ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อริญชย์]

      ๐เสียงสะอื้นจากพงไพร๐

สายลมดึกพัดผ่านสะท้านหนาว
สื่อเรื่องราวหมองไหม้แห่งไพรเถื่อน
ที่กำลังถูกกลบแสงลบเลือน
ด้วยการเยือนแห่งยุคที่ศิวิไลซ์

ปานจะขับกล่อมโลกด้วยโศกเศร้า
ท่ามกลางเงานักล่าผู้มาใหม่
สัตว์เคยอยู่ป่าเขาลำเนาไพร
ต่างหม่นใจโหยหาทวงป่าคืน

เพลงขุนเขายามดึกเพรียกกึกก้อง
ท่วงทำนองตรอมตรมสุดขมขื่น
เสียงสายธารจาบัลย์ทั้งวันคืน
ดังกลมกลืนไหวหวั่นและสั่นเครือ

สายลมแห่งวัตถุประทุเดือด
ชโลมเลือดหลั่งนองรินของเหยื่อ
ผีก่นป่านายทุนไม่จุนเจือ
คอยถากเถือต่อไปอย่างไร้อาย

วันนี้ป่าถูกปลุกให้ลุกตื่น
ต่อต้านคลื่นพรานโจรทโมนร้าย
วันพรุ่งคงสกาวดุจดาวพราย
ป่าใกล้วาย ผืนนี้....คงจีรัง

คงมีหวังหยัดยืนในผืนหล้า
รวมสัตว์ป่ารายล้อมอยู่พร้อมพรั่ง
หริ่งเรไรเสียงขรมระงมดัง
สร้างพลังป้องป่าเขาลำเนาไพร!ฯ

                          อริญชย์
                      ๒๙/๕/๒๕๕๕


 

[navee]

ร่วมพิทักษ์รักษาผืนป่านี้
คงป่าที่ยังเหลือเพื่อช่วยให้
ผืนแผ่นดีนสีทองของชาวไทย
สุขสดใสสมบูรณ์พูลทวี

เมื่อดินดำน้ำชุ่มไม่รุ่มร้อน
ฟ้าอมรเอื้อให้ไทยสุขศรี
ปกป้องป่าของเราเท่าที่มี
จึงควรที่รักษาอย่าทำลาย

navee

 

[D]

จงรู้จัก ปักชำ ย้ำจำกัด
ช่วยยืนหยัด ดำรง คงความหมาย
อนุรักษ์ ป่านี้ พลีใจกาย
แม้ชีพวาย ไพรอยู่ สู่ลูกหลาน

ควรพิทักษ์ รักษ์ป่า เป็นอาจิณ
คอยยลยิน ปรับปลุก ทุกสถาน
ริเรื่มต้น ปฏิ(บัติ) อภิบาล
ลุล่วงกาล ผ่านไป ได้ป่าคืน

"ดิน"

[yaguza]

เรารักป่า รักดิน รักถิ่นเกิด
ถือกำเนิด เป็นไทย ใช่ใครอื่น
ร่วมปกป้อง ผืนไพร ให้ยั่งยืน
ช่วยพลิกฟื้น ดีกว่า อย่าทำลาย

ป่าต้นน้ำ บัดนี้ มีเหลือน้อย
ถูกทยอย ตัดเผา เอามาขาย
ฝูงสัตว์ป่า ที่มี ต้องหนีตาย
ทั้งซ้ำร้าย ถูกล่า เอามากิน

ขอร้องเถิด ผู้ที่ ย่ำยีป่า
อีกไม่ช้า ไพรพง คงหมดสิ้น
ท่านแทะกัด สมบัติ ของแผ่นดิน
เหมือนดูหมิ่น ย่าปู่ ผู้ให้มา

 

.......ยากูซ่า........

