ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เนิน จำราย]

ลมหวีดแหวกรอยแยกระหว่างฝา   
ฝนทำท่าลงทุ่งใกล้รุ่งสาง
อิงหน้าแอบแนบชิดสนิทปราง      
ลูบมือนางวางเรียงลองเสี่ยงทาย

โอบบังอรอ่อนช้อยกระชับร่าง      
ตานวลนางเหลือบช้อนซ่อนความหมาย
กอดประกบทรามเชยเกี่ยวเกยกาย   
เย็นพระพายพัดเฉื่อยลมเอื่อยมา

เมฆทึมเทาเขย่าขวัญให้ปั่นป่วน   
ฟ้าคร่ำครวญกู่ก้องร้องเรียกหา
อรุณรุ่งพิรุณหลั่งทั่วพารา      
จูบแก้วตารับขวัญวันใหม่แล้ว         

เนิน จำราย

[ดุลย์ ละมุน]

หยาดจากสรวงร่วงรินประทินชื่น
ประทังคืนระรื่นใจไสวแหวว
สายตานวลชวนชี้ระรี้แวว
ส่องพราวแพรวแววค้อนอ้อนระคน

แนบอุ่นอวลนวลนุชให้สุดฝืน
กลิ่นขวัญยืนชื่นใจกว่าสายฝน
สุดรัญจวนยวนเย้าเร้ากมล
เหมือนฟ้าดลฝนเล่ห์เสน่ห์โรย

รัตติกาลผ่านลาอุษาสาง
แต่รสนางมิสร่างซายังหาโหย
ช่างกำซาบอาบฝันสวรรค์โชย
พิรุณโปรยโบยรักสลักแด
 

[panthong.kh]

นภาพร่าง พราวพริบ ระยิบไหว
นกเขาไพร ร้องเรียก สำเนียกแน่
ไก่ฟ้าแจ้ว แว่วเสียง มองเมียงแล
ต้องชะแง้ เหลือบเร้น พิศเด่นดวง

อีกไม่นาน เมฆาทับ ดับแสงแข
มืดมิดแท้ ใกล้รุ่งสาง นภางค์สรวง
ลมโชยพริ้ว สยิวเหลือ เนื้อพุ่มพวง
ทิวาร่วง ช่วงเช้า เฝ้าอาวรณ์
พันทอง

[Music]

ณ ค่ำคืนหวั่นไหวจุดไฟฝัน
ผ้าห่มพันมือขวาใฝ่คว้าหมอน
กอดประกบก่ายร่างกลางที่นอน
ช่วงบั่นทอนทุรนอยู่คนเดียว

จะข้ามผ่านวานวันนั้นแสนยาก
มันเหงามากพ่ายแพ้คนแลเหลียว
กอดหมอนข้างต่างกันไม่พันเกลียว
ขาดการเยียวยากลับกระชับกาย

ยินแต่เสียงสาดส่ายของสายฝน
แต่ละหนดั่งหยามถึงความหมาย
เป็นเจ้าสาวกลัวฝนไปจนตาย
จึงเดียวดายอาดูรคูณทวี

ยาก...พ้นผ่านคืนวันวสันต์สวาท
ร้อยหยดหยาดปรารถนามารศรี
ยังคงหลับข้างกายชายชาตรี
ฝันไม่ดี...ยอมอ่อนข้อแต่ก็...กลัว (อิอิ)

 

[Prapacarn ❀]

ลมหวีดแหวกรอยแยกระหว่างฝา   
ฝนทำท่าลงทุ่งใกล้รุ่งสาง
อิงหน้าแอบแนบชิดสนิทปราง      
ลูบมือนางวางเรียงลองเสี่ยงทาย

โอบบังอรอ่อนช้อยกระชับร่าง      
ตานวลนางเหลือบช้อนซ่อนความหมาย
กอดประกบทรามเชยเกี่ยวเกยกาย   
เย็นพระพายพัดเฉื่อยลมเอื่อยมา

