ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[น้ำค้างกลางจันทร์]

กระต่ายน้อย ชะแง้ แลแขเด่น
ยังคงเห็น แขพร่าง อยู่กลางหาว
เฝ้าชื่นชม มองแข แหย่หยอกดาว
ยังคงเฝ้า วันแข แลมองมา

กระต่ายน้อย คอยวัน จันทร์ฝากรัก
แล้วสลัก อักษร กลอนภาษา
ฝากคำรัก มั่นหมาย กระต่ายมา
กับดารา คืนฝนพรำ หรือค่ำแรม

จันทร์ยังเด่น ยังอยู่ ยังดูเห็น
แม้จะเป็น คืนฝนพรำ เมฆดำแต้ม
แม้เดือนดับ ฟ้าคล้ำ หรือค่ำแรม
จันทร์ยังแย้ม สว่างใส กลางใจจันทร์

กระต่ายน้อย คอยแลแม้ไกล ใจไม่ห่าง
จันทร์อยู่กลาง ดวงใจ แม้ในฝัน
กาลจะผ่าน วันจะเปลี่ยน หมุนเวียนวัน
จะรักจันทร์ เหมือนเก่า เท่าชีวา

แม้โสมเสี้ยว เกี่ยวฟ้า ตั้งตาจ้อง
ยังนั่งมอง จันทร์เสี้ยว เกี่ยวเวหา
รู้ทั้งรู้ ไม่อาจแข่ง แสงดารา
แต่รู้ว่า จันทร์ยังอยู่ คู่ราตรี

กี่ทิวา กี่ราตรี ไม่มีหวั่น
ยังมีจันทร์ แม้ถึงวัน จันทร์ห่างหนี
จันทร์จะอยู่ แม้เนิ่นนาน ผ่านกี่ปี
อยู่ตรงนี้ กลางใจฉัน แค่นั้นพอ

เพราะจันทร์อยู่ ตรงนี้ ที่จันทร์อยู่
ใช่ฟ้าหรู จันทร์อยู่ไหน รู้ไหมหนอ
อยู่กลางใจ กระต่าย ผู้หมายรอ
แม้ต้องทน แหงนคอ รออีกไกล

ความเป็นจริง จันทร์สูงเด่น เห็นเห็นอยู่
ได้แค่ดู จันทร์ลอย เกินสอยไหว
กระต่ายน้อย ได้เพียงฝัน ถึงจันทร์ไกล
แล้วสอนใจ สอนสั่ง นั่งมองเจียม....

******************

<a href="http://www.youtube.com/v/Rw0VKpGjmiA&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/Rw0VKpGjmiA&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ขออนุญาต...คนที่เคยต่อกลอนนี้ด้วยกัน
คืนนี้ก็ไม่ต่างกับคืนนั้น....
จันทร์ดวงเดิม หน้าต่างบานเดิม ความรู้สึกเดิม...เดิม

ต่างกันเพียง เราจำ...เขาลืม
คืนนี้...จึงต้องนั่งเขียนกลอนนี้ขึ้นมาใหม่....เพียงลำพัง

[Music]

จะไม่ถามความนัยให้เธอเจ็บ
รู้ว่าเก็บความหมายที่อายเหนียม
ขอแค่เพียงเคียงจันทร์สัมพันธ์เรียม
จะแท้เทียมในใจก็ไม่แคร์

ชินหรือยังแข็งกร้าวแต่ร้าวลึก?
ฉันไม่นึกว่าสำคัญเห็นพันแผล
คงจะมีที่หมายชายตาแล
คนรังแกคนรักษาคงหาเจอ

ถึงวันนี้...คงพอรอพิสูจน์
ที่ดื่มดูดเคียงผสมมันขมเหรอ?
ฉันต่างหากอยากง้อว่ารอเธอ
จะปรนเปรอจนตาย...เช่นชายครวญ

 

[สะเลเต]

เพียงดอกหญ้าอย่างเราเขาไม่สน
รักจึงยอมพร้อมทนทุกข์ล้นเปี่ยม
เตือนหัวใจหลายครั้งยังไม่เจียม
มิอาจเปรียบเทียบเทียมเจียมตนไว้

เพราะกระต่ายหมายจันทร์อันเลอค่า
แค่ดอกหญ้าเคียงดินถิ่นอาศัย
มิเลอเลิศเพริศแพร้วแวววิไล
ถึงอยู่ใกล้กันนิด..ไม่คิดมอง

เธอชะเง้อเพ้อหาทุกคราค่ำ
คืนฝนพรำจำทนยืนหม่นหมอง
ใจเธอนั้นจันทร์งามตามครอบครอง
ดอกหญ้าต้อง!!!!...เตรียมใจรับพ่ายแพ้

