ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[มหาซัง]

"คน"

ด้วยแวดล้อม ห้อมข้าง ต่างวิถี     
สังคมมี มากมาย หลากหลายอย่าง
คอยกระเสือก เลือกเฟ้น หาเส้นทาง       
ดีเลวบ้าง ต่างเดิน เผชิญไป

ต้นกำเนิด เกิดกาย อย่าหมายเลือก     
ทั้งรูปเปลือก เมือกหนัง กำบังใส่
ล้วนแต่กรรม นำร่อง ส่วนของใคร     
ต้องรับใช้ ให้หมด ทุกบทตอน

การยึดมั่น ถือมั่น สิ่งนั้นหรือ     
มันก็คือ ความเศร้า พระเล่าสอน
หาเที่ยงแท้ แม้ร่าง ต่างอาวรณ์   
ยังผุกร่อน อ่อนแอ พ่ายแพ้กาล

อนิจจัง ยังคง ซื่อตรงยิ่ง       
สรรพสิ่ง อนัตตา ขออย่าหาญ
หวังครอบครอง จองจำ แม้นชำนาญ   
สัมผัสผ่าน เพียงครู่ อยู่ไม่ทน

ชีวิตนั้น สั้นนัก ประจักษ์เถิด     
ล้วนมีเกิด แก่เจ็บตาย ได้หลายหน
คือวัฏสงสาร บันดาลตน     
ว่ายวังวน เวียนซ้ำ เพราะกรรมพา

กายดับดิ้น สิ้นลง ก็คงเผา     
เหลือเพียงเถ้า ถ่านไฟ ให้ห่วงหา
กระดูกโรย โปรยน้ำ ลำคงคา   
คือเวลา แห่งเหงา เศร้าอาลัย

แต่ความดี ที่สร้าง สว่างอยู่     
เขาเชิดชู บูชา ข้ามฟ้าใหม่
พร้อมสรรเสริญ เยินยอ กันต่อไป     
นานเท่าใด ไม่รู้ อยู่ที่"คน"

งงตามเคย.....อิอิ

[สะเลเต]

หวังสร้างสุขสองมือยื้อไขว่คว้า
ปรารถนามาครองต้องหมองหม่น
สุขที่หวังพังสลายในบัดดล
วิบากกรรมซ้ำจนทุกข์ท้นใจ

กระเสือกกระสนค้นหาความผาสุก
เหมือนเพิ่มทุกข์ทับถมจมหมองไหม้
ตะเกียกตะกายหมายคว้าลาลับไกล
สองมือไขว่ไม่ถึง..ซึ่งต้องการ

วิบากกรรมทำไว้ในชาติก่อน
ถึงคราวย้อนยากเกินเดินเลยผ่าน
ยิ้มและยอมพร้อมรับกับร้าวราน
เมื่อสายธารทุกข์ไหลเซาะใจเรา

หากกรรมสิ้นโศกตรมล่มสลาย
ทุกข์มลายกายใจไร้หมองเศร้า
ขอลองลิ้มชิมรส..ปลดซึมเซา
มีวันนั้น??..หรือเปล่าเฝ้าถามตน

---สะเลเต---

[blues]

เมื่อผลกรรมนำส่ง ไม่สิ้นสุด
หาได้หยุดที่ได้เกิด กำเนิดผล
ต่างเวียนว่ายไคร่หา พาเป็นคน
ยากหลุดพ้นบ่วงกรรม ที่ทำมา

ยามลืมตาก็มีอยาก ที่มากหลาย
ทั้งหญิงชายจะได้พบ กันทั่วหน้า
ตั้งแต่เด็กเติบใหญ่ ในพารา
ยากจะหาใครสักคน หลุดพ้นกรรม

มีสติสายกลาง อาจหวังรอด
ที่ต้องจอดไม่ต้องแจว แคล้วถลำ
มีสมองสองมือ ให้ถือนำ
แล้วจดจำเป็นบทเรียน สอนเพียรตน



bluesky

[ไร้นวล^^]

เมื่อปีนั้นฉันหัดกัมมัฏฐาน
เจ็ดวันนานเหมือนเจ็ดปีฉันนี้บ่น
ตื่นตีสามทำวัตรเช้าช่างทุกข์ทน
กายหมองหม่นด้วยชินแต่กินนอน

คืนสุดท้ายพระพานั่งสมาธิ
ฝึกสติเดินจงกรมท่านบ่มสอน
คืนนี้ท่านจัดหนักอดพักนอน
ร่างนี้ร้อนลนลานพุ่งพล่านพัง