เมฆทึมเทาเขย่าขวัญให้ปั่นป่วน   
ฟ้าคร่ำครวญกู่ก้องร้องเรียกหา
อรุณรุ่งพิรุณหลั่งทั่วพารา      
จูบแก้วตารับขวัญวันใหม่แล้ว         

เนิน จำราย

และสายฝนที่ไหลหลั่งก็ถั่งท่วม
ทั้งผ้านวม, หมอนข้าง..เปียกทั้งแถว
หลังคารั่วฝนซัดซ่าสาดหมาแมว
ชั้นวางแก้ว, วางขันสั่นกระจาย

ถึงตอนฟ้าเปรี้ยงปร้างลงข้างแคร่
เจ้าตุ๊กแกตาอ้าปากค้างอย่างใจหาย
งูเขียวเห็นรีบเข้ามา..หาเนิน  จำราย
ผมอ๊าย..อาย อยากกินตับ..น่ะครับคุณ

เจ้าแซม...   ( ขออภัย ผมง่วง )

[ดาว อาชาไนย]

[font=Cordia New]
แล้วฝันต่อพอเขาเล้าโลมอยู่
ช่วยกอบกู้ฝันชื่นคืนฟ้าหลัว
ที่อ่อนล้ากล้ารับกลับพันพัว
กายสั่นรัวราวจ้าวเข้าสิงพลัน

พอฟ้าแลบแปลบตาก็ผ่าเปรี้ยง
เจ้าสาวเอียงตัวสอดกอดยอดขวัญ
ฝนก็ตกซู่ซู่อยู่ทันควัน
ท่วมล้นคันนาข้าวสาวตื่นเลย

ดาว อาชาไนย[/font]

ขออภัยไม่ร้อยสัมผัส  ถูกตัดหน้าไปครับ

[panthong.kh]

เสียงเปรี้ยงปร้าง ฟางฟาด หวาดผวา
เจ็บอุรา พาให้ ใจชาเฉย
นิ่งเงียบงัน ครั้นคร้าม หวามไหวเอย
กายระทวย ช่วยเฉลย เอ่ยความนัย

มือควานหา คว้าหมอน นอนอ้อนออด
สองแขนสอด กอดก่าย พระพายไหว
ม่านหน้าต่าง ทางซ้าย ย้ายแกว่งไกว
ดวงฤทัย ไหวหวาม ยามหลับตา
พันทอง

[Music]

แล้วฝันต่อพอเขาเล้าโลมอยู่
ช่วยกอบกู้ฝันชื่นคืนฟ้าหลัว
ที่อ่อนล้ากล้ารับกลับพันพัว
กายสั่นรัวราวจ้าวเข้าสิงพลัน

พอฟ้าแลบแปลบตาก็ผ่าเปรี้ยง
เจ้าสาวเอียงตัวสอดกอดยอดขวัญ
ฝนก็ตกซู่ซู่อยู่ทันควัน
ท่วมล้นคันนาข้าวสาวตื่นเลย

....ดาว อาชาไนย......

คืนนี้ขวัญสั่นรัวกลัวอีกรอบ
คนที่ชอบมักเชิดไม่เปิดเผย
อยากจะบอก"คิดถึง"ซึ้งเหมือนเคย
มาลงเอยในฝัน..กับฉันที

ฝนตั้งเค้าเทาทาบคราบกระจก
ในหัวอกเต็มตื้นตื่นเต็มที่
ฉันจะยอมซ้อมค้างหว่างราตรี
รอคนดีช่วยปลอบแลขอบใจ

เสียงสายฝนหล่นกราวเพิ่มหนาวสั่น
ที่หวาดหวั่นซ้ำซ้อนบวกอ่อนไหว
ฉันเรียกชื่อเธอซ้ำอยู่รำไร
รู้ว่าไกลเกินสิทธิ์จะบิดเบือน

ต้องหยิบหมอนสีฟ้าปิดหน้าทับ
เพื่อซึมซับน้ำใสที่ไหลเคลื่อน
หาเหตุผลมากมายอยู่หลายเดือน
ต่างแชเชือนห่างไกลเพราะใครทำ?

 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เคยคะนึงซึ้งวันวสันต์ถวิล
ชื่นรวยรินกลิ่นอวลเจ้านวลขำ
โอ้ชื่นใดไหนเล่าให้เฝ้าจำ
เท่ากลิ่นร่ำย้ำฤทัยเราได้เลย

ฟังสายฝนปนลมระงมเสียง
มีกายเคียงเรียงแนบแอบเขนย
สุขแดนไหนใดเทียบมาเปรียบเปรย
วสันต์เอยเชยชมภิรมย์ใจ

วสันต์นี้พี่เศร้าสุดเหงาหงอย
โอ้น้องน้อยลอยล่องไปท่องไหน
ลืมสวาทปรารถนาสิ้นอาลัย
แล้วไฉนใครกันที่สัญญา

จากสวาทนิราศเลือนเสมือนหาย
แม้นกลิ่นกายวายสิ้นถวิลหา
เช่นเดือนดาวพราวเกลื่อนก็เลือนรา
ทิ้งเพียงข้าอุราลาญนับนานปี

วสันต์สวาทอนาถเนื้อเมื่อร้างนุช
สวาสดิ์หยุดสุดหนาวเมื่อสาวหนี
พร้อมฝนสั่งหลั่งน้ำตาร่วมวารี
ปลอบฤดีที่ช้ำเพียงลำพัง...


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[เนิน จำราย]

ลมหวีดแหวกรอยแยกระหว่างฝา   
ฝนทำท่าลงทุ่งใกล้รุ่งสาง
อิงหน้าแอบแนบชิดสนิทปราง      
ลูบมือนางวางเรียงลองเสี่ยงทาย

โอบบังอรอ่อนช้อยกระชับร่าง      
ตานวลนางเหลือบช้อนซ่อนความหมาย
กอดประกบทรามเชยเกี่ยวเกยกาย   
เย็นพระพายพัดเฉื่อยลมเอื่อยมา

เมฆทึมเทาเขย่าขวัญให้ปั่นป่วน   
ฟ้าคร่ำครวญกู่ก้องร้องเรียกหา
อรุณรุ่งพิรุณหลั่งทั่วพารา      
จูบแก้วตารับขวัญวันใหม่แล้ว         

เนิน จำราย

และสายฝนที่ไหลหลั่งก็ถั่งท่วม
ทั้งผ้านวม, หมอนข้าง..เปียกทั้งแถว
หลังคารั่วฝนซัดซ่าสาดหมาแมว
ชั้นวางแก้ว, วางขันสั่นกระจาย

ถึงตอนฟ้าเปรี้ยงปร้างลงข้างแคร่
เจ้าตุ๊กแกตาอ้าปากค้างอย่างใจหาย
งูเขียวเห็นรีบเข้ามา..หาเนิน  จำราย
ผมอ๊าย..อาย อยากกินตับ..น่ะครับตัว

เจ้าแซม...   ( ขออภัย ผมง่วง )

ตุ๊กแกเกร็งปิดตาอ้าปากกว้าง   
กระชับร่างคอกระดกผงกหัว
งูเขียวเลื้อยพรวดพราดปราดถึงตัว
ตุ๊กแกกลัวแขม่วท้องพลันร้องอู้

ตัวตั๊บแกเป็นเด็กปากเล็กนัก   
งูเขียวทักคำหวานหัวบานทู่
ล้วงคอหมับกินตับเหมือนพันตู   
ขนลุกซู่..งูเขียวเลื้อยเลี้ยวกลับ
       
        เนิน จำราย

[เนิน จำราย]

หยาดจากสรวงร่วงรินประทินชื่น
ประทังคืนระรื่นใจไสวแหวว
สายตานวลชวนชี้ระรี้แวว
ส่องพราวแพรวแววค้อนอ้อนระคน

แนบอุ่นอวลนวลนุชให้สุดฝืน
กลิ่นขวัญยืนชื่นใจกว่าสายฝน
สุดรัญจวนยวนเย้าเร้ากมล
เหมือนฟ้าดลฝนเล่ห์เสน่ห์โรย

รัตติกาลผ่านลาอุษาสาง
แต่รสนางมิสร่างซายังหาโหย
ช่างกำซาบอาบฝันสวรรค์โชย
พิรุณโปรยโบยรักสลักแด
 

อันเพลงรักหอมละมุนนะตุลเอ๋ย   
ถ้าลองเชยเหมือนตัวปลาติดคาแห
เกลียวสัมพันธ์ผูกมัดรัดดวงแด   
ไม่ข้องแขข้องดาราทั่วสากล

ลองถ้านางเคืองขัดตัดสวาท   
เชื้อชายชาติฆ่าคนได้วันหลายหน
รสสตรีเปรียบได้คล้ายรสสุคนธ์   
แต่ต้องค้นใจนางก่อนวางรัก

        เนิน จำราย

[เนิน จำราย]

ณ ค่ำคืนหวั่นไหวจุดไฟฝัน
ผ้าห่มพันมือขวาใฝ่คว้าหมอน
กอดประกบก่ายร่างกลางที่นอน
ช่วงบั่นทอนทุรนอยู่คนเดียว

จะข้ามผ่านวานวันนั้นแสนยาก
มันเหงามากพ่ายแพ้คนแลเหลียว
กอดหมอนข้างต่างกันไม่พันเกลียว
ขาดการเยียวยากลับกระชับกาย

ยินแต่เสียงสาดส่ายของสายฝน
แต่ละหนดั่งหยามถึงความหมาย
เป็นเจ้าสาวกลัวฝนไปจนตาย
จึงเดียวดายอาดูรคูณทวี

ยาก...พ้นผ่านคืนวันวสันต์สวาท
ร้อยหยดหยาดปรารถนามารศรี
ยังคงหลับข้างกายชายชาตรี
ฝันไม่ดี...ยอมอ่อนข้อแต่ก็...กลัว (อิอิ)

 

เจ้าพลิกร่างลืมตาเมื่อฟ้าเปิด   
หลับก่อนเถิดขวัญตาฟ้ายังหลัว
คลี่ผ้าห่มคลุมหน้าฟ้าก็มัว   
แก้วอย่ากลัวพี่จะกล่อมด้วยอ้อมกอด

ลืมตะวันไม่เห็นฟ้าเวหาหน   
ซึ้งกมลครวญคร่ำเพลงพร่ำพรอด
เลียบฝั่งคลองเรือล่องคล่องตลอด
ไปไม่รอดจอดท่าน้องเหมือนต้องมนต์
         
         เนิน จำราย

[เนิน จำราย]

[font=Cordia New]
แล้วฝันต่อพอเขาเล้าโลมอยู่
ช่วยกอบกู้ฝันชื่นคืนฟ้าหลัว
ที่อ่อนล้ากล้ารับกลับพันพัว
กายสั่นรัวราวจ้าวเข้าสิงพลัน

พอฟ้าแลบแปลบตาก็ผ่าเปรี้ยง
เจ้าสาวเอียงตัวสอดกอดยอดขวัญ
ฝนก็ตกซู่ซู่อยู่ทันควัน
ท่วมล้นคันนาข้าวสาวตื่นเลย

ดาว อาชาไนย[/font]

ขออภัยไม่ร้อยสัมผัส  ถูกตัดหน้าไปครับ

ลืมตาตื่นหยุดยั้งอยู่เคียงคู่หล่อน   
ซุกอกอ้อนร่วมเรียงเคียงเขนย
สุขสุดแล้วยากหาคำร่ำภิเปรย   
พี่ดาวเอ๋ยหลับไม่ลงยังคงเพลิน
      
        เนิน จำราย

[เนิน จำราย]

นภาพร่าง พราวพริบ ระยิบไหว
นกเขาไพร ร้องเรียก สำเนียกแน่
ไก่ฟ้าแจ้ว แว่วเสียง มองเมียงแล
ต้องชะแง้ เหลือบเร้น พิศเด่นดวง

อีกไม่นาน เมฆาทับ ดับแสงแข
มืดมิดแท้ ใกล้รุ่งสาง นภางค์สรวง
ลมโชยพริ้ว สยิวเหลือ เนื้อพุ่มพวง
ทิวาร่วง ช่วงเช้า เฝ้าอาวรณ์
พันทอง

พิศสรรพางค์แจ่มจันทร์พันอนงค์ 
ทองทั้งองค์เหลืองอร่ามงามสมร
จุติกาลผ่านสวรรค์ดุสิตจร     
ล้วนอาภรณ์สวยสิ้นทั่วอินทรีย์

ธำมรงค์องค์น้อยสร้อยสวมศอ
กำไลช่อเพชรประดับสลับสี
แต่เสื้อผ้าองค์อินทร์ท่านยินดี
เก็บเป็นที่ระลึกไว้ใต้วิมาน

  เนินฯ ยั่วพี่พันให้โมโหแก้เหงา   

[Music]

ถูกถาโถมโหมใส่...ความใสซื่อ
เสียงอึงอื้อโอษฐ์อ้อนซ่อนความหมาย
ผ่านข้ามคืนทรมานการบรรยาย
ความเดียวดายกับดุดัน..เป็นอันเดียว

กว่าหัวใจเร่าร้อนจะอ่อนล้า
ความเหว่ว้าเวียนวนปนความเสียว
ฝนอุกอาจสาดซ่าข้างฝาเกรียว
ขวัญเธอเยียวยากอดตลอดคืน

ปีศาจวสันต์..คงแสร้งมาแกล้งยั่ว
รู้ดีชั่ว..มากน้อยต้องคอยฝืน
อย่าแทรกแซงแย้งย้ำให้กล้ำกลืน
ความยั่งยืนทางอารมณ์..ดุจจมโคลน

หอมพิรุณกรุ่นไอ..ใจจะขาด
ยิ่งซัดสาดเสียงใสดังไปโน่น
จวบทุกอย่างสิ้นสุดหยุดโยกโยน
ประดุจโดนมนตราทุกอาการ

ณ ทุกสิ่งข้ามพ้น...สุขล้นนัก
โอ้.วสันต์ที่รักสุดแสนหวาน
หลงหักห้ามย่ามใจไว้แสนนาน
ได้พบพานกับเธอ...กลับเผลอใจ

   ง่วงแร๊ะนอนดีกว่า..คงหลับลึก เพราะคึกฤทธิ์      

[panthong.kh]

นภาพร่าง พราวพริบ ระยิบไหว
นกเขาไพร ร้องเรียก สำเนียกแน่
ไก่ฟ้าแจ้ว แว่วเสียง มองเมียงแล
ต้องชะแง้ เหลือบเร้น พิศเด่นดวง

อีกไม่นาน เมฆาทับ ดับแสงแข
มืดมิดแท้ ใกล้รุ่งสาง นภางค์สรวง
ลมโชยพริ้ว สยิวเหลือ เนื้อพุ่มพวง
ทิวาร่วง ช่วงเช้า เฝ้าอาวรณ์
พันทอง

พิศสรรพางค์แจ่มจันทร์พันอนงค์ 
ทองทั้งองค์เหลืองอร่ามงามสมร
จุติกาลผ่านสวรรค์ดุสิตจร     
ล้วนอาภรณ์สวยสิ้นทั่วอินทรีย์

ธำมรงค์องค์น้อยสร้อยสวมศอ
กำไลช่อเพชรประดับสลับสี
แต่เสื้อผ้าองค์อินทร์ท่านยินดี
เก็บเป็นที่ระลึกไว้ใต้วิมาน

  เนินฯ ยั่วพี่พันให้โมโหแก้เหงา   

โถองค์อินทร์ ทำได้ ไม่อายฟ้า
ห่มอาภรณ์ ก่อนหนา อย่าฟุ้งซ่าน
ฝนก็ตก อกหนาว แสนร้าวราน
ทรมาน ซานซม ตรมฤทัย

ถึงเมฆา มาทับ จิตสับสน
ระอายจน หม่นหมก อกหมองไหม้
เปลีอยกายอยู่ อย่างนี้ ดีหรือไร
ทนช้ำใจ ยิ่งนัก ชักปวดทรวง
พันทอง