาดใจ  อยากกลับไปอยู่บ้านเก่า ที่เรามี

[Music]

 


ริมระเบียง.เคียงไพร.ไร้ใครกล่อม
เหงาทุกหย่อม.ความกดอากาศ.เมื่อขาดพี่
รำพึงเพลง."บ้านกลางไพร".ใจไม่ดี
คนกวี.เงียบงัน.เหมือนปันใจ

ไหนว่าเบื่อ.เมืองกรุง.อันยุ่งยาก
หมายว่าอยาก.ฝากผี.แลฝากไข้
ยังมิทัน.สิ้นฝน.หม่นฤทัย
หมอกรำไร.เช้าตรู่.เคยอยู่เคียง

คงมิชอบ.บ้านเก่า.ที่เหลาเหย่
อย่าเตร็ดเตร่.แวะอีก.แบบหลีกเลี่ยง
หลงเผลอใจ.จดจำ.จนลำเอียง
พร้อมสำเนียง.ร้องครวญคราง."บ้านกลางไพร"

<a href="http://www.youtube.com/v/YVKX3Rpze3w&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/YVKX3Rpze3w&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[ไพร พนาวัลย์]

     

เมื่อได้กลับมาบ้านนานนานครั้ง
เพื่อนฝูงนั่งล้อมหน้าเข้ามาใกล้
ทำไมหนอบางนายนั้นหายไป
พอถามไถ่ใจหดหู่ไม่สู้ดี

เพื่อนบอก “กลับบ้านเก่า ของเขาแล้ว”
หัวใจแป้วเยือกเย็นไม่เป็นที่
ไม้ใกล้ฝั่งแล้วหนอรอเดือน,ปี
ละชีวี,สังขาร,กลับบ้านเดิม

อยากกลับมาบ้านเราใจจะขาด
กรรมมันพาดไม่พ้นต้องทนเพิ่ม
แสนสงสารน้องน้อยที่คอยเจิม
หวังแต่งเติมดวงใจในวันเจอ

“ไพร พนาวัลย์”
 

[หนามเตย]

บ้านใครเก่า กลับไป ไหนกันเล่า
อย่าจับเจ่า รำพัน ฝันเสนอ
เอาเมื่อวาน วันหน้า มาละเมอ
วันนี้เจอ สุขขอ ก็พอใจ

ยังดีมี บ้านเก่า ให้หวลกลับ
คอยขยับ เข้ามา ได้อาศัย
ฉันมีแต่ บ้านเช่า ไม่เท่าไร       
คงไม่ไป กับเขา เราไม่มี

อย่าพึ่งอยาก ไปไหน อาไพรขา
จงคิดว่า อยู่ไป ไกลกว่านี้
โลกใบเก่า ยังโก้ ดูโสภี
จะรีบรี่ ท้อทด หดทำไม

อายุเป็น เพียงเด่น เช่นตัวเลข
เรามาเสก ตัวติด จิตผ่องใส
จะได้ไม่ งมงาย ตายเมื่อไร
อย่ามัวไป ท้อจัง สังขารตัว   
 

หนามเตย


 

 

[panthong.kh]

     

เมื่อได้กลับมาบ้านนานนานครั้ง
เพื่อนฝูงนั่งล้อมหน้าเข้ามาใกล้
ทำไมหนอบางนายนั้นหายไป
พอถามไถ่ใจหดหู่ไม่สู้ดี

เพื่อนบอก “กลับบ้านเก่า ของเขาแล้ว”
หัวใจแป้วเยือกเย็นไม่เป็นที่
ไม้ใกล้ฝั่งแล้วหนอรอเดือน,ปี
ละชีวี,สังขาร,กลับบ้านเดิม

อยากกลับมาบ้านเราใจจะขาด
กรรมมันพาดไม่พ้นต้องทนเพิ่ม
แสนสงสารน้องน้อยที่คอยเจิม
หวังแต่งเติมดวงใจในวันเจอ

“ไพร พนาวัลย์”
 

รีบกลับถิ่น ดินแดน ไทยแลนด์เถอะ
หัวใจเหวอะ อยู่ไกล ใจเพ้อเจ้อ
กลับบ้านเรา เถิดหนา ยังอยากเจอ
นอนละเมอ ทุกวัน ไหวหวั่นทรวง

ถึงผองเพื่อน กลับบ้านเก่า เล่าอย่าหมอง
จงประคอง ชีวิต สิทธิ์ห่วงหวง
รักษากาย รักษาจิต อย่าคิดลวง
ด้วยเป็นห่วง หน่วงหนัก จักหมายปอง

อยากกลับบ้าน ก็กลับเลย เสบยมาก
ลูกหลานหลาก มากล้น คงไม่หมอง
อยู่เมืองนอก ผอมเหลือ เมื่อได้มอง
กลับบ้านเรา สุขสมสอง ไม่หมองตรม

[รพีกาญจน์]

กลับบ้านเรา สุขสมสอง ไม่หมองตรอม...

