ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ไยเมินหมาง ร้างถวิล ดั่งสิ้นค่า
ไร้ห่วงหา อาวรณ์ อ้อนคิดถึง
หรือสิ้นแล้วสายใย ในคำนึง
คำเคยซึ้งผูกพันเหมือนควันจาง

คงลืมแล้ว วันก่อน เคยวอนหา
ถึงวันนี้ เลือนลา พาหม่นหมาง
คงสิ้นเยื่อ ขาดใย ไร้รักวาง
บนเส้นทาง ของใจ ไม่มีกัน

ลืมลำนำ คำร้อย ถ้อยรักหวาน
ลืมวันวาน ผ่านนี้ เคยมีฝัน
ลืมคราที่ มีเรา เฝ้าผูกพัน
ลืมคำมั่น สัญญา สิ้นอาลัย

เถอะหากแม้นเห็นว่า ค่าควรเปลี่ยน
จะไม่เวียน แวะหา พาหวั่นไหว
เมื่อสายใย ไร้ค่า จะตัดใจ
ต่อนี้ไป ไม่มีฉัน....ดังผ่านมา...

“สุนันยา”

[--ณัชชา--]

อย่าเสียใจเจ็บช้ำระกำเศร้า
ชายโง่เขลาเกินไปไม่เห็นค่า
หรืออาจเป็นผลกรรมที่ทำมา
จึ่งน้ำตาเข้าครองทั้งสองนัยน์

หรือว่าชายที่ว่าตาไม่ถึง
พวกเขาจึงมองผ่านไม่ฝันใฝ่
แต่จะด้วยเหตุผลหรือกลใด
ไม่มีใครรักเราเท่าตัวเอง

--ณัชชา--

[สุนันยา]

หากบอกไม่ เสียใจ คล้ายโกหก
จำหยิบยก ความเศร้า เขาข่มเหง
เอาออกจาก หัวใจ แบบไม่เกรง
รักตัวเอง ดีกว่า จะรักใคร

เมื่อเขามอง ไม่ถึง เราจึงล้า
ล้างคราบรอย น้ำตา คราอ่อนไหว
ลบอดีต กรีดย้ำ ทำเศร้าใจ
เป็นคนใหม่ ไร้ตรม...ชื่นชมกลอน..
 
"สุนันยา"