ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

บนรอยทรายหายตามยามคลื่นสาด
สุดอนาถรอยรักยังถักต่อ
ถักด้วยใจด้วยหวังนั่งพะนอ
เกินจะกรอด้ายกลับแม้ลับลา



วันปีผ่านกาลสมัยให้แลเห็น
ดุจดั่งเช่นวันเก่าเฝ้าห่วงหา
เมื่อผ่านไปวันใหม่ใกล้เข้ามา
เปลี่ยนแต่หน้าวันที่นี้ร่ำไป



แต่ตัวเราตัวคนหาพ้นผ่าน
ยังซมซานรานร้าวหนาวสั่นไหว
อยากจะลืม กลับจำ ช่างร่ำไร
แสนชังใจตนเอง..วังเวงพา



ถึงคิดได้พูดได้คล้ายทำยาก
แผลเป็นฝากมากรอยคอยผวา
เหมือนผ้าขาวมีรอยคล้อยเวลา
เนิ่นนานช้าเพียงใดไม่ลบเลือน



*ต้องเก็บไว้ ให้เห็น เช่นชมชื่น
แม้ขมขื่น กลืนกล้ำ ทำเสมือน
เป็นสิ่งดี มีค่า น่ายลเยือน
ไว้เป็นเพื่อน เตือนตน คนเคยตรม



รอยอดีต รีดใจ ให้แผ่วฝ่อ
รอยพะนอ รอคืน ชื่นสุขสม
รอยอาลัย ให้เห็น เช่นสายลม
รอยชื่นชม ถมแล้ว..แก้วบาดทรวง*

"บ้านริมโขง"

๗ มิถุนายน ๒๕๕๕

*กลบท

[สุนันยา]

อย่าลืมเลย เคยรัก ภักดีมอบ
สิ่งเคยชอบ ปลอบช้ำ ย้ำคอยหวง
อดีตผ่าน กาลพา อย่าว่ากลวง
หมดทั้งปวง ล่วงนาน ผ่านซานซม

จดจำรัก ปักตรึง ซึ้งดวงจิต
ว่าครั้งหนึ่ง พึงชิด สนิทสนม
ด้วยทั้งสอง ปองใจ ได้เกลียวกลม
รื่นภิรมย์ สมค่า คราเรารัก

แม้นเมื่อความ ยามจาก ฝากรอยก่อน
ให้เราย้อน วอนจำ ช้ำแสนหนัก
แต่ทรงจำ ย้ำเยือน เตือนท้วงทัก
ว่าครั้งหนึ่ง ซึ้งนัก รักให้กัน

เก็บสิ่งที่ ดีๆ มีเรารู้
ความเป็นอยู่  คู่เรียงเคียงฝากฝัน
คือรอยใจ ในห้วง บ่วงสัมพันธ์
ความสุขสันต์ วันเก่า เคล้าเคลียคลอ ….

"สุนันยา"



 

[--ณัชชา--]

รอยอดีตกรีดใจไม่เคยเจ็บ
ถึงอักเสบก็ทนไม่ย่นย่อ
จะเจ็บช้ำเพียงใดไม่เคยท้อ
ฉันยังพอสู้ได้ไม่เคยตรม

แต่รอยหนึ่งเกลียดจนทนไม่ได้
มันเหยียบย่ำหัวใจให้ขื่นขม
ส่องกระจกทุกคราวร้าวระบม
ไม่อยากชมแม้แต่น้อย รอยตีนกา

--natcha--

 

[panthong.kh]

รอยอดีต ย้อนมา ผวาอก
เจ็บช้ำฟก สทกร้าว หนาวยิ่งกว่า
คอยตามหลอก ตามหลอน ต้อนทุกครา
ปวดอุรา เหลือแสน สุดแค้นเคือง

อยากจะลบ กลบเกลื่อน จึงเบือนหน้า
ทุกเวลา พาให้ ไม่ฟูเฟื่อง
ตามจดจ่อ ลิ่วล้อ หนอฟันเฟือง
เคยรุ่งเรือง กลับร่วงโรย ระโหยทรวง

