ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ลมหนาว]

ตะวันลอยคล้อยเคลื่อนจะเลือนลับ 
ทอแสงจับพฤกษ์พงเเดนดงป่า                 
 ยามเย็นย่ำค่ำหม่นสนธยา
 สกุณากู่ร้องแซ่ซ้องไพร

หวีดหวิวแผ่วแว่วเสียงสำเนียงร้อง
ท่วงทำนองไพเราะเสนาะใส
กางเขนดงคงขับขานจับใจ
หริ่งเรไรประชันร่วมบรรเลง

โพระดกนกน้อยคอยประสาน
ประหนึ่งปานระฆังดังหง่างเหง่ง
ยูงทองร้องกระโต้งโห่งครื้นเครง
เสียงอีเก้งโขกเอี๊บเอิ๊บก้องดัง

ไก่ป่าขันบรรเลงวังเวงแว่ว
เสียงเจื้อยแจ้วยินยลมีมนต์ขลัง
ชะนีค่างครางครวญโหยหวนฟัง
ฝูงลิงกังร้องเจี๊ยกเรียกหากัน

พระพายพลิ้วปลิวพัดสะบัดโบก   
ไผ่ไหวโยกเสียดสีอี๋อ๋อนั่น         
กลางไพรพงดงป่าพฤกษาพรรณ 
ดุจสวรรค์แดนดินถิ่นวิมาน
     
แว่วสำเนียงเสียงไพรตอนใกล้ค่ำ
ยามเย็นย่ำสดับฟังขับขาน
ดุจเพลงมนต์ดนตรีคีตกานต์
จรรโลงใจชื่นบานสำราญจริง

[panthong.kh]

ตะวันคล้อย ลอยเลื่อน เคลื่อนลับฟ้า
หมู่นกกา ลาจร ย้อนคืนถิ่น
เสียงไก่ป่า ร้องดัง ฝังในจินต์
ให้ถวิล ครวญคร่ำร่ำพิไร

จั๊กจั่น เซ็งแซ่ กระแตเต้น
กลางดงเด่น ใกล้ค่ำ ย้ำไฉน
มองชะนี ห้อยโหน กระโจนไป
ร้องเรียกผัว ตามไต่ ในเถาวัลย์

ความมีดมน หม่นหมอง ต้องผวา
ลมโชยมา เย็นกาย มิวายหวั่น
คิดถึงคน จากไกล ใจผูกพันธ์
คะนึงนิจ คิดทุกวัน ใจสั่นคลอน
พันทอง

[ลมหนาว]

ตะวันคล้อย ลอยเลื่อน เคลื่อนลับฟ้า
หมู่นกกา ลาจร ย้อนคืนถิ่น
เสียงไก่ป่า ร้องดัง ฝังในจินต์
ให้ถวิล ครวญคร่ำร่ำพิไร

จั๊กจั่น เซ็งแซ่ กระแตเต้น
กลางดงเด่น ใกล้ค่ำ ย้ำไฉน
มองชะนี ห้อยโหน กระโจนไป
ร้องเรียกผัว ตามไต่ ในเถาวัลย์

ความมีดมน หม่นหมอง ต้องผวา
ลมโชยมา เย็นกาย มิวายหวั่น
คิดถึงคน จากไกล ใจผูกพัน
คะนึงนิจ คิดทุกวัน ใจสั่นคลอน
พันทอง

ตะวันลอยคล้อยเคลื่อนเยือนขอบฟ้า
ยามเย็นย่ำพนาป่าสิงขร
แว่วสำเนียงเสียงไพรในดงดอน
รู้สึกผ่อนคลายดีดนตรีไพร

เป็นบทเพลงเปล่งเสียงเคียงประสาน
ธรรมชาติบันดาลขับขานไข
บริสุทธิ์ผุดผ่องละอองไอ
ท่ามแมกไม้ขุนเขาลำเนาแดน

นั้นนกเขาขันคูเห็นคู่หนึ่ง
เคล้าคลอคลึงเคียงข้างช่างสุขแสน
แต่ตัวเราเปล่าเปลี่ยวเหลียวไร้แฟน
เดินอกแอ่นอ้างว้างกลางพนา

[D]

