ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[amika29]

รอยยิ้มจางหาย...กับใจ ที่ ไ ห ว ห วั่ น
เมื่อล้าเกินฝัน...ขอลาวันที่ห่วงหา
ไกลเกินขืน...ฝืนไม่ไหว...ใ จ มั น ล้ า
มองเธอผ่านม่านน้ำตา...เลือน...พร่า...ลา....หาย

เอ-มิ-กา

[Music]

ถ่ายรูปเธอ.เป็นเคสดึก..ไว้ศึกษา
ไยสรรหา.ลึกซึ้ง.กึ่งความหมาย
นี่ก็อ้อน.ซ่อนว่า..น้ำตาพราย
สาธยาย.ปนปัน..ปั้นอารมณ์

จะเป็นห่วง.หรือก็กลัว..จะถูกหลอก
จะเย้าหยอก.เกรงว่า..ไม่เหมาะสม
จะเฉยชา.เดี๋ยวว่าหมด..รสนิยม
ถ่ายรูปไว้.ชื่นชม..ก่อนแล้วกัน

(พรุ่งนี้มาต่อกรด้วยใหม่นะจ๊ะ..อย่าหายล้า..ซะก่อนล่ะ..อิอิ)

    

[amika29]

บอกหน่อยได้ไหม
ฉันผิดอย่างไร...ในวันนั้น
จึงตีค่าความรักความผูกพัน
ด้วยการจากกัน...ให้ปวดใจ

เพราะชินกับการมีเธอข้าง~ข้าง
จึงไม่พร้อมรับความอ้างว้าง...เข้าใจใหม
เหนื่อย...ล้า...ไม่รู้จริง ๆ ว่าผิดอะไร
เธอจึงมองความรักที่ให้...เสมือนเป็นของใช้...ที่ช่างไร้ราคา

เอ-มิ-กา

[ไร้นวล^^]

จ้า.....จ้ะ..จ้ะ....จ้า......จ๊ะจ๋า.......ทราบแล้วจ้า.................
ว่าราคา.....คุณค่า.....น้องยา.....เท่าภูผา.................
ขอโทษทีที่พี่ปล่อยคอยจนล้า
ที่หายหน้า......ก็พี่น่ะ......รีบวิ่งไปจ่ายค่าไฟฟ้า.......ก่อนฝนเทลงมา

ทีนี้ล่ะน้องเอ๋ย.....ทรามเชย.....เพราะรักนะ....ถึงยอมเหนื่อยกายา
ฟ้าเริ่มมืด.....ฟ้าผ่าด้วยนะ......เราจะได้ต้มมาม่า
กินกัน...นะอัจฉราของพี่....อย่าหน้างอสิ.....นี่....นี่.....ที่เธอชอบ....รสแซ่บซ่า....รสปลาร้า
มะ....มะ...มา.....มา....อ้ำ.....อ้ำ.....อ๊ะ....อ้าวเฮ้ย....ลิ้นดำ....ลืมเป่า....เลยเร่าร้อน

ไม่ผิดหรอกบอกไว้ก่อนอย่างอนหลาย
รักโฉมฉายฉอดฉอดฉากกอดหมอน
พี่ก็แนบแทบทุกครั้งกระทั่งนอน
อย่าได้ค้อน........อ่อนใจ.....หน้าที่งามละมัย.......เดี๋ยวทีนไก่......ทีนกา.....จะมาเยือน....

 

[แป้งน้ำ]

เหมือนคุณชอบล้อเล่นกับคนอ่อนไหว
วางฉันไว้เป็นหมากตัวหนึ่งบนเกมส์ที่เดิมพันด้วยหัวใจ . .. ของฉัน
เหมือนคุณสนุก . . ที่เห็นฉันทนทุกข์นานวัน
เหมือนคุณไม่ต้องการมอบความผูกพัน . .. ให้ใครจริง


คงเกินกำลัง . . ที่สองมือของฉันจะเอื้อมคว้า
เพราะที่ผ่านมา . . ก็ทุ่มเทศรัทธาให้ทุกสิ่ง
คงเกินกำลัง ~ เกินหวังจะท้วงติง
ใจมันล้าแล้วจริง ~ จริง ที่ทุ่มเททุกสิ่ง . .. ให้กับคนไม่จริงใจ~*