สลัดรอย เท่าไร ก็ไม่ออก
เหมือนหนามยอก ปวดแปลบ แสบทุกช่วง
ตอกสลัก ฝังแน่น ถึงแก่นดวง
ฤทัยกลวง ช่วงช้ำ ทนกล้ำกลีน
พันทอง

[Prapacarn ❀]

........................
รอยอดีต รีดใจ ให้แผ่วฝ่อ
รอยพะนอ รอคืน ชื่นสุขสม
รอยอาลัย ให้เห็น เช่นสายลม
รอยชื่นชม ถมแล้ว..แก้วบาดทรวง

"บ้านริมโขง"

๗ มิถุนายน ๒๕๕๕

"ภาพลวงตา" ขอบคุณภาพจาก  Internet ค่ะ

รอยมีดกรีดเจ็บแผลแค่ประเดี๋ยว
รอยรักเกี่ยวเจ็บนานเพราะมานหวง
หัวใจร้าวแตกบิ่นเกือบสิ้นดวง
ฤๅ..เพราะพ่วงผูกพันกับสัญญา

เฝ้ายึดถือซึ้งสลักปักใจมอบ
กลีบรักกรอบร่วงหล่นยังค้นหา
เช่นสายลมผูกมัดอนัตตา
ล่วงเวลากลับเป็น..เช่นอนิจจัง

"ประภาคาร"
06/06/2012

“ ผู้รู้ย่อมไม่พูด ผู้พูดย่อมไม่รู้ ”
แซมยังเป็น ผู้ไม่รู้.... ♥

[lakanhadngan]

 

[ฌลา]

....เวลา...ยังคงหมุน....
เหมือน-เหมือนใจของคุณ....ที่เปลี่ยนผัน...
เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน....หมุนเวียน...ไม่ต่างกัน
แม้ใช้หยดน้ำตากี่ร้อยพัน....ก็ไม่อาจรั้งคุณนั้น...คืนดี

....เวลา...ไม่ช่วยอะไร...
นอกจากจะตอกย้ำว่าไม่เหลือใคร....นับจากนี้...
เวลาที่ผันผ่าน....ไม่เคยลืมภาพนั้น....สักที
คุณเดินจากไปแล้วคนดี....แต่ไม่มีสักนาที...ที่จะลืม

[ปู่ริน]

"ภาพลวงตา" ขอบคุณภาพจาก  Internet ค่ะ

รอยมีดกรีดเจ็บแผลแค่ประเดี๋ยว
รอยรักเกี่ยวเจ็บนานเพราะมานหวง
หัวใจร้าวแตกบิ่นเกือบสิ้นดวง
ฤๅ..เพราะพ่วงผูกพันกับสัญญา

เฝ้ายึดถือซึ้งสลักปักใจมอบ
กลีบรักกรอบร่วงหล่นยังค้นหา
เช่นสายลมผูกมัดอนัตตา
ล่วงเวลากลับเป็น..เช่นอนิจจัง

"ประภาคาร"
06/06/2012

“ ผู้รู้ย่อมไม่พูด ผู้พูดย่อมไม่รู้ ”
แซมยังเป็น ผู้ไม่รู้.... ♥

[/quote]
 

อยากจะลืมความช้ำระกำหม่น
อยากจะลืมความจนจนสิ้นหวัง
อยากจะลืมความเศร้าครอบครัวพัง
อยากจะลืมความหลังครั้งสำคัญ

อยากจะลืมรอยร้าวยังร้าวแตก
อยากจะลืมความแยกแปลกเปลี่ยนผัน
อยากจะลืมขวัญฤทัยใจผูกพัน
อยากจะลืมคำมั่นสัญญาใจ

ความผิดหวังครั้งใหญ่ในชีวิต
ไม่เคยคิดมิเคยฝันจึงหวั่นไหว
เหมือนคนท้อรอวันเศร้าทรวงใน
ต้องโหยให้รำพันฉันรักเธอ

                        ริน ดอนบูรพา
                               ๑๒ มิ.ย. ๕๕

[blues]

เมื่ออดีต ฝังรอย ค่อยค่อยหาย
แต่กลับกลาย เป็นแผลเป็น เด่นเสมอ
แหม..มันช่าง งดงาม ยามลูบเจอ
รำพันเพ้อ ให้นึกหวล ถึงนวลนาง

