ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

ยายเล่าว่า  สมัย  ยายวัยเด็ก
กรุงดูเล็ก  ทว่า  แสนน่าอยู่
ทั่วนคร  ร่มรื่น  ดื่นคลองคู
ต้นก้ามปู  สูงใหญ่  เรียงรายครัน
                        
เพื่อนบ้านมี  น้ำใจ  ไมตรีจิต
เยี่ยงญาติมิตร  พึ่งพา  สมานฉันท์
ปรุงอาหาร  กับแกง  ก็แบ่งปัน
คนยุคนั้น  เอาทารย์  มิมารยา
            
ค่าครองชีพ  ประจำ  ยังต่ำนัก
ทองคำหนัก  บาทหนึ่ง  พึ่งร้อยกว่า
ทั้งข้าวสาร  เนื้อหมู  กุ้งปูปลา
ถูกจนน่า  พิลึก  ยามนึกไป
                        
อากาศดี  ถนน  ไร้มลพิษ
รถไม่ติด  จอแจ  แม้อยู่ไหน
คุณภาพ  ชีวิต  และจิตใจ
ต่างกันไกล  ลิบลับ  กับเดี๋ยวนี้
            
ปัจจุบัน มิเหลือเค้า  ดังเก่าก่อน
คนตัดรอน  ขนบ  กลบวิถี
ความเป็นไทย  สืบกัน  นับพันปี
ถูกแทนที่  ด้วยสังคม  อันงมงาย
                        
ฟังยายเล่า  ครั้งใด  ได้ข้อคิด
เมื่อพินิจ  ลึกไป  ยิ่งใจหาย
คนรุ่นใหม่  หลงตัว  มั่วอบาย
ต่างวุ่นวาย  ฉุกละหุก  ทุกชีวิน
            
น่าเสียดาย  เอกลักษณ์  หลักล้ำเลิศ 
มาเตลิด  หันเหียน  เจียนสูญสิ้น
หวังร่ำรวย  ตั้งหน้า  แข่งหากิน
ความโศภิน  สงบ  จึงลบเลือน
                  
 

สุนทรวิทย์

[panthong.kh]

กาลเวลา นานเนิ่น เกินแก้ไข
ขืนงุ่มง่าม ร่ำไร ให้จิตเจื่อน
ต้องแข่งขัน ทุกอย่าง อย่าร้างเลือน
จะให้เหมือน ดังเก่า คงเหงาใจ

คนมากมาย ก่ายกอง ต้องแย่งยื้อ
ต้องฝึกปรือ รีบเร่ง ละเลงไหว
ต้องปากกัด ตีนถีบ ทุกวันไป
ขืนชักช้า ร่ำไร ไม่ทันกิน

การแบ่งปัน มีบ้าง บางโอกาส
ในเครือญาติ เพื่อนพ้อง ปองถวิล
วิถีเปลี่ยน เวียนผ่าน ร้าวรานจินต์
สุขหหายหด หมดสิ้น ใจภินท์พัง

[sunthornvit]

ยุคปากกัด  ทีนถีบ  มือบีบเค้น
หกคะเมน  วุ่นวาย  ตะกายหวัง
ที่เคยรัก  หงุงหงิง  เปลี่ยนชิงชัง
มุ่งมั่งคั่ง  ร่ำรวย  ฉกฉวยกัน

ต่างนับหน้า  ถือตา  ที่ฐานะ
ใช้พละ  ยื้อแย่ง  เข้าแข่งขัน
ไม่มีแล้ว  กับแกง  ของแบ่งปัน
ไร้สัมพันธ์  เพื่อนบ้าน  เช่นวานซืน

ย้อนรำลึก  กลับไป  ในอดีต
มีจารีต  ล้นหลาม  งามดาษดื่น
บัดนี้ถูก  มลทิน  เข้ากินกลืน
คนครึกครื้น  ตื่นเต้น  เน้นมั่งมี

 

สุนทรวิทย์

[--ณัชชา--]