ใต้ร่มไทร ใบเรียว สีเขียวอ่อน
เรียมเคยอ้อน กับขวัญ สุขหรรษา
พอ"ลมเพ ลมพัด" ปัดไกวมา
ขลุ่ยขวัญหนา พลิ้วคลอ พ้อรำพัน

เรียมนอนหลับ เคียงกาย ใต้ไทรน้อย
น้ำลายย้อย หยาดเยิ้ม เพราะเริ่มฝัน
หากมันหยด เช็ดนะ อย่าว่ากัน
สดุ้งพลัน พี่มิปัด มดกัดตา

ในป่าหมดแล้วอ่ะ

"ดิน"

[ลมหนาว]

ใต้ร่มไทร ใบเรียว สีเขียวอ่อน
เรียมเคยอ้อน กับขวัญ สุขหรรษา
พอ"ลมเพ ลมพัด" ปัดไกวมา
ขลุ่ยขวัญหนา พลิ้วคลอ พ้อรำพัน

เรียมนอนหลับ เคียงกาย ใต้ไทรน้อย
น้ำลายย้อย หยาดเยิ้ม เพราะเริ่มฝัน
หากมันหยด เช็ดนะ อย่าว่ากัน
สดุ้งพลัน พี่มิปัด มดกัดตา

ในป่าหมดแล้วอ่ะ

"ดิน"

เรียมเคยเรียงเคียงขวัญเมื่อวันก่อน
หนุนตักนอนทันใดร้องไอหยา
ถูกมดแดงแมลงหวี่กัดที่ตา
เอายาทาให้เรียมเธอเหนียมอาย

ใต้ร่มไทรใช่ขวัญนั้นมิเขิน
เบือนหน้าเมินมือคลำย้ำเป้าหมาย
มือไม้สั่นนั้นหนายากระจาย
เรียมร้องว้ายมือพี่จิ้มที่ตา

[panthong.kh]

ตะวันลอยคล้อยเคลื่อนเยือนขอบฟ้า
ยามเย็นย่ำพนาป่าสิงขร
แว่วสำเนียงเสียงไพรในดงดอน
รู้สึกผ่อนคลายดีดนตรีไพร

เป็นบทเพลงเปล่งเสียงเคียงประสาน
ธรรมชาติบันดาลขับขานไข
บริสุทธิ์ผุดผ่องละอองไอ
ท่ามแมกไม้ขุนเขาลำเนาแดน

นั้นนกเขาขันคูเห็นคู่หนึ่ง
เคล้าคลอคลึงเคียงข้างช่างสุขแสน
แต่ตัวเราเปล่าเปลี่ยวเหลียวไร้แฟน
เดินอกแอ่นอ้างว้างกลางพนา

[/quote]

ตะวันลับ ยอดไม้ ไปนานแล้ว
ยินเสียงแว่ว หวีดหวิว ในทิวป่า
เก้งกวางช้าง รายเรียง เดินเคียงมา
เห็นแล้วพา หวั่นหวาด อนาถใจ

มองกระทิง ลิงลม แลสมเสร็จ
โอ้นั่นเป็ด แมนดาริน บินมาใกล้
นกเขาขัน ดังลั่น สนั่นไพร
งูตัวใหญ่ เลื้อยฉก นกไปกิน

เป็นวิถี ชีวิต คิดยิ่งเศร้า
กระแตไต่ เต้นเร่า เข้าโพรงสิ้น
นกเค้าแมว เห็นหนู อดสูจินต์
หนูมุดดิน ลงรู รู้เท่าทัน

[D]

เรียมเคยเรียงเคียงขวัญเมื่อวันก่อน
หนุนตักนอนทันใดร้องไอหยา
ถูกมดแดงแมลงหวี่กัดที่ตา
เอายาทาให้เรียมเธอเหนียมอาย

ใต้ร่มไทรใช่ขวัญนั้นมิเขิน
เบือนหน้าเมินมือคลำย้ำเป้าหมาย
มือไม้สั่นนั้นหนายากระจาย
เรียมร้องว้ายมือพี่จิ้มที่ตา

มิใช่อาย แต่แสบ ทำแบบนี้
ที่ไหนมี กัดที่ตา ทายาหนา
จะบ้าเหรอ พี่ขวัญ ฉันระอา
นี่ทายา ก็มั่ว กลัวอะไร

