ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ร้อย คำรัก ฝากผ่าน ลานอักษร
เขียนเป็นกลอน อ้อนคำ นำสื่อสาร
ว่าใครหนึ่ง รำพึงเหงา ปนร้าวราน
สลักกานท์ ขานถ้อย มาคอยรอ

คำ ที่เพียร เขียนย้ำ ไม่ฉ่ำหวาน
ด้วยขื่นขม ตรมมาน  มาหว่านขอ
ให้ลมพา พัดผ่าน เพื่อสานทอ
คู่พนอ คลอเคล้า คลายเศร้าตรม

รัก ที่ร้อย คอยสมาน วันหวานชื่น
แม้นผ่านคืน กลืนเจ็บ เก็บขื่นขม
หากเธอรับ รู้ได้ ช่วยคลายปม
ล้างระทม ถมจินต์ ให้สิ้นไป

ฝาก บอกย้ำ คำเย้าคนเฝ้าหวง
ว่าในทรวง ห่วงหา พาหวั่นไหว
โอ้รักเอย เผยย้ำ ชื่นฉ่ำใจ
ด้วยหทัย หมายมั่น รอวันเคียง....

“สุนันยา”

[panthong.kh]

ร้อยกลอนกานท์ สานถัก สลักแท้
ร้อยดวงแด รักบอก ออกจากเสียง
ร้อยรสรัก ฉ่ำแท้ แค่แลเรียง
ร้อยหทัย คู่เคียง เพียงแอบปอง

ใครกันหนอ ทำร้าว เจ้าขื่นขม
ใครกันหนอ ทำตรม มิสมสอง
ใครกันหนอ ทำให้ น้ำตานอง
ใครกันหนอ อยากขอร้อง อย่าหมองจินต์

อันความทุกข์ ทุกข์ที่ใจ ใช่ที่อื่น
จงยิ้มชื่น รื่นรมย์ สมถวิล
มีชีวิต สดใส ไร้ราคิน
สู้ชีวิน ต่อไป อย่าได้ตรม
พันทอง

[กังวาน]

หนึ่งคำรัก...ภักดีพี่มีให้
เธอก็ไม่เคยรับกลับขื่นขม
สิบคำรัก...หนักฤทัยเธอไม่ชม
นั่งตรอมตรมถึงคนมิสนใจ

ร้อยคำรัก...นักแล้วแก้วตาพี่
เธอจะหนีตัวเองเกรงบ้างไหม
พันคำรัก...จักขอรอช้าไย
ดูซิใครเฝ้าขอรอแต่เธอ

หมื่นคำรัก...สลักจิตมิผิดผัน
เธอเท่านั้นที่หวงห่วงเสมอ
แสนคำรัก...ออดอ้อนวอนนะเออ
โปรดเสนอรักมอบตอบพี่ยา

[สุนันยา]

ร้อยกลอนกานท์ สานถัก สลักแท้
ร้อยดวงแด รักบอก ออกจากเสียง
ร้อยรสรัก ฉ่ำแท้ แค่แลเรียง
ร้อยหทัย คู่เคียง เพียงแอบปอง

ใครกันหนอ ทำร้าว เจ้าขื่นขม
ใครกันหนอ ทำตรม มิสมสอง
ใครกันหนอ ทำให้ น้ำตานอง
ใครกันหนอ อยากขอร้อง อย่าหมองจินต์

อันความทุกข์ ทุกข์ที่ใจ ใช่ที่อื่น
จงยิ้มชื่น รื่นรมย์ สมถวิล
มีชีวิต สดใส ไร้ราคิน
สู้ชีวิน ต่อไป อย่าได้ตรม
พันทอง

ไม่อาจเปรย เผยออก บอกให้รู้
ใครคือผู้ ปูเรื่อง เคืองขื่นขม
ร้อยลำนำ คำรัก ฝากสายลม
ให้พัดพรม คมถ้อย ที่ร้อยเรียง

ใครคนหนึ่ง ซึ่งห่าง เส้นทางฝัน
ใยผูกพัน วันก่อน กร่อนสิ้นเสียง
รอยอาลัย ไกลลับ ไม่กลับเคียง
คล้ายทางเบี่ยง เลี่ยงหลบ ไม่พบพา

ฝากลานกลอน อ้อนกานท์ สมานชื่น
ลบรอยขื่น ขมใจ ให้ด้วยหนา
รำพันซึ้ง ถึงวันที่ผ่านมา
ด้วยภาษา อักษร ....ให้กลอนนำ..