ฟังยายเล่า  ครั้งใด  ได้ข้อคิด
เมื่อพินิจ  ลึกไป  ยิ่งใจหาย
คนรุ่นใหม่  หลงตัว  มั่วอบาย
ต่างวุ่นวาย  ฉุกละหุก  ทุกชีวิน
           
น่าเสียดาย  เอกลักษณ์  หลักล้ำเลิศ
มาเตลิด  หันเหียน  เจียนสูญสิ้น
หวังร่ำรวย  ตั้งหน้า  แข่งหากิน
ความโศภิน  สงบ  จึงลบเลือน
                 
 

สุนทรวิทย์

แต่คุณตาของเราเล่าอีกอย่าง
มันแตกต่างออกไปไม่เห็นเหมือน
ยามค่ำมืดไร้ไฟใช้แสงเดือน
ที่กลาดเกลื่อนกลางหาวดาวระดา

จะไปเยี่ยมพี่น้องต่างท้องที่
เพราะหลายปีไม่พบประสบหน้า
เดินทางกันจนเหนื่อยสุดเมื่อยล้า
เกือบหันหน้ากลับทางเสียกลางคัน

เรื่องเครื่องบิน รถราหาไม่ได้
ยิ่งเทคโนใหม่ใหม่อย่าได้ฝัน
ชีวิตไม่สดชื่น ตายืนยัน
ด้วยยุคนั้นมันเก่าเต่าล้านปี

เป็นคนอยู่ยุคใหม่ไม่ยอมรับ
อยากจะกลับย้อนยุคทุกข์นะพี่
คิดจีบสาวรุ่นยายหวังได้ฟรี
ส่งยิ้มทีฟันดำขำกระจาย

--ณัชชา--

 

[sunthornvit]

สตรีเหล็ก  หัวดื้อ  เธอชื่อณัชฯ
ปากคอจัด  กว่าเสือ  ดุเหลือหลาย
เวลาเมา  ตกขอบ  ชอบโวยวาย
ตีให้ตาย  ไม่เปลี่ยน  ยังเหมียนเดิม

เรื่องโบราณ  กาลเก่า  มิเว้าด้วย
ไม่ยอมช่วย  ร่วมวง  กล่าวส่งเสริม
อ้างเป็นหญิง  ยุคใหม่  ใจเหิมเกริม
พานซ้ำเติม  เป็นชุด  เล่นสุดแรง

หญิงรุ่นใหม่  ทว่า  ใบหน้าเก่า
ผมดอกเลา  เคี้ยวหมาก  ปากหงองแหงง
เกิดปีไหน  เล่านาง  ชักคลางแคลง
เมียตาแสง  ยายเจ้าไก่  ใช่ไหมเธอ

 

สุนทรวิทย์

[--ณัชชา--]

เกิดตอนปีน้ำหลากปากปีม้า
ตกฟากมาบ่ายแก่ตอนแม่เผลอ
ถูกผ่าออกจากครรภ์ ฉันเลยเบลอ
จบด๊อกเตอร์นะพี่ดีกรีดัง

เกิดเป็นสาวสมัยใหม่ใช่รุ่นเก่า
ผมคอกเลา ย้อมไว้ เพื่อให้ขลัง
ที่หน้าแก่แค่แดดเผาเข้าใจยัง
รอเก็บตังค์อีกหน่อย ค่อยไปดึง

--natcha--

 

[sunthornvit]

ดึงหน้าเสร็จ หนังที่เหลือ เก็บเผื่อด้วย
เตรียมหม้ออวย ใบใหญ่ เอาไว้ขึง
ใช้แทนกลอง อย่างดี ตีเอ็ดอึง
อาจกลิ่นหึ่ง อยู่บ้าง ช่างหัวกลอง

จบดอกเตอร์ มีดีกรี จากที่ไหน
เห็นแขวนใบ ปริญญา ติดฝาห้อง
ซื้อต่อจาก ผู้ใด ใครรับรอง
ไม่จิ้มก้อง ทันที พี่แฉโพย
 

สุนทรวิทย์