ไยถึงทำ เยี่ยงนี้ ฤาพี่ขวัญ
รังเกียจกัน เสแสร้ง แกล้งใช่ไหม
จำไว้เลย นะพี่ ต่อนี้ไป
เรียมจะให้ พี่เจิดรับ กลับอยู่กรุง

"ดิน"

พี่ขวัญเปลี่ยนหัวข้อแล้วอ่ะ

[ดุลย์ ละมุน]

โอ้เรียมจาก พรากใจ ให้เหน็บหนาว
ลืมเรื่องราว ข้าวปลา เคยหาหุง
คงลืมคราบ สาปควาย หมายน้ำปรุง
ร้างลาทุ่ง มุ่งไล้ ใฝ่เมืองแมน

อกไอ้ขวัญ สั่นไหว ใจจะขาด
อีเรียมฆาต บาดทรวง จนหน่วงแสน
คำสาบาน ฝ่านขม จมสิ้นแดน
ช้ำทาบแทน แขนแนบกอด เคยพรอดยล

นี่แหละหนา เขาว่า มารยาหญิง
ช่างร้ายจริง กลิ้งกลอก หลอกฉงน
แม้นน้ำหลาก กรากเชี่ยว ที่เลี้ยววน
มิเทียบกล กมลหญิง ที่กลิ้งลวง
 

[D]

โอ้เรียมจาก พรากใจ ให้เหน็บหนาว
ลืมเรื่องราว ข้าวปลา เคยหาหุง
คงลืมคราบ สาปควาย หมายน้ำปรุง
ร้างลาทุ่ง มุ่งไล้ ใฝ่เมืองแมน

อกไอ้ขวัญ สั่นไหว ใจจะขาด
อีเรียมฆาต บาดทรวง จนหน่วงแสน
คำสาบาน ฝ่านขม จมสิ้นแดน
ช้ำทาบแทน แขนแนบกอด เคยพรอดยล

นี่แหละหนา เขาว่า มารยาหญิง
ช่างร้ายจริง กลิ้งกลอก หลอกฉงน
แม้นน้ำหลาก กรากเชี่ยว ที่เลี้ยววน
มิเทียบกล กมลหญิง ที่กลิ้งลวง
 

เมื่อเรียมจาก พรากไกล ให้คิดถึง
รักสุดซึ้ง คำนึงหา น้ำตาร่วง
นิจจาเอ๋ย มิน่าเลย คนเคยควง
เรื่องทั้งปวง เพียงแค่มด ฉี่รดตา

อภัยเรียม ได้ไหม ใจพี่ขวัญ
ด้วยน้องนั้น อ่อนวัย ไร้เดียงสา
มารับเรียม หน่อยนะ กลับบ้านนา
แล้วเราพา กันเผ่น เล่นน้ำคลอง

มิเคยปัน แปรใจ ให้ชายอื่น
โถ! อย่าคืน รักง่าย ไม่เป็นสอง
เรียมยังมี แต่พี่ขวัญ ที่มั่นปอง
แหม! แค่ลอง ใจหน่อย หนอยด่ายับ 

"ดิน"

[ลมหนาว]

เรียมเคยเรียงเคียงขวัญเมื่อวันก่อน
หนุนตักนอนทันใดร้องไอหยา
ถูกมดแดงแมลงหวี่กัดที่ตา
เอายาทาให้เรียมเธอเหนียมอาย

ใต้ร่มไทรใช่ขวัญนั้นมิเขิน
เบือนหน้าเมินมือคลำย้ำเป้าหมาย
มือไม้สั่นนั้นหนายากระจาย
เรียมร้องว้ายมือพี่จิ้มที่ตา

มิใช่อาย แต่แสบ ทำแบบนี้
ที่ไหนมี กัดที่ตา ทายาหนา
จะบ้าเหรอ พี่ขวัญ ฉันระอา
นี่ทายา ก็มั่ว กลัวอะไร

ไยถึงทำ เยี่ยงนี้ ฤาพี่ขวัญ
รังเกียจกัน เสแสร้ง แกล้งใช่ไหม
จำไว้เลย นะพี่ ต่อนี้ไป
เรียมจะให้ พี่เจิดรับ กลับอยู่กรุง

"ดิน"

