ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

น้ำท่วมฟ้า  ปลากินดาว         โลกถึงคราว  ร้าวสลาย
เมืองล่ม  จมวอดวาย               แผ่นดินไหว  ล้วนไม่มอง
         
ขอเพียง  เธอเคียงคลอ            อยู่พะนอ  สองต่อสอง
หญิงใด  เลิกหมายปอง               จะตระกอง  น้องนางเดียว
         
เสาวภาคย์  ฤๅยากแค้น            จักหวงแหน  โดยแน่นเหนียว
รักมั่น  หมั่นกลมเกลียว            งดข้องเกี่ยว  เหลียวแลใคร
         
สมรัก  สักนาที               เท่าสุขศรี  ร้อยปีได้
แม้นหาก  ต้องจากไกล            ยอมกลั้นใจ  วายชีวา
         
พร้อมพลี  สรีระ            ดีกว่าละ  เสน่หา
สูญดิน  สิ้นนภา               คงบูชา  ห่วงอาทร
         
จับจิต  พิศวาส              นุชนาฏ  มิอาจถอน
ศิโรราบ  ตราบม้วยมรณ์            นิรันดร  ห่อนจืดจาง

 

สุนทรวิทย์
                     

[panthong.kh]

โบราณ กล่าวขานมา
หวั่นอุรา พาเหินห่าง
น้ำท่วม หมดหนทาง
ความอ้างว้าง ต้องมาเยือน

ทุกอย่าง เกิดขึ้นได้
โลกเปลี่ยนไป จึงใคร่เตือน
วิบัติ ซัดล้มเกลื่อน
คงสะเทือน ทั่วโลกา

ไม่อยาก จะมีรัก
กลัวเสียหนัก รักไร้ค่า
ห่วงหวง ดวงชีวา
ทุกเพลา พาระทม

กลัวนัก รักแล้วจาก
กลัวพลัดพราก จากขื่นขม
ร้าวรุก ทุกข์ตรอมตรม
จึงขอก้ม หน้ารับกรรม
พันทอง

[sunthornvit]

อกหัก ใช่หนักหนา
พี่มองว่า มันน่าขำ
พี่น่ะ หักประจำ
หักซ้อนซ้ำ ช้ำจนเคย

ครั้งแรก แปลกนิดหน่อย
หักบ่อยบ่อย ค่อยชินเฉย
อยากหัก เชิญหักเลย
มิคิดเปรย เอ่ยง้องอน
 

สุนทรวิทย์

[ปู่ริน]

     ปัญหามีไว้แก้              ด้วยรักแท้แค่เพียงสอน
หนุ่มสาวเจ้าบังอร             อย่าทุ่มเททุกเวลา
   
    จนลืมความผิดถูก         คิดพันผูกสุดเสน่หา
อกหักจนเฉื่อยชา              ความชอกช้ำทำแข็งแรง

      ศัตรูคือยากำลัง         เพิ่มความหวังดุจดั่งแสง
ส่องทางมิใช่แกล้ง           ความขัดแย้งทางสังคม

      ตื่นเถิดพี่น้องไทย       โปรดรับใช้อย่างเหมาะสม
รักชาติชาตินิยม              จนมลายสิ้นแผ่นดินทา..

                                       ริน ดอนบูรพา
                                           ๒๗ พ.ค. ๕๕

[--ณัชชา--]

น้ำท่วมฟ้า  ปลากินดาว         โลกถึงคราว  ร้าวสลาย
เมืองล่ม  จมวอดวาย               แผ่นดินไหว  ล้วนไม่มอง
         
ขอเพียง  เธอเคียงคลอ            อยู่พะนอ  สองต่อสอง
หญิงใด  เลิกหมายปอง               จะตระกอง  น้องนางเดียว
         
เสาวภาคย์  ฤๅยากแค้น            จักหวงแหน  โดยแน่นเหนียว
รักมั่น  หมั่นกลมเกลียว            งดข้องเกี่ยว  เหลียวแลใคร
         
สมรัก  สักนาที               เท่าสุขศรี  ร้อยปีได้
แม้นหาก  ต้องจากไกล            ยอมกลั้นใจ  วายชีวา
         