ขอมองดูอยู่ไกลไกลในที่ฉัน
คืนเพ็ญจันทร์จ้องเธอชะเง้อแข
ชื่มชมเธอจากใจไม่ผันแปร
จันทร์คงแล...เหลี่ยวมาหาสักครั้ง

ขอแจมด้วยนะคะ...เคยต่อกับเพื่อนไว้
---สะเลเต---

[น้ำค้างกลางจันทร์]

จะไม่ถามความนัยให้เธอเจ็บ
รู้ว่าเก็บความหมายที่อายเหนียม
ขอแค่เพียงเคียงจันทร์สัมพันธ์เรียม
จะแท้เทียมในใจก็ไม่แคร์

ชินหรือยังแข็งกร้าวแต่ร้าวลึก?
ฉันไม่นึกว่าสำคัญเห็นพันแผล
คงจะมีที่หมายชายตาแล
คนรังแกคนรักษาคงหาเจอ

ถึงวันนี้...คงพอรอพิสูจน์
ที่ดื่มดูดเคียงผสมมันขมเหรอ?
ฉันต่างหากอยากง้อว่ารอเธอ
จะปรนเปรอจนตาย...เช่นชายครวญ

 

ถึงไม่ตอบก็รู้ว่าดูออก
เพราะหยิกหยอกตรงชัดดุจหมัดสวน
หากเป็นมวยคงแย่แพ้กระบวน
ต้องเซซวนล้มหงายพ่ายคามือ

จริงอย่างว่าชินชาแต่ว่าเจ็บ
เหมือนเป็นเหน็บเจ็บหายจะคลายหรือ
อาจไม่ถึงหม่นหมางครางฮืฮ..ฮือ
แต่ยังครือคลอเบ้าเศร้าจางจาง

ถึงวันนี้ปล่อยวางทางความคิด
ไม่มีจิตไขว่สูงดูหงส์หาง
ปล่อยหงส์สวยบินไกลไปตามทาง
นกกระยางแค่ทวงถามความทรงจำ
********************

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เพียงดอกหญ้าอย่างเราเขาไม่สน
รักจึงยอมพร้อมทนทุกข์ล้นเปี่ยม
เตือนหัวใจหลายครั้งยังไม่เจียม
มิอาจเปรียบเทียบเทียมเจียมตนไว้

เพราะกระต่ายหมายจันทร์อันเลอค่า
แค่ดอกหญ้าเคียงดินถิ่นอาศัย
มิเลอเลิศเพริศแพร้วแวววิไล
ถึงอยู่ใกล้กันนิด..ไม่คิดมอง

เธอชะเง้อเพ้อหาทุกคราค่ำ
คืนฝนพรำจำทนยืนหม่นหมอง
ใจเธอนั้นจันทร์งามตามครอบครอง
ดอกหญ้าต้อง!!!!...เตรียมใจรับพ่ายแพ้

ขอมองดูอยู่ไกลไกลในที่ฉัน
คืนเพ็ญจันทร์จ้องเธอชะเง้อแข
ชื่มชมเธอจากใจไม่ผันแปร
จันทร์คงแล...เหลี่ยวมาหาสักครั้ง

ขอแจมด้วยนะคะ...เคยต่อกับเพื่อนไว้
---สะเลเต---

โอ้อกเอยเคยช้ำยังพร่ำหา
มินำพาว่ากมลแต่หนหลัง
รักมลายกลายเร้นกลับเป็นชัง
เคยวาดหวังพังพินาศสวาทวาย

รู้ทั้งรู้อยู่เต็มจิตนิจจาเอ๋ย
หากปล่อยเลยเฉยนิ่งยิ่งใจหาย
แม้นรสรักจักหมดอดเสียดาย
เคยเคียงกายชายอยู่ยังรู้จำ

เปรียบกระต่ายหมายจองเพื่อปองแข
ชะเง้อแลชะแง้รอลออขำ
เหมือนคร่ำครวญชวนสดับขับลำนำ
ร่วมเริงร่ายส่ายระบำครั้งปรัมปรา

ใจเอยใจไยปลื้มมิลืมหลง
ฤารักคงยงยืนชื่นหนักหนา
คงเวรกรรมซ้ำทรามติดตามมา
เจตนาพร่าผลาญให้รานรอน...