พี่ขวัญเปลี่ยนหัวข้อแล้วอ่ะ

แหมขวัญเขินเกินไปมือไม้สั่น
นั่งใกล้กันกระหนิงอิงกระหนุง
มันไม่เคยเลยสั่นคันถึงพุง
กางเกงตุงเหน็บกินอินเกินไป

มิเสแสร้งแกล้งเรียมให้เรียมเจ็บ
อย่าเพิ่งเก็บผ้าหนีพี่ไปไหน
คืนนี้หนอขอกลับปรับเข้าใจ
ใต้ต้นไทรที่เก่าเราเคลียร์กัน

[ดาวระดา]

ตะวันตัดอัสดงลับลงขอบ
ก่อนส่งมอบหน้าที่ราตรีต่อ
เสียงหรีดหริ่งเรไรระเริงรอ
ไม่ระย่อขยาดหวาดกลัวไพร

เมฆฝนปกรกรุมตั้งกลุ่มเค้า
สายลมเร่าระรัวรัดสะบัดไหว
เสียงเสียดสีขยี้ขยับทับฤทัย
ยิ่งฟังไปใจหนอ...โอ้ทรมาน

แสงสุดท้ายหายลับไปกับฝน
ทิ้งสีหม่นหมอกมัวสลัวผ่าน
เริ่มต้นเวียนเปลี่ยนผลัดรัตติกาล
จวบอรุณฟ้าฉานอีกด้านนั้น........

          ดาวระดา 

[ลมหนาว]

แสงสุดท้ายหายลับกับขอบฟ้า     
ผืนพนามืดมัวทั่วเขตขัณฑ์         
ฟ้าเบื้องบนหม่นเทาไร้เงาจันทร์     
เพียงดวงดาวร้อยพันพรรณราย 
   
เสียงหรีดหริ่งเรไรก้องไพรสณฑ์
คืนมืดมนขับเพลงบรรเลงหมาย
กล่อมพนาป่าเขาให้เหงาคลาย
จวบสุดท้ายราตรีที่ยาวนาน

เมฆสลัวมัวหม่นฝนตั้งเค้า
ลมบางเบาโชยพลิ้วละลิ่วผ่าน
จนอุษาฟ้าสางกระจ่างลาน
แสงสุริยการฉายฉานมา

[ทอฝัน]

...ระทึกแท้โอ้ใจยามไหวหวั่น
เสียงหรีดหริ่งรำพันยิ่งผวา
สะท้านสะทกอกร้าวหนาวอุรา
เมื่อผืนฟ้าคลุมคลี่ด้วยสีดำ

ฝูงนกไพรบินถลาสู่คาคบ
ซ่อนตัวหลบบังใบยามใกล้ค่ำ
คนเปล่าเปลี่ยวแปลบปร่าน้ำตาพรำ
อยู่ตรงนี้ประจำจนแจ้งใจ...

................//dream

[ลมหนาว]

ตะวันลอยคล้อยเคลื่อนเยือนขอบฟ้า
ยามเย็นย่ำพนาป่าสิงขร
แว่วสำเนียงเสียงไพรในดงดอน
รู้สึกผ่อนคลายดีดนตรีไพร

เป็นบทเพลงเปล่งเสียงเคียงประสาน
ธรรมชาติบันดาลขับขานไข
บริสุทธิ์ผุดผ่องละอองไอ
ท่ามแมกไม้ขุนเขาลำเนาแดน

นั้นนกเขาขันคูเห็นคู่หนึ่ง
เคล้าคลอคลึงเคียงข้างช่างสุขแสน
แต่ตัวเราเปล่าเปลี่ยวเหลียวไร้แฟน
เดินอกแอ่นอ้างว้างกลางพนา

ตะวันลับ ยอดไม้ ไปนานแล้ว
ยินเสียงแว่ว หวีดหวิว ในทิวป่า
เก้งกวางช้าง รายเรียง เดินเคียงมา
เห็นแล้วพา หวั่นหวาด อนาถใจ

มองกระทิง ลิงลม แลสมเสร็จ
โอ้นั่นเป็ด แมนดาริน บินมาใกล้
นกเขาขัน ดังลั่น สนั่นไพร
งูตัวใหญ่ เลื้อยฉก นกไปกิน