 
"สุนันยา"

[ไร้นวล^^]

จะจดจำคำหวานโปรยหว่านให้
จะจดไว้ใจปลาบปลื้มและดื่มด่ำ
จะจารึกทุกบทกลอนทุกท่อนคำ
จะจดจ่อจิตย้ำยึดยุพาพิน

พระคุณกลอนท่านสอนสั่งไว้หลั่งรัก
พระคุณถักทอถ้อยคำยามถวิล
พระคุณครูผู้ประภาษศาสตร์กวินทร์
พระคุณดินถิ่นไทยใกล้กานดา

จงรับรู้ประตูใจเปิดให้แล้ว
จงอย่าแคล้วคลาดเขวเสน่หา
จงย่างกรายสายสวาทยุรยาตรมา
จงรู้ว่าเวลานั้นฉันยังรอ

รอรับรักสักพันปีมิมีบ่น
รอจวบจนตะวันดับจันทร์ลับหนอ
รอรักเรียกเพรียกพรำไม่พร่ำท้อ
รอร้อรอรอรักนงลักษณ์ริน
 

[สุนันยา]

หนึ่งคำรัก...ภักดีพี่มีให้
เธอก็ไม่เคยรับกลับขื่นขม
สิบคำรัก...หนักฤทัยเธอไม่ชม
นั่งตรอมตรมถึงคนมิสนใจ

ร้อยคำรัก...นักแล้วแก้วตาพี่
เธอจะหนีตัวเองเกรงบ้างไหม
พันคำรัก...จักขอรอช้าไย
ดูซิใครเฝ้าขอรอแต่เธอ

หมื่นคำรัก...สลักจิตมิผิดผัน
เธอเท่านั้นที่หวงห่วงเสมอ
แสนคำรัก...ออดอ้อนวอนนะเออ
โปรดเสนอรักมอบตอบพี่ยา

********

หนึ่งคำรัก...ช่างน้อยน้ำ ถ้อยฝาก
กลัวเธอจาก พรากหาย ไม่หวนหา
สิบคำรัก...ยังไม่ซึ้ง ถึงอุรา
กลัวต้องตรม น้ำตา คราพี่ไกล

ร้อยคำรัก...หนักทรวงเกรงบ่วงล่อ
รู้สึท้อ กลัวพี่อำ ทำหวั่นไหว
พันคำรัก...ยากเหลือ จะเชื่อใจ
ต้องดูไป ให้นาน คำหวานเธอ

หมื่นคำรัก...ปักจิต ยั้งคิดหวั่น
ไม่อาจมั่น ท่าที ที่เสนอ
แสนคำรัก...ฝากไว้ คล้ายละเมอ
ขอล้านคำ...นะเออ(ถ้า)เธอรักจริง....

“สุนันยา”

[nisakorn]

ร้อยคำรักฝามาอย่าหงอยเหงา
เก็บความเศร้า ทิ้งไปจากใจหญิง
ความว่างเปล่าเท่านั้นเป็นความจริง
อย่าสุงสิงกับคนไม่สนเรา

 

[สุนันยา]

จะจดจำคำหวานโปรยหว่านให้
จะจดไว้ใจปลาบปลื้มและดื่มด่ำ
จะจารึกทุกบทกลอนทุกท่อนคำ
จะจดจ่อจิตย้ำยึดยุพาพิน

พระคุณกลอนท่านสอนสั่งไว้หลั่งรัก
พระคุณถักทอถ้อยคำยามถวิล
พระคุณครูผู้ประภาษศาสตร์กวินทร์
พระคุณดินถิ่นไทยใกล้กานดา

จงรับรู้ประตูใจเปิดให้แล้ว
จงอย่าแคล้วคลาดเขวเสน่หา
จงย่างกรายสายสวาทยุรยาตรมา
จงรู้ว่าเวลานั้นฉันยังรอ

รอรับรักสักพันปีมิมีบ่น
รอจวบจนตะวันดับจันทร์ลับหนอ
รอรักเรียกเพรียกพรำไม่พร่ำท้อ
รอร้อรอรอรักนงลักษณ์ริน
 

จริงหรือว่า ไม่ท้อ เพื่อรอรัก
จริงหรือจัก หนักแน่น ปานแท่นหิน
จริงหรือถ้อย คอยคำ หวานฉ่ำจินต์
จริงหรือรอ จนสิ้น แสงตะวัน