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[/i][/font][/size][/color]

[น้ำค้างกลางจันทร์]

เพียงดอกหญ้าอย่างเราเขาไม่สน
รักจึงยอมพร้อมทนทุกข์ล้นเปี่ยม
เตือนหัวใจหลายครั้งยังไม่เจียม
มิอาจเปรียบเทียบเทียมเจียมตนไว้

เพราะกระต่ายหมายจันทร์อันเลอค่า
แค่ดอกหญ้าเคียงดินถิ่นอาศัย
มิเลอเลิศเพริศแพร้วแวววิไล
ถึงอยู่ใกล้กันนิด..ไม่คิดมอง

เธอชะเง้อเพ้อหาทุกคราค่ำ
คืนฝนพรำจำทนยืนหม่นหมอง
ใจเธอนั้นจันทร์งามตามครอบครอง
ดอกหญ้าต้อง!!!!...เตรียมใจรับพ่ายแพ้

ขอมองดูอยู่ไกลไกลในที่ฉัน
คืนเพ็ญจันทร์จ้องเธอชะเง้อแข
ชื่มชมเธอจากใจไม่ผันแปร
จันทร์คงแล...เหลี่ยวมาหาสักครั้ง

ขอแจมด้วยนะคะ...เคยต่อกับเพื่อนไว้
---สะเลเต---

คำอวยพรน้อมรับแต่กลับสาย
จันทร์เจ้าหายฝากใจให้เขาขัง
ซ้ำยังมีเมฆคล้อยมาย้อยบัง
เหนื่อยใจจังชังฟ้าชะตาตัว

เพราะไม่เจียมไม่จำจึงช้ำหนัก
ใผ่สูงนักมองจันทร์น่าขันหัว
เปรียบอึ่งอ่างจองหองลำพองตัว
จนเมามัวใบ้บ้าน่าอายใจ

มัวชะแง้แลฟ้าจนหน้าตั้ง
เมื่อผิดหวังก้มดิ้นกับดินไหม
มัวแต่วิ่งไขว่คว้าหาคนไกล
จนมองไปไกลพ้นคนใกล้ตา

ถึงวันนี้หมดสิทธิ์คิดเรียกร้อง
จะจับจองเจ้าใจใครแล้วหนา
หากวันนั้นไม่เห็นดินสิ้นราคา
คงจะมี ดอกหญ้าแช่ “แจกันใจ”
********************

[Music]

ถึงไม่ตอบก็รู้ว่าดูออก
เพราะหยิกหยอกตรงชัดดุจหมัดสวน
หากเป็นมวยคงแย่แพ้กระบวน
ต้องเซซวนล้มหงายพ่ายคามือ

จริงอย่างว่าชินชาแต่ว่าเจ็บ
เหมือนเป็นเหน็บเจ็บหายจะคลายหรือ
อาจไม่ถึงหม่นหมางครางฮืฮ..ฮือ
แต่ยังครือคลอเบ้าเศร้าจางจาง

ถึงวันนี้ปล่อยวางทางความคิด
ไม่มีจิตไขว่สูงดูหงส์หาง
ปล่อยหงส์สวยบินไกลไปตามทาง
นกกระยางแค่ทวงถามความทรงจำ
*****คุณน้ำค้างกลางจันทร์*****


ความทรงจำสีจางจาง..ในบางช่วง
มันขื่นคล้ำดำม่วงจนน่าขำ
ให้ยอมรับด้วยไหมว่าใจดำ
เมื่อกระต่ายเจ้ากรรมชอบอำพราง

จันทร์ไม่ใช่ผู้เดียวที่เลี้ยวลด
เพียงประชด..เผชิญความเมินหมาง
เมื่อหมอกเมฆความเหงาสีเทาจาง
มากั้นกลาง..ทิฐิ..ก็ผลิบาน

รักหรือเปล่า?ตอบมาแม้ว่า.."ใช่"
อย่ารอให้ถึงขั้น..วันประหาร
นกกระเรียนเพียรท้อ...ทรมาน
เปรียบว่าปานสิ้นใจเมื่อไกลกัน

ทิ้งภาพความทรงจำ...ที่ดำด่าง
อยู่ระหว่างวาดซ้ำให้ช้ำขวัญ
เลือกถนอมภาพจางในบางวัน
ยิ่งผูกพัน...คร่ำครวญ..เจ็บจวนตาย

<a href="http://www.youtube.com/v/EIj3bnuLDeE&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/EIj3bnuLDeE&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[น้ำค้างกลางจันทร์]

เพราะอยากเก็บความทรงจำมาย้ำสุข
แม้มีทุกข์ปนแซมแจมถวาย
แต่ในยามเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
ก็ผ่อนคลายเมื่อระลึกนึกถึงมัน

จึงเก็บสิ่งดีๆที่ตกหล่น
มารวมคนจนผลึกลึกในฝัน
เก็บถนอมภาพบ้างในบางวัน
เก็บภาพนั้นมาให้ใจคำนึง

ในบางคราคล้ายคลาไม่ลาจาก
ลมจากปากยังละมุนอบอุ่นถึง
ความห่วงหวงห่วงหาจึงตราตรึง
ยามคนึงจึงเหมือนไม่เคลื่อนลา

