บ๊ะจ่าง : ตำนานแห่งกวีโรแมนติก

บ๊ะจ่าง : ตำนานแห่งกวีโรแมนติก

(๑)

ร่วงร่างลิ่วลิ่วสู่ผิวน้ำ
มี่หลัว^[1]โปรดนำทุกช้ำสลาย
เมื่อฉู่^[2]พ่ายฉิน^[3]จินต์ละอาย
ชวีหยวน^[4]ลาตายสิ้นโศกา

(๒)

รองเรืองเรื่องราวโรแมนติก
สายน้ำริกริกเสน่หา
ผู้คนปั้นข้าวโปรยให้ปลา
โปรดอย่ากัดกินกายกวี

จากยุคจ้านกว๋อ^[5]ต่อรู้สึก
ผู้คนรำลึกศักดิ์และศรี
เซ่นไหว้ขุนนางผู้ภักดี
เดือนห้าจึงมีบ๊ะจ่างพราย

(๓)

ข้าพเจ้าแกะมัดทรงสามเหลี่ยม
ลิ้มรสอันเปี่ยมด้วยความหมาย
ตั้งแต่โบราณกาลมิกลาย
โรแมนติก-ความตาย ช่างคล้ายกัน ฯ

กามนิต, ๒๕ มิ.ย.๕๕

เชิงอรรถ
^[1] แม่น้ำมี่หลัว
^[2] รัฐฉู่ จีนโบราณยุคจ้านกว๋อ
^[3] รัฐฉิน จีนโบราณยุคจ้านกว๋อ
^[4] ชวีหยวน ขุนนางผู้ซื่อสัตย์แห่งรัฐฉู่ ผู้เด่นด้วยบทกวีแนวโรแมนติก กระโดดลงแม่น้ำมีหลัวเพื่อยุติความโศกศัลย์ทั้งปวง ภายหลังรัฐฉู่พ่ายรัฐ ฉินและเขาถูกเนรเทศ ระหว่างค้นหาศพ ชาวบ้านโยนข้าวปั้นให้ปลากิน เพื่อไม่ให้ร่างกวีถูกกัดแทะ ภายหลังกลายเป็นเทศกาลบบ๊ะจ่าง เพื่อรำลึกถึงขุนนางผู้รักชาติ
^[5]จีนโบราณ ก่อน ค.ศ. 300 ปี

	ผู้เขียน	หัวข้อ: บ๊ะจ่าง : ตำนานแห่งกวีโรแมนติก (อ่าน 2960 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้