ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ธาตรี รติกานท์]

ผงเข้าตา (กาพย์ฉบัง 16 )

ธุลีหลงลงตาพาระคาย..........ดั่งเข็มมากมาย
มาทิ่มมาแทงแยงตา

จึงเร่งรีบดั้นด้นมา................หาหยูกหายา
ล้างตาที่โรงพยาบาล

หมอลองส่องไฟไม่นาน........ผงฝุ่นตัวการ
ก็ผ่านออกมาให้เห็น

หมอว่าไม่ยากไม่เย็น...........เขี่ยผงกระเด็น
น้ำลงล้างไหลแล้วหาย

รับยากลับบ้านสบาย..............แต่ก็ไม่วาย
คิดย้อนเรื่องผงลงตา

จะเข้ากี่ครั้งกี่ครา..................เพียงน้ำนัยนา
ก็พาก็พัดขจัดไป

แต่ควันรักหลงลงนัยน์-................ตาร่ำน้ำไหล
เหตุใดไม่หายมลายเลย

~ ธาตรีรติกานท์ ~
แต่งเดือนที่แล้ว แต่แก้บทสุดท้ายเมื่อสักครู่

[D]

เก็บอักษร เรียงร้อย เป็นถ้อยศิลป์
จากดวงจินต์ หมองหม่น ของคนเหงา
ได้แต่เพียง เพ้อฝัน เพื่อบรรเทา
ยามหงอยเศร้า เคล้าเคียง เพียงดนตรี

เป็นเพื่อนปลอบ มอบขวัญ เพื่อวันผ่าน
หนึ่งดวงมาน หมุนเวียน เปลื่ยนวิถี
เวลาเคลื่อน เดือนลับ นานนับปี
แต่ฤดี เหมือนเก่า เหงาเดียวดาย

"ดิน"

[D]

ไปรักคน ที่มัก ไม่รักเรา
มานั่งเศร้า เหลือดี ไม่มีสิทธิ์
ให้อับหม่น จนใจ ได้แต่คิด
ต้องปกปิด เก็บหม่น ด้วยจนใจ

"ดิน"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


อย่าโทษใครให้กลุ้มมาสุมอก
จะวิตกหมกล้นยากทนไหว
จำเลยนั้นฟังธงตรงตรงไป
ก็หทัยอย่างไรเล่านะเจ้านาง...



 
"  บูรพ์ "

[ไพร พนาวัลย์]

มามะโอ้ขวัญมาอย่าหลบหนี
มาเถิดนะคนดีอย่ามีหมาง
มาอยู่เหย้าเฝ้าเยือนอย่าเลือนราง
มาเคียงข้างกับพี่อย่ารีรอ

จะรับขวัญน้องพี่ให้มีสุข
จะร่วมทุกข์สุขสันต์วันร่วมหอ
จะปกป้องผองภัยให้เพียงพอ
จะงอนง้อยามงอนให้ผ่อนคลาย

“ไพร พนาวัลย์”

[D]

<a href="http://www.youtube.com/v/8az6bFJ51rc&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/8az6bFJ51rc&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

"ดิน" ขอมอบเพลงนี้พิเศษให้กับคน คนหนี่งด้วยค่ะ

ขอปันใจ ใส่ฝัน วันหม่นท้อ
อย่าลืมหนอ คนนี้ มิหนีหาย
อยู่เป็นเพื่อน เยือนขวัญ วันเดียวดาย
มิแหนงหน่าย บ่ายจาก จักอยู่เคียง

กำลังใจ ปลายฟ้า มาทายทัก
มอบความรัก ภักดี มิมีเสียง
ผ่านลมแผ่ว ลอยผ่าน ม่านสำเนียง
สถิตเรียง เพียงสดับ สัมผัสใจ

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

เปิดยามเช้า เร้าจิต คิดถึงนัก
คนที่รัก หลับตื่น ดีขึ้นไหม
ที่ปวดหัว ตัวร้อน ผ่อนหรือไร
ออกบ้านไป ทำงาน ทานยายัง

ควรรักษา อาการ สมานปิด
หายสนิท เด็ดขาด ค่อยวาดหวัง
บริหาร งานมาก หลายหลากจัง
เพื่อนอยู่หลัง ทั้งปวง แสนห่วงเธอ

 

รพีกาญจน์ 59

[D]

ถึง...สุดที่รัก  ของคนอื่น
น้องหลับตื่น คืนเช่น เป็นห่วงเหรอ
ครานิทรา ฝันไป ว่าได้เจอ
แปลกจริงเออ อยู่ไกล ใจถึงกัน

อาจเป็นเพราะ อากาศ ที่พาดถึง
ลอยลมซึ้ง คะนึงหา เข้าพาฝัน
ยลยินเสียง เพรียกพร่ำ ร่ำจำนรรจ์
อัด-สะ-จอ  รอ-หัน  กา-รัน-ยอ
(อัศจรรย์)

"ดิน"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

โถบังอรนอนมากก็หลากฝัน
สารพันสรรค์สร้างทุกอย่างหนอ
จิตตนเองบรรเลงเร้าเฝ้าพะนอ
จึงเกิดก่อขอบอกให้ใช่อัศจรรย์...



