ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

จากมุมหนึ่ง ของหัวใจ ในสี่ห้อง
จากมุมมอง ของตน บนความหมาย
จากวันนี้ ที่รู้สึก สำนึกกาย
จากเริ่มต้น จนปลาย..คล้ายวังเวง

เหมือนเอื้อมคว้า เพียงลม ไม่สมหวัง
เหมือนประดัง ความเศร้า เข้าข่มเหง
เหมือนดั่งวน แอ่งกรรม ไร้ยำเกรง
เหมือนละเลง แต่เศร้า เป็นเจ้าครอง

ในภาวะจำยอม ต้องน้อมรับ
ถูกกระชับ ด้วยเหตุ อาเพศหมอง
เกินจะดิ้นหลุดพ้น บนครรลอง
เติมสนองหมองหม่น บนหัวใจ

แหละวันนี้ มุมหนึ่งรำพึงเศร้า
อีกหลายมุม นั่นเล่า เจ้าขานไข
มีมุมสุข อยู่บ้าง หรืออย่างไร
เหลือบ้างไหม ไม่กลุ้ม เหมือนมุมนี้

ต้องคอยหวัง คอยสร้าง ทางแห่งสุข
แม้ล้มลุก คลุกกาย ไม่หน่ายหนี
กัดฟันสู้ ดูแสง แห่งรวี
อาจจะมี มุมส่อง ให้มองทาง

คือชีวิต ต้องอยู่ เพื่อสู้ฝัน
ปักใจมั่น ฟันฝ่า ผ่าขวากขวาง
เดินสู่หมายปลายสมชื่นชมนาง
ฟ้ากระจ่าง อย่างอรุณ..อุ่นอารมณ์

"บ้านริมโขง"

๑๗ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๕

 

[panthong.kh]

จากทุกซอก ของใจ ในวันนี้
จากฤดี หวนหึง ที่ขึงขม
จากร้าวราน ผ่านช่วง ทุกห้วงตรม
จากระทม คิดถึง คะนึงเธอ

สุดเอื้อมดึง ไขว้คว้า มาไว้กอด
สุดปลายแขน ตลอด ที่พลอดเผลอ
สุดระยะ ทำใจ ใฝ่ละเมอ
สุดเผยอ เพ้อพก ช้ำฟกกาย

มองต่างมุม ดูบ้าง อย่าร้างจิต
มองชีวิต ด้านสว่าง กระจ่างหมาย
มองกระจก แปดด้าน ระรานกาย
มองความหมาย หลายอย่าง เพียงต่างมอง

แสงรวี วันนี้ ไม่งามงด
อาจเพราะเมฆ บังบด รันทดหมอง
รอวันพรุ่ง ดูบ้าง สว่างปอง
สุขเนืองนอง ชมชื่น ระรื่นจินต์

[บ้านริมโขง]

คำปลอบใจไหลวางล้างความเศร้า
หนึ่งคอยเฝ้าอาทรวอนถวิล
ทุกแรงห่วงดวงใจยังไหลริน
จากยุพินยินยลคลายหม่นตรม

อดทนรอต่อคำนำเฉลย
ยังไม่เคยได้ชื่นทุกคืนขม
เฝ้ามองหาหนทางห่างระทม
ดุจดั่งลมพัดพาแล้วลาไกล

เฝ้ามองตามยามตะวันนั้นลับฟ้า
วอนเทวาพาฝันด้วยหวั่นไหว
 โปรดนำทุกข์รุกโหมตระโบมใจ
จากฉันไปให้ทุเลาเบาบางลง

เกินจะแบกรับไว้ในทรวงอก
เกินจะยกออกปล่อยลอยลืมหลง
ดุจแผลเป็นเห็นชัดยากปัดปลง
หรือจะคงเช่นนี้..อีกกี่กาล.

"บ้านริมโขง"

[♥หทัยกาญจน์♥]

มุมหนึ่ง...ของหัวใจในความหมาย
ยามอ่านดูคลับคล้ายสายลมผ่าน
หอบพัดพริ้วปลิ้วโปรยโรยสราญ
คอยขับขานคู่เคียงสำเนียงคำ

มุมหนึ่ง...ของหัวใจใครช้ำชอก
หรือจนตรอกติดรักจักชอกช้ำ
ไม่มีคู่ร่วมเคียงเรียงร้อยนำ
มุมหนึ่งใจในทรงจำเขียนคำกลอน

สบายไหม?ในหัวใจฉันไถ่ถาม
เพียงเขียนความสลักด้วยอักษร
ให้ถึงเธอมุมหนึ่งซึ้งสุนทร
มิได้อ้อนแค่อยากรู้ดีอยู่ไหม???



หทัยกาญจน์
๒๗ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๕

[my smile]

~@ มุมหนึ่ง ของหัวใจ  @~

ล้าเต็มที !!