นี่โยมเอ๋ยท่านเอ่ยปริศนา
อันชีวาว่ามนุษย์ผุดเนื้อหนัง
เคยคิดไหมเหตุใดในภวังค์
ถึงต่อตั้งร่างกายกลายเป็นคน

ฉันก็เอ่อละเมออยู่ไม่รู้สึก
จะตรองตรึกก็ง่วงเหงาหาวฉงน
พยายามย้ำคิดพินิจมนตร์
ยังวกวนงงงวยด้วยราคี

ท่านเทศน์พลางชี้นิ้วที่ทิวไม้
รังมดแดงแหล่งใหญ่ในไพรศรี
มดนับล้านล้วนหวังว่าชาตินี้
หนึ่งชีวีขอเป็นคนสักหนเทอญ

ด้วยบาปกรรมทำมดชดใช้เหตุ
สู่ขอบเขตข้องลำบากยากขัดเขิน
บาปบุญนำน้อมสัตว์ทุกข์หรือสุขเพลิน
จงเจริญวิปัสสนาค้นคว้าธรรม
 

[ปู่ริน]

คำว่า "คน" ระคนปนทุกข์สุข
คนในยุคสมัยนี้ซิ..น่าขำ
คนทำชั่วมากมีมักสร้างกรรม
คอยตอกย้ำผลประโยชน์มิโทษใคร

ทุจริต คอรัปชั่นกันเกลื่อนกลาด
ทำชั่วกันมากเกินคาดมิหวั่นไหว
"มือถือสาก ปากถือศีล" กันเรื่อยไป
มิรู้จะทำเยียงใดใครว่าวอน

มองดูการแต่งกายเพียงภายนอก
ใช่บ่งบอกถึงหลักธรรมคำสั่งสอน
สร้างกุศลหนุนนำทำสังวรณ์
ใจเร้าร้อนอยากได้ไม่เพียงพอ

อยากมีเงินมีทองหลายพันล้าน
แม้ล้างผลาญทำลายไม่สนหนอ
ใครจะเป็นจะตายไม่งอนง้อ
อยากร้องขอ  คืน ค..(..วาย)ใช้ ฅ..ฅน แทน..

                  ริน ดอนบูรพา
                                         ๑๒ มิ.ย. ๕๕

[ไม่รู้ใจ]

กายดับดิ้น สิ้นลง ก็คงเผา     
เหลือเพียงเถ้า ถ่านไฟ ให้ห่วงหา
กระดูกโรย โปรยน้ำ ลำคงคา   
คือเวลา แห่งเหงา เศร้าอาลัย

แต่ความดี ที่สร้าง สว่างอยู่     
เขาเชิดชู บูชา ข้ามฟ้าใหม่
พร้อมสรรเสริญ เยินยอ กันต่อไป     
นานเท่าใด ไม่รู้ อยู่ที่"คน"

มหาซัง

ในวังวนวุ่นวายเรื่องหลายหลาก
เวียนซ้ำซากวิบากกรรมน้อมนำผล
แม้แรงล้าร้าวรอนมิผ่อนปรน
เมื่อผ่านพ้นเงาฝันก็พลันจาง

เฝ้าโหยหาคว้าไขว่แต่ไร้หวัง
โดยลำพังเพ้อหม่นทนหมองหมาง
ความทุกข์ท้อทรมานดั่งม่านพราง
ในเส้นทางเวียนว่ายสายธารกรรม

จึงดั้นด้นค้นหาคุณค่าจิต
ฝืนลิขิตปรารถนาพาถลำ
หนึ่งชีวิตหนึ่งคนตนกระทำ
ถูกจองจำพันธนาด้วยค่าใด

ไม่รู้ใจ

[blues]

ประณตน้อม หนุนธรรม เพื่อนำส่ง
ตัดกิเลส อาเพศลง อสงไขย
ผจญหมู่ มวลมาร ที่ผลาญใจ
ด้วยนิ่งไว้ ให้พระธรรม อยู่ล้ำมาร

อันพระธรรม ธรรมชาติ ได้กำหนด
ยากเลี้ยวคด บิดเบือน เลื่อนสังขาร
เป็นสิ่งตรง คงอยู่ ตลอดกาล
สรรพสิ่ง ที่เรียกขาน หาอยู่คง

มีเกิดอยู่ ตั้งไว้ ให้สลาย
แม้แต่กาย ก็ใคร่ดับ ลับเป็นผง
ดวงอาทิตย์ ยังมืดดับ อับแสงลง
จะพะวง สิ่งใด ให้เกินกาล



bluesky