จึงยิ้มได้แม้น้ำตาพร่าสองแก้ม
จึงยังแต้มความสุขในทุกขา
แม้ครวญคร่ำร่ำบ้างในบางครา
แต่รู้ว่าที่แท้....แค่...ความทรงจำ

**************************

<a href="http://www.youtube.com/v/cspXDPJwkX0&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/cspXDPJwkX0&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ 

[สุนันยา]

เคยได้ฟัง ผู้เฒ่า ท่านเล่าว่า
กระต่ายหมายจันทรา คราเฉิดฉาย
หวังชมโฉม จันทร์เจ้า พราวพริ้มพราย
จึงพากาย  เยี่ยมเย้า กระเซ้าจันทร์

แต่หาเป็น เช่นกระต่าย ที่หมายจ้อง
ทุกสิ่งมอง ปองเห็น ดังเช่นฝัน
ความว่างเปล่า หลุมบ่อ ก่อรวมกัน
บนพื้นผิว ผกผัน ให้หวั่นใจ

หลงรูปเพียง ผิวเผิน เพลินสนอง
จึงหม่นหมอง ร้องร่ำ ช้ำหวั่นไหว
โอ้จันทรา สวยผ่อง เมื่อมองไกล
หากแต่เห็น เนื้อใน ร่ำไห้ครวญ

คงเป็นอุทาหรณ์ วอนบอกเล่า
จากผู้เฒ่า เตือนไว้ ให้คิดหวน
งามรูปโฉม หรือจิตใจ ให้ทบทวน
ทุกสิ่งล้วน ประจักษ์ได้ เมื่อไตร่ตรอง

เหมือนใบหน้า ผ่องพรรณ อันงามงด
แต่ดวงใจ เคี้ยวคด รันทดหมอง
มิได้งาม ตามค่า  หน้าชวนมอง
มิใช่ทอง  ยองใย เช่นใจตน

แต่อีกหนึ่ง ยากค้นงาม ตามใบหน้า
เทียวเสาะหา  พาจ้อง มองสับสน
แต่ใจอาจ งามวิไล ชวนให้ยล
คือข้อเปรียบ เทียบผล คนโบราณ....

“สุนันยา”

[น้ำค้างกลางจันทร์]

เคยได้ฟัง ผู้เฒ่า ท่านเล่าว่า
กระต่ายหมายจันทรา คราเฉิดฉาย
หวังชมโฉม จันทร์เจ้า พราวพริ้มพราย
จึงพากาย  เยี่ยมเย้า กระเซ้าจันทร์

แต่หาเป็น เช่นกระต่าย ที่หมายจ้อง
ทุกสิ่งมอง ปองเห็น ดังเช่นฝัน
ความว่างเปล่า หลุมบ่อ ก่อรวมกัน
บนพื้นผิว ผกผัน ให้หวั่นใจ

หลงรูปเพียง ผิวเผิน เพลินสนอง
จึงหม่นหมอง ร้องร่ำ ช้ำหวั่นไหว
โอ้จันทรา สวยผ่อง เมื่อมองไกล
หากแต่เห็น เนื้อใน ร่ำไห้ครวญ

คงเป็นอุทาหรณ์ วอนบอกเล่า
จากผู้เฒ่า เตือนไว้ ให้คิดหวน
งามรูปโฉม หรือจิตใจ ให้ทบทวน
ทุกสิ่งล้วน ประจักษ์ได้ เมื่อไตร่ตรอง

เหมือนใบหน้า ผ่องพรรณ อันงามงด
แต่ดวงใจ เคี้ยวคด รันทดหมอง
มิได้งาม ตามค่า  หน้าชวนมอง
มิใช่ทอง  ยองใย เช่นใจตน

แต่อีกหนึ่ง ยากค้นงาม ตามใบหน้า
เทียวเสาะหา  พาจ้อง มองสับสน
แต่ใจอาจ งามวิไล ชวนให้ยล
คือข้อเปรียบ เทียบผล คนโบราณ....
“สุนันยา”

คล้ายมะเดื่อสุกใสที่ใครว่า
มองด้วยตาหวานลิ้นกินคงหวาน
ดูข้างในเฟะฟอนหนอนไชทาน
อนุมานเปรียบปรายไว้คล้ายกัน

ธรรมชาติของคนไม่พ้นผิด
ด้วยไม่คิดตามคำธรรมรังสรรค์
อย่าเชื่อตาจ้องจับในฉับพลัน
เพราะสิ่งนั้นอาจไม่เป็นเช่นตามอง

ใช้สัมผัสไม่ครบเลยจบเจ็บ
สัมผัสเก็บฉาบฉวยเลยซวยหมอง
หลงตะกั่วชุบชั่งเหมือนดั่งทอง
เหมือนหลงปองหน้าใสคนใจดำ