ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดอกกระเจียว]

คาราวะเหล่านักกลอนตอนหัวค่ำ
มาดื่มด่ำฉ่ำมิตรคิดอักษร
ตัวกระผมว่างปั๊บก็หลับนอน
หัวถึงหมอนฝันหาสาวทุกคราวไป

ด้วยห่างนานการเขียนเลยเพี้ยนนิด
บางครั้งยังรู้สึกผิดคิดหวาดไหว
อยากจะได้อย่างอารมณ์ไม่สมใจ
แต่เขียนแล้วก็แล้วไปไม่ว่ากัน

มาวันนี้ดีหน่อยขอปล่อยพลิ้ว
ลีลานิ้วจารบทกลอนอักษรสรร
ใช่เล่นของลองดูสู้ไม่มัน
อย่างผมนั้นคือฝีมือแต่ไรมา

ซึ่งจะนั่งตรองตรึกนึกพินิจ
ใส่ความคิดแนวโลกีย์ไม่มีหนา
แบบตกหล่นโทษอีกมันผู้นำพา
พลัดพลาดของในตัวข้านั้นไม่มี

หรือแบบเล่นเจ้าปู่สู่ดวงจิต
ใส่ลิขิตยมทูตจากพูตผี
ขอรับรองจากใจว่าไม่มี
จะเปรมปรีย์เป็นเจ้าทรงมาลงกลอน

คาราวะส่งท้ายสมหมายมาด
เหล่านักปราชญ์ราชครูรู้อักษร
แม้นซึ่งเรื่องเคืองใครใคร่วิงวอน
ยามหลับนอนให้ผีบีบคอ...เอย

 

[ดอกกระเจียว]

ครั้งโบราณนานมาเวลาค่ำ
สาว-หนุ่มลอยเรือลำกลางน้ำใส
แต่อยุธยายังเป็นเมืองศิวิไล
ที่หน้าวัดขนัดไปแต่นักกลอน

จึงต่อบทสักวาไม่ว้าวุ่น
มิเคืองขุ่นยันแก่เฒ่าเมาอักษร
จนดึกดื่นคืนไหนไม่ยอมนอน
คนไม่เป็นก็ไหว้วอนคนบอกคำ

ยุคสมัยแม้เวียนไปเปลี่ยนแปลก
จนผิดแผกก็ยังมิที่อิ่มหนำ
ด้วยยุคใหม่ไอ-ทีอันเลิศล้ำ
ให้ต่อกลอนอ้อนอำอึงคนึง

ได้เกิดกายมากมีกวีเอก
ลิขิตเสกถ้อยวจีกันทั่วถึง
ผู้ดีไพร่ว่ากันไปจนอื้ออึง
กิริยาตังตึงต่างแต่มี

แม้กระผมดอกกระเจียวเที่ยวไปทั่ว
เข้าดงเสือบ่เคยกลัวจะวิ่งหนี
แต่ประสาใจรักการกวี
หรือจะเกรงถ้อยวาทีซึ่งปราชญ์ใด

ขอคาราวะในท้ายกลอนตอนค่ำๆ
แม้โลกเคลื่อนเครงคว่่ำฤาหวั่นไหว
โลกอักษรยังเบ่งบานตระการใจ
อยู่ ณ บ้านกลอนไทยแห่งนี้เอง

[อริญชย์]

     หนึ่งจอกกับดอกกระเจียว

ดอกกระเจียวชื่อดังแห่งวังหลวง
เป็นดั่งดวงสุริยาลงมาเผย
ส่องศาสตร์ศรีกวีมาไม่ละเลย
น่าชมเชยทุกคราดอกกระเจียว

ชื่อบอกดินถิ่นฐานเกิดบ้านป่า
แต่ลีลาวรรณศิลป์กวินเชี่ยว
ใครตามอ่านงานปลื้มไม่ลืมเชียว
ต่างแลเหลี่ยวชื่นชมอุดมการณ์

ช่วงไหนว่างอย่าช้าเข้ามาแต่ง
เพื่อแสดงลีลากลอนกล้าหาญ
เสี่ยวอู้-อี้หยิบยกตลกนาน
เพื่อนชื่นบานอ่านแล้วตอบว่าชอบเอย!ฯ

                         อริญชย์
                      ๑๙/๖/๒๕๕๕


 

[ดอกกระเจียว]

อันคำยกยอนั่นหนอท่าน
เหมือนจอกสุราสมานในมิตรหมาย
ให้คนเศร้าเอกาว้าเหว่กาย
อย่างดอกกระเจียวนี้ได้คลายสบายใจ

โบราณว่าหนึ่งผู้รู้หรือจะเท่าสิบรู้
โดดเดี่ยวหรือจะสู้ซึ่งสิบได้
หนึ่งเส้นฟางขาดง่ายจะตายไป
สักสิบเส้นดึงเท่าใดยังมั่นคง

ก็ด้วยความโดดเดี่ยวจึงเปลี่ยวจิต
ซึ่งการจะคิดไม่สมประสงค์
ไม่เหมือนมาก กดเอ้า-กดเอา ตามจำนงค์
หนึ่งเดียวจึงยอมซื่อตรงตลอดมา