ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาว อาชาไนย]

รอยเท้าย่ำเหยียบทรายที่ชายหาด
คลื่นซัดสาดทยอยรอยก็หาย
กาลเวลา..ฟองคลื่นกลืนรอยทราย
เหลือเพียงชายหาดว่างร้างร่องรอย

เหมือนอดีตผ่านไปไม่มีกลับ
เคยประทับใจเร้าก็เหงาหงอย
เฝ้าคิดถึงความหลังฝังใจคอย
เวลาคล้อยเคลื่อนไปไม่หวนคืน

"วันนี้" พอเวลามาพ้นผ่าน
เรียก "วันวาน" สิ้นหมดความสดชื่น
ก่อน "วันวาน" เรียกขานว่า "วานซืน"
ไม่ยั่งยืนความฝันจึงผันแปร

เช่นกัน "วันพรุ่งนี้" ที่มั่นหมาย
ก็จะกลายเป็น "วันนี้" สี่งที่แน่
ที่เคยเรียก "วันหน้า" ตั้งตาแล
อันได้แก่ "อนาคต" ย่อมหมดไป

กลับกลายเป็น "ปัจจุบัน" ที่ฝันหา
เมื่อเวลาไม่หยุดจุดเคลื่อนไหว
"ปัจจุบัน" เป็น "อดีต" กรีดหัวใจ
รักจึงไกลเพราะเวลามาพรากเรา

วันแรกรักเริ่มก่อบริสุทธิ์
มาถึงจุดนี้แล้วไม่แคล้วเศร้า
รักแปรเปลี่ยนไปได้ไม่เหลือเงา
แต่จะเอาอะไรในความจริง

ปล่อยให้กาลเวลาจารึกไว้
ร่องรอยในเบื้องหลังทั้งชายหญิง
เป็นทางผ่านไว้จำคำอ้างอิง
ไม่หยุดนิ่งความรักมักเหมือนกัน

ดาว อาชาไนย[/color][/size]

[panthong.kh]

รอยเท้าปน ผืนทราย บนชายหาด
แต้มแชมผัน ฝันวาด คลาดสุขสันต์
น้ำซัดสาด รอยทราย หายไปพลัน
แต่รอยสาย ใจฉัน ยังมั่นคง

แม้อดีต ผ่านไป ไร้คืนหวน
อย่ารัญจวน ครวญคร่ำ ร่ำประสงค์
จงแข็งขืน ยืนคู่ รู้ปลดปลง
นวลอนงค์ จงรัก และภักดี

กาลเวลา หมุนเวียน เปลี่ยนเลยล่วง
ใจทั้งดวง ห่วงหา ล้าเต็มที่
ยังสลัก ปักแน่น แม้นบางที
อาจจะมี เบือนบด รันทดใจ

จะวันนี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้
ดวงฤดี รักมั่น ไม่สั่นไหว
แม้รอยทราย กลายกลับ ลับเลือนไป
แต่รอยใจ สลักแน่น ถึงแก่นทรวง
พันทอง

[พิมพ์วาส]

เป็นรอยทรายรายเรียงอยู่เพียงหลัง
คลื่นเห่ดังฝังกลบ....กระทบหน่วง
สายลมหวิวพลิ้วไหว...เห..ใจลวง
เหมือนจะทวงดวงแก้วที่แผ่วเบา

ยืนประทับนับคลื่นที่ดื่นเลี้ยว
ม้วนเป็นเกลี่ยวเพรียวแทรกกระแทกเข้า
เสียงก้องหาดกราดเกรี้ยวแรงเหนี่ยวเพลา
สุดท้ายเคล้าเฝ้าปน...อยู่บนทาง

เปลือกหอยขาวพราวแพรวงามแพร้วพริ้ง
หล่นเกลื่อนทิ้งอิงหาดอยู่กลาดข้าง-
ชายฝั่งโน้น...โพ้นนี้...ไม่มีบาง
ตะวันลางห่างลิบขลิบเมฆา

ไม่อยากเพลินเดินต่อ..อยากรอเรื่อย
เหมือนเรื่อยเปื่อยเหนื่อยหนักอยากพักขา
แต่กลัวคลื่นดื่นซัด...ตวัดมา...
กลัวร้อยเท้าหายลา...ปวดปร่าใจ

[รัตนาวดี]

"วันนี้" พอเวลามาพ้นผ่าน
เรียก "วันวาน" สิ้นหมดความสดชื่น
ก่อน "วันวาน" เรียกขานว่า "วานซืน"
ไม่ยั่งยืนความฝันจึงผันแปร

เช่นกัน "วันพรุ่งนี้" ที่มั่นหมาย
ก็จะกลายเป็น "วันนี้" สี่งที่แน่
ที่เคยเรียก "วันหน้า" ตั้งตาแล
อันได้แก่ "อนาคต" ย่อมหมดไป

กลับกลายเป็น "ปัจจุบัน" ที่ฝันหา
เมื่อเวลาไม่หยุดจุดเคลื่อนไหว
"ปัจจุบัน" เป็น "อดีต" กรีดหัวใจ
รักจึงไกลเพราะเวลามาพรากเรา

วันแรกรักเริ่มก่อบริสุทธิ์
มาถึงจุดนี้แล้วไม่แคล้วเศร้า
รักแปรเปลี่ยนไปได้ไม่เหลือเงา
แต่จะเอาอะไรในความจริง

ปล่อยให้กาลเวลาจารึกไว้
ร่องรอยในเบื้องหลังทั้งชายหญิง
เป็นทางผ่านไว้จำคำอ้างอิง
ไม่หยุดนิ่งความรักมักเหมือนกัน

ดาว อาชาไนย

...หากวันนั้น บริสุทธิ์ ผุดด้วยรัก
ที่จริงใจ ร่วมภักดฺิ์ เป็นหลักมั่น
เช่นโขดหิน ยั่งยืน ทุกคืนวัน
คงมิหวั่น น้ำเซาะ กระเทาะแรง...

...วันนี้เหมือน ว่าใจ ไร้วันนั้น
ความผูกพัน เผยให้ ไร้ความแกร่ง
ความรู้สึก เจ็บนัก รักเปลี่ยนแปลง
ไยเสแสร้ง รักฝาก จากให้ครวญ...

...หาด..ทรายลบ กลบกลืน ยามคลื่นซัด
รอยที่ขัด ก็กลาย สลายล้วน
แต่ฤทัย มีร่อง รอยต้องทวน
..ยิ่งลบ.. ยิ่งใจป่วน ชวนร้าวราน...

รัตนาวดี

<a href="http://www.youtube.com/v/7RQ6nK4QPM0&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/7RQ6nK4QPM0&amp;rel=0&amp;fs=1</a>