หรือเพียงแสร้ง แกล้งเรา ยวนเย้าเล่น
หรือเพียงเห็น เป็นคน บนทางฝัน
หรือเพียงหลอก บอกรัก ฝากจาบัลย์
หรือเพียงแค่ อำกัน ผ่านลานกลอน

ที่พูดพร่ำ รำพัน กำนัลรัก
ที่ตระหนัก ปักตรึง มิพึงหลอน
ที่ร้อยเรียง เคียงมั่น ไม่สั่นคลอน
ที่พร่ำวอน อ้อนมา ว่าร้อรอ

รักที่หมาย ใจเธอเพ้อหรือเปล่า
รักที่เฝ้า ครวญคำ เพื่อย้ำขอ
รักที่เผย เอ่ยฝาก ฤๅมากพอ
รักที่บอก ไม่ท้อ ...ต่อเวลา....
 
“สุนันยา”

[สุนันยา]

ร้อยคำรักฝามาอย่าหงอยเหงา
เก็บความเศร้า ทิ้งไปจากใจหญิง
ความว่างเปล่าเท่านั้นเป็นความจริง
อย่าสุงสิงกับคนไม่สนเรา

 

เรียงร้อยเคียง เสียงพร่ำ ลำนำเผย
ที่หมายเปรย เอ่ยเอือน เป็นเพ่อนเหงา
คำนึงความ ยามรัก ภักดิ์แนบเนา
คนเคยเย้า หยอกเอิน กลัวเมินไป...

"สุนันยา"

[ดุลย์ ละมุน]

ร้อย คำรัก ฝากผ่าน ลานอักษร
เขียนเป็นกลอน อ้อนคำ นำสื่อสาร
ว่าใครหนึ่ง รำพึงเหงา ปนร้าวราน
สลักกานท์ ขานถ้อย มาคอยรอ

คำ ที่เพียร เขียนย้ำ ไม่ฉ่ำหวาน
ด้วยขื่นขม ตรมมาน  มาหว่านขอ
ให้ลมพา พัดผ่าน เพื่อสานทอ
คู่พนอ คลอเคล้า คลายเศร้าตรม

รัก ที่ร้อย คอยสมาน วันหวานชื่น
แม้นผ่านคืน กลืนเจ็บ เก็บขื่นขม
หากเธอรับ รู้ได้ ช่วยคลายปม
ล้างระทม ถมจินต์ ให้สิ้นไป

ฝาก บอกย้ำ คำเย้าคนเฝ้าหวง
ว่าในทรวง ห่วงหา พาหวั่นไหว
โอ้รักเอย เผยย้ำ ชื่นฉ่ำใจ
ด้วยหทัย หมายมั่น รอวันเคียง....

“สุนันยา”

ยินสำเนียงเรียงร้อยถ้อยคำรัก
ให้ประจักษ์ภักดิ์ใจในน้ำเสียง
สฤษฎ์กานท์หวานล้ำร้อยคำเรียง
เนื้อสำเนียงเพียงยลฉ่ำล้นใจ

ด้วยความในใคร่คิดไม่ผิดเจ้า
กอดความเหงาเว้าวอนอ้อนฟ้าใส
เป็นสะพานสาส์นคำลำนำไป
ส่งจากห้วงดวงใจมอบให้เธอ

หมายกำนัลใจมั่นคงที่ส่งถึง
สุดตราตรึงซึ้งกานท์หวานเสมอ
จะเก็บถ้อยร้อยคำรักถักเลิศเลอ
ไว้ปรนเปรอยามเผลอซึ้งคิดถึงนวล
 

[สุนันยา]

ร้อย คำรัก ฝากผ่าน ลานอักษร
เขียนเป็นกลอน อ้อนคำ นำสื่อสาร
ว่าใครหนึ่ง รำพึงเหงา ปนร้าวราน
สลักกานท์ ขานถ้อย มาคอยรอ

คำ ที่เพียร เขียนย้ำ ไม่ฉ่ำหวาน
ด้วยขื่นขม ตรมมาน  มาหว่านขอ
ให้ลมพา พัดผ่าน เพื่อสานทอ
คู่พนอ คลอเคล้า คลายเศร้าตรม

รัก ที่ร้อย คอยสมาน วันหวานชื่น
แม้นผ่านคืน กลืนเจ็บ เก็บขื่นขม
หากเธอรับ รู้ได้ ช่วยคลายปม
ล้างระทม ถมจินต์ ให้สิ้นไป

ฝาก บอกย้ำ คำเย้าคนเฝ้าหวง
ว่าในทรวง ห่วงหา พาหวั่นไหว
โอ้รักเอย เผยย้ำ ชื่นฉ่ำใจ
ด้วยหทัย หมายมั่น รอวันเคียง....