เป็นวิถี ชีวิต คิดยิ่งเศร้า
กระแตไต่ เต้นเร่า เข้าโพรงสิ้น
นกเค้าแมว เห็นหนู อดสูจินต์
หนูมุดดิน ลงรู รู้เท่าทัน

[/quote]

     
     
       

ตะวันลับดับลงตรงขอบฟ้า
ฝูงไก่ป่าเคล้าคลอโก่งคอขัน
นกเขาเขียวเหลียวดูหาคู่มัน
ต่างพากันบินจรย้อนคืนรัง

ชะมดออกหากินเมื่อสิ้นแสง
ลูกไทรสุกสีแดงแห่งความหวัง
บ่างกระโดดโลดโผนกระโจนยัง
ลงมานั่งกิ่งไทรมองไปมา

 ฝูงค้างคาวกราวเกรียวบินเคี้ยวคด
 อยากชิมรสผลไทรต้นไม้ป่า
 เจ้ากระต่ายหมายมั่นมองจันทรา
นกตบยุงเริงร่าถลาบิน

[เนิน จำราย]

ราตรีนี้มิเหงาเปล่าเปลี่ยวจิต
มีมิ่งมิตรหลายหมู่มาสู่หา
ลมเพลมพัด,ทอฝัน,ดาวระดาฯลฯ
ศิษย์ผู้พี่เรียงหน้าว่าสุนทร
ช่วยกันครับเรียงรับคนละบท
งามย้อยหยดดอกกานท์บานสลอน
ได้คึกคักเริงสนานในบ้านกลอน
ไม่แรมรอนร้างราน่าชื่นใจ
มาแล้วอยู่ร้องรับขับลำนำ
คอยลงคำอย่าร้างไปข้างไหน
สิ่งสำคัญนั้นคือกำลังใจ
เหล่าน้องใหม่ต้องการท่านทุกคน

          เนิน จำราย

[panthong.kh]

  

ตะวันลับดับลงตรงขอบฟ้า
ฝูงไก่ป่าเคล้าคลอโก่งคอขัน
นกเขาเขียวเหลียวดูหาคู่มัน
ต่างพากันบินจรย้อนคืนรัง

ชะมดออกหากินเมื่อสิ้นแสง
ลูกไทรสุกสีแดงแห่งความหวัง
บ่างกระโดดโลดโผนกระโจนยัง
ลงมานั่งกิ่งไทรมองไปมา

 ฝูงค้างคาวกราวเกรียวบินเคี้ยวคด
 อยากชิมรสผลไทรต้นไม้ป่า
 เจ้ากระต่ายหมายมั่นมองจันทรา
นกตบยุงเริงร่าถลาบิน
[/color][/size][/font]

อุษาสาง สว่างมา ฟ้าเปลี่ยนสี
เขียวขจี พืชไม้ ใคร่ถวิล
ฝูงนกกา เริงร่า ถลาบิน
ออกหากิน ตามประสา กลางป่าไพร

แมลงปอ ล้อคลื่น ตื่นแต่เช้า
เสียงนกเขา ขันกรู อยู่ที่ไหน
ดังกังวาล แว่วว่า มาแต่ไกล
ประชันกับ เสียงไก่ ไพเราะดี

ฝูงชนชั้น พากัน เดินขวักไขว่
รีบเร่งไป ทำกิน ทุกถิ่นที่
เหลียวมองดู สับสน วกวนมี
เป็นวิถี ชีวิต ลิขิตไว้

[ลมหนาว]

แสงสุรีย์สีทองส่องฟากฟ้า
อรุณรุ่งอีกคราฟ้าสดใส
วิหคร้องก้องดงพฤกษ์พงไพร
ร่าเริงใจผกผินบินออกรัง

หมู่ภมรร่อนลมชมโกสุม
มาชุมนุมหลากสีมีมนต์ขลัง
ดอกไม้บานลานดงพงสะพรั่ง
เมฆฝนตั้งเค้ามาพนาลี

ช่วยปลอบปลุกทุกชีวีสดชื่น
ให้หยัดยืนดำรงคงวิถี
จะเมืองไหนใต้ฟ้าป่าพงพี
ทุกชีวีละม้ายคลับคล้ายกัน

[ลมหนาว]

...ระทึกแท้โอ้ใจยามไหวหวั่น
เสียงหรีดหริ่งรำพันยิ่งผวา
สะท้านสะทกอกร้าวหนาวอุรา
เมื่อผืนฟ้าคลุมคลี่ด้วยสีดำ

ฝูงนกไพรบินถลาสู่คาคบ
ซ่อนตัวหลบบังใบยามใกล้ค่ำ
คนเปล่าเปลี่ยวแปลบปร่าน้ำตาพรำ
อยู่ตรงนี้ประจำจนแจ้งใจ...