...บ้านเก่า...
ครอบครัวเรา น้อยน้อย คอยถนอม
หลังคาจาก ฟากไผ่ ใกล้พะยอม
ฝาปะซ่อม มีรู อยู่ทั่วไป

เย็นสบาย คลายร้อน ตอนผ่อนพัก
ฝนจั๊กจั๊ก ขดตัว น้ำรั่วไหล
ลมปะทะ สะท้าน ซ่านฤทัย
พออาศัย ผ่านมา สิบห้าปี

สานฝาลัง ขังไก่ กักใต้ถุน
เลี้ยงหมูขุน ขาวงาม ดำสามสี่
หมาหลังอาน ห่านเป็ด เจ็ดพอดี
วัวคู่สี น้ำอ้อย สอยไถนา

ใบตองตึง ผึ่งแห้ง นำแจงจัด
เหน็บไม้กลัด ขัดแน่น ติดแผ่นหนา
พ้นยามร้อน ซ้อนซับ ทับหลังคา
กันแดดจ้า หมอกพรำ น้ำค้างพรม

มิถุนา 2533 น้ำไหลหลาก
ถาโถมจาก ดอยสูง มุ่งถล่ม
คลื่นซัดเหนือ เหลือต้าน กวาดบ้านจม
ซุงทับถม ดันทะลุ โค่นผุพัง

...บ้านเก่า...
ครอบครัวเรา ร่มเย็น เป็นความหลัง
ซื้อตึกผ่อน คอนโด โก้เสียจัง
หลับทุกครั้ง ฝันหวาน บ้านหลังเดิม

รพีกาญจน์ 59

[panthong.kh]

บ้านหลังเก่า ที่เรา เคยเนาแนบ
บ้านหลังแคบ ร่วมกัน มั่นส่งเสริม
หลังคารั่ว แต่ใจ ใฝ่ต่อิติม
จนนอนเคลิ้ม หลับไหล ใกล้ฝนพรำ

อยากได้บ้าน หลังเก่า เล่าคงยาก
เพราะต้นจาก จากจบ พบระส่ำ
ตายหมดเกลี้ยง ไม่มีแล้ว แววระกำ
ตึกโอ่อ่า คราคร่ำ ทำไงดี

บ้านหลังเก่า เก็บงำ จำในจิต
หวนให้คิด ความหลัง ยังสุขี
ถึงซอมซ่อ พอใจ ในสิ่งมี
สุขฤดี จริงแท้ แม้นั่งครวญ

[addy]

บ้านทรุดโทรมโฉมชำรุดพุทธชาดเกาะ
หอมจำเพาะย้อนความหลังความรังสรรค์
ซากบุหงา -ส่าหรี ปีบ อินจันทร์
พญาสัตบรรณแผ่ร่มเงาทาบเทาทึม

ม่านชมพูร้อยลูกปัดถูกมัดรวบ
เด็กแปดขวบคนเก่ากลับเศร้าขรึม
ไม่มีเสียงผู้คนระงมงึม
ความเซื่องซึมก่อนมาเริ่มทารุณ

ภาพรัญจวนชวนจำกลับคร่ำคร่า
เปลี่ยนโฉมหน้าไม่เหลือให้เกื้อหนุน
เสียงของแม่เรื่องราวเจ้าพระคุณ
น้ำอุ่นอุ่นสองปรางเป็นทางยาว

อยากมาเยือนเรือนงามตามอดีต
กำไม้ขีดก้านสุดท้ายไว้คลายหนาว
ต่างจากเคยฝันเฟื่องทุกเรื่องราว
คงถึงคราวลืมเมืองไทยได้กระมัง
........๑๐๙๑๓........

บ้านพี่อยู่"อัมพวา"คนคลาคล่ำ
เที่ยวกันร่ำตลาดน้ำย้ำความหลัง
เงินสะพัดมากมายหลายสตังค์
มีชื่อเสียงโด่งดังไปต่างเมือง

พี่ไม่อยากกลับ"บ้านเก่า"เจ้าคงรู้
ความเจ้าชู้รู้เห็นจนเป็นเรื่อง
ว่าที่แม่ยายหลายหลังยังขุ่นเคือง
หนีมาอยู่ในเมือง..ยังเลื่องลือ

บ้านหลังน้อยริมคลองมองแล้วเศร้า
เคยนั่งคุยดื่มเหล้าจนเรื่องชื่อ
สาวพายเฉียดเกลียดชังดั่งกึ้งกือ
ว่าพี่คือนักกลอน..ปากบอนจัง
........Addy........