พร้อมพลี  สรีระ            ดีกว่าละ  เสน่หา
สูญดิน  สิ้นนภา               คงบูชา  ห่วงอาทร
         
จับจิต  พิศวาส              นุชนาฏ  มิอาจถอน
ศิโรราบ  ตราบม้วยมรณ์            นิรันดร  ห่อนจืดจาง

 

สุนทรวิทย์
                     

รักจริงรีบมาขอ
อย่าให้รอเห็นใจบ้าง
หากจิตคิดรักนาง
อย่าให้นั่ง ตั้งตาคอย

ขออย่าดีแต่ปาก
พูดซ้ำซากมัวแต่ฝอย
ดาวเลื่อนเดือนก็คล้อย
รอเช้าเย็นไม่เห็นเงา

รักจริงต้องหวังแต่ง
ทิ้งให้แห้งนั่งเหี่ยวเฉา
แกล้งยั่วให้มัวเมา
แล้วก็ทำหญิงช้ำใจ

ไม่ขอรอพี่แล้ว
น้องขอแจวคอยไม่ไหว
ลาทีขอหนีไกล
คนอย่างพี่ดีแต่ลวง

--ณัชชา--

 

[ปู่ริน]

รักจริงรีบมาขอ
อย่าให้รอเห็นใจบ้าง
หากจิตคิดรักนาง
อย่าให้นั่ง ตั้งตาคอย

ขออย่าดีแต่ปาก
พูดซ้ำซากมัวแต่ฝอย
ดาวเลื่อนเดือนก็คล้อย
รอเช้าเย็นไม่เห็นเงา

รักจริงต้องหวังแต่ง
ทิ้งให้แห้งนั่งเหี่ยวเฉา
แกล้งยั่วให้มัวเมา
แล้วก็ทำหญิงช้ำใจ

ไม่ขอรอพี่แล้ว
น้องขอแจวคอยไม่ไหว
ลาทีขอหนีไกล
คนอย่างพี่ดีแต่ลวง

--ณัชชา--

 

[/quote]
  น้องณัฐอย่านิ่งเฉย          เดี๋ยวเลยวัยลุลาล่วง
คิดมากยากคู่ควง             หวงตนเองเกรงขึ้นคาน

   ส่งยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย      พบอาเสี่ยต้องตาหวาน
เดี๋ยวแย่แม่นงคราญ        หันหาใครไว้ดูแล

   ตอนนี้พี่มีสิทธิ์              ฝากน้องคิดสมใจแน่
ถึงแม้นตัวจะแก่               แต่ร่างกายมีน้ำยา

   รูปร่างสะโอดสะอง        ตัวสูงโย่งสุดเสน่หา
หน้าใสเหมือนดารา          ผิวขาวผ่องเป็นยองใย

   สมบัติมีหลายล้าน        แม่ตาหวานอย่าสงสัย
ได้พี่ควรดีใจ                  คงสุขสันต์ชั้นวิมาน

                                   ริน ดอนบูรพา
                                       ๒๗ พ.ค. ๕๕

[sunthornvit]

     ปัญหามีไว้แก้              ด้วยรักแท้แค่เพียงสอน
หนุ่มสาวเจ้าบังอร             อย่าทุ่มเททุกเวลา
   
    จนลืมความผิดถูก         คิดพันผูกสุดเสน่หา
อกหักจนเฉื่อยชา              ความชอกช้ำทำแข็งแรง

      ศัตรูคือยากำลัง         เพิ่มความหวังดุจดั่งแสง
ส่องทางมิใช่แกล้ง           ความขัดแย้งทางสังคม

      ตื่นเถิดพี่น้องไทย       โปรดรับใช้อย่างเหมาะสม
รักชาติชาตินิยม              จนมลายสิ้นแผ่นดินทา..