 
"  บูรพ์ "

[ไร้นวล^^]

เธอควงหนุ่มนุ่มหน้า     มาอวด
เหมือนกลั่นแกล้งให้ปวด  รวดร้าว
เจ็บใดเท่าโดนหวด     รักแตก  ซ่านนอ
ปวดแสบปวดร้อนน้าว  หน่วงน้ำตาไหลฯ
     

[D]

 

โถบังอรนอนมากก็หลากฝัน
สารพันสรรค์สร้างทุกอย่างหนอ
จิตตนเองบรรเลงเร้าเฝ้าพะนอ
จึงเกิดก่อขอบอกให้ใช่อัศจรรย์...

 
"  บูรพ์ "

โธ่! พี่จ๋า มาแหวกหญ้า ให้งูตื่น
กะจะยื่น คารม พรมฝากฝัน
เลยงูตื่น เสียแล้ว เลยแห้วกัน
มารู้ทัน เสียได้ เห้อ!...เสียดายจัง

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

ใช่.อัศจรรย์ พรรณา ภาษาไทย...

ชีวิตคน ปนเป สรวลเสสุข
คละเคล้าคลุก ลำบาก มากมหันต์
เจริญคุณ จุนเจือ เหนืออนันต์
เภทภัยพลัน ออกร่าง สร่างซาตรม

เส้นชีวิต ดีดขึ้น ชื่นใจนัก
หากเหหัก ลงต่ำ ช้ำขื่นขม
กาลตลก ตกฟาก จากองค์พรหม
ต้องโศกซม ถูกรัก เอ่ยผลักลา

มีกำหนด กฏตาย ท้าทายโลก
อย่าวิโยค ลุกหัน ประจัญหน้า
เสาะต้นเหตุ เลศดำ ตัวนำพา
เพียรตั้งหน้า กำจัด กัดฟันทน

เบญจศีล รินธรรม บุญกรรมแต่ง
ชะตาแข็ง คืบคลาน พอผ่านพ้น
เป็นกรรมดี มีสถิต ติดสกนธ์
บุญช่วยดล ไล่ขับ สลับตอน

อันป่วยไข้ ไม่สบาย ภายในนอก
น้อมทักบอก กรรมใหม่ ใช่เก่าก่อน
เคยเบียดเบียน เฆี่ยนตี บี้ทับทอน
ลองคิดย้อน กระหวัด กับสัตว์ใด

แล้วรวมจิต อธิษฐาน กรานกุศล
อุทิศผล จงเจตน์ เมตตาให้
ยอไหว้สา ขมากรรม ทำผิดไป
รับอภัย สุขสันต์ เห็นทันตา

 

รพีกาญจน์ 59

[D]

ภาวนา  อภัยกรรม

ตั้งนะโม 3 จบค่ะ

นะเมตตา จะมหาราชา
อะเมตตา จะมหาเสนา
อุเมตตา จะมหาชะนา
สัพพะสิ เหนะหา

จะปะชิตาสุสัพ พะสะยัง จะมหาลาภัง
ราชาโกธัง ชะนะโกธัง วะนัส สันติ
สัพพะโกธัง วินัส สันติ

(ผิดถูก ประการใด "ดิน"ก็ไม่ทราบนะคะ แต่"ดิน"ใช้ประจำค่ะ "คุณพ่อ""ดิน"เป็นครูค่ะ "คุณพ่อ"ให้ไว้"ดิน"ก็ใช้เรื่อยมา)

ส่วนมาก"ดิน"จะท่องหลังกรวดน้ำเช้า ,  ก่อนนอน ,

(แบ่งปันค่ะ)

 

[รพีกาญจน์]

วันพุธที่ 18 แรม 15 ค่ำ เดือน 8

อายุครบ จบรอบ กรอบนักษัตร
มักติดขัด สารพัน มากปัญหา
หยุด.ถอย.รอ.ท้อแท้ แก่ชะตา
ทั่วใบหน้า สลด หมดครื้นเครง