 

[บ้านริมโขง]

ตอบถ้อยถามยามห่วงดวงถวิล
ตอบยุพินด้วยซึ้งรำพึงใฝ่
ตอบด้วยอยากฝากถึงหนึ่งคนไกล
ตอบด้วยใจให้หวนถึงนวลนาง

เป็นสุขดี ที่หมาย คล้ายวันเก่า
เป็นสุขดี มีเจ้า เฝ้าไม่ห่าง
เป็นแต่เพียง เลี่ยงหนอ พอเบาบาง
เป็นแต่เพียง เคียงนาง ร้างลาเรา

ใจยังคอย... ถึงครา เวลาหวน
ใจยังครวญ... ทุกครา เวลาเหงา
ถึงเวลา จำไกล...ให้ซึมเซา
จึงใจเรา หวั่นไหว...ให้ซึมทรวง

ยาก..จะปรับ ใจตน แสนจน..ยาก
ช่วง..ลำบาก มากทุกข์ บุกเป็น..ช่วง
ลวง..จากเขา เจ่าจุก ทุกคำ..ลวง
จาง..จากห่วง ทุกข์มาก ต้องจาก..จาง

คืออารมณ์ อมเศร้า เล่าเรื่องผ่าน
เป็นอาการ งานเข้า เฝ้าบาดหมาง
ยังไม่หาย หมายนับ จับแนวทาง
ความเวิ้งว้าง ทางท้อ ยังพอมี.

"บ้านริมโขง"

๒๗ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๕

[รัตนาวดี]

...แหวกค้นหา จุดหนึ่ง ซึ่งซ่อนเร้น
คือจุดเด่น เคยห่วง ในทรวงนี้
ยังค้นพบ ชนวน ชวนฤดี
รีบจุดไฟ เริ่มหรี่ ตรงนี้เลย...

...ไฟแห่งความ อบอุ่น ละมุนพร้อม
อยู่ในอ้อม อกทาบ คราบเฉลย
อกที่มี อักษร เคยป้อนเปรย
อกที่เคย ความหวาน ส่งสานใจ...

...กลิ่นกรุ่นอวล หวนรั้ง ยังคิดถึง
ใคร่รำพึง ถึงวัน เคยหวั่นไหว
ภาพความหลัง ยังซึ้ง ตรึงฤทัย
รอบรรจบ พบใหม่ มอบใจเติม...

...แหวกมุมดวง..ใจดู จึงรู้จิต
ว่ายังคิด เป็นห่วง ในช่วงเผลอ
ช่วงตอบรับ วจี ที่ฉันเธอ
หวานปรนเปรอ ภาพฝัน ฉันยังรอ....

รัตนาวดี

[สุนันยา]

จากมุมหนึ่ง ของหัวใจ ในสี่ห้อง
จากมุมมอง ของตน บนความหมาย
จากวันนี้ ที่รู้สึก สำนึกกาย
จากเริ่มต้น จนปลาย..คล้ายวังเวง

เหมือนเอื้อมคว้า เพียงลม ไม่สมหวัง
เหมือนประดัง ความเศร้า เข้าข่มเหง
เหมือนดั่งวน แอ่งกรรม ไร้ยำเกรง
เหมือนละเลง แต่เศร้า เป็นเจ้าครอง

ในภาวะจำยอม ต้องน้อมรับ
ถูกกระชับ ด้วยเหตุ อาเพศหมอง
เกินจะดิ้นหลุดพ้น บนครรลอง
เติมสนองหมองหม่น บนหัวใจ

แหละวันนี้ มุมหนึ่งรำพึงเศร้า
อีกหลายมุม นั่นเล่า เจ้าขานไข
มีมุมสุข อยู่บ้าง หรืออย่างไร
เหลือบ้างไหม ไม่กลุ้ม เหมือนมุมนี้

ต้องคอยหวัง คอยสร้าง ทางแห่งสุข
แม้ล้มลุก คลุกกาย ไม่หน่ายหนี
กัดฟันสู้ ดูแสง แห่งรวี
อาจจะมี มุมส่อง ให้มองทาง

คือชีวิต ต้องอยู่ เพื่อสู้ฝัน
ปักใจมั่น ฟันฝ่า ผ่าขวากขวาง
เดินสู่หมายปลายสมชื่นชมนาง
ฟ้ากระจ่าง อย่างอรุณ..อุ่นอารมณ์

"บ้านริมโขง"

๑๗ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๕

 

มิใช่เพียง มุมหนึ่งซึ่งเหนื่อยล้า
แต่ทั้งใจ คล้ายว่าค่าขื่นขม
ไร้สุขเยือน เพื่อนหรือ คือระทม
อยู่กับความ เศร้าซม ทับถมใจ

มิใช่เพียง หนึ่งมุม ที่กุมเศร้า
แต่ความเหงา ร้าวราน สุดทานไหว
ท้อทับถม บ่มเยื่อ เป็นเนื้อใน
ขาดคนคอย ห่วงใย แม้นปลายตา

มิใช่เพียง มุมใด หนึ่งในห้วง
แต่ทั้งทรวง ล่วงกาล ที่ผ่านหา
ไม่เหลือเลย รักหนึ่ง ให้พึ่งพา
ปรารถนา รางเลือน ดุจเลื่อนลอย

มิใช่เพียง มุมหนึ่ง ซึ่งหวนไห้
แต่ทั้งสี่ ห้องใจ กลายเหงาหงอย
ไม่เหลือมุมความหวัง  เหมือนดั่งคอย
ใจดวงน้อย พลอยระกำ ช้ำทุกมุม....


“สุนันยา”