ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

<a href="http://www.youtube.com/v/5w3aLLyv1C0&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/5w3aLLyv1C0&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[yaguza]

แสงอุษา มาเยือน เหมือนทายทัก
มาห่มรัก ให้หาย คลายเหงาหงอย
นภาพร่าง บางใคร อย่าใจลอย
หวั่นจะพลอย ระทม จนตรมใจ

ยามอุษา สางสาย สลายหมอก
เหมือนจะบอก เธอว่า อย่าหวั่นไหว
ความไม่สุข ทุกสิ่ง โยนทิ้งไป
นำห่วงไย มามอบ ไว้ตอบแทน




.........ยากูซ่า.........

[blues]

อรุณฉานเฉิดฉาย ณ.ปลายฟ้า
สาดแสงทองคล้องนภา พาใจหงอย
เมื่อวิถีแห่งรัก มักเลื่อนลอย
ฉุดใจน้อยคล้อยเคลื่อน เหมือนให้รอ

ลมหายใจบางเบา ที่เข้าออก
มันบ่งบอกว่าคิดถึง คนึงหนอ
ความห่วงใยในรัก ผลักเกินพอ
มันทดท้อเกินกว่าใจ ให้กล้ำกลืน

เสียงนกร้องก้องไพร ให้เซ็งแซ่
ความรักแท้ไร้เสียงขาน ให้พาลขื่น
เหมือนไม่มีที่แห่งใด ให้ก้าวยืน
อกสะอื้นยามตื่นมอง ท้องฟ้าไกล

เสียงเพลงเศร้าเคล้าน้ำตา เพลาเช้า
สายลมเบาบาดลึก เจ็บถึงไหน
ในห่วงหากลัดหนอง ทุกห้องใจ
มิเป็นไรเป็นเหตุผล คน..ยังรอ



bluesky

[D]

แสงอุษา มาเยือน เหมือนทายทัก
มาห่มรัก ให้หาย คลายเหงาหงอย
นภาพร่าง บางใคร อย่าใจลอย
หวั่นจะพลอย ระทม จนตรมใจ

ยามอุษา สางสาย สลายหมอก
เหมือนจะบอก เธอว่า อย่าหวั่นไหว
ความไม่สุข ทุกสิ่ง โยนทิ้งไป
นำห่วงไย มามอบ ไว้ตอบแทน




.........ยากูซ่า.........

ลมพัดเกรียว เรียวไม้ ไหวเอนอ่อน
หลับตาย้อน ก่อนเก่า เคล้าสุขแสน
มาบัดนี้ ไร้เงา เหงาเข้าแทน
ที่ฝังแน่น คือเศร้า เฉาเดียวดาย

ขอบคุณใน น้ำใจ ใสเอื้อเฟื้อ
มาจุนเจือ เผื่อให้ ไม่ห่างหาย
ขอให้พี่ มีลูก ฟลุ๊คหญิงชาย
เลี้ยงมิหน่าย แฝดสี่ ทุกปีเลย.

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

คนไกลถิ่น นี้หนอ ยังรอคอย...

เช้าสินะ ระฆัง ดังหง่างเหง่ง
ช่างวังเวง หัวใจ ให้เหงาหงอย
ปลุกภวังค์ หลังตื่น เตรียมขึ้นดอย
เข้าสวนสอย มะม่วงโต ส่งโกดัง

มิชายตา หน้าคอมพ์ ยอมตรมจิต
หวนถึงมิตร ดังบ้า ละล้าหลัง
เช้าไม่เขียน เพียรอ่าน มานจริงจัง
หรือลงนั่ง ตอบความ เพื่อนถามมา

เลิกพนัน ไพ่หวย มวยบอลเหล้า
เลิกมึนเมา บุหรี่ ที่ยากกว่า
ยังถือสัจ ตัดบาศก์ ขาดอุรา
พจนา ละวัน ฉันคร่ำครวญ

กลับมาแล้ว คนดี จ๊ะที่รัก
เอ่ยทายทัก เหงื่อพราก จากบ้านสวน
มอบให้เจ้า เย้าหยอก..ดอกลำดวน
เครื่องชี้ชวน ว่าอยู่ คู่กับดิน

รพีกาญจน์ 59

[--ณัชชา--]

ครารมดีเสียจังหลังฟื้นไข้
หวานได้ใจจริงหนอพ่อโฉมฉิน
ขนาดไม่ใช่เราเล่นเอาอิน
ไปฝึกลิ้นแบบนี้ที่ไหนมา