“สุนันยา”

ยินสำเนียงเรียงร้อยถ้อยคำรัก
ให้ประจักษ์ภักดิ์ใจในน้ำเสียง
สฤษฎ์กานท์หวานล้ำร้อยคำเรียง
เนื้อสำเนียงเพียงยลฉ่ำล้นใจ

ด้วยความในใคร่คิดไม่ผิดเจ้า
กอดความเหงาเว้าวอนอ้อนฟ้าใส
เป็นสะพานสาส์นคำลำนำไป
ส่งจากห้วงดวงใจมอบให้เธอ

หมายกำนัลใจมั่นคงที่ส่งถึง
สุดตราตรึงซึ้งกานท์หวานเสมอ
จะเก็บถ้อยร้อยคำรักถักเลิศเลอ
ไว้ปรนเปรอยามเผลอซึ้งคิดถึงนวล
 


ทุกถ้อยพร่ำ นำพา คำว่ารัก
เรียงร้อยถัก ปักใน หทัยหวน
ส่งมามอบ ปลอบใจ ให้อุ่นอวล
มิเพียงครวญ ยวนเย้า เพื่อเอาใจ

สลักมาน หวานคลอ เพื่อรอหา
ส่งสัญญาณเวลา คราหวั่นไหว
เธออย่าร้าง ห่างเหิน เมินสายใย
รักที่ให้ จากจิต ยังติดตรึง

ร้อยคำเรียง เคียงรัก สลักมั่น
หากเธอนั้น รับรู้ ผู้คิดถึง
ทุกคำขาน หวานคม พรมรำพึง
ว่าสุดซึ้ง ยิ่งนัก รักจากเธอ...

“สุนันยา”

[blues]

สลักถ้อย ร้อยเป็นคำ ที่ฉ่ำหวาน
เปลี่ยนวันวาน หวานฉ่ำ ด้วยน้ำเสียง
มอบสัญญา ด้วยคำมั่น วันร่วมเรียง
จะมีเพียง สองเรา ที่เข้าใจ

ในภาษา ที่สื่อถึง  พึงสดับ
ว่าจงรับ ในรัก ที่จักให้
จะมั่นคง ดั่งเสาหลัก ที่ปักไป
ถึงชั่วฟ้า ดินสลาย ไม่เปลี่ยนแปลง

คงไม่มี คำไหน จะเทียมเท่า
ในรักเรา เปรียบเงา ที่เฝ้าแสง
รุ่งอรุณ วันใหม่ ให้ร้อนแรง
จะแสดง ส่งรัก ปักใจเธอ

คงไม่มี วันไหน ที่ไม่รัก
หัวใจผลัก ดวงอาทิตย์ มาเสนอ
ในทุกเช้า จะเป็นเงา ตามติดเจอ
และจะเป็น เช่นนั้นเสมอ ตลอดกาล



bluesky

[สุนันยา]

ยินคำแว่ว แผ่วหวาน สาส์นสดับ
ได้รู้รับ วลี ที่ขับขาน
ร้อยเรียงคำ ย้ำถึง คะนึงนาน
ด้วยรสกานท์ ซ่านซึ้ง ติดตรึงทรวง
   
ถ้อยคำรัก ภักดี วจีพร่ำ
ให้ดื่มด่ำ ฉ่ำจืนต์ มิสิ้นหวง
ปรารถนา เคียงอยู่ เป็นคู่ควง
ประดับห้วงฤดี ไม่มีคลาย

ตระหนักรัก ปักตรึง ที่ขึงติด
ดั่งลิขิต เพลงพรหม  ภิรมย์ฉาย
มอบหนึ่งเธอ เสมอมั่น มิผันกลาย
ดังจิตหมาย ชายเดียว อย่างเกลียวกลม

ลิลิตร้อย ถ้อยหวาน มิผันอื่น
รักคงชื่น ขื่นคลาย ได้สุขสม
จรดคำนำเรียง เคียงรื่นรมย์
ได้เชยชม สมค่า คำว่ารัก...

“สุนันยา”