                                       ริน ดอนบูรพา
                                           ๒๗ พ.ค. ๕๕

สิ่งใด ไม่ทุ่มเท           เท่าประเด สิเนหา
ภักดี มอบชีวา            แด่กานดา สถาวร

ชีวะ สละได้              เพียงถูกใจ สายสมร
รักจริง หมายอิงอร       เพียรออดอ้อน วอนเห็นใจ

เวหะ สิ้นตะวัน           สิ้นแสงจันทร์ มิหวั่นไหว
สิ้นดื่น สิ้นอื่นใด         ขอเธอไม่ สิ้นไมตรี

 

สุนทรวิทย์

[sunthornvit]

รักจริงรีบมาขอ
อย่าให้รอเห็นใจบ้าง
หากจิตคิดรักนาง
อย่าให้นั่ง ตั้งตาคอย

ขออย่าดีแต่ปาก
พูดซ้ำซากมัวแต่ฝอย
ดาวเลื่อนเดือนก็คล้อย
รอเช้าเย็นไม่เห็นเงา

รักจริงต้องหวังแต่ง
ทิ้งให้แห้งนั่งเหี่ยวเฉา
แกล้งยั่วให้มัวเมา
แล้วก็ทำหญิงช้ำใจ

ไม่ขอรอพี่แล้ว
น้องขอแจวคอยไม่ไหว
ลาทีขอหนีไกล
คนอย่างพี่ดีแต่ลวง

--ณัชชา--

 

[/quote]

รอหน่อย เลิกน้อยจิต
ตัวพี่วิทย์ ติดงานหลวง
สุขุม เถิดพุ่มพวง
มิได้ลวง ห่วงหมดใจ

เก็บเหรียญ เพียรสำรอง
จนก่ายกอง กระป๋องใหญ่
สินสอด ยอดฤทัย
ตระเตรียมไว้ ให้นงราม

คอยพี่ สี่ห้าปี
ยุวดี อย่าผลีผลาม
ช้าช้า พร้าเล่มงาม
โปรดคล้อยตาม นะทรามวัย

 

สุนทรวิทย์

[sunthornvit]

รักจริงรีบมาขอ
อย่าให้รอเห็นใจบ้าง
หากจิตคิดรักนาง
อย่าให้นั่ง ตั้งตาคอย

ขออย่าดีแต่ปาก
พูดซ้ำซากมัวแต่ฝอย
ดาวเลื่อนเดือนก็คล้อย
รอเช้าเย็นไม่เห็นเงา

รักจริงต้องหวังแต่ง
ทิ้งให้แห้งนั่งเหี่ยวเฉา
แกล้งยั่วให้มัวเมา
แล้วก็ทำหญิงช้ำใจ

ไม่ขอรอพี่แล้ว
น้องขอแจวคอยไม่ไหว
ลาทีขอหนีไกล
คนอย่างพี่ดีแต่ลวง

--ณัชชา--

 

  น้องณัฐอย่านิ่งเฉย          เดี๋ยวเลยวัยลุลาล่วง
คิดมากยากคู่ควง             หวงตนเองเกรงขึ้นคาน

   ส่งยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย      พบอาเสี่ยต้องตาหวาน
เดี๋ยวแย่แม่นงคราญ        หันหาใครไว้ดูแล

   ตอนนี้พี่มีสิทธิ์              ฝากน้องคิดสมใจแน่
ถึงแม้นตัวจะแก่               แต่ร่างกายมีน้ำยา

   รูปร่างสะโอดสะอง        ตัวสูงโย่งสุดเสน่หา
หน้าใสเหมือนดารา          ผิวขาวผ่องเป็นยองใย

   สมบัติมีหลายล้าน        แม่ตาหวานอย่าสงสัย
ได้พี่ควรดีใจ                  คงสุขสันต์ชั้นวิมาน

                                   ริน ดอนบูรพา
                                       ๒๗ พ.ค. ๕๕

[/quote]

วัยทอง แล้วน้องจ๋า           เจียนถึงครา อวสาน
ไฉน ไม่รู้การ                  มัวเกาะคาน แสนทานทน

ลงมา หารือหน่อย            ไยอ้อยส้อย คอยฟ้าฝน
เลือกมาก ลำบากตน         น่ากังวล กลไก

เกรงจะ สนิมเกาะ             หินปูนเพาะ เราะไม่ไหว
เร็วเถิด จงเปิดใจ             รับพี่ไว้ ใช้แรงงาน

(เสนอตัวให้เลือกอีกคนครับ )

สุนทรวิทย์