................//dream

หมู่วิหคผกผินบินเป็นคู่
ร้องจุ๊กกรูเลี้ยวเลาะเกาะกิ่งไผ่
เคล้าคลอเรียงเคียงข้างมิห่างไกล
หลบบังใบพฤกษาแสนร่าเริง

ตะวันลอยคล้อยเคลื่อนจะเลือนลับ
นกบินกลับรวงรังเรานั่งเบิ่ง
คนเปล่าเปลี่ยวเหลียวมองจ้องอีเกิ้ง
แสนว้างเวิ้งค่ำคืนสะอื้นครวญ

[panthong.kh]

แสงสุรีย์สีทองส่องฟากฟ้า
อรุณรุ่งอีกคราฟ้าสดใส
วิหคร้องก้องดงพฤกษ์พงไพร
ร่าเริงใจผกผินบินออกรัง

หมู่ภมรร่อนลมชมโกสุม
มาชุมนุมหลากสีมีมนต์ขลัง
ดอกไม้บานลานดงพงสะพรั่ง
เมฆฝนตั้งเค้ามาพนาลี

ช่วยปลอบปลุกทุกชีวีสดชื่น
ให้หยัดยืนดำรงคงวิถี
จะเมืองไหนใต้ฟ้าป่าพงพี
ทุกชีวีละม้ายคลับคล้ายกัน

สุริยัน สาดแสง แรงเจิดจ้า
เดินกลางดง พงพนา พาหวาดหวั่น
เสียงชะนี โหยหวน ชวนรำพัน
จำด้นดั้น ผันผาย เยื้องกรายไป

เห็นเถาวัลย์ พันเกี่ยว ใจเปลี่ยวนัก
ฤทัยหัก รักร้าว คราวหม่นไหม้
นกกระบูด ร้องดัง วังเวงใจ
เสียงกอไผ่ หวิวหวีด กรีดในทรวง

กลิ่นคัตเค้า เย้ายวน กวนนาสา
พะยอมงาม จับตา คราใบร่วง
ลำดวนดง หอมเย็น เด่นดอกดวง
ช่อมะม่วง พวงแกม แต้มแต่งไพร

มองท้องฟ้า อีกหน บนสุขสันต์
ดวงตะวัน คล้อยเคลื่อน เลื่อนลับไหว
ต้องเร่งรุด ออกจากป่า มาทันใด
กลัวมืดค่ำ ร่ำไห้ ในพงพี

[uddyart]

          ใกล้เอ๋ยใกล้ค่ำ               ยามเย็นย่ำ ลมปลิว ระริ่วผ่าน
ระฆังกลอง หง่องเหง่ง เป็นกังวาน     ขับคำขาน เสียงสวดแว่ว แผ่วไกลไกล
กลางทุ่งหญ้า ดอกไม้ปลิว ระริ่วล่อง   กลางบึงหนอง มาลีโบก โยกไสว
กลางทุ่งนา ยอดข้าว ก็เกว่งไกว        กลางพงไพร พระพายผ่าน ซ่านอนู
สุริยนต์ลาร่ำก็ค่ำแล้ว                   ยินเสียงแว่ว หรีดหริ่ง ยิ่งเพลินหู
หิ่งห้อยน้อย ระยิบยับ จับลำพู          วิหคคู่ บินลับ กลับรังนอน
ดาวดวงน้อย ท้าแรง แสงจันทร์ผ่อง    เมื่อพี่มอง ดั่งต้องมนต์ ภาพหนก่อน
เหมันต์กลาย พี่มีเจ้า เฝ้าเว้าวอน       ยากจะถอน ให้ดวงจิต คิดลืมเอย…..  


                                                             แม่กลอง....