เราหรือห่วงแทบตายไม่แยแส
สนใจแต่น้องดินถวิลหา
กลับบ้านกลอนมาได้ ไม่ชายตา
ลืมณัชชาแล้วหรือพี่..ระพีกาญจน์

--natcha--

 

[D]

อรุณฉานเฉิดฉาย ณ.ปลายฟ้า
สาดแสงทองคล้องนภา พาใจหงอย
เมื่อวิถีแห่งรัก มักเลื่อนลอย
ฉุดใจน้อยคล้อยเคลื่อน เหมือนให้รอ

ลมหายใจบางเบา ที่เข้าออก
มันบ่งบอกว่าคิดถึง คนึงหนอ
ความห่วงใยในรัก ผลักเกินพอ
มันทดท้อเกินกว่าใจ ให้กล้ำกลืน

เสียงนกร้องก้องไพร ให้เซ็งแซ่
ความรักแท้ไร้เสียงขาน ให้พาลขื่น
เหมือนไม่มีที่แห่งใด ให้ก้าวยืน
อกสะอื้นยามตื่นมอง ท้องฟ้าไกล

เสียงเพลงเศร้าเคล้าน้ำตา เพลาเช้า
สายลมเบาบาดลึก เจ็บถึงไหน
ในห่วงหากลัดหนอง ทุกห้องใจ
มิเป็นไรเป็นเหตุผล คน..ยังรอ



bluesky

คืนวันผ่าน ผันคล้อย หลงคอยนับ
เฝ้ารอรับ กลับหม่น ใจคนหนอ
ร้างไร้แล้ว หรือฝัน ปันถักทอ
นั่งใจห่อ เหี่ยวแห้ง แรงโรยรา

น้ำตาคลอ หล่อเลี้ยง เมื่อเพี้ยงพร้ำ
สุดกลืนกล้ำ ช้ำใจ อาลัยหา
เลือนลับลา หรือไร ไม่กลับมา
ให้เหว่ว้า หมองสิ้น จินต์ระทม

แว่วเสียงเพลง หวานซึ้ง คิดถึงอยู่
จะนึกรู้ หรือไม่ ให้ขื่นขม
วันเวลา ผ่านไป ใจยิ่งตรม
อย่าเลิกล้ม จงเยือน อย่าเจื่อนจาง

"ดิน"

[D]

คนไกลถิ่น นี้หนอ ยังรอคอย...

เช้าสินะ ระฆัง ดังหง่างเหง่ง
ช่างวังเวง หัวใจ ให้เหงาหงอย
ปลุกภวังค์ หลังตื่น เตรียมขึ้นดอย
เข้าสวนสอย มะม่วงโต ส่งโกดัง

มิชายตา หน้าคอมพ์ ยอมตรมจิต
หวนถึงมิตร ดังบ้า ละล้าหลัง
เช้าไม่เขียน เพียรอ่าน มานจริงจัง
หรือลงนั่ง ตอบความ เพื่อนถามมา

เลิกพนัน ไพ่หวย มวยบอลเหล้า
เลิกมึนเมา บุหรี่ ที่ยากกว่า
ยังถือสัจ ตัดบาศก์ ขาดอุรา
พจนา ละวัน ฉันคร่ำครวญ

กลับมาแล้ว คนดี จ๊ะที่รัก
เอ่ยทายทัก เหงื่อพราก จากบ้านสวน
มอบให้เจ้า เย้าหยอก..ดอกลำดวน
เครื่องชี้ชวน ว่าอยู่ คู่กับดิน

รพีกาญจน์ 59

ผ้าขนหนู ชุบน้ำ ขยำหมาด
บรรจงปาด หยาดย้อย เหงื่อพลอยสิ้น
มะลิลอย น้ำเย็น เป็นอาจิณ
ใส่ถวิล ห่วงถาม ตามอาทร

เอื้อไมตรี น้องด้วย ลำดวนดง
ค่อยบรรจง ลงดอม พะยอมก่อน
ไปอาบน้ำ พี่ขา อย่าเว้าวอน
ไหลเปียกปอน เหงื่อไคล ได้วางวาย

"ดิน"จัดเตรียม แปรงสีฟัน ขันสบู่
น้ำเต็มอยู่ ทุกอย่าง มิจางหาย
ผ้าเช็ดผม พรมแป้ง เครื่องแต่งกาย
ที่บรรยาย มาทั้งหลาย เมื่อไหร่จริง.

