ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

   

                  คนเกิดจาก  พันธุกรรม  อำมหิต
               มักอ้างสิทธิ์  ชอบธรรม  เหนือส่ำสัตว์
               ใช้อำนาจ  ศาสตรา  สารพัด
               เพื่อกำจัด  สัตว์อื่น  แล้วกลืนกิน
                  
                   เล็งประโยชน์  แห่งตน  เป็นผลเลิศ
               แสนทูนเทิด  นั้นหรือ  คือทรัพย์สิน
               ขยายความ  ทุกข์ร้อน  รอนชีวิน
               ทั่วทุกถิ่น  ดินฟ้า  ต้องอาดูร

                  ธรรมชาติ  ถูกพร่า  ไปกว่าค่อน
               ทรัพยากร  วอดวาย  มลายสูญ
               มลพิษ  ขยะ  ปฏิกูล
     ทวีคูณ  ผุดโผล่  ท่วมโลกา

                  ยังยกตน  อารยะ  ประเสริฐยิ่ง
               ทั้งที่จริง  เลือดเย็น  เป็นหนักหนา
               เห็นเปลือกนอก  วิเศษ  เหมือนเมตตา
               แท้เพียงมา-ยาจริต  ที่ปิดบัง

                  เป็นเศษเสี้ยว  ธาตุแท้  แค่ส่วนหนึ่ง
               อันติดตรึง  มนุษย์  ดุจเนื้อหนัง
               ผู้ล่อหลอก  กลอกกลิ้ง  น่าชิงชัง
               กลับโอหัง  อวดดี  นี่แหละคน
   
     

               สุนทรวิทย์            

[--ณัชชา--]

ก็ให้งงสงสัยด่าใครแน่
หรือพี่แกเริ่มคลั่งจึงนั่งบ่น
เข้าวัยทองแล้วป๋าด่าวกวน
หรือเหตุผลกลใดใครบอกที

ธาตุปรวนแปรแน่นอนสุนทรวิทย์
ด่าชนิดไฟแลบแซ่บอีหลี
เริ่มรู้สึกร้อนใจเอาไงดี
ปิดบัญชีแล้วเผ่น เลิกเป็นคน

--ณัชชา--

 

[ดอกกระเจียว]

มนุษย์เรานั้นหรือก็คือสัตว์
เกิดเมากัดเกาะกินทุกแห่งหน
กว่ารู้พ่อ-รู้แม่ รู้ตัวตน
อารธรรมนั้นผ่านพ้นนานเพียงใด

ยุคต่อมาจึงมีศาสนา
โดยไม่ต้องค้นหาไม่คว้าไขว่
มนุษย์จึงผุดผ่องมียองใย
เพราะศีลธรรมในใจจึงสมคน

ยุคเดี๋ยวนี้มีทุกอย่างการศึกษา
มนุษย์เรายังบ้าและสับสน
สันดานหยาบบาปหนาสัปดน
ย้อนกลับไปเป็นคนยุคแรกเอย


 

[sunthornvit]

(มัวย่องแย่งเลยช้าไปหน่อย  ตอบณัชชาครับ)

มลพิษ  คุกคาม  ลุกลามทั่ว
คนลืมตัว  ลิงโลด  ชิงโภชย์ผล
หิวประโยชน์  เซ็งแซ่  เห็นแก่ตน
ย่ำยีจน  ธรรมชาติ  พินาศลง

เกิดโรคภัย  นานา  คร่าชีวิต
ยังมิคิด  สกัด  ตัดลุ่มหลง
จำกล่าวเตือน  ให้คลาย  หายงวยงง
ชี้พิษสง  หลายหลาก  จากมือคน

 

สุนทรวิทย์

[sunthornvit]

มนุษย์เรานั้นหรือก็คือสัตว์
เกิดเมากัดเกาะกินทุกแห่งหน
กว่ารู้พ่อ-รู้แม่ รู้ตัวตน
อารธรรมนั้นผ่านพ้นนานเพียงใด

ยุคต่อมาจึงมีศาสนา
โดยไม่ต้องค้นหาไม่คว้าไขว่
มนุษย์จึงผุดผ่องมียองใย
เพราะศีลธรรมในใจจึงสมคน

ยุคเดี๋ยวนี้มีทุกอย่างการศึกษา
มนุษย์เรายังบ้าและสับสน
สันดานหยาบบาปหนาสัปดน
ย้อนกลับไปเป็นคนยุคแรกเอย


 

การศึกษา  มิอาจห้าม-ปรามคนโลภ
เขาละโมบ  โฉบคว้า  กันผ่าเผย
ถึงตักเตือน  กี่ครัง  ยังเฉยเมย
ไม่เห็นเคย  ยี่หระ  การกระทำ