ถูกราวี ผีอำ ซ้ำด้วยภูต
แม้มนุษย์ ปากชม ใจข่มเหง
หลังผู้ร้าย ซ้ายชั่วช้า ขวานักเลง
องค์เทพเอง ตาลอย ปล่อยตามกรรม

อุปสรรค หนักใหญ่ ใช่..ราหู
อาศัยอยู่ ดาวดึงส์ กึ่งกลางถ้ำ
แผ่รังสี ชีวิต มืดมิดดำ
ควรน้อมนำ ทำเป็น เช่นอุบาย

คืนวันพุธ จันทร์ดับ พยับเมฆ
ต้องตรงเลข สิบห้าค่ำ พร่ำถวาย
ขนมดำ สิบสองอย่าง วางเรียงราย
มีกระสาย น้ำเมา เหล่าเซี่ยงชุน

จุดธูปดำ สิบสองดอก นอกกลางแจ้ง
ยอแถลง เทวา อย่าเคืองขุ่น
โปรดจงรับ ภักตา แผ่การุญ
เสด็จขุน เขาขรุ พระสุเมรุ

กล่าวเสร็จสรรพ จับกระทง วางลงพื้น
ควันธูปขึ้น ปักล้อม พร้อมเครื่องเซ่น
ขอบรรเจิด ประเสริฐล้น พ้นลำเค็ญ
ทั้งเจ้ากรรม นายเวร เร้นหลีกทาง...

 

รพีกาญจน์ 59

[D]

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ตัดสิ่งไรไม่ประหลาดตัดขาดสิ้น
ครั้นได้ยินแก้วตาภาษาเสียง
ใคร่ตัดขาดสวาทคู่เคยอยู่เรียง
ส่งจำเนียงเพียงฟังช่างง่ายจริง

แท้จริงแล้วแก้วพี่คนดีเอ๋ย
ใช่ง่ายเลยเปรยมาวาจาหญิง
ยามใดไร้ความรักให้พักพิง
นั้นยากยิ่งยืนยงอยู่คงนาน...


 

"  บูรพ์ "

[D]

<a href="http://www.youtube.com/v/2US6VeAApZo&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/2US6VeAApZo&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ลมรำพึง ซึ้งอุรา มาคลอเคล้า
สายลมเหงา ร้างไร้ ไห้โหยหวน
คิดถึงคน บางใคร ใจรัญจวน
สายลมป่วน ด่วนลา คราไกลกัน

อยากจะเป็น ดวงดาว ที่ราวฟ้า
คู่จันทรา ยามฉาย พรายสุขสันต์
อยากมีเธอ เคลียเคล้า ใต้เงาจันทร์
ในทุกวัน แค่คิด หมดสิทธิ์ครอง

"ดิน"

[D]

แสงรพี เยือนหล้า ฟ้าวันใหม่
อวลอุ่นไอ สายฝน ระคนเคล้า
ลมโบกโบย โชยเคียง เพียงบางเบา
คนเหงา-เหงา เปิดเพลง บรรเลงคลอ

กาแฟแก้ว กรุ่นไอ ไร้น้ำตาล
หากกินหวาน มากไป ไม่สวยหล่อ
ปลาท่องโก๋ จับคู่ ดูพะนอ
มองแล้วท้อ อายปลา ไม่กล้ากิน 

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

รุ่งทิวา ฟ้าสาง ฝนพร่างทั่ว
นกสองตัว เกาะนิ่ง กิ่งกระถิน
แต่ใจคน ยลนก กลับผกบิน
ลอยสู่ถิ่น แรกก่อน นครไกล

กล้วยสุกห่าม สามใบ ได้เลยจ้า
มากคุณค่า ยอดเยี่ยม เท่าเทียมไข่
ดื่มน้ำพร่อง สองขัน ตามทันใด
อิ่มท้องไป ทำงาน สำราญครัน

กลอนนี้ไม่มี จ๊ะ จ๋า 

รพีกาญจน์ 59

[D]

รัตติกาล มาเยือน เตือนอีกหน
มืดมัวหม่น ฝนฟ้า พาไหวหวั่น
เหตุไฉน ไยเล่า เหงาทุกวัน
จะมีไหม ใครกัน จะหันแล

ยามดึกดื่น เดือนดาว ดูด้อยดับ
เคยระยับ ระยิบพร่าง ข้างไขแข
มาครานี้ มัวหม่น โดนรังแก
หนาวเย็นแท้ ซ้ำกาย ด้วยสายลม

"ดิน"