ภาพเก่าเก่า เข้ามา ทำว้าวุ่น
นึกเคืองขุ่น ข้องใจ ให้เลือกข้าง
จะถอยหลัง เดินหน้า ว่าไปทาง
หรือกรีดถ่าง แผลเป็น ให้เห็นรอย

ที่อยากจำ กลับลืม เสียหมดสิ้น
จนลืมกิน ลืมนอน ก่อนร่วงผล็อย
แต่ลืมนาง ลืมยาก ใจฝากคอย
แม้จะเหงา เศร้าสร้อย ยังคอยเธอ



bluesky

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

เมื่ออดีต ฝังรอย ค่อยค่อยหาย
แต่กลับกลาย เป็นแผลเป็น เด่นเสมอ
แหม..มันช่าง งดงาม ยามลูบเจอ
รำพันเพ้อ ให้นึกหวล ถึงนวลนาง

ภาพเก่าเก่า เข้ามา ทำว้าวุ่น
นึกเคืองขุ่น ข้องใจ ให้เลือกข้าง
จะถอยหลัง เดินหน้า ว่าไปทาง
หรือกรีดถ่าง แผลเป็น ให้เห็นรอย

ที่อยากจำ กลับลืม เสียหมดสิ้น
จนลืมกิน ลืมนอน ก่อนร่วงผล็อย
แต่ลืมนาง ลืมยาก ใจฝากคอย
แม้จะเหงา เศร้าสร้อย ยังคอยเธอ



bluesky

อยากจะลืมแต่กลับจำคำเก่าก่อน
ความรักสอนย้อนยอกตอกเสมอ
เจ็บเป็นแผลเป็นรอยคอยละเมอ
เพราะรักเก้อเพ้อครวญหวนอาลัย

เก็บภาพฝันวันเก่าของเราสอง
ตามครรลองของกันวันฟ้าใหม่
ด้วยเหตุผลที่ทิ้งละสิ่งใด
กลับสดใดได้ด้วยมือของเรา

อย่าได้ลืมคืนวันอันงดงาม
อย่าได้ถามความหลังในครั้งเก่า
อย่าได้ลืมยังมีน้องคอยเป็นเงา
อย่าได้เหงาเศร้าโศกในโลกงาม


พระอาทิตย์อัสดง

[ดุลย์ ละมุน]

สลัดรอย เท่าไร ก็ไม่ออก
เหมือนหนามยอก ปวดแปลบ แสบทุกช่วง
ตอกสลัก ฝังแน่น ถึงแก่นดวง
ฤทัยกลวง ช่วงช้ำ ทนกล้ำกลืน
พันทอง

ใยสวาทคาดเกลียวเกี่ยวสถิต
ผูกดวงจิตบิดใจไม่อาจขืน
เพียงเคลื่อนคล้อยรอยเกี่ยวก็เหนี่ยวคืน
ยากจะฝืนให้กลืนกล้ำฉ่ำน้ำตา

เกลียวใดแม้นจะแน่นเหนียวเท่าเกลียวรัก
ผูกสลักถักด้วยเล่ห์สิเน่หา
สายสวาทบาดแนบแอบอุรา
แม้นสิ้นฟ้าหาสลัดสุดตัดใจ

เพราะเกลียวรักถักใยด้วยไฟหลง
เป็นเกลียวกรงทรงงามให้หวามไหว
แม้นสายบัวตัดเยื่อยังเหลือใย
คิดตัดใจใยสวาทมิขาดเลือน
 

[panthong.kh]

ตัดอะไร ตัดได้ ง่ายดังหวัง
ตัดพลัง แรงรัก จักคลาดเคลื่อน
เพราะฝังแน่น นานเนา มาเก้าเดือน
จะให้เลื่อน คลายปม ระทมใจ

ด้วยว่ารัก สองเรา แต่เก่าก่อน
ฝากสุนทร อ้อนหา อุราไหว
แม้กินนอน เกลียวแน่น ถึงแผ่นใน
ผูกสลัก ปักฤทัย ไม่อาจลืม