ให้มั่งคั่ง  สฤงคาร  โอฬารล้น
คงทุรน  มักได้  ไม่รู้หนำ
ไม่รู้อิ่ม  ไม่รู้พอ  มุ่งก่อกรรม
เป็นประจำ  เห็นอยู่  ต่างรู้ดี

 

สุนทรวิทย์

[panthong.kh]

   

                  คนเกิดจาก  พันธุกรรม  อำมหิต
               มักอ้างสิทธิ์  ชอบธรรม  เหนือส่ำสัตว์
               ใช้อำนาจ  ศาสตรา  สารพัด
               เพื่อกำจัด  สัตว์อื่น  แล้วกลืนกิน
                  
                   เล็งประโยชน์  แห่งตน  เป็นผลเลิศ
               แสนทูนเทิด  นั้นหรือ  คือทรัพย์สิน
               ขยายความ  ทุกข์ร้อน  รอนชีวิน
               ทั่วทุกถิ่น  ดินฟ้า  ต้องอาดูร

                  ธรรมชาติ  ถูกพร่า  ไปกว่าค่อน
               ทรัพยากร  วอดวาย  มลายสูญ
               มลพิษ  ขยะ  ปฏิกูล
     ทวีคูณ  ผุดโผล่  ท่วมโลกา

                  ยังยกตน  อารยะ  ประเสริฐยิ่ง
               ทั้งที่จริง  เลือดเย็น  เป็นหนักหนา
               เห็นเปลือกนอก  วิเศษ  เหมือนเมตตา
               แท้เพียงมา-ยาจริต  ที่ปิดบัง

                  เป็นเศษเสี้ยว  ธาตุแท้  แค่ส่วนหนึ่ง
               อันติดตรึง  มนุษย์  ดุจเนื้อหนัง
               ผู้ล่อหลอก  กลอกกลิ้ง  น่าชิงชัง
               กลับโอหัง  อวดดี  นี่แหละคน
        

               สุนทรวิทย์            

สงกะสัย วันนี้ กินยาผิด
จึงหงุดหงิด งุ่นง่าน พานสับสน
แค่ไม่กลับ บ้านเอง ละเลงวน
เริ่มขี้บ่น จนใจ ไม่อยากฟัง

อายุมาก แล้วหนา ยอดยาจิต
ตะบี้ตะบิด ทำไม ใจแทบคลั่ง
ปล่อยวางเถิด คุณป๋า ด่าเสียจัง
ยากินตาม หมอสั่ง บ้างไหมเออ

รออีกสอง สามวัน ฉันจะกลับ
อย่าบังคับ ขู่เข็ญ เย็นไว้เอ่อ
เอาธรรมมะ ข่มฤทัย ไหวไหมเธอ
อย่าพึ่งเพ้อ พร่ำบ่น จงทนรอ

[sunthornvit]

เป็นเพราะพัน ทิ้งพี่ ให้ชีช้ำ
ลืมน้ำคำ กำแหง อวดแข็งข้อ
ตัดสัมพันธ์ เยื่อใย ได้ลงคอ
ทิ้งห้องหอ ออกเที่ยว เลิกเหลียวแล

พี่จึงเกิด คลุ้มคลั่ง ดังที่เห็น
ทุกข์ลำเค็ญ เต็มประดา จนหน้าแก่
ตอนนี้จิต ปั่นป่วน ใกล้ปรวนแปร
อยากกินแจ เลิกแตะ แทะของคาว

 

สุนทรวิทย์

[ไร้นวล^^]

มนุษย์น่ะช้อบชอบเข้า      ใจผิด
ช้อบชอบคิดว่าฤทธิ์         เริดฟ้า
ช้อบชอบฉีกชีวิต        ผองสัตว์
ช้อบชอบฉวยควักคว้า    ข่วนคว้านพนาศรี

พอมีน้ำท่วมหน้า      ธราไหว
แถมซึนามิมาไว      หว่านห้าง
ทุรนทุรายใจ        โทษแพะ ผิดนอ
โน่นนี่นั่นแหละล้าง  โลกให้เป็นผง

หลงลืมเหรอมนุษย์โน้ม     นำเหตุ
มลพิษทั่วทุกเขต    ช่วยสร้าง
หาใช่เหตุอาเพศ     ศิวะ  ล้างเนอ
ปีศาจร้ายกระด้าง    ลวกด้าวคือคน นี้นอ

(ด้าว=ธรา=โลก)

 

[sunthornvit]

คนดีมีไม่น้อย              เคยสบ
เพียงแต่ยากครันครบ     ถี่ถ้วน
สำรวจทั่วพิภพ            เกิดแต่  ปางบรรพ์
ดีแน่ประเสริฐล้วน         ถ่องแท้  ยากเย็น

เขียนโคลงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีครับ
ผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วย เคยหัดเขียนสมัย
ก่อนแต่เขียนไม่ได้ดี เลยยอมแพ้ครับ ติแนะได้ทุกท่านครับ

 

สุนทรวิทย์