"ดิน"

[D]

ครารมดีเสียจังหลังฟื้นไข้
หวานได้ใจจริงหนอพ่อโฉมฉิน
ขนาดไม่ใช่เราเล่นเอาอิน
ไปฝึกลิ้นแบบนี้ที่ไหนมา

เราหรือห่วงแทบตายไม่แยแส
สนใจแต่น้องดินถวิลหา
กลับบ้านกลอนมาได้ ไม่ชายตา
ลืมณัชชาแล้วหรือพี่..ระพีกาญจน์

--natcha--

 

คงติดโรค ใหม่มา รักษาหน่อย
ทำมาอ่อย อ้อนออด หยอดคำหวาน
ก็รู้อยู่ "พี่รพีฯ" หนีโรง-บาล
ยาที่ทาน มากไป ใจกลับกลาย

สารบางอย่าง ในยา อาจคาค้าง
ดูท่าทาง เป็นมาก ยากจะหาย
วาน"พี่ณัช"จัดต่อ อาจพอคลาย
ก่อนบานปลาย ลดหวาน มานจะพัง 

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

ครารมดีเสียจังหลังฟื้นไข้
หวานได้ใจจริงหนอพ่อโฉมฉิน
ขนาดไม่ใช่เราเล่นเอาอิน
ไปฝึกลิ้นแบบนี้ที่ไหนมา

เราหรือห่วงแทบตายไม่แยแส
สนใจแต่น้องดินถวิลหา
กลับบ้านกลอนมาได้ ไม่ชายตา
ลืมณัชชาแล้วหรือพี่..ระพีกาญจน์

--natcha--

 

โถ ณัชชา อย่าคิด ผิดเช่นนั้น
ทวนสัมพันธ์ ตัดพ้อ ต่อว่าขาน
ความห่วงใย ในพี่-น้องมีนาน
เวลากาล หมุนเวียน มิเปลี่ยนใจ

เป็นเพื่อนแฟน แสนดี นี่ก็รัก
สุดจะหัก ห้ามจิต คิดไฉน
คนหลังเพิ่ม เติมเก่า เคล้ากันไป
จะคนไหน หมายอยู่ คู่บ้านกลอน

ขอยืนยัน พันครั้ง ยังคิดถึง
ยังตราตรึง ซึ้งใจ สุดไถ่ถอน
หน้ายิ้มชื่น..ปืนพก..อกสะออน..
เสื้อขาวอ่อน..มีดหมอ..อ้อ ณัชชา

 

รพีกาญจน์ 59

[รพีกาญจน์]

คนไกลถิ่น นี้หนอ ยังรอคอย...

เช้าสินะ ระฆัง ดังหง่างเหง่ง
ช่างวังเวง หัวใจ ให้เหงาหงอย
ปลุกภวังค์ หลังตื่น เตรียมขึ้นดอย
เข้าสวนสอย มะม่วงโต ส่งโกดัง

มิชายตา หน้าคอมพ์ ยอมตรมจิต
หวนถึงมิตร ดังบ้า ละล้าหลัง
เช้าไม่เขียน เพียรอ่าน มานจริงจัง
หรือลงนั่ง ตอบความ เพื่อนถามมา

เลิกพนัน ไพ่หวย มวยบอลเหล้า
เลิกมึนเมา บุหรี่ ที่ยากกว่า
ยังถือสัจ ตัดบาศก์ ขาดอุรา
พจนา ละวัน ฉันคร่ำครวญ

กลับมาแล้ว คนดี จ๊ะที่รัก
เอ่ยทายทัก เหงื่อพราก จากบ้านสวน
มอบให้เจ้า เย้าหยอก..ดอกลำดวน
เครื่องชี้ชวน ว่าอยู่ คู่กับดิน

รพีกาญจน์ 59

ผ้าขนหนู ชุบน้ำ ขยำหมาด
บรรจงปาด หยาดย้อย เหงื่อพลอยสิ้น
มะลิลอย น้ำเย็น เป็นอาจิณ
ใส่ถวิล ห่วงถาม ตามอาทร

เอื้อไมตรี น้องด้วย ลำดวนดง
ค่อยบรรจง ลงดอม พะยอมก่อน
ไปอาบน้ำ พี่ขา อย่าเว้าวอน
ไหลเปียกปอน เหงื่อไคล ได้วางวาย

"ดิน"จัดเตรียม แปรงสีฟัน ขันสบู่
น้ำเต็มอยู่ ทุกอย่าง มิจางหาย
ผ้าเช็ดผม พรมแป้ง เครื่องแต่งกาย
ที่บรรยาย มาทั้งหลาย เมื่อไหร่จริง.

