ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รการตติ]

โหลดความคิดถึงมาให้..



คิดถึงนะคนดีกวีแก้ว
ได้พบแล้วดวงฤทัยใสสง่า
โหลดคิดถึงมาให้คนไกลตา
แม้บางคราเวปล่มเหมือนลมผัน

โปรดรู้นะในจิตคิดถึงมาก
หลายคืนจากไปไกลใจเสียขวัญ
เมื่อกลับมาส่งใจมาให้กัน
ความผูกพันเหมือน กานท์ที่บ้านเรา

เวลานี้ทำอะไรอยู่ไหนหนอ
ส่วนฉันก็วางแปลนที่แสนเหงา
ยังเดินวางโครงงานเนิ่นนานเนาว์
ให้ท้องถิ่นเหมือนเก่าเคยเล่ามา

แดนดินอันห่างไกลยังไร้สื่อ
เราก็คือหนึ่งในผู้ใฝ่หา
เฉกเช่นการเดินจรย้อนเวลา
ที่รอการพัฒนามาแรมปี

จึงทุ่มใจให้กับความคับขัน
ความผูกพันจึงพามาที่นี่
แม้เป็นเพียงเฟืองน้อยถ้อยพาที
แต่ยินดีฝ่าฟันเพราะกันดาร

ในท่ามกลางสายฝนปนลมผัน
ไม่เห็นจันทร์ฟ้าไกลกว้างไพศาล
คิดถึงใครระหว่างห่างไปนาน
โปรดฝากกานท์ผ่านไปให้ฉันที...



รการตติ

[D]

ฝากมาแล้ว กลอนกานท์ วานฟ้ากว้าง
โปรดนำทาง วางใกล้ อย่าได้หนี
หากข้อความ ไม่หวาม ล้ำวจี
ด้วยสาวนี้ บ้านนอก ออกกันดาร

ไร้ความหวาน น้ำตาลหมด มดยังหน่าย
แต่ความหมาย คล้ายใจ ไหวสะท้าน
ขอให้เธอ อ่านเจอ เผลอดวงมาน
ยิ้มวาบหวาน ลอยลม พรมฤดี

คนที่เธอ หวังไว้ ใช่ไหมหนอ
คิดทดท้อ พ้อไป ใจเต้นถี่
หากมิใช่ ใครที่รอ ขอโทษที
จะหลบหนี ไม่ออน งอนแล้วด้วย..

"ดิน"

[รการตติ]

ความคิดถึงเดินทางอย่างเงียบเงียบ
แต่เย็นเฉียบด้วยมนต์จากคนสวย
แม้ไม่หวามแต่ยินรินระรวย
ก็กระชุ่มกระชวยด้วยซาบซึ้ง

ถ้าเปรียบมดยังคงหลงคำหวาน
ก็เหมือน กานท์ละอองดินถวิลถึง
อยู่บ้านสวนกรองคำมารำพึง
ก็คือหนึ่งกลอนวนาจากฟ้าไกล

ที่เคยเยือนสวนสวยด้วยพฤกษา
ช่างงามตาชวนคนึงถึงใช่ไหม ?
ขอตอบตามความจริงเหนือสิ่งใด
งดงามใช่ โปรดออน อย่างอนเลย


รการตติ

[สุนันยา]

โหลดความคิดถึงมาให้..



คิดถึงนะคนดีกวีแก้ว
ได้พบแล้วดวงฤทัยใสสง่า
โหลดคิดถึงมาให้คนไกลตา
แม้บางคราเวปล่มเหมือนลมผัน

โปรดรู้นะในจิตคิดถึงมาก
หลายคืนจากไปไกลใจเสียขวัญ
เมื่อกลับมาส่งใจมาให้กัน
ความผูกพันเหมือน กานท์ที่บ้านเรา

เวลานี้ทำอะไรอยู่ไหนหนอ
ส่วนฉันก็วางแปลนที่แสนเหงา
ยังเดินวางโครงงานเนิ่นนานเนาว์
ให้ท้องถิ่นเหมือนเก่าเคยเล่ามา

แดนดินอันห่างไกลยังไร้สื่อ
เราก็คือหนึ่งในผู้ใฝ่หา
เฉกเช่นการเดินจรย้อนเวลา
ที่รอการพัฒนามาแรมปี

จึงทุ่มใจให้กับความคับขัน
ความผูกพันจึงพามาที่นี่
แม้เป็นเพียงเฟืองน้อยถ้อยพาที
แต่ยินดีฝ่าฟันเพราะกันดาร

ในท่ามกลางสายฝนปนลมผัน
ไม่เห็นจันทร์ฟ้าไกลกว้างไพศาล
คิดถึงใครระหว่างห่างไปนาน
โปรดฝากกานท์ผ่านไปให้ฉันที...



รการตติ

ร้อยลำนำ พร่ำมา ว่าคิดถึง
พจน์รำพึง ตรึงมั่น สำราญศรี
ถ้อยรำพัน หวานแว่ว แนวกวี
ยังคงมี มอบขวัญ ทุกวันไป

อย่าเลยร้าง ห่างหาย จนไม่หวน
ถ้อยสำนวน ชวนชื่น รื่นไฉน
คำคิดถึง โหลดฝาก ยากรู้ใจ
มอบให้ใคร กันนี่ ที่ปลายทาง

อยากจะบอก ออกมา ว่าสุดซึ้ง
แต่กลัวซึ่ง คำหวาน พลันเมินหมาง
ให้ระแวง แคลงจิต เริ่มคิดพราง
เขาฝากวาง ให้ใครไม่ใช่เรา

ร้อยเพลงกานท์ ขานคำ ลำนำฝืน
รู้สึกขื่น ขมใน หทัยเหงา
ความคิดถึง บอกผ่าน หมอกม่านเงา
เพียงคำเย้า พร่างพรม ฝากลมลวง...

“สุนันยา”