[amika29]

อั๊ยย่ะ...ขอคั่นเวลาสักครู่
กระซิบเบา~เบา ข้่างหู...ว่าไม่ทานปลาร้า (อย่าเสียงดังนะอายเค้า)
เพราะชิมทีไร...ผื่นขึ้นเต็มตัวทุกทีเลยจ้า (บางทีก็อดใจไม่ไหวชิมแล้วกินยาแก้แพ้ตาม อิอิ)
ขอแซ่บด้วยมาม่า...ปราศจากปลาร้า...ดีกว่าพี่

คนเค้ากำลังอ่อนล้า...น้ำตาปริ่ม
มาชวนชี้ให้ชิม...อะำไรกันนักหนาล่ะนี่
น้องกำลังเศร้า...แทนที่จะปลอบเค้าดีดี
ดันทิ้งไปจ่ายค่าไฟแบบนี้...มันน่า....
.........................................

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

บอกหน่อยได้ไหม
ฉันผิดอย่างไร...ในวันนั้น
จึงตีค่าความรักความผูกพัน
ด้วยการจากกัน...ให้ปวดใจ

เพราะชินกับการมีเธอข้าง~ข้าง
จึงไม่พร้อมรับความอ้างว้าง...เข้าใจใหม
เหนื่อย...ล้า...ไม่รู้จริง ๆ ว่าผิดอะไร
เธอจึงมองความรักที่ให้...เสมือนเป็นของใช้...ที่ช่างไร้ราคา

เอ-มิ-กา

อยากจะบอกเธอในวันนี้
ความรักความหวังดี.....ไม่มีค่าอะไรให้โหยหา
ความผูกพันที่เคยมีถูกเธอตีเป็นราคา
ฉันจึงต้องจากลาเพราะไม่มีค่าเพียงพอสำหรับเธอ

เพราะเคยชินกับการอยู่ข้าง~ข้าง
พอเลิกร้างหัวใจอ้างว้าง...ก็เลยเหงาเสมอ
เพราะวันต่อๆไปจะไม่มีเธอ
เจ็บแบบเผลอๆจะไม่เพ้อจดจำ

เธอไม่ได้ผิดอะไร
มันผิดที่ใจฉันหลงถลำ
แค่กลอนหวานๆจากเธอไม่กี่คำ
ถึงกับชอกช้ำจนต้องหนีไปบวช..........ชี..


พระอาทิตย์อัสดง

 

[amika29]

เหมือนคุณชอบล้อเล่นกับคนอ่อนไหว
วางฉันไว้เป็นหมากตัวหนึ่งบนเกมส์ที่เดิมพันด้วยหัวใจ . .. ของฉัน
เหมือนคุณสนุก . . ที่เห็นฉันทนทุกข์นานวัน
เหมือนคุณไม่ต้องการมอบความผูกพัน . .. ให้ใครจริง


คงเกินกำลัง . . ที่สองมือของฉันจะเอื้อมคว้า
เพราะที่ผ่านมา . . ก็ทุ่มเทศรัทธาให้ทุกสิ่ง
คงเกินกำลัง ~ เกินหวังจะท้วงติง
ใจมันล้าแล้วจริง ~ จริง ที่ทุ่มเททุกสิ่ง . .. ให้กับคนไม่จริงใจ~*

ทำได้...แค่เก็บเอาไว้...ให้ลึกที่สุด
เผื่อสักวันจะหยุด...รักเธอไหว
หยดน้ำตาริน...ที่ท่วมท้นจนล้นใจ
ทุ่มเทเท่าไร่...เธอไม่เคยใส่ใจหรือใยดี

คงเพราะเธอ...ไม่เคยรักใครจริงจัง
ที่วาดหวัง...จึงผุพังแบบวันนี้
เมื่อเกินกำลังจะร้องขอ...ก็จะพอเสียที
จบทุกเรื่องราวที่มี...เสมือนว่าเรานี้...ไม่รู้จักกัน