"ดิน"

ขอเพียงน้ำ ธรรมดา ล้างหน้าเช็ด
เพื่อคลายเหน็ด เหนื่อยผ่อน อ่อนล้ายิ่ง
ยกขันดื่ม ปลื้มใจ ให้ประวิง
สองเรานิ่ง ส่งมาน ประสานตา

ก้มหัวลง บรรจงจูบ ลูบมือน้อย
ยกขึ้นค่อย เอิบอาบ ทาบใบหน้า
ยามทุกข์โศก โรครุม กลุ้มกายา
มีน้องมา ประดับ กับชีวี

อาบน้ำท่า ห้าขัน เหงื่อมันสิ้น
เรารีบกิน ข้าวต่อ พออิ่มหมี
อุ๊ย ไหล่ปวด นวดขา ขึ้นมาที
พอหายดี ดับไฟ ได้นิทรา

 

รพีกาญจน์ 59

[D]

คนไกลถิ่น นี้หนอ ยังรอคอย...

เช้าสินะ ระฆัง ดังหง่างเหง่ง
ช่างวังเวง หัวใจ ให้เหงาหงอย
ปลุกภวังค์ หลังตื่น เตรียมขึ้นดอย
เข้าสวนสอย มะม่วงโต ส่งโกดัง

มิชายตา หน้าคอมพ์ ยอมตรมจิต
หวนถึงมิตร ดังบ้า ละล้าหลัง
เช้าไม่เขียน เพียรอ่าน มานจริงจัง
หรือลงนั่ง ตอบความ เพื่อนถามมา

เลิกพนัน ไพ่หวย มวยบอลเหล้า
เลิกมึนเมา บุหรี่ ที่ยากกว่า
ยังถือสัจ ตัดบาศก์ ขาดอุรา
พจนา ละวัน ฉันคร่ำครวญ

กลับมาแล้ว คนดี จ๊ะที่รัก
เอ่ยทายทัก เหงื่อพราก จากบ้านสวน
มอบให้เจ้า เย้าหยอก..ดอกลำดวน
เครื่องชี้ชวน ว่าอยู่ คู่กับดิน

รพีกาญจน์ 59

ผ้าขนหนู ชุบน้ำ ขยำหมาด
บรรจงปาด หยาดย้อย เหงื่อพลอยสิ้น
มะลิลอย น้ำเย็น เป็นอาจิณ
ใส่ถวิล ห่วงถาม ตามอาทร

เอื้อไมตรี น้องด้วย ลำดวนดง
ค่อยบรรจง ลงดอม พะยอมก่อน
ไปอาบน้ำ พี่ขา อย่าเว้าวอน
ไหลเปียกปอน เหงื่อไคล ได้วางวาย

"ดิน"จัดเตรียม แปรงสีฟัน ขันสบู่
น้ำเต็มอยู่ ทุกอย่าง มิจางหาย
ผ้าเช็ดผม พรมแป้ง เครื่องแต่งกาย
ที่บรรยาย มาทั้งหลาย เมื่อไหร่จริง.

"ดิน"

ขอเพียงน้ำ ธรรมดา ล้างหน้าเช็ด
เพื่อคลายเหน็ด เหนื่อยผ่อน อ่อนล้ายิ่ง
ยกขันดื่ม ปลื้มใจ ให้ประวิง
สองเรานิ่ง ส่งมาน ประสานตา

ก้มหัวลง บรรจงจูบ ลูบมือน้อย
ยกขึ้นค่อย เอิบอาบ ทาบใบหน้า
ยามทุกข์โศก โรครุม กลุ้มกายา
มีน้องมา ประดับ กับชีวี

อาบน้ำท่า ห้าขัน เหงื่อมันสิ้น
เรารีบกิน ข้าวต่อ พออิ่มหมี
อุ๊ย ไหล่ปวด นวดขา ขึ้นมาที
พอหายดี ดับไฟ ได้นิทรา

 

รพีกาญจน์ 59

สดุ้งตื่น ยามสาย เมื่อยกายนั่น
นั่งยิ้มพลัน สุขใด ไหนเท่าหนา
กุมมือน้อย ทาบแอบ แนบอุรา
วิมานพา ลอยใกล้ ใจละลาย

เสียงเพลงชาติ ดังแว่ว แผ่วสะท้าน
นอนอยู่บ้าน คนเดียว เรี่ยวแรงหาย
เปิดหน้าต่าง แง้มส่อง ลมล่องปราย
นึกเสียดาย ฝันตลอด กอดตัวเอง..

