นั่งคอยคำจำนรรจาไม่ช้านัก
ผู้อันเป็นที่รักสะกิดหลัง
มือปิดปากกระซิบว่าอย่าเสียงดัง
แม่ลับหลังไปสักครู่ดูนกป่า
ลงเป็นกลุ่มรุมทึ้งดึงเม็ดข้าว
ปลายลมว่าวชุมนักหมู่ปักษา
ก่อนพี่ช่วยเป็นหลักปักดำนา
จนข้าวกล้าแตกรวงเป็นพวงพุ่ม
ไปไหนมาตั้งนานพาลให้เขว
เที่ยวโฉเกเฉไฉใจน้องกลุ้ม
ตอบมาน๊ะช่อมะกอกดอกมะรุม
ถ้าจนมุมเดี๋ยวจะเหน็บให้เจ็บจิต
ได้ฟังคำอ้อยสร้อยน้อยใจนั่น
พี่จึงหันหลังเล็งเพ่งพินิจ
ผิวเนื้อนวลดูดำคล้ำไปนิด
ช่อมะขวิดน้องหนักงานการไร่นา
คิดถึงเหลือคณานับขอรับขวัญ
หอมแจ่มจันทร์สมกับคำที่ร่ำหา
ที่รับปากรับประกันตามสัญญา
ออกพรรษาจัดแจงแต่งอนงค์
ทองสิบบาทเงินสิบหมื่นคงชื่นแม่
เตรียมเถ้าแก่พ่อกำนันตามประสงค์
ขึ้นเก้าค่ำเดือนยี่ที่น้ำลง
พี่มั่นคงปักดำทำนาน้อง
เนิน โมเม
