ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จันท์ จันทบูร]

ถึงห่างไกลเหมือนใจยังใกล้ชิด
สนมสนิทแม้เส้นทางยังห่างเหิน
ถิ่นลำปางห่างใจด้วยไกลเกิน
ก็ยังอยากร่วมเพลินเดินด้วยกัน

ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารถ
แรงใจหมดจะเดินล่าไปหาฝัน
ครั้นหายเมาทุเลาคลายเมื่อไหร่พลัน
ลำปางนั้นคือถิ่นหมายปลายทางใจ

[panthong.kh]

เพียงลำปาง ไม่ห่าง เลยสักนิด
ไยพี่ทิด คิดมาก ไม่อยากใกล้
ถึงอ้างโน่น อ้างนี่ อยู่ร่ำไป
ปล่อยคนไกล เฝ้าพะวง หลงรอคอย

สาวลำปาง ถ่างตา มานานเนิ่น
ให้ขวยเขิน เมินหน้า พาระห้อย
สี่ห้องใจ เฉาหมด รันทดพลอย
น้ำใสใส ไหลย้อย ออกจากตา

[จันท์ จันทบูร]

อันลำปางห่างจริงนะหญิงนุช
พี่แสนสุดอยากเคล้าไปเข้าฝัน
แม้มิติดเส้นแคว้นในแดนจันท์
พี่จะดั้นเดินด้าวก้าวเดินกาย

สาวลำปางต่างแคว้นอยู่แดนเหนือ
พี่ทุ่มเหงื่อตามนุชนาฎที่มาดหมาย
ครั้นเรียนจบพบเงินทองกองท่วมกาย
จะเดินสายไปจูบดินถิ่นลำปาง

[panthong.kh]

จะรอวัน ที่ทิด มาชิดใกล้
จะเนิ่นนาน ปานใด ไม่ไหวหวาง
จะรักนวล สงวนตัว กลัวจืดจาง
จะไม่ร้าง แรมลา รีบมาไว

แค่เมืองจันท์ อย่าหวั่น นะขวัญจิต
ยังมีสิทธิ์ เสน่หา ว่าไฉน
หนุ่มทุเรียน เวียนวน หากสนใจ
จับคู่กับ ลำใย สนไหมเธอ

[จันท์ จันทบูร]

จงรักนวลสงวนกายใจอย่าจาก
หนุ่มทุเรียนจะเพียรพากขันหมากขอ
เพียงลำไยอย่าหน่ายหนีเท่านี้พอ
จะจับเจ่าเฝ้ารอวันขอนาง

[panthong.kh]

สาวลำใย ใจรัก สมัครมั่น
ไม่เคยหวั่น ไหวหวาม ยามฟ้าสาง
ยังปองหมาย คล้ายคู่ มิรู้จาง
ไม่ขอห่าง จากไป แม้ไกลกัน

จะรอคอย วันชื่น ระรื่นจิต
จะพนอ รอคิด ชิดเคียงนั่น
จะไม่ทด ไม่ท้อ รอทุกวัน
จากอาทิตย์ ถึงจันทร์ ฉันรอเธอ

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

เมืองลำปาง       ไกล๋แต้          แต่บ่ถอย
เกยขับจ้อย         กล่าวอู้         อยู่เสมอ
เมืองรถม้า        ทรามวัย         ปี้ไคร่เจอ
น้องนางเธอ      น่าฮัก         แหมสักกำ

บิดรถเครื่อง        ร้อยซาว     ก้าวจากน่าน
เส้นตางบ้าน       นวลน้อง      อ้ายยังจ๋ำ
แวะเมืองแป้     กินลาบ     หลู้ลำลำ
กิ๋นกับยำ       ฮกควาย      อ้ายบ่ลืม



กวีน้อย      ลุ่มน้ำยาว   


แต่งตามภาษาท้องถิ่นดินแดนล้านนา

[ปู่ริน]

เพียงลำปาง ไม่ห่าง เลยสักนิด
ไยพี่ทิด คิดมาก ไม่อยากใกล้
ถึงอ้างโน่น อ้างนี่ อยู่ร่ำไป
ปล่อยคนไกล เฝ้าพะวง หลงรอคอย

สาวลำปาง ถ่างตา มานานเนิ่น
ให้ขวยเขิน เมินหน้า พาระห้อย
สี่ห้องใจ เฉาหมด รันทดพลอย
น้ำใสใส ไหลย้อย ออกจากตา