"ดิน"

[ดุลย์ ละมุน]

แม้อยู่ไกล ปลายฟ้า หาสิ้นเสียง
มาร่วมเรียง เคียงร้อย ถักถ้อยศิลป์
ยังห่วงหา ด้วยใจ หมายยลยิน
คนไกลถิ่น นี้หนอ ยังรอคอย

ดิน

บรรจงร้อย ถ้อยพจน์ จดอักษร
ด้วยคมกลอน ซ่อนเงา ความเหงาหงอย
ใจดวงหนึ่ง คนึงหา น้ำตาปรอย
เฝ้าฝังรอย คอยรัก ที่ผลักลา

ราตรีเคลื่อน เดือนคล้อย มิคอยพัก
แต่รอยรัก ปักแน่น ดังแผ่นผา
ยังจำรส งดงาม หวามอุรา
ที่ขวัญตา ทาทาบ เคยอาบทรวง

ต้องพลัดพราก จากลา ฤา ฟ้าสั่ง
ภาพความหลัง ฝังใจ ช่างใหญ่หลวง
เงาอดีต กรีดทัก มากักลวง
ให้แสนห่วง ดวงใจ ร้างไกลกัน

แม้นมิอาจ วาดเรียง ร่วมเคียงหมอน
ขอเคียงกลอน อ้อนกานท์ สำราญฝัน
ได้ต่อพจน์ รสหวาน สานสัมพันธ์
เคียงคู่กัน สรรค์สร้าง บนทางกลอน
 

[panthong.kh]

บรรจงถ้อย ร้อยถัก เพลงอักษร
เป็นคำกลอน อ้อนออด สุดทอดถอน
คะนึงนิจ ชิดเชย เคยกอดนอน
มาร้าวรอน วอนต่อ ท้อแท้ใจ

ยามหลับตา ครุ่นคิด จิตสับสน
ด้วยรักล้น ท้นทรวง กลวงอกไหว
เคยพรอดพร่ำ จำจาก พรากกันไกล
อุราไกว ไหวหวั่น จนสั่นคลอน

ยามนิทรา ครานี้ ฤดีช้ำ
ต้องระกำ จำหม่น ทนกอดหมอน
สี่ห้องใจ เหลวแหลก ซุกแทรกซอน
ระทวยอ่อน งอนง้อ ขอจงคืน

ยังคอยรัก คอยห่วง ทุกช่วงนะ
ขอพรพระ ทุกวัน ฝันสะอื้น
ดวงยิหวา อย่าร้าง พลางหยัดยืน
จงกลับคืน ชื่นฉ่ำ ย้ำรักเธอ
พันทอง

[D]

บรรจงร้อย ถ้อยพจน์ จดอักษร
ด้วยคมกลอน ซ่อนเงา ความเหงาหงอย
ใจดวงหนึ่ง คนึงหา น้ำตาปรอย
เฝ้าฝังรอย คอยรัก ที่ผลักลา

ราตรีเคลื่อน เดือนคล้อย มิคอยพัก
แต่รอยรัก ปักแน่น ดังแผ่นผา
ยังจำรส งดงาม หวามอุรา
ที่ขวัญตา ทาทาบ เคยอาบทรวง

ต้องพลัดพราก จากลา ฤา ฟ้าสั่ง
ภาพความหลัง ฝังใจ ช่างใหญ่หลวง
เงาอดีต กรีดทัก มากักลวง
ให้แสนห่วง ดวงใจ ร้างไกลกัน

แม้นมิอาจ วาดเรียง ร่วมเคียงหมอน
ขอเคียงกลอน อ้อนกานท์ สำราญฝัน
ได้ต่อพจน์ รสหวาน สานสัมพันธ์
เคียงคู่กัน สรรค์สร้าง บนทางกลอน
 

วันที่เคลื่อน เดือนที่คล้อย ปีคอยรัก
ซึ้งสลัก หวั่นไหว ให้สะท้อน
โอ้อกเอ๋ย คนไกล ใจรานรอน
เฝ้าอาทร ห่วงเธอ เสมอมา