เอ-มิ-กา

[amika29]

อยากจะบอกเธอในวันนี้
ความรักความหวังดี.....ไม่มีค่าอะไรให้โหยหา
ความผูกพันที่เคยมีถูกเธอตีเป็นราคา
ฉันจึงต้องจากลาเพราะไม่มีค่าเพียงพอสำหรับเธอ

เพราะเคยชินกับการอยู่ข้าง~ข้าง
พอเลิกร้างหัวใจอ้างว้าง...ก็เลยเหงาเสมอ
เพราะวันต่อๆไปจะไม่มีเธอ
เจ็บแบบเผลอๆจะไม่เพ้อจดจำ

เธอไม่ได้ผิดอะไร
มันผิดที่ใจฉันหลงถลำ
แค่กลอนหวานๆจากเธอไม่กี่คำ
ถึงกับชอกช้ำจนต้องหนีไปบวช..........ชี..

พระอาทิตย์อัสดง

 

บางที...แค่อยากทำใจให้ได้
สั่งตัวเองให้เลิกร้องให้...แบบตอนนี้
ใครเล่า...เขาจะร้าวอย่างเราที่มี
ใครเลยจะใส่ใจใยดี...กับสิ่งที่เราให้ไป

คงเพราะความรักที่ให้...มันไร้ราคา
จึงร้าวรอนและอ่อนล้า...แทบทนไม่ไหว
เจ็บพอแล้ว...เมื่อรู้ว่าเธอหมดใจ
จะต้องเจ็บอีกแค่ไหน...ร้องทำไม...เมื่อเขาไม่ใส่ใจจะแคร์

เอ-มิ-กา

[ไพร พนาวัลย์]

เคยบอกให้ใคร...ต่อใครๆ...จงอดทน...จงอดทน
ถึงแม้ว่าความขมขื่นจะเข้มข้น...แต่ผลของมัน...หวานชื่นแน่ๆ
พอโดนกับตัวเองจริงๆ...อดทนกับทุกๆสิ่ง...จนเพียบแปร้
เหมือนนักรบที่สู้...แต่กลับพ่ายแพ้...รู้สึกแย่เต็มทน



เสมือนเดินอยู่กลางทะเลทราย...ตะเกียกตะกาย...ไปให้ถึง
จะทุกข์ทนหม่นหมอง...ไม่ต้องคำนึง...ไม่เคียดขึ้ง...ไม่บ่น
สู่เป้าหมายข้างหน้า...ทีมันท้าทาย...ให้ดับเครื่องชน
คอยฟ้า...คอยฝน...จากเธอเพียงหนึ่งคน...ที่เป็นแรงใจ

“ไพร พนาวัลย์”

[ฌลา]

...อยู่กับความเหงาที่คุ้นชิน....
ปล่อยน้ำตาให้ไหลริน...ช้า-ช้า
เสียงสะอื้นเดียวดาย...ท่ามกลางความเปล่าไร้...และน้ำตา
หนาวจนหัวใจอ่อนล้า...กอดกับความเหว่ว้า....ทุกคืน

...ใจกลาง...ความเดียวดาย...
ปล่อยตัวเองให้หลับไหล...พักฟื้น...
ปลอบตัวเองเบา-เบา...พอให้ผ่านคืนเหงา...อีกคืน
กลั้นใจกลืนสะอื้น...กล่อมตัวเองให้ฝืน....นิทรา...

[กลิ่น โอสถ]

ใจที่แสนล้า..มักพาให้...ใจแสนท้อ
ไม่สรรสร้างไม่อยากก่อ...ท้อจริงหว่า..
ทำอย่างไรกันหนอจะได้ไม่ท้อ..อุรา
จิตใจหนอก็มาล้า....แรงไม่มี

คิดถึงเธอยิ่งกว่าอะไรแต่...ใจก็รับรู้
เธอมีคู่อยู่กับใครคนใหม่...แล้วละนี่
ทรมารเหลือเกิน..ปวดใจให้สิ้นดี
..พาให้ล้า..มากนะซี....หัวใจฉัน