ตัดสินใจตามนางขึ้นทางเหนือ
ถึงยากเหลือสักเพียงใดไปเสมอ
เพราะพี่รักนงคราญอยากพบเจอ
ต้องพร่ำเพ้อหานางมิวางวาย

ได้อีแต๋นคู่ใจไปให้ถึง
ขับตะบึงรีบรุดสู่จุดหมาย
จากชุมพรรถวิ่งตามสบาย
ถึงถนนสายวัฒนธรรมเมืองลำปาง

เที่ยวอุทยานดอยจง  ดอยขุนตาล
สำนักสุสานไตรลักษณ์  วัดป่าฝาง
แวะตลาดกาดกองต้า  ตามหานาง
ยืนอ้างว้างเดียวดายไม่พบเนื้อนวล

สาวลำปางใจดำทำพี่เจ็บ
เหมือนตอกเล็บช้ำลึกนึกป้นป่วน
พี่อุตส่าห์พาอีแต๋น  แล่นมาชวน
เจ้ารีบด่วนจรจากมิฝากลา

กราบพระธาตุจอมปิงนิ่งนั่งนึก
ขอเข้าค่ายฝึกรบพิเศษประตูผา
ขอลาไกลไปช่วยชาติอยู่ยะลา
พี่ไม่อยากเห็นหน้า..คนหลอกลวง..

               ริน ดอนบูรพา
                                   ๒๕ ส.ค. ๕๕

[panthong.kh]

แสนยินดี มีคน ดั้นด้นหา
แสงอุษา เรืองรอง น้องแสนห่วง
จากชุมพร มาเเหนือ เชื่อพุ่มพวง
ไม่เคยลวง  หลอกใคร ใจซื่อตรง

กลัวแต่ปู่ ไม่ไหว ให้ทดท้อ
ต้องเตรียมหมอ ส่วนตัว อย่ามัวหลง
ความดันขึ้น นะปู่ หนูพะวง
ยังมั่นคง เพียงปู่ ไม่รู้คลาย

พันทอง

[..กุสุมา..]

จากลำปาง เข้าหละปูน  ลุ้นจียงใหม่
แหมบ่ไกล ใยปี้ รีบหนีหาย
สาวแม่ริม คอยรอ ท้อเดียวดาย
ตะวันบ่าย อ้ายลับ กลับชุมพร

วอนหวนคืน พื้นดิน ถิ่นล้านนา
สาวจะพา คนดี ปี้เที่ยวก่อน
แอ่วกาดมั่ว ครัวแลง แบ่งอาทร
ผ่อละอ่อน อ้อนสาว ชาวเวียงพิงค์
..แม่หญิงกุสุมา..

[สมนึก นพ]

<a href="http://www.youtube.com/v/Z-BMQXGzIBo&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/Z-BMQXGzIBo&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

มีข่าวว่าภาคเหนือประเทศไทย
แผ่นดินไหวล่าสุดหยุดแล้วนั่น
หนึ่งจุดห้าริกเตอรนี้ที่กล่าวกัน
มันไม่สั่นสะเทือนเพียงเตือนมา

เกิดที่ อ.วังเหนือ จ.ลำปาง
มีกล่าวอ้างครั้งแรกปีห้าห้า
ครั้งสุดท้ายยี่สิบสองเดือนธันวา
ขนาดกว่าหนึ่งจุดสี่ริกเตอร์

เกิดจากแถวแนวรอยเลื่อนพะเยา
คือแนวเก่ามีพลังอย่าพลั้งเผลอ
จะขยับตามรอยใหญ่ได้นะเออ
ที่เขาเจอออกข่าวเฝ้าระวัง

ทางภาคเหนือของไทยในปีนี้
เกิดเหตุมีเครื่องจับนับย้อนหลัง
มกราถึงสิงหาสามสิบเจ็ดครั้ง
ต่างก็หวังอย่าแซงแรงเกินการณ์

แม้รู้ข่าวมานั้นฉันจะไป
ด้วยตั้งใจนั่งรถม้านำพาผ่าน
แต่คนจะนั่งใกล้ไม่พบพาน
คอยประสานแนะนำตามเส้นทาง

ยามราตรีดนตรีก้องนักร้องดัง
ด้วยอยากฟังอยากดูน้องตู่บ้าง
ในเนื้อเพลงจะฮักคนลำปาง
แม้จะห่างเกินไกลจะไปพบ

และมันคือความฝันอันเที่ยงแท้
สาวที่ไหนเหลียวแล มีแต่หลบ
ทนเดียวดายอยู่นั้นตะวันพลบ
คงต้องจบจำลา หล่อนมาเมิน.

นพ
25 ส.ค.55