คงจางสิ้น "ดิน" หมอง บุญน้องน้อย
ได้แต่คอย อยู่ไกล ใฝ่ครวญหา
ลืมหรือไร ใครเฝ้า เย้าหยอกพา
ลับร้างรา ห่างเหิน เกินระทม

บอกว่าห่วง แต่ห่าง ใยจางจืด
คราเดือนมืด ยังผวา น้ำตาขม
เจ็บปวดแปลบ แอบสลัก รักซ่อนปม
หลงรอชม งมทาง เพียงกานท์กลอน

"ดิน"

[D]

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

ดั่งกระต่ายหมายชมภิรมย์แข
สุดดวงแดชะแง้เฝ้าอกเหงาหงอย
ได้เพียงเหม่อเพ้อหาสองตาลอย
เกินเอื้อมสอยน้อยใจอาลัยครวญ

ต้องแรมร้างห่างรักด้วยศักดิ์ชั้น
เช่นตะวันนั้นเศร้าเฝ้ากำสรวล
มิเคยพบสบขวัญรักรัญจวน
แสงจันทร์นวลยวนจิตให้พิศชม

โอ้อกพี่นี้เป็นเช่นกระต่าย
คิดตะกายหมายน้องประคองสม
หวังดอกฟ้ามาถนอมเพื่อดอมดม
จึงขื่นขมตรมฤทัยในวิญญาณ์

คงได้แต่แลเงาเฝ้าถวิล
ไม่อาจสิ้นจินต์สวาทปรารถนา
เก็บรักแอบแนบสนิทชิดอุรา
เพื่อฝันถึงคะนึงหาทุกคราครัน...


 

"  บูรพ์ "

[..กุสุมา..]

       ทุกวันคอย รอยทาง ต่างคิดถึง
       ตามเงาหนึ่ง ซึ่งห่าง ร้างเหหัน
       จินต์ซมซาน ผ่านเหงา เฝ้าห่วงกัน
       นับคืนวัน ฝันรอ ท้อเหลือทน

       กลับคืนทวน หวนหา อุราปลื้ม
       มิเคยลืม สักครา มาพร่ำบ่น
       ถ้อยตัดพ้อ ต่อใคร กรีดใจดล
       น้ำตาคน รอคอย ค่อยหลั่งริน
             ..แม่หญิงกุสุมา..

[รพีกาญจน์]

คิดทุกครา พามาน สะท้านไหว
ล่องลอยไกล ถึงพธู อยู่ต่างถิ่น
อยากเป็นนก หกเหิน ข้ามเนินดิน
แฝงเมฆินทร์ เร้นกาย ตามสายลม

ต้องสะสาน งานกิจ ติดสวนไร่
เก็บลำไย มะม่วง ร่วงทับถม
รีบแต่งก้าน รานกิ่ง ทิ้งกองจม
ให้น้ำพรม พอยู่ย ปุ๋ยรอบโคน

ทำงานไป ใจมี ที่น้องนะ
เกือบพลาดจะ ตกบันได ไม้หลายหน
พอขับรถ คดเคี้ยว หวิดเฉี่ยวชน
มัวกังวล ถึงนาง มิสร่างซา

เหนื่อยแทบสิ้น กินได้ ไม่อร่อย
หลับเพียงน้อย ทุรน จนเบิกฟ้า
แว่วนกไพร ไก่ขัน กระชั้นมา
คิดสักครา ถึงพี่ มีไหมเอย?

 

รพีกาญจน์ 59

[panthong.kh]

คิดถึงพี่ ทุกครั้งหลังล้างหน้า
ฟางขี้ตา ตื่นนอน วอนเฉลย
มัวทำสวน ลำใย ใช่ไหมเอย
พ่อทรามเชย ถึงได้ผละ ละน้องนาง

หลอกให้คอย ปะแป้ง แต้มแต่งหน้า
หลอกกันมา กี่ครั้ง ยังเหินห่าง
หลอกอยู่ได้ ปล่อยปลง หลงมองทาง
หลอกเสียจน ตาค้าง อ้างว้างจินต์

ทำงานไป ในจิต คิดถึงอยู่
โถคุณปู่ หนูพัน หวั่นเสียสิ้น
จากหน้าแล้ง มาฝน หล่นลงดิน
ช้ำชีวิน คอยรอ ท้อเดียวดาย