[สมนึก นพ]

จงรู้จัก ปักชำ ย้ำจำกัด
ช่วยยืนหยัด ดำรง คงความหมาย
อนุรักษ์ ป่านี้ พลีใจกาย
แม้ชีพวาย ไพรอยู่ สู่ลูกหลาน

ควรพิทักษ์ รักษ์ป่า เป็นอาจิณ
คอยยลยิน ปรับปลุก ทุกสถาน
ริเรื่มต้น ปฏิ(บัติ) อภิบาล
ลุล่วงกาล ผ่านไป ได้ป่าคืน


"ดิน"
....................

ป่าชายเลนอุดมสมบูรณ์ด้วย
เป็นตัวช่วยตั้งแถวต้านแนวคลื่น
โหมกระหน่ำซัดฝั่งทั้งวันคืน
ยังเฝ้าฝืนรับหน้าท้าแดดลม

ต้นโกงกางนั้นหนารากมาหยั่ง
ล้อมหน้าหลังจำเพาะตามเหมาะสม
ต้นลำพูโผล่รากจากโคลนตม
เป็นทรงกลมแหลมมนปะปนมา

ปลาปูหอยรวมกุ้งมุ่งวางไข่
หลบตัวในรากไม้หมายเสาะหา
น้ำขึ้นลงสลับตามเวลา
พอแข็งกล้าหาที่ใหม่ในลำคลอง

ยามค่ำคืนเดือนคว่ำตามกาลนั้น
มีหิ่งห้อยนับพันผันแสงส่อง
ต่างกระพริบต่อเนื่องสีเรืองรอง
เฝ้านั่งมองเหมือนหลงอยู่ในหมู่ดาว

จินตนาการเกินไกลในภวังค์
คือความหวังเจอคู่สู่วัยสาว
ให้หิ่งห้อยต่างตุ้มหูดูวับวาว
แต่เรื่องราวคิดไว้ได้พังลง

ด้วยป่าไม้ถูกโค่นโล้นเตียนนั้น
หลายเผ่าพันธุ์สัตว์มีต่างหนีหลง
ทั้งลิงค่างชะนีหนีจากพง
อย่างมั่นคงอาศัยมาป่าลำพู

จับหิ่งห้อยกินเล่นเป็นอาหาร
เพียงไม่นานหมดไปให้อดสู
แสงวับวาวก่อนนี้ที่เคยดู
ทั้งตุ้มหูเรืองรองดับหมองไป.

นพ
29 พ.ค.55

[รพีกาญจน์]

วิษณุ เจ้าขา รักษาน้ำ
ณ เขื่อนถ้ำ นาภี ศรีสมุทร
ปศุราม นามเทพ ฤทธิรุทร
องค์จ่อจุด ประกาย สายฟ้างาม

รุจิเรข เมขลา จุฬาลักษณ์
เพ็ญผ่องพักตร์ วาวแวว แก้วอร่าม
พระพิรุณ จิตเมต ทั่วเขตคาม
ปฐมยาม ปรายโปรย โรยละออง

ธรณี ชุ่มฉ่ำ น้ำนิมิต
ชุบชีวิต อึกทึก เสียงกึกก้อง
สรรพสัตว์ โลดแล่น แพนลำพอง
พฤกษาซ้อง แซ่สุด สดุดดี

กาลส่ำสัตว์ ชาตะ ปฏิสนธิ์
ฟ้าเบื้องบน ปลดกรรม สัมภเวสี
เป็นรุกขะ เทวดง ครองพงพี
ทำหน้าที่ เจ้าป่า รักษาไพร

ฤๅจะต้าน รานจิต ผิดมนุษย์
ศัตราวุธ ถาโถม โจมจู่ใส่
แรงชยนต์ โค่นพลัน ไม้บรรลัย
ต้นเล็กใหญ่ ไกลลิบ หมดพริบตา

ลมเคยผัน บรรเลง เพลงเคล้าฝน
ไฟลุกโชน ดังลั่น สนั่นป่า
น้ำขอดแห้ง แล้งเยือน เถื่อนอาณา
ดินแตกอ้า ฟ้าหม่น คนสิ้นลม

 

รพีกาญจน์ 59