ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

จะรินร้อย ถ้อยความ ลำนำเอ่ย
ใจอยากเผย เปรยออก เพื่อบอกเขา
เพ้อรำพึง ถึงอยู่ อย่างนานเนา
“รู้หรือเปล่า? ใครคนหนึ่ง คิดถึงเธอ”

ห่างหายไปหลายวันพาหวั่นไหว
อยากบอกให้ ได้รู้ อยู่เสมอ
เฝ้านับวัน รอรับ กลับมาเจอ
มิใช่เพียงพร่ำเพ้อละเมอครวญ

ส่งเพลงกานท์ หวานคลอ มารอชื่น
ผ่านวันคืน กลืนกล้ำ ระกำหวน
เมื่อไหร่หนอ ถึงกาล วันย้อนทวน
อย่าเรรวน เหลวไหล เมื่อไกลกัน

“จะรินร้อย ถ้อยคำ ลำนำเอ่ย”
เธออย่าเฉยเลยห่างเส้นทางฝัน
แม้นนานปี ยังมีเรา เฝ้าผูกพัน
อย่าแปรผัน หันห่าง จนร้างลา.....

“สุนันยา”

[สุวรรณ]

ไม่รู้อ่ะ ว่าใครบ่นคิดถึง
แต่ฉันซึ้งในความที่หวงหา
ของเธอมีส่งให้เสมอมา
ประทับในอุรามิคลายลืม

คิดถึง คิดถึง เหมือนกันนะ
ทุกขณะประทับใจ หลงใหล ปลื้ม
กับน้ำใจของเธอ ฉันไม่ลืม
เงินที่ยืมค้างก่อนนะ อย่าเพิ่งทวง..

 

[ปู่ริน]

จะรินร้อย ถ้อยความ ลำนำเอ่ย
ใจอยากเผย เปรยออก เพื่อบอกเขา
เพ้อรำพึง ถึงอยู่ อย่างนานเนา
“รู้หรือเปล่า? ใครคนหนึ่ง คิดถึงเธอ”

ห่างหายไปหลายวันพาหวั่นไหว
อยากบอกให้ ได้รู้ อยู่เสมอ
เฝ้านับวัน รอรับ กลับมาเจอ
มิใช่เพียงพร่ำเพ้อละเมอครวญ

ส่งเพลงกานท์ หวานคลอ มารอชื่น
ผ่านวันคืน กลืนกล้ำ ระกำหวน
เมื่อไหร่หนอ ถึงกาล วันย้อนทวน
อย่าเรรวน เหลวไหล เมื่อไกลกัน

“จะรินร้อย ถ้อยคำ ลำนำเอ่ย”
เธออย่าเฉยเลยห่างเส้นทางฝัน
แม้นนานปี ยังมีเรา เฝ้าผูกพัน
อย่าแปรผัน หันห่าง จนร้างลา.....

“สุนันยา”

ยามพี่ต้องลาจากฝากคำหวาน
น้องนงคราญทรามวัยให้โหยหา
ตั้งหลายปีน้องหนีห่างรักร้างรา
ปล่อยน้ำตาไหลพรากเมื่อจากกัน

เพราะความจนทนทุกข์ยากลำบากแสน
ถึงมาดแม้นหมดวาสนาขาดความฝัน
ทั้งที่ตรมขมขื่นฝืนรำพัน
รู้ไหมใครคิดถึงฉันอยู่แดนไกล

น้องนางอยู่ห่างไกลถึงต่างประเทศ
พี่จะตามงามเนตรไปได้ไฉน
จะหาเงินทองมากมายได้อย่างไร
พี่มืดมนจนใจตลอดกาล...

         ริน ดอนบูรพา
                      ๒๐ พ.ค. ๕๕

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


คิดไม่ถึงหนึ่งใจอาลัยหา
ส่งเพลงกานท์ซ่านอุราฤทธาหวาน
กล่อมหทัยให้ระรื่นสุดชื่นบาน
ซาบดวงมานวิญญาณเหงาหายเศร้าตรม

ดุจรสทิพย์เทพเทวัญมาปันมอบ
ให้ชื่นชอบชุ่มชื้นหมดขื่นขม
ชำระอกฟกระกำช้ำระทม
จนภิรมย์อิ่มอาบกำซาบใจ

จะจำเก็บเหน็บในฤทัยลึก
แล้วปิดปึกผนึกดาลเกินขานไข
เก็บความซึ้งตรึงทรวงมากห่วงใย
มิให้ใครไหนกล้ามายื้อเอา...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

[สุนันยา]

ไม่รู้อ่ะ ว่าใครบ่นคิดถึง
แต่ฉันซึ้งในความที่หวงหา
ของเธอมีส่งให้เสมอมา
ประทับในอุรามิคลายลืม

คิดถึง คิดถึง เหมือนกันนะ
ทุกขณะประทับใจ หลงใหล ปลื้ม
กับน้ำใจของเธอ ฉันไม่ลืม
เงินที่ยืมค้างก่อนนะ อย่าเพิ่งทวง..

 

คิดถึงจริง จากใจ ในวันเหงา
จึงเพียรเฝ้า เย้าหยอก คอยบอกหวง
หนี้สินเก่า หักลบ กลบจนกลวง
เลิกทักท้วง ทวงถาม ไม่ตามคืน

ขอเพียงให้ เธอรู้ อยู่สักนิด
ว่าดวงจิต ติดบ่วง มิลวงฝืน
คิดถึงอยู่ มิวาย ใจกล้ำกลืน
บางคั้งยัง สะอื้น กล้พกลืนรอ..

 
"สุนันยา"

[สุนันยา]

ยามพี่ต้องลาจากฝากคำหวาน
น้องนงคราญทรามวัยให้โหยหา
ตั้งหลายปีน้องหนีห่างรักร้างรา
ปล่อยน้ำตาไหลพรากเมื่อจากกัน

เพราะความจนทนทุกข์ยากลำบากแสน
ถึงมาดแม้นหมดวาสนาขาดความฝัน
ทั้งที่ตรมขมขื่นฝืนรำพัน
รู้ไหมใครคิดถึงฉันอยู่แดนไกล

น้องนางอยู่ห่างไกลถึงต่างประเทศ
พี่จะตามงามเนตรไปได้ไฉน
จะหาเงินทองมากมายได้อย่างไร
พี่มืดมนจนใจตลอดกาล...

         ริน ดอนบูรพา
                      ๒๐ พ.ค. ๕๕

ระยะทางห่างกัน จนหวั่นไหว
กำลังใจ มีเพียง สำเนียงหวาน
รินคำร้อย ถ้อยถึง ซึ้งดวงมาน
ใช้อักษร สื่อสาร สมานรอย

เพียงแค่รู้ ว่าพี่ นี้คิดถึง
ส่งคะนึง ซึ้งซ่านอย่าพาลหงอย
อินเตอรฺเน็ต แนบใน ใจคนคอย
ส่งเมลล์คล้อยปล่อยผ่าน ม่านฤดี

รักคิดถึง พึงแนบ แอบไออุ่น
ได้เกยหนุน อุ่นไอ ไร้หมองศรี
จินตนา ฝันหวาน จารกวี
แทนวลี คำรัก ที่ฝากมา....
 
"สุนันยา"

[ดาว อาชาไนย]

ถึงคิดถึงเท่าใดไปไม่ถึง
เหมือนถูกตรึงด้วยตรวนเฝ้าหวนหา
ถูกจำกัดขัดสนจนเงินตรา
เพียงจะยาเยียวไส้แทบไม่พอ

จึงอยากมีปีกกว้างเหมือนอย่างนก
จะบินผกโผไปไม่ระย่อ
แม้ไกลกี่หมื่นไมล์ใจไม่ท้อ
เพียงเพื่อขอซบตักพักเหนื่อยกาย

ดาว อาชาไนย

[รการตติ]

จะรินร้อย ถ้อยความ ลำนำเอ่ย
ใจอยากเผย เปรยออก เพื่อบอกเขา
เพ้อรำพึง ถึงอยู่ อย่างนานเนา
“รู้หรือเปล่า? ใครคนหนึ่ง คิดถึงเธอ”

ห่างหายไปหลายวันพาหวั่นไหว
อยากบอกให้ ได้รู้ อยู่เสมอ
เฝ้านับวัน รอรับ กลับมาเจอ
มิใช่เพียงพร่ำเพ้อละเมอครวญ

ส่งเพลงกานท์ หวานคลอ มารอชื่น
ผ่านวันคืน กลืนกล้ำ ระกำหวน
เมื่อไหร่หนอ ถึงกาล วันย้อนทวน
อย่าเรรวน เหลวไหล เมื่อไกลกัน

“จะรินร้อย ถ้อยคำ ลำนำเอ่ย”
เธออย่าเฉยเลยห่างเส้นทางฝัน
แม้นนานปี ยังมีเรา เฝ้าผูกพัน
อย่าแปรผัน หันห่าง จนร้างลา.....

“สุนันยา”

คำระรินเพลงกานท์บันดาลดล
ช่างประพนธ์ซึ้งนักหลักภาษา
เอ่ยเอื้อนคำรินรสพจนา
สมคุณค่าลำนำคำคนึง

แว่วยินเสียงรินร้อยถ้อยความเอ่ย
โปรดเฉลยใครหนอที่พ้อถึง
เพลงกานท์หวานทอไว้ในใจซึ้ง
ช่างตราตรึงลำนำชื่นฉ่ำนัก

ฝากถามถึงคำเฉลยที่เอ่ยนั้น
เพลงประพันธ์เรียงร้อยถ้อยสลัก
ถึงใครหนอเปรียบเปรยที่เอ่ยทัก
งดงามนักคำรำพึงที่ซึ้งใจ



รการตติ

[พี.พูนสุข]

     

ขับลำนำ คำอ้อน สะท้อนอก
   คิดวิตก ถ้อยรำพัน มั่นเสมอ
   นึกทบทวน ขบวนรัก มักพบเจอ
   ฝันเบลอเบลอ รักผล็อย จ๋อยทุกครา

   ถ้ารู้ก่อน.. สักปี พี่คิดถึง
   น้องรีบบึ่ง เก๋งงาม เร่งตามหา
   เขาอยู่ไหน ทำอะไร นะพี่ยา
  จึงมีค่า เกินนับ กับหัวใจ

   ถ้ารู้ก่อน.. สักเดือน เตือนให้รู้
  น้องหาญสู้ สืบเสาะ เพราะเรื่องใหญ่
  สืบหารัก  คนรัก ภักดิ์กว่าใคร
  ก้มหัวให้ น้องก็ยอม พร้อมชื่นชม.

       

        คิดถึงพี่เสมอ
          พี.พูนสุข

[สุนันยา]

 


คิดไม่ถึงหนึ่งใจอาลัยหา
ส่งเพลงกานท์ซ่านอุราฤทธาหวาน
กล่อมหทัยให้ระรื่นสุดชื่นบาน
ซาบดวงมานวิญญาณเหงาหายเศร้าตรม

ดุจรสทิพย์เทพเทวัญมาปันมอบ
ให้ชื่นชอบชุ่มชื้นหมดขื่นขม
ชำระอกฟกระกำช้ำระทม
จนภิรมย์อิ่มอาบกำซาบใจ

จะจำเก็บเหน็บในฤทัยลึก
แล้วปิดปึกผนึกดาลเกินขานไข
เก็บความซึ้งตรึงทรวงมากห่วงใย
มิให้ใครไหนกล้ามายื้อเอา...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

ร้อยลำนำ คำนึง ตราตรึงจิต
ด้วยลิลิต อักษร คอยอ้อนเหงา
คราห่างไกลได้ลืมคนซึมเซา
ฝากกลอนเคล้าเย้าหยอก บอกคำนึง

อยู่แห่งไหน ใจเอย เฝ้าเผยห่วง
ฝากดาวดวง ห้วงหาว คราวคิดถึง
ว่าคนคอย พลอยช้ำ เพ้อรำพึง
ด้วยตราตรึง ซึ้งนัก อย่าหักใจ

ร้อยลำนำ คำรัก สลักฝัน
ยังมีกัน วันนี้ มิเผลอไผล
หวงสุดหวง ห่วงหา เฝ้าอาลัย
ฝากลมไกว ซ่านซึ้ง รำพึงครวญ..
 
"สุนันยา"

[พ่อค้าพเนจร]

จะรินร้อย ถ้อยความ ลำนำเอ่ย
ใจอยากเผย เปรยออก เพื่อบอกเขา
เพ้อรำพึง ถึงอยู่ อย่างนานเนา
“รู้หรือเปล่า? ใครคนหนึ่ง คิดถึงเธอ”

ห่างหายไปหลายวันพาหวั่นไหว
อยากบอกให้ ได้รู้ อยู่เสมอ
เฝ้านับวัน รอรับ กลับมาเจอ
มิใช่เพียงพร่ำเพ้อละเมอครวญ

ส่งเพลงกานท์ หวานคลอ มารอชื่น
ผ่านวันคืน กลืนกล้ำ ระกำหวน
เมื่อไหร่หนอ ถึงกาล วันย้อนทวน
อย่าเรรวน เหลวไหล เมื่อไกลกัน

“จะรินร้อย ถ้อยคำ ลำนำเอ่ย”
เธออย่าเฉยเลยห่างเส้นทางฝัน
แม้นนานปี ยังมีเรา เฝ้าผูกพัน
อย่าแปรผัน หันห่าง จนร้างลา.....

“สุนันยา”

ให้หอมหวน ล้วนคำ ที่ย้ำพจน์
รินหยาดหยด หวานซึ่ง คะนึงหา
ดุจใจโดน ค่ายกล   ต้องมนต์ตรา
นำเข้ามา หลงรส บทสุนทร
✿
คำคมว่า” คิดถึง” จึงอ่อนไหว
แม้นอยู่ไกล พันลี้ มิย่อหย่อน
ขอควบม้า ขี่ตาม เจ้างามงอน
ถ้าแรมรอน ขอฝัน มั่นตราตรึง
✿
ดูสิโน่น ยอดเขา ลำเนาเขต
สุดดวงเนตร แสนไกล จะไปถึง
สลักคำว่า”รักนะ”ให้ตะลึง
ทำซาบซึ้ง เข้าแก่น แท่นดวงใจ

✿ ◕ พ่อค้าพเนจร  ◕ ✿

[สุนันยา]

ถึงคิดถึงเท่าใดไปไม่ถึง
เหมือนถูกตรึงด้วยตรวนเฝ้าหวนหา
ถูกจำกัดขัดสนจนเงินตรา
เพียงจะยาเยียวไส้แทบไม่พอ

จึงอยากมีปีกกว้างเหมือนอย่างนก
จะบินผกโผไปไม่ระย่อ
แม้ไกลกี่หมื่นไมล์ใจไม่ท้อ
เพียงเพื่อขอซบตักพักเหนื่อยกาย

ดาว อาชาไนย

เพียงรู้ว่าคิดถึง ก็ซึ้งนัก
ฝากความภักดิ์ ฤดียังที่หมาย
แม้นห่างกัน สัมพันธ์ นั้นมิคลาย
วอนพระพาย พัดพา ทุกคราครวญ

คงจะมี สักวัน ดังมั่นไว้
ผสานใย ให้พบประสบหวน
ได้พบวัน ปรากฏ เพื่อปลดตรวน
โศกกำสรวล ห่างไกล ได้ภิรมย์...
 

"สุนันยา"

[สุนันยา]

คำระรินเพลงกานท์บันดาลดล
ช่างประพนธ์ซึ้งนักหลักภาษา
เอ่ยเอื้อนคำรินรสพจนา
สมคุณค่าลำนำคำคนึง

แว่วยินเสียงรินร้อยถ้อยความเอ่ย
โปรดเฉลยใครหนอที่พ้อถึง
เพลงกานท์หวานทอไว้ในใจซึ้ง
ช่างตราตรึงลำนำชื่นฉ่ำนัก

ฝากถามถึงคำเฉลยที่เอ่ยนั้น
เพลงประพันธ์เรียงร้อยถ้อยสลัก
ถึงใครหนอเปรียบเปรยที่เอ่ยทัก
งดงามนักคำรำพึงที่ซึ้งใจ



รการตติ

คิดถึงคน ที่ไกล ไปต่างถิ่น
เฝ้าถวิล รินร่ำ ยามหวั่นไหว
เขาบอกว่าต้องห่างร้างแรมไกล
ผ่านหลายวัน พลันให้ ใจคะนึง

จึงฝากกานท์หวานพรม คราลมผ่าน
ช่วยสื่อสาร จากใจ ส่งไปถึง
ว่าคนคอย พลอนหวง ห่วงตราตรึง
ร้อยรำพึง ดพลงกานท์ ทุกวันคอย

เขาจะคิดถึงเรา หรือเปล่าหนอ
ได้แต่รอ พ้อไป ด้วยใจหงอย
เขาได้รับ หรือเปล่า คราวลมลอบ
ว่าใครหนึ่ง เศร้าสร้อย บ่นน้อยใจ...


"สุนันยา"

[สุนันยา]

     

ขับลำนำ คำอ้อน สะท้อนอก
   คิดวิตก ถ้อยรำพัน มั่นเสมอ
   นึกทบทวน ขบวนรัก มักพบเจอ
   ฝันเบลอเบลอ รักผล็อย จ๋อยทุกครา

   ถ้ารู้ก่อน.. สักปี พี่คิดถึง
   น้องรีบบึ่ง เก๋งงาม เร่งตามหา
   เขาอยู่ไหน ทำอะไร นะพี่ยา
  จึงมีค่า เกินนับ กับหัวใจ

   ถ้ารู้ก่อน.. สักเดือน เตือนให้รู้
  น้องหาญสู้ สืบเสาะ เพราะเรื่องใหญ่
  สืบหารัก  คนรัก ภักดิ์กว่าใคร
  ก้มหัวให้ น้องก็ยอม พร้อมชื่นชม.

       

        คิดถึงพี่เสมอ
          พี.พูนสุข

ช่างประชด ประชันรำพันเผย
โอ้อกเอย เปรยถ้อย พลอยขื่นขม
จักนานวัน ผันผาย คนใจตรม
เก็บระทม ถมซ่อน แอบอ้อนเคียง

ด้วยคิดถึง คะนึงในดวงใจนี้
ผ่านเดือนปี มีรักฝากเป็นเสียง
ทั้งร้อนกานท์ ขานเพลง เปล่งสำเนียง
นี้ก็เพียงคำนึง คิดถึงจัง

ไม่ได้บอกล่วงหล้าว่าคิดถึง
ด้วยซาบซึ้ง ฤดี มีความหลัง
ว่าอย่างไร ไม่มี ที่ภินท์พัง
เพราะว่ายัง คะนึงติดตรึงทรวง....

"สุนันยา"

[รพีกาญจน์]

จะรินร้อย ถ้อยความ ลำนำเอ่ย
ใจอยากเผย เปรยออก เพื่อบอกเขา
เพ้อรำพึง ถึงอยู่ อย่างนานเนา
“รู้หรือเปล่า? ใครคนหนึ่ง คิดถึงเธอ”

ห่างหายไปหลายวันพาหวั่นไหว
อยากบอกให้ ได้รู้ อยู่เสมอ
เฝ้านับวัน รอรับ กลับมาเจอ
มิใช่เพียงพร่ำเพ้อละเมอครวญ

ส่งเพลงกานท์ หวานคลอ มารอชื่น
ผ่านวันคืน กลืนกล้ำ ระกำหวน
เมื่อไหร่หนอ ถึงกาล วันย้อนทวน
อย่าเรรวน เหลวไหล เมื่อไกลกัน

“จะรินร้อย ถ้อยคำ ลำนำเอ่ย”
เธออย่าเฉยเลยห่างเส้นทางฝัน
แม้นนานปี ยังมีเรา เฝ้าผูกพัน
อย่าแปรผัน หันห่าง จนร้างลา.....

“สุนันยา”

มีค้างคาว ราวพัน มันห้อยโหน
โยกตัวโยน บนไทร ไม้ฉำฉา
กัดกินน้ำ ลำไย พืชไร่นา
นานสัปดาห์ เฝ้าจวน สวนพงไพร

หนทางไกล ไฟฟ้า มามิถึง
คอมพ์เน็ตจึง เลยอด หมดสิทธิ์ใช้
อยากแต่งโคลง ลงกานท์ บ้านกลอนไทย
ปวดหัวใจ หงุดหงิด คิดถึงเธอ

ฟ้ามืดดำ ค่ำคืน ตื่นตีห้า
เคยพบหน้า ประจำ นำเสนอ
ว่าเว้าวอน อ้อนออด พลอดละเมอ
ต้องพร่ำเพ้อ เดี่ยวดาย อีกหลายวัน

เก็บลำไย ไปส่ง ล้งเสร็จสรรพ
จะรีบกลับ คืนอยู่ เคียงคู่ขวัญ
คอยประแป้ง แต่งตา อย่าจาบัล
ขาดสุนันย์ พี่แย่ ตายแน่เลย

 

รพีกาญจน์ 59

[สุนันยา]

ให้หอมหวน ล้วนคำ ที่ย้ำพจน์
รินหยาดหยด หวานซึ่ง คะนึงหา
ดุจใจโดน ค่ายกล   ต้องมนต์ตรา
นำเข้ามา หลงรส บทสุนทร
✿
คำคมว่า” คิดถึง” จึงอ่อนไหว
แม้นอยู่ไกล พันลี้ มิย่อหย่อน
ขอควบม้า ขี่ตาม เจ้างามงอน
ถ้าแรมรอน ขอฝัน มั่นตราตรึง
✿
ดูสิโน่น ยอดเขา ลำเนาเขต
สุดดวงเนตร แสนไกล จะไปถึง
สลักคำว่า”รักนะ”ให้ตะลึง
ทำซาบซึ้ง เข้าแก่น แท่นดวงใจ

✿ ◕ พ่อค้าพเนจร  ◕ ✿

ช่างกระไร ใจคน บนอักษร
ร้อยสุนทร วอนพร่ำ ทำหวั่นไหว
ความคิดถึง ขึงแน่น ถึงแก่นใน
ที่พูดไป ไหนจริง บอกหญิงมา

ยอมควบมา ขี่ตาม ความคิดถึง
แสนซาบซึ้ง กมลคนห่วงหา
อย่าเสี่ยงเลย พี่เอย ใช่เฉยชา
กลัวว่าม้า พยศ สลดทรวง

เพียงตระหนัก ภักดี ที่มีให้
ความคิดถึง ส่งไป จากปลายสรวง
รับรู้ได้ ถึงคู่ สุดาดวง
อย่าให้ห่วง เพราะว่า ขี่ม้าตาม....

"สุนันยา"

[เนิน จำราย]

          o หลายวันห่างบ้านไป      เปล่าเปลี่ยวใจขาดคู่คุย
อกเอี้ยงเคยเคียงทุย                   สนทนาปุจฉาความ
          o ส่งคำคัดไม่ได้ขาด        งานมิตรญาติคอยติดตาม
ครบถ้อยกระทงความ                เดินเข้าบ้านสานไมตรี

     ข้ามวันครั้นห่างบ้าน      รำพึง
ครวญคิดหวนคำนึง            พี่น้อง
กานท์กลอนร่ำเรียกจึง       ตามติด  ท่านเอย
ยามนี้ใจร่ำร้อง                  อยากร่วมเสวนา

          o ลมวสันต์โชยพลิ้วแผ่ว   หลั่งมาแล้วหยาดพิรุณ
โอบเอื้อแหละเกื้อหนุน                ฉ่ำละมุนอุทกนอง
          o ดื่มด่ำดวงหทัย              ยิ้มละไมเป็นร้อยกรอง
ความโคลงจะจำลอง                  เป็นบริบทลดอาทร

     ได้ฤกษ์ยามผ่องแผ้ว      ทำโคลง
กาพย์ห่อมุ่งจรรโลง            ผูกร้อย
บาทเริ่มบทเชื่อมโยง        ตามต่อ ติดแล
กรองคำริกลั่นกล้า             วิหคน้อยทวนลม      

              เนิน จำราย

[สุนันยา]

มีค้างคาว ราวพัน มันห้อยโหน
โยกตัวโยน บนไทร ไม้ฉำฉา
กัดกินน้ำ ลำไย พืชไร่นา
นานสัปดาห์ เฝ้าจวน สวนพงไพร

หนทางไกล ไฟฟ้า มามิถึง
คอมพ์เน็ตจึง เลยอด หมดสิทธิ์ใช้
อยากแต่งโคลง ลงกานท์ บ้านกลอนไทย
ปวดหัวใจ หงุดหงิด คิดถึงเธอ

ฟ้ามืดดำ ค่ำคืน ตื่นตีห้า
เคยพบหน้า ประจำ นำเสนอ
ว่าเว้าวอน อ้อนออด พลอดละเมอ
ต้องพร่ำเพ้อ เดี่ยวดาย อีกหลายวัน

เก็บลำไย ไปส่ง ล้งเสร็จสรรพ
จะรีบกลับ คืนอยู่ เคียงคู่ขวัญ
คอยประแป้ง แต่งตา อย่าจาบัล
ขาดสุนันย์ พี่แย่ ตายแน่เลย

 

รพีกาญจน์ 59

เฝ้ารออ้ายรพีฯนี้คืนหวน
เคียงคู่นวล แนบน้อง ครองเขนย
เสร็จงานสวนลำใย ได้ชื่นเชย
คิดถึงเอย เคยอยู่เคียงคู่กาย

จากหลายวัน หลายคืน สะอื้นหา
กลัวสาวสวน สวยกว่าพาพี่หาย
กลัวพี่ลืม สุนันยา มิมากราย
ห่วงเหลือหลาย ใจขื่นกลืนน้ำตา

อย่าเรรวน ป่วนจิด ใจคิดห่าง
อย่าหลงทาง ลืมคอน ใครอ้อนหา
อย่ามองสาวคนอื่น ที่ชื่นตา
อย่าคิดลืมน้องยา ให้ล้าทรวง

ลืมคนคอย ปล่อยให้ ใจถวิล
ลืมยุพิน คนนี้ ที่เคยหวง
ลืมคนไกล เคยปองคล้องแขนควง
ลืมรังรวง สรวงสรรค์ ของบ้านเรา....

"สุนันยา"

[yaguza]

เสียงฟ้าร้อง ก้องมา คราใกล้ค่ำ
ตะวันต่ำ จวนดับ ลับทิวเขา
เมฆทมึน ที่มี เป็นสีเทา
นกแขกเต้า เฝ้าหนอง มองดูปลา

กระท่อมเก่า คร่ำคร่า หลังคาจาก
ปูด้วยฟาก ไม้ไผ่ ยังไร้ฝา
เป็นรังเก่า เรานอน แต่ก่อนมา
สุนันยา ลาไกล ไม่หวนคืน

คิดถีงเธอ คราใด หัวใจหม่น
เฝ้าทุกข์ทน อาวรณ์ ถอนสะอื้น
แม้จะคราว ข้าวจะกล้ำ น้ำจะกลืน
ก็ต้องฝืน กินไป ต้้งหลายจาน

 
.......ยากูซ่า........

[สุนันยา]

          o หลายวันห่างบ้านไป      เปล่าเปลี่ยวใจขาดคู่คุย
อกเอี้ยงเคยเคียงทุย                   สนทนาปุจฉาความ
          o ส่งคำคัดไม่ได้ขาด        งานมิตรญาติคอยติดตาม
ครบถ้อยกระทงความ                เดินเข้าบ้านสานไมตรี

     ข้ามวันครั้นห่างบ้าน      รำพึง
ครวญคิดหวนคำนึง            พี่น้อง
กานท์กลอนร่ำเรียกจึง       ตามติด  ท่านเอย
ยามนี้ใจร่ำร้อง                  อยากร่วมเสวนา

          o ลมวสันต์โชยพลิ้วแผ่ว   หลั่งมาแล้วหยาดพิรุณ
โอบเอื้อแหละเกื้อหนุน                ฉ่ำละมุนอุทกนอง
          o ดื่มด่ำดวงหทัย              ยิ้มละไมเป็นร้อยกรอง
ความโคลงจะจำลอง                  เป็นบริบทลดอาทร

     ได้ฤกษ์ยามผ่องแผ้ว      ทำโคลง
กาพย์ห่อมุ่งจรรโลง            ผูกร้อย
บาทเริ่มบทเชื่อมโยง        ตามต่อ ติดแล
กรองคำริกลั่นกล้า             วิหคน้อยทวนลม      

              เนิน จำราย

คราวร้าง อย่าห่างเหิน .....ให้เผชิญ เดินขื่นขม
น้องพี่นี้ซานซม................ถูกเขาข่ม ตรมมิวาย
ซื่อนัก มักถูกหยาม...........เขาใส่ความเข้าทำลาย
คิดถึงซึ่งพี่ชาย................คราวที่หาย หลายคืนวัน

วสันต์พลันชื่นย้ำ.............ยามคืน
เสียงสั่งฟ้าร่ำครืน............ผ่านคล้อย
โศกทรวงสะท้อนกลืน......ใจเจ็บ
คราวห่างมานหม่นน้อย.....ห่วงให้คำนึง

คิดถึงจึงส่งถ้อย ..............ทวงถาม
ดวงจิต ดั่งพิษลาม ..........ก่อไข้
ยากถอนจากเนื้อความ.......ตามต่อ นาพี่
รอนริดหมดสิทธิ์ไร้............ช่องชี้อธิบาย